Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Στο θέατρο Αλκμήνη παρουσιάζετε την παιδική παράσταση «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ» – ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ. Πρόκειται για μία παράσταση με πολλή μουσική, με διάφορα μουσικά όργανα, αλλά και πολλά μηνύματα, όπως αγάπη, ομόνοια, σεβασμός στη διαφορετικότητα – δηλαδή είναι μια πλήρως ψυχαγωγική εμπειρία για τα παιδιά, που παράλληλα τα διδάσκει. Ποια θεωρείτε εσείς τα βασικά ατού αυτής της δουλειάς που την κάνει να ξεχωρίζει από άλλες παιδικές θεατρικές παραστάσεις;
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία.
Σήλια Μαυρομμάτη: Η ιστορία αυτών των τεσσάρων παιδιών, του Μίσα από το Βορρά, της Παριχάν από το Νότο, της Φίνεγκαν από τη Δύση και της Γούιλοου από την Ανατολή, μας δείχνει ότι είναι πολύ περισσότερα πράγματα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Αυτό που αναζητάμε όλοι είναι να βρούμε έναν συνοδοιπόρο για το ταξίδι της ζωής και αυτά τα παιδιά τον βρίσκουν το ένα στο πρόσωπο του άλλου. Δεν τους ενδιαφέρει ότι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, ότι δεν έχει το ίδιο χρώμα το δέρμα τους, ότι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Βρίσκουν τον τρόπο να επικοινωνούν μέσω της παγκόσμιας γλώσσας, της μουσικής και εμπιστεύονται το ένα το άλλο και κάνουν μαζί το ταξίδι στην άκρη του ουράνιου τόξου. Αυτό είναι και το βασικό ατού της παράστασης μας. Η συνειδητοποίηση ότι έχουμε πολλά κοινά οι άνθρωποι μεταξύ μας, ότι πρωταρχική μας αναζήτηση θα πρέπει να είναι το να βρίσκουμε αυτά τα κοινά και όχι να ψάχνουμε τις διαφορές. Όταν υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος.
Ένα ακόμη ατού της παράστασης είναι η ευφάνταστη σκηνοθεσία της. Ο Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα, ο σκηνοθέτης της παράστασης, έχει προσθέσει στοιχεία Θεάτρου Σκιών και σωματικού θεάτρου που ενθουσιάζουν τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους που παρακολουθούν. Επίσης, η πρωτότυπη μουσική του Δημήτρη Ίσαρη που πλημμυρίζει τη σκηνή και παρασύρει τους θεατές.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις των μικρών θεατών για την παράσταση έως τώρα; Ποιες οι κυριότερες ερωτήσεις / διαπιστώσεις που κάνουν;
Λία-Αγλαϊα Καράμπελα: Οι αντιδράσεις ποικίλουν ανάλογα με το σε ποιον θα νιώσουν ότι μοιάζουν. Ποιος τους φαίνεται πιο οικείος. Είναι ωραίο όταν τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες. Εκεί υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για μας τους ηθοποιούς να θέλουμε να δικαιώσουμε τον ήρωα μας και έτσι τα παιδιά να αφήσουν και ένα “βάρος” πίσω τους φεύγοντας.
Μαριλένα Στεφανή: Οι αντιδράσεις των παιδιών είναι συνήθως διαφορετικές κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα και συχνά γελούν. Οι ερωτήσεις τους έχουν να κάνουν με τη δική μας διαφορετικότητα σαν χαρακτήρες ρωτούν για τα ρούχα μας, από ποιο μέρος καταγόμαστε, αλλά και πράγματα που έχουν να κάνουν με την πλοκή του έργου. Νομίζω πως τα παιδιά φεύγοντας κατανοούν πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι μας και αυτό με κάποιο τρόπο το παίρνουν μαζί τους, μαζί με ένα πλατύ χαμόγελο.
Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα: Ζητάμε στο τέλος της παράστασης από τους μικρούς μας φίλους, αλλά και από τους μεγαλύτερους, να μας γράψουν τις εντυπώσεις τους, έτσι μπορώ να σας μεταφέρω κάποιες από αυτές.
Οι περισσότεροι θεατές λοιπόν γράφουν ότι αυτό που τους άρεσε περισσότερο είναι το γεγονός ότι τα τέσσερα παιδιά, παρά τις διαφορές τους και τη δυσκολία τους να επικοινωνήσουν εμπιστεύτηκαν ο ένας τον άλλον και έγιναν τελικά φίλοι. Η φιλία είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά, αλλά και για εμάς, άλλωστε «φίλος» είναι το πρόσωπο με το οποίο συνδέεται κανείς με σχέση αμοιβαίας αγάπης, αφοσίωσης και κατανόησης και όλοι αναζητάμε έναν φίλο στην πορεία της ζωής μας.
Σήλια Μαυρομμάτη: Οι μεγαλύτερης ηλικίας θεατές μας γράφουν ότι τους άρεσε που η παράσταση αγγίζει θέματα που μας αφορούν άμεσα, τη μετανάστευση, τον εκφοβισμό (bullying) κ.α. και μέσα από το χιούμορ περνάει πολύ σωστά μηνύματα, εύκολα κατανοητά στα παιδιά. Ενώ, για τον τρόπο που έχει αποδοθεί η ιστορία πάνω στο σανίδι, για τη σκηνοθετική προσέγγιση δηλαδή, μας γράφουν ότι δεν έχουν ξαναδεί κάτι παρόμοιο..
Από την εμπειρία σας με το παιδικής ηλικίας κοινό, πόσο θετική επιρροή μπορεί να έχει στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού η επαφή του με τις τέχνες και ειδικότερα με αυτή του θεάτρου;
Λία-Αγλαϊα Καράμπελα: Η επαφή με τη τέχνη διδάσκει χωρίς να είναι διδακτική. Δείχνει στο παιδί ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Έναν τρόπο όπου υπάρχουν εναλλακτικές και τα προβλήματα πια, έρχονται πιο κοντά σε διάφορες λύσεις. Λένε πως η τυπική εκπαίδευση ενός παιδιού στο σχολείο ενεργοποιεί το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, αυτό της λογικής, ενώ το δεξί των συναισθημάτων ενεργοποιείται με αυτό της τέχνης. Έτσι ακόμα και επιστημονικά αν το δούμε οι τέχνες κάνουν τον άνθρωπο να “χρησιμοποιεί” ολόκληρο τον εαυτό του. Τώρα στο θέατρο το πράγμα γίνεται πιο προσωπικό. Όλα γίνονται εδώ και τώρα σε χρόνο ενεστώτα. Το παιδί γίνεται ένα με τη παράσταση και μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί τόσο για λογαριασμό του όσο και για λογαριασμό του κάθε ήρωα ξεχωριστά. Η διαδικασία του θεάτρου είναι από μόνη της μια τελετή στην οποία το παιδί γίνεται συμμέτοχος και αποκτά ευθύνη για την εξέλιξη της αφού τόσο ατομικά όσο και συλλογικά θα μπει στη διαδικασία να ακούσει, να αξιολογήσει ή ακόμα και να αντιμετωπίσει πρόσωπα, καταστάσεις και συμπεριφορές εξασκώντας έτσι τη κριτική του σκέψη. Το ωραίο στο θέατρο είναι ότι απαιτεί πάντρεμα διαφορετικών ειδών τέχνης με τις οποίες το παιδί έρχεται σε απευθείας επαφή και η “συναισθηματική κίνηση” μπαίνει σε λειτουργία.
