Μινι συνεντευξη με τρεις ηθοποιους απο την παρασταση ‘Διαλειμμα Χαρας’

Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Το «Διάλειμμα Χαράς» συνεχίζει και φέτος να «ταξιδεύει», τους θεατές-συμμετέχοντες, στη φύση. Τη φύση που είναι δίπλα μας, αλλά συχνά παραβλέπουμε, επιφορτισμένοι με τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ποια είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της θεατρικής πρότασης, αν θεωρήσουμε ότι απευθύνεστε σε κάποιον που δεν γνωρίζει το project;

Κατερίνα Κλειτσιώτη: Η κύρια ιδιαιτερότητα αυτής της παράστασης έγκειται ουσιαστικά στο χώρο στον οποίο διαδραματίζεται. Το θέατρο ξεφεύγει από το θέατρο (ως συγκεκριμένο κι απόλυτα προσδιορίσιμο χώρο). Το σκηνικό περιβάλλον είναι ένα φυσικό τοπίο ανοιχτό στις καιρικές συνθήκες, στο “ζωικό του βασίλειο”, στους περαστικούς και στα όποια άλλα ερεθίσματα γεννιούνται κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης εμπειρίας. Η συνθήκη αυτή δίνει μια απόλυτη ελευθερία στους θεατές να παρακολουθήσουν την παράσταση, να γίνουν μέρος της ή απλά να απολαύσουν μια βόλτα στο Λυκαβηττό. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζουμε ότι πραγματοποιείται ένα διάλειμμα χαράς, απενεργοποιημένο από το πόσο ενδιαφέρουσα ή όχι μπορεί να είναι η παράσταση για τον καθένα από τους θεατές.

Δέσποινα Χατζηπαυλίδου: Η ιδιαίτερότητα είναι ο ίδιος ο χώρος. Βγαίνουμε από τα κλειστά και σκοτεινά θέατρα και μεταμορφώνουμε έναν φυσικό χώρο, το φαράγγι του Λυκαβηττού σε έναν εναλλακτικό σκηνικό χώρο.

Δήμητρα Σκέμπη: Πρόκειται για μία παράσταση σωματικού θεάτρου, όπου το σώμα και ο χώρος παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί ο ποιητικός λόγος του Σεφέρη και του Ουίτμαν, που έχουν επιλεχθεί να ακούγονται στην παράσταση, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης τους με την φύση. Κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει το φαράγγι του Λυκαβηττού, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι απλά το background. Το χώμα, τα φυτά, ο αέρας, το φως, τα χρώματα συνθέτουν ένα φυσικό σκηνικό, με το οποίο ο ηθοποιός καλείται να αλληλεπιδράσει, αλλά και να μιμηθεί τις δυναμικές του. Θα λέγαμε ότι το φαράγγι αποτελεί έναν ακόμη χαρακτήρα.

Ποιος είναι ο ρόλος σας στο «Διάλειμμα Χαράς» και πόσο σας ικανοποιεί, σε προσωπικό επίπεδο, η συμμετοχή σας; Πρόκειται για μια κατάσταση που βιώνετε από κοινού με τον θεατή, οπότε μπορούμε να μιλήσουμε για μια λυτρωτική εμπειρία επιστροφής – υπενθύμισης της ουσίας της ύπαρξής μας και του περιβάλλοντος μας;

Δέσποινα Χατζηπαυλίδου: Το διάλειμμα χαράς είναι μια performance. Σε αυτό το είδος η έννοια του ρόλου συνήθως καταργείται. Δεν χρειάζεται να υποκριθείς κάτι, έτσι βγαίνεις από φόρμες που συνήθως στο ελληνικό θέατρο μας κάνουν όλους να μοιάζουμε ίδιοι. Εδώ το κείμενο διυλίζεται εκ των έσω και επικοινωνείται με τον θεατή, θα θέλαμε, όπως επικοινωνούνται οι μυρωδιές της φύσης ή ένα απλό αεράκι. Εδώ είναι και το στοίχημα και η δυσκολία: πώς και γιατί να επικοινωνήσεις ένα κείμενο σε έναν τέτοιον χώρο.

Δήμητρα Σκέμπη: Σε προσωπικό επίπεδο, η συμμετοχή μου στο «Διάλειμμα Χαράς» με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τα οφέλη της επαφής του ανθρώπου με την φύση, καθώς και την θεραπευτική της διάσταση. Στο «Τραγούδι του εαυτού μου» ο Ουίτμαν γράφει: «Η γλώσσα μου, κάθε μόριο από το αίμα μου, φτιαγμένο από αυτό το χώμα αυτόν τον αέρα». Ο ποιητής έρχεται να μας υπενθυμίσει την απόλυτη σύνδεσή μας με το χώμα, ενώ μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης. Η παράσταση γίνεται το μέσο μέσα από το οποίο προσπαθούμε να κάνουμε αυτές τις συνδέσεις, να αποκτήσουμε μία βαθύτερη κατανόηση της επαφής μας με την φύση και να την αναγάγουμε σε μία εμπειρία λυτρωτικής επιστροφής στον εαυτό.

Με ποιους τρόπους έχετε συμβάλλει στη δημιουργική διαδικασία της παράστασης; Είναι προφανώς μια ομαδική δουλειά. Πώς καταφέρατε να συντονιστείτε συλλογικά και να αξιοποιήσετε δημιουργικά τυχόν διαφωνίες / δημιουργικές διαφορές;

Δέσποινα Χατζηπαυλίδου: Η κάθε μια από εμάς φέρει ένα προσωπικό, αλλά και καλλιτεχνικό παρελθόν. Έχουμε διαφορές, αλλά υπάρχει η κοινή μας ουσία σαν άνθρωποι και το φυσικό τοπίο μας το υπενθυμίζει αυτό. Σε μια ομαδική δουλειά σαν και αυτή, ο performer φέρνει τις ιδέες του που μπορεί να εμπνεύσουν και να επηρεάσουν την σκηνοθέτρια.

Η παράσταση αποτελεί ένα υπερβατικό ταξίδι μέσα από την ποίηση των Γιώργου Σεφέρη και Ουώλτ Ουίτμαν. Ποιες είναι οι βασικές έννοιες που πραγματεύεται η παράσταση και ποια τα κυριότερα μηνύματα που επιδιώκει να περάσει στον θεατή-συμμετέχοντα;

Κατερίνα Κλειτσιώτη: Το Διάλειμμα Χαράς χρησιμοποιεί την ποίηση ως μέσο για τη δημιουργία δυνατών εικόνων, για να κρατηθεί μακριά από την «εκλογίκευση» και πολύ κοντά στο «τώρα» και στο «νιώθω». Ταυτόχρονα η φύση ως αυταπόδεικτο γεγονός βρίσκεται στο επίκεντρο και παντού τριγύρω. Αυτό που ο καθένας μας βιώνει είναι ανοιχτό σε έννοιες και νοήματα. Δε θεωρώ ότι επιχειρούμε να δώσουμε ένα συγκεκριμένο μήνυμα τόσο, όσο να ενεργοποιήσουμε όλοι μαζί συνειρμικά όλες εκείνες τις αισθήσεις που ακινητοποιεί η απλή μας καθημερινότητα.

Ο θεατής καλείται να κάνει ένα σύντομο ταξίδι μακριά από την πόλη, μέσα στην πόλη. Πόση ανάγκη –ειδικότερα στις μέρες μας– έχει ο μέσος άνθρωπος να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του και τις αξίες της και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της τέχνης στην υποστήριξη / ενθάρρυνση ικανοποίησης αυτής της ανάγκης ή στην αναγνώριση αυτής ως τέτοια;

Δήμητρα Σκέμπη: Ο θεατής καλείται να κάνει ένα «Διάλειμμα Χαράς» από τους ρυθμούς της πόλης και να έρθει πιο κοντά στη φύση. Ειδικότερα στις μέρες μας, που ο μέσος άνθρωπος φαίνεται να ζει σε δυσαρμονία με την «φύση» του αλλά και με το φυσικό περιβάλλον, η ανάγκη της σύνδεσης είναι επιτακτική. Η τέχνη προσπαθεί να ρίξει φώς σ’ όλα τα βασικά ερωτήματα της ύπαρξης του ανθρώπου, αποτελεί δε μία προσπάθεια βαθύτερης κατανόησης του κόσμου στον οποίο ζούμε. Έτσι μπορεί να γίνει το απόλυτο όχημα που θα οδηγήσει στον επαναπροσδιορισμό των αξιών μας και στην επανατοποθέτηση του εαυτού μας σ’ ένα πιο υγιές και φυσικό πλαίσιο.

Κατερίνα Κλειτσιώτη: Νιώθω ότι η ανάγκη επαναπροσδιορισμού και αλλαγής κατεύθυνσης υπήρχε πάντα ως καθαρό ζητούμενο κι ίσως να είναι τελικά ένα έμφυτο χαρακτηριστικό του ανθρώπου –αν και πολύ καλά κρυμμένο.

Αν σταθούμε όμως στο πιο ευανάγνωστο χαρακτηριστικό μας -τουλάχιστον σήμερα-, στην αδράνεια ή την παθητικότητα, ίσως παραδεχτούμε ότι μοιάζει να είναι η φυσική κατάσταση του είδους μας. Συζητάμε συχνά για την “αποστολή της τέχνης” και την μεγαλειώδη αλλαγή που μπορεί να φέρει, ενώ η τέχνη που κυρίως παράγεται, πραγματώνεται από ανθρώπους, ανθρώπους που εμπεριέχουν όλο και πιο έντονα την εποχή τους και τα χαρακτηριστικά της. Ίσως τελικά μια «Τέχνη» από εξωγήινους θα μπορούσε να στηρίξει, να ενθαρρύνει, να ανασκευάσει ουσιαστικά και προς μια πιο ενδιαφέρουσα κατεύθυνση την ανθρωπότητα.


Συνέντευξη με Άντζελα Δεληχάτσιου για το ‘Διάλειμμα Χαράς’ 2015 > εδώ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΗΘΟΠΟΙΩΝ

IMG_0251

Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Η Δέσποινα Χατζηπαυλίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορεύτρια και δασκάλα του contact improvisation. Συνεργάζεται σταθερά με την ομάδα «Nova Melancholia» από το 2006 και έχει συμμετάσχει μαζί τους στο Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ αυτή την περίοδο με την παράσταση «Ο Νεκρός» συμμετέχει στο Project Ύπνος στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Έχει συνεργαστεί επίσης με την ομάδα «Σημείο μηδέν» στο Θέατρο Άττις . Με την δουλειά της στοχεύει στην έκφραση της προσωπικής ελευθερίας, γειώνοντας – συνειδητά και χωρίς όρια – στο σώμα, κάθε άλλη ψυχική ή πνευματική παρόρμηση που προκύπτει κατά την δημιουργική διεργασία.

IMG_0196

Κατερίνα Κλειτσιώτη
Γεννήθηκε στην Ξάνθη. Απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη και τις Φιλοσοφικής σχολής Ιωαννίνων (τμήμα ΦΠΨ). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής και αυτόματου αυτοσχεδιασμού με την Ελένη Σκότη. Έχει συμμετάσχει σε παραγωγές τις ομάδας ΝΑΜΑ σε σκηνοθεσία Ε. Σκότη και της ομάδας ΠΑΙΚΤΕΣ σε σκηνοθεσία Μ. Σάββα. Η ίδια έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις “Μετάνοια” του Δ.Δημητριάδη και “60 ευτυχισμένες μέρες” πάνω σε κείμενα των Θ.Βαλτινού και Σ.Μπέκετ για το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και την παράσταση τα “Απέχοντα Μυριάδες Μυριάδων Έτη Φωτός Άστρα” σε κείμενα του Γ. Ν. Πεντζίκη σε συνσκηνοθεσία με την Σοφία Κορώνη. Τον τελευταίο χρόνο συνεργάζεται με την Άντζελα Δελιχάτσιου στο πρότζεκτ “Διάλειμμα Χαράς ” πάνω σε κείμενα των Γ. Σεφέρη και Ουωλτ Ουίτμαν.

IMG_0416

Δήμητρα Σκέμπη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985. Σπούδασε Devising Theatre and Performance στο “London International School of Performing Arts” (Lispa) στο Λονδίνο και υποκριτική στο “Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος” στη Θεσσαλονίκη. Είναι επίσης πτυχιούχος της Θεολογικής σχολής του Α.Π.Θ και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Ιστορία Θρησκειών. Έκανε μαθήματα χορού (αργεντίνικο tango, contact improvisation, σύγχρονος χορός,) και φωνητικής – τραγουδιού. Παρακολούθησε σεμινάρια κίνησης και αυτοσχεδιασμού, μάσκας, κλόουν (Angela de Castro, Anna Jussilainen, Κώστα Γεράρδο) στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται ως ηθοποιός στην Αθήνα από τον Νοέμβριο του 2015.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

86f927c9-dc0c-48a4-9001-5c8e41800055

Διάλειμμα Χαράς – Joy Break
6 παραστάσεις στο φαράγγι του Λυκαβηττού

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί [… ]
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Γιώργος Σεφέρης, Διάλειμμα Χαράς

Τέσσερις νύμφες κατεβαίνουν στο φαράγγι του Λυκαβηττού, μεταμορφώνονται για λίγο σε θνητές γυναίκες και μας προσκαλούν σε ένα υπερβατικό ταξίδι μέσα από ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη και του Ουώλτ Ουίτμαν.

Στην περιπλάνησή τους συναντούν άσπρους γέροντες, ηλεκτρικά κορμιά, κρεμασμένες θηλιές, σκυλιά ξεχασμένα που γυρεύουν ένα κόκαλο, παιδιά που αναρωτιούνται τι είναι η χλόη, άντρες με μάτια σαν παπαρούνες, και φυσικά εμάς. Μας ψιθυρίζουν κάτω από τα πλατάνια, μας καλούν να τεμπελιάσουμε μαζί τους στο χορτάρι, παρασύροντάς μας στον κόσμο τους.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι θεατές είναι ελεύθεροι να κινηθούν στο χώρο μαζί με τις ερμηνεύτριες, να συνθέσουν τις δικές τους εικόνες, τις δικές τους απορίες και τα δικά τους νοήματα. Με οδηγό την ποίηση του Ουίτμαν και του Σεφέρη, καλούνται να κάνουν ένα «διάλειμμα χαράς» από τους ασφυκτικούς ρυθμούς της καθημερινότητας και να διαπιστώσουν πώς η φύση μπορεί να λειτουργήσει με όλη της την αρχέγονη δύναμη, έστω και στη μέση της πόλης.

Το πιο μικρό βλαστάρι δείχνει πως αλήθεια δεν υπάρχει θάνατος,
Και αν πότε υπήρξε οδήγησε μπροστά τη ζωή […]
Ουώλτ Ουίτμαν, Το Τραγούδι του Εαυτού μου

Το Διάλειμμα Χαράς αποτελεί μέρος του The Φαράγγι Project, μιας σειράς δράσεων και ερευνών που ξεκίνησαν το 2013 σε συνεργασία με την Αντριάνα Αλεξίου, την Ρόζα Προδρόμου, τη Νέλλη Πουλοπούλου, την Άννα Τζάκου, τον Γιώργο Ευθυμίου και τις ομάδες εργαστηρίου και του JAM Ανοιχτή Φύση.

Joy Break 2

Συντελεστές

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Άντζελα Δεληχάτσιου
Συνδημιουργοί-Ερμηνεύτριες: Κατερίνα Κλειτσιώτη, Νατάσα Νταϊλιάνη, Δήμητρα Σκέμπη, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Βοηθοί σκηνοθεσίας: Ιωάννης Βασιλόπουλος, Μάγδα Κρυσταλλινού

Κοστούμια: Λουκία Χατζέλου

Φωτογραφίες/Video: Σπύρος Αγριανίτης, Γιώργος Ευθυμίου
Γραφιστική επιμέλεια: Έλλη Βασσάλου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Στέλλα Πεκιαρίδη

Ημερομηνίες παραστάσεων
Παρασκευή 27 Μαΐου / Σάββατο 28 Μαΐου / Κυριακή 29 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 18:00
Παρασκευή 3 Ιουνίου / Σάββατο 4 Ιουνίου / Κυριακή 5 Ιουνίου
Ώρα έναρξης: 18:30

Διάρκεια: 100’

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά
Κρατήσεις απαραίτητες

Για πληροφορίες και κρατήσεις: +30 6946102862, flagrantedeli@gmail.com

http://www.flagrantedeli.com & https://www.facebook.com/ajoybreak?fref=ts

Σημείο συνάντησης: Οι θεατές παρακαλούνται να βρίσκονται ένα τέταρτο πριν την ώρα έναρξης στο χώρο του parking έξω από το θέατρο του Λυκαβηττού, από το οποίο θα περπατήσουμε 5-10 λεπτά προς το χώρο της παράστασης. Για την καλύτερη δυνατή περιήγηση των θεατών συνιστώνται άνετα παπούτσια.