[7+1] με την Μαργαριτα Αμαραντιδη

Οι μουσικές επιλογές της Μαργαρίτας Αμαραντίδη θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Μαργαρίτα, καλωσόρισες στο ραδιόφωνό μας! Σε ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτεις. «Όποιος προλάβει!» στο θέατρο Άβατον! Κλασική και αγαπημένη γαλλική φαρσοκωμωδία! Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το κείμενοτου Ζωρζ Φεντώ; Μίλησέ μας λίγο για το ρόλο σου στην παράσταση και τι σε έκανε να πεις το ναι σε αυτή τη δουλειά. Τι παρατηρείς από την επικοινωνία σου με τον κόσμο και τι μηνύματα περνάτε μέσα από την παράσταση;

“Όποιος προλάβει!” είναι η ελεύθερη μετάφραση για το έργο του Ζ. Φεντώ “Le dindon” που σημαίνει κυριολεκτικά “η γαλοπούλα” και μεταφορικά “το κορόιδο”: με αυτόν τον τίτλο και αναλύοντας με πολλή μαεστρία ο Φεντώ τους ανδρικούς και γυναικείους τύπους απιστίας, πιθανότατα υπονοεί πως ο καθένας από αυτούς τους απίστους είναι ένα “έξυπνο πουλί που από τη μύτη πιάνεται”. Το έργο παρότι γραμμένο κατά τη Belle Epoque μοιάζει τρομακτικά σύγχρονο, άρα και επίκαιρο. Πολλοί από το κοινό έχουν εκπλαγεί όταν κατάλαβαν ότι το έργο ανήκει σε μια “άλλη” εποχή: προφανώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει και κατ’ αναλογία πάντα θα “ταλαιπωρείται” από τα ίδια πάθη. Εγώ κάνω δύο ρόλους: μια συνονόματή μου (“Μαργαρίτα”) και μία που το μικρό της κατά διαβολική σύμπτωση όνομα μοιάζει αρκετά με το επιθετό μου (“Αρμαντίν”). Α, δε θα σας πω τι και πώς: επί σκηνής καλύτερα να τα διαπιστώσετε και μόνοι σας. Να ορίστε, γι’αυτό είπα “ναι”, γιατί μου αρέσει να λέω ό,τι έχω να πω από το “βήμα” της σκηνής. Και επειδή μου αρέσει να παίζω.

Έρωτας εν καιρώ κρίσης… Πόσο έχει χαθεί η μαγεία του έρωτα και έχουμε επικεντρωθεί σε πιο πρακτικά ζητήματα; 

Ο έρωτας είναι έρωτας και η κρίση κρίση. Αυτό πιστεύω. Ο έρωτας μπορεί να είναι μαγικός ακόμα και μέσα σε μια φυλακή. Ο αληθινός έρωτας βάζει τα “πρακτικά” ζητήματα στη θέση τους, όταν η κρίση τα γιγαντώνει. Τα οικονομικά παιχνίδια μεταξύ πολιτικών και χωρών είναι “αλλουνού παπά Ευαγγέλιο”, δεν είναι ανθρώπινο πρόβλημα. Δυσκολεύει τους ανθρώπους, ναι, αλλά όχι και να καθορίζει και τη ζωή τους. Εγώ πάντως δεν νιώθω θύμα ούτε της κρίσης, ούτε κανενός: τη ζωή μου την ζω όπως την θέλω και η διάθεσή μου για ζωή ούτε χαρίζεται, ούτε ξεπουλιέται.

Ο κόσμος υποστηρίζει το θέατρο και το έχει επιλέξει ως ένα μέσο για τη διασκέδασή του, σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι προσέχουν ιδιαίτερα πώς διαχειρίζονται τα χρήματά τους. Θεωρείς ότι η τέχνη διατηρεί ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;

Ο άνθρωπος πάντα έχει ανάγκη την ανθρώπινη επαφή και τη συναναστροφή, γι’αυτό έρχεται στο θέατρο και γι’αυτό κάνει και τέχνη. Το αύριο είναι πάντα καλύτερο όταν το τώρα είναι καλό. Με άλλα λόγια, όπως λέει και η λαϊκή μούσα “η φτώχια θέλει καλοπέραση”, αλλιώς πώς να συνεχίσεις να ζεις, με τι “γκάζι” να πας μπροστά; Πάντως, δεν υπολογίζονται τα πάντα αξιακά βάσει χρημάτων: ξοδέψτε τα χρήματα για κάτι που σας ευχαριστεί και μετά αν θυμάστε πόσα ξοδέψατε, ή δεν περάσατε καλά ή απλά είστε τσιγκούνης.

Πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες-καλλιτέχνες στη σημερινή Ελλάδα και κατά πόσο η αγορά είναι ανοικτή στο ταλέντο τους και τους δίνει ευκαιρίες, σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους; Πόσο ανασταλτικά λειτουργεί για έναν νέο ηθοποιό η οικονομική κρίση, καθώς ο βιοπορι-σμός αποκλειστικά από το επάγγελμα του ηθοποιού φαντάζει δύσκολος;

Ο βιοπορισμός στην εποχή μας είναι γενικά δύσκολος, όχι μόνο στο επάγγελμα του ηθοποιού. Έχει δοθεί πια τόση σημασία στη συσσώρευση όλο και περισσότερου πλούτου που πια σταθερά ο εργαζόμενος βγαίνει εξαπατημένος. Απλά επειδή το θέατρο και οι τέχνες δεν “τρώγονται”, το κάνει λιγότερο πειστικό ως γεγονός κάποιος να σε αμείψει για την εργασία σου και για τον χρόνο σου, που στην τελική για τον “λογικό” κόσμο φαντάζει ως “τρέλα” σου. Χμμ.. “καληνύχτα Κεμάλ” κλπ κλπ… ο κόσμος είναι παράλογος! Γι’ αυτό όσοι θέλετε να γίνετε ηθοποιοί, να γίνετε: είναι δώρο το να βρίσκεσαι κοντά σε τέτοια κείμενα, κοντά σε τόσο συμπυκνωμένο πνεύμα που σου ζητά να του δώσεις σάρκα και οστά, είναι η πιο ωραία δουλειά του κόσμου.

Για τις γυναίκες-καλλιτέχνες τι να πω; Ευτυχώς για τις ηθοποιούς, και οι γυναικείοι ρόλοι πια παίζονται από γυναίκες -και όχι από άνδρες- από τα μέσα του 1600. 🙂 Χα, με την ευκαιρία: την πρώτη γυναίκα ηθοποιό τη λέγαν κι αυτή Μαργαρίτα, Margaret Hughes! Για τις υπόλοιπες τέχνες, ναι, έχετε δίκιο, φαίνεται κάπως ανδρο-κρατούμενη η όλη κίνηση της αγοράς ακόμα και στις μέρες μας. Είχα δει μάλιστα μια σχετική έκθεση στο Παρίσι ακριβώς με αυτό το θέμα.

Ποιους ηθοποιούς, ή και καλλιτέχνες γενικότερα, θαυμάζεις σε διεθνές επίπεδο; Θα σκεφτόσουν μια πρόταση για δουλειά εκτός Ελλάδας;

Θαυμάζω και εμπνέομαι από πολλούς. Την χορογράφο Pina Bausch (μακάρι να ζούσε), την εικαστικό Marina Abramovic, τον βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκο, την σκηνογράφο Χλόη Γεωργάκη-Ομπολένσκυ, κι άλλους…! “Ο κόσμος όλος είναι μια σκηνή” που λέει κι ο Σαίξπηρ, άρα ναι φυσικά γιατί όχι και εκτός Ελλάδας; Βέβαια ο ηθοποιός δεν είναι σαν τον μουσικό ή τον χορευτή που η γλώσσα του μιλιέται παγκοσμίως. Ευτυχώς βέβαια η θεατρική γλώσσα πια είναι πολύ περισσότερο διευρυμένη από παλαιότερα και ως αντίληψη και ως πρακτική.

Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου; Χρησιμοποιείς τα social media, και γενικά κάνεις χρήση του Internet για έρευνα, ενημέρωση, ψυχαγωγία, κ.λπ.

Πάρα πολύ! Μας θεωρώ πολύ τυχερούς που σε αυτή την εποχή έχουμε πρόσβαση σε ένα τόσο τεράστιο παράθυρο στον κόσμο. Δε σας κρύβω όμως ότι και η μυρωδιά του χαρτιού ακόμα με μαγεύει, μου αρέσει να γράφω με το χέρι, και ναι στον ελεύθερό μου χρόνο συναντώ από κοντά τους φίλους μου, τραβώ τις δικές μου φωτογραφίες, χορεύω και απολαμβάνω τον κόσμο.

Τέλος, και λόγω της ιδιότητός μας, θα θέλαμε να ρωτήσουμε για τη σχέση σου με τη μουσική. Έχεις κάποιο αγαπημένο είδος; Ακούς ραδιόφωνο ή προτιμάς mp3, cd, βινύλιο, spotify, όπου έχεις την ελευθερία της επιλογής;

Αγαπώ πολύ την τζαζ, την παραδοσιακή μουσική, την κλασική, τους σύγχρονους συνθέτες… γενικά την τριγυρίζω τη μουσική από διάφορες πλευρές: μου αρέσει να τραγουδάω, να χορεύω, να ροκάρω. Θαυμάζω άπειρα τους μουσικούς! Ακούω πολύ ραδιόφωνο και δε ζω πια χωρίς youtube. Αυτά! 🙂 Σας ευχαριστώ!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΜΑΡΑΝΤΙΔΗ

amarantidi

Η Μαργαρίτα Αμαραντίδη έχει σπουδάσει στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου (2002) και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2014). Έχει κάνει σπουδές και στο Παρίσι (2007) με τον Φιλίπ Γκωλιέ. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός σε όλους τους τομείς (Θέατρο, Τηλεόραση, Κινηματογράφο, Διαφήμιση, Ραδιόφωνο), σε παραγωγές μεγάλων οργανισμών (Εθνικό Θέατρο, Μέγαρο Μουσικής, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Badminton κ.α), με διακεκριμένους σκηνοθέτες (Πήτερ Στάιν, Δημήτρης Μαυρίκιος, Στάθης Λιβαθινός, Βασίλης Νικολαΐδης, Ελισάβετ Χρονοπούλου, Πάνος Κοκκινόπουλος, Χρήστος Δήμας κ.α.), καθώς και με τη δική της θεατρική ομάδα (από το 2009). Από το 2006 επίσης σκηνοθετεί θέατρο και χοροθέατρο σε κείμενα ρεπερτορίου, αλλά και επινοημένα (devised theater). Επίσης έχει μεταφράσει το “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” του Σαίξπηρ.

Αυτή τη στιγμή παίζει στο “Οποιος προλάβει” του Ζωρζ Φεντώ και σκηνοθετεί για την Ανοιχτή Πλατφόρμα του Εθνικού Θεάτρου, το άπαιχτο έργο της Obeida Benavides “Αυτά που επιστρέφει η θάλασσα”. Επίσης στην αρχή της σεζόν συμμετείχε στην ομάδα “Αδέσποτες Σκύλες”.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΛΑΒΕΙ!’

10984204_614888991988234_1348990154121275661_o

Μια εξωφρενική κωμωδία παρεξηγήσεων σχετικά με την αιώνια μάχη των δύο φύλων από τον μαιτρ του είδους Ζωρζ Φεντώ. Η Λουσιέν, μια παντρεμένη «καθώς πρέπει» κυρία, πολιορκείται επίμονα από διάφορους επίδοξους μνηστήρες, οι οποίοι τυγχάνει μάλιστα να είναι φίλοι και γνωστοί του συζύγου της, του δικηγόρου Βατλέν. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πιστή σε εκείνον εφόσον ο ίδιος δεν προβεί πρώτος στο ατόπημα της απιστίας. Πολύ σύντομα ωστόσο θα αποδειχτεί πως ο Βατλέν… δεν είναι και τόσο αθώος, γεγονός που πυροδοτεί ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων, απροσδόκητων εξελίξεων και σουρεαλιστικών καταστάσεων στο οποίο στροβιλίζονται φίλοι, γνωστοί, λιγότερο και περισσότερο οικείοι του ζευγαριού.

Ποιος είναι τελικά το θύμα και ποιος ο θύτης; Η συνέχεια επί της σκηνής…

10417744_600709290072871_7451922503185113770_n

Μια σύγχρονη ματιά στην κλασική γαλλική φαρσοκωμωδία με φρενήρεις σκηνικούς ρυθμούς και ταυτόχρονα μια απολαυστική προσέγγιση στο θέμα της ερωτικής επιθυμίας και της απιστίας.

Ο Φεντώ είναι ο αυθεντικός πρόδρομος των αδελφών Μαρξ και άλλων αμερικανών κωμικών, στα έργα των οποίων όλα αρχίζουν με μια φαινομενική ξενοιασιά, για να καταλήξουν σ’ έναν τρελό καταιγισμό – που αποτελεί μια καίρια γελοιογράφηση του δικού μας παραδαρμού, του καλπασμού μας προς την άβυσσο.
Ευγένιος Ιονέσκο

10982941_618337144976752_6083140580493365013_o

Ταυτότητα της παράστασης

Ηθοποιοί:
Λίλη Τσεσματζόγλου
Θάνος Χρόνης
Μαργαρίτα Αμαραντίδη
Γιώργος Δουργούτης
Μάρκος Στεφάνου
Καλή Δάβρη
Μανώλης Βαζαίος

Σκηνοθεσία: Γιώργος Δουργούτης
Σκηνικά: Μαργαρίτα Αμαραντίδη
Κοστούμια: Έλενα Ηλία
Μουσική: Γιώργος Περού
Φωτισμοί: Δημήτρης Χύτος
Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο: Γεωργία Οικονομοπούλου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσίκος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Στέλλα Πεκιαρίδη

Email: opoios.prolavei.avaton.theater@gmail.com
FB page: www.facebook.com/opoiosprolavei

10861114_618337878310012_1636951066684687027_o

Θέατρο Άβατον: τηλ. 210 3412689, Ευπατριδών 3, Γκάζι.

Εισιτήρια
Κανονικό: 12 ευρώ | Ανέργων: 6 ευρώ | Φοιτητικό: 5 ευρώ
Πρεμιέρα: 12 Φεβρουαρίου 2015 (για 8 παραστάσεις)
Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00
Διάρκεια παράστασης: 100’ (με διάλειμμα)

Η PLAYLIST ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΜΑΡΑΝΤΙΔΗ

“Τα τραγούδια μου / όλα περί “έρωτος” και με γαλλική φινέτσα, playlist εμπνευσμένη από το θεατρικό μας.

1. A quoi Ca sert l’amour- Edith Piaf et Theo Sarapo
2. Monmartre – Marios Strofalis Quartet
3. L-O-V-E – Nat King Cole
4. Baby Its Cold Outside – Margaret Whiting and Johnny Mercer
5. Night and Day – Ella Fitzgerald
6. Lilly – Pink Martini (“Αυτό για τη Λίλη μας, την κυρία Βατλέν.”)
7. Je Ne Veux Pas Travailler – Pink Martini (“Αυτό για μένα.”)
8. La vie en rose – Louis Armstrong
9. Dance With Me – Nouvelle Vague
10. Sing Along – Gautier
11. I Just Want To Make Love To You – Etta James
12. J’ai Deux Amours – Dee Dee Bridgewater
13. I love Paris – Frank Sinatra
14. Lets Face The Music and Dance – Nat King Cole
15. The Clown On The Eiffel Tower – Les Baxter