Τα παιδιά είναι απολύτως ειλικρινή στις αντιδράσεις τους. Αυτό τα κάνει ένα πιο «δύσκολο» και «απαιτητικό» κοινό, σε σχέση με τους ενήλικες; Επίσης, το χειροκρότημα και το χαμόγελο που εισπράττει ο καλλιτέχνης από τα μικρά παιδιά, μετά από μια παράσταση, πόσο διαφέρει από αυτό ενός ενηλίκου θεατή;
Κωνσταντίνος Μακριδάκης: Τα παιδιά καταλαβαίνουν αμέσως το ψεύτικο, το φτιαχτό, το υπερβολικά στημένο. Ένα παιδί μπορεί να κατανοήσει μόνο ειλικρινά συναισθήματα, γι’ αυτό και ο ηθοποιός που βρίσκεται ενώπιον παιδικού κοινού οφείλει να σέβεται πρωτίστως την αντιληπτική ικανότητα ενός παιδιού και στην συνέχεια να τιθασεύσει την δική του ενήλικη οπτική του παιξίματός του. Αυτή είναι και η διάφορα μεταξύ των χειροκροτημάτων. Στα παιδιά βγαίνει αβίαστα, ειλικρινά ενώ στους ενήλικες θεατές υπάρχει το αίσθημα ντροπής και κοινωνικής σύμβασης.
Στην εποχή της κρίσης υπάρχουν περιθώρια για θετική σκέψη και ουσιαστική επαφή με την τέχνη; Ειδικότερα, πώς πιστεύετε ότι μπορούν οι γονείς, που αντιμετωπίζουν και προβλήματα επιβίωσης ίσως, να κρατήσουν ψηλά το ηθικό και την ελπίδα, ώστε και τα παιδιά αντιστοίχως να έχουν μια ισορροπημένη ζωή;
Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα: Πάντα πρέπει να υπάρχει θετική σκέψη και να επιδιώκεται ουσιαστική επαφή με την τέχνη. Η τέχνη εν γένει και ειδικότερα το θέατρο μπορεί να εκπαιδεύσει και να ψυχαγωγήσει ταυτόχρονα. Η παιδευτική αξία του θεάτρου σε ένα κοινωνικό σύνολο, όπως είναι τα παιδιά, το μέλλον μας δηλαδή, είναι ύψιστης σημασίας. Το παιδικό θέατρο οφείλει να αντιμετωπίζεται πολύ σοβαρά και με τεράστια υπευθυνότητα από τους δημιουργούς και τους συντελεστές μιας παράστασης. Ο καλλιτέχνης λειτουργεί ως πομπός και ο θεατής ως δέκτης, αυτό στην πορεία του δρώμενου αλλάζει, ιδιαίτερα σε μια παιδική παράσταση που το παιδί αντιδρά άμεσα και με απόλυτη ειλικρίνεια στα ερεθίσματα που δέχεται. Μια προσεγμένη παιδική παράσταση μπορεί να διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες και να ενισχύσει την δημιουργική φαντασία των παιδιών ενώ παράλληλα να περάσει νοήματα και υγιή πρότυπα που γίνονται κατανοητά στα παιδιά σε ένα βαθύτερο επίπεδο που μπορεί να μην το συνειδητοποιούν και να μην μπορούν να το εκφράσουν με λόγια αλλά το καταλαβαίνουν. Η τέχνη είναι «σύντροφος», τρέφει την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Έτσι μπορούμε να κρατηθούμε όρθιοι και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε ότι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Οι σχέσεις, τα τελευταία χρόνια, μπορεί να προκύψουν και από την καθημερινή επαφή με τα social media. Κατά πόσο κάνετε χρήση των νέων τεχνολογιών και αν πιστεύετε ότι έχουν αλλοιώσει την αγνότητα των συναισθημάτων, σε σύγκριση με το παρελθόν;
Ίρις Κανδρή: Τα τελευταία χρόνια η επικοινωνία, είναι η αλήθεια, πως έχει αλλάξει πολύ. Εγώ χρησιμοποιώ σε μεγάλο βαθμό το Facebook στην καθημερινότητα μου γιατί είναι ένα πολύ βολικό μέσο που σου επιτρέπει να μιλάς γρήγορα και με πολλά άτομα ταυτόχρονα, οπότε βολεύει πολύ και σαν εργαλείο δουλειάς. Πιστεύω πως αν κάποιος κάνει σωστή χρήση των social media, δηλαδή τα χρησιμοποιεί στο βαθμό που είναι χρήσιμα και δεν αρκείται σε αυτά, μπορούν ίσα ίσα να οδηγήσουν σε μια καλύτερη επικοινωνία από κοντά. Βέβαια υπάρχει και η παγίδα να μιλάς με κάποιον καθημερινά στα social media με αποτέλεσμα να μη συναντιέστε ποτέ, όμως θεωρώ πως όταν πραγματικά μας ενδιαφέρει ο άλλος – σε οποιοδήποτε επίπεδο – δεν θα μείνουμε εκεί.
Ζείτε και δημιουργείτε στη σύγχρονη Ελλάδα.Τι σας κινητοποιεί σε αυτή τη χρονική στιγμή και συνεχίζετε; Έχετε σκεφθεί να φύγετε εκτός, σε κάποιο άλλο μέρος, με καλύτερες και περισσότερες, ίσως, ευκαιρίες;
Μαριλένα Στεφανή: Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, στην προσπάθεια τους να καταξιωθούν και να υλοποιήσουν τα όνειρα τους έχουν σαφώς κάνει αυτή τη σκέψη, έτσι και ‘γω, όμως βαθιά μέσα μου ξέρω πως τελικά η λύση είναι μέσα μας, βρίσκεται στη δύναμη που έχουμε να θέλουμε να τα καταφέρουμε ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες, για μένα λοιπόν η πρόκληση είναι να είμαι εδώ γιατί, ειδικά το θέατρο είναι η γλώσσα μου και μέσω αυτής μπορώ να εκφράζω τα συναισθήματα μου.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ» – ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ
Παιδική Θεατρική Παράσταση με πολλή Μουσική
«ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ»
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΥΧΝΑΡΙΟΥ
Τέσσερα παιδιά από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου συναντιούνται σε μια μικρή όμορφη χώρα στο κέντρο της γης, στο σταυροδρόμι εκεί που συναντιούνται η Ανατολή με τη Δύση και ο Βορράς με το Νότο. Σε έναν τόπο γεμάτο μύθους νεράιδες και ξωτικά.
Μπορεί να μην μιλούν τη ίδια γλώσσα αλλά βρίσκουν ένα μοναδικό τρόπο να επικοινωνούν, μέσω της μουσικής, της παγκόσμιας γλώσσας. Κάθε παιδί παίζει και από ένα διαφορετικό μουσικό όργανο. Μπορεί να μην μοιάζουν μεταξύ τους αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να γίνουν φίλοι. Αποφασίζουν να κάνουν μαζί ένα ταξίδι στην άκρη ενός ουράνιου τόξου και εκεί θα βρουν το θησαυρό που ψάχνουν.
Μια ιστορία που μιλάει για τη συντροφικότητα, την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την αποδοχή, την κατανόηση και το σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά και για τη δύναμη της ομόνοιας.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα αναδεικνύει την ιστορία μοναδικά, συνδυάζοντας στοιχεία Θεάτρου Σκιών και σωματικού θεάτρου, δημιουργώντας έναν πολύχρωμο μαγικό κόσμο με αραβικά στοιχεία και πολλή μουσική, παρουσιάζοντας ένα θέαμα που εντυπωσιάζει και ενθουσιάζει.
Το τζίνι σας προσκαλεί σ’ ένα ταξίδι γεμάτο μουσική για να ανακαλύψουμε τον πραγματικό θησαυρό που κρύβεται στην άκρη ενός ουράνιου τόξου.
Πρωταγωνιστούν:
Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα
Ίρις Κανδρή
Λία Αγλαϊα Καράμπελα
Κωνσταντίνος Μακριδάκης
Μαριλένα Στεφανή
Ιδέα & Κείμενο: Desarch Prd
Σκηνοθεσία: Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα
Μουσική: Δημήτρης Ίσαρης
Σκηνικά: Αντώνης Χαζάπης
Λυχνάρι: Ιωάννα Κατσιαβού
Κοστούμια: Desarch Prd
Οργάνωση & Παραγωγή: Σήλια Μαυρομμάτη / Desarch Production
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 70’ χωρίς διάλειμμα
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: Κανονικό 8€
Μειωμένο 6€ (ισχύει για κατόχους κάρτας ΟΙΕΛΕ, ΟΑΕΔ και Πολυτέκνων, για group 4 ατόμων και ΑΜΕΑ)
ΩΡΑ: 15:30
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 8, Κάτω Πετράλωνα (μετρό Κεραμεικός)