Αγαπητέ κύριε Μπιλικά, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτετε. Η ζωή σας είναι γεμάτη μουσική!  Τι σας οδήγησε στη συγγραφή, και πιο συγκεκριμένα στην επιλογή του συγκεκριμένου είδους λογοτεχνίας, του φανταστικού;

Σας ευχαριστώ και εγώ για τη φιλοξενία που μου προσφέρετε στο ραδιόφωνο αλλά και στη σελίδα σας. Σχετικά με την ερώτησή σας τώρα, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή. Είναι πολύ πιθανό να οδηγήθηκα στο μονοπάτι της συγγραφής αρκετά χρόνια πριν -και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω- τότε δηλαδή που άρχισα να αρθρογραφώ στο διαδίκτυο, και μέσα από την πολυετή μου  αυτή απασχόληση, να διαμόρφωσα ένα δικό μου ύφος γραφής. Έτσι πιστεύω δηλαδή, αλλά όλο αυτό που μόλις τώρα σας είπα, είναι μία λογική εξήγηση/απάντηση στην ερώτησή σας. Θέλω να πω δηλαδή, ότι πολλές φορές δεν είναι ίσως απαραίτητο να εξηγούμε πάντοτε όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας και είναι προτιμώτερο να τα βιώνουμε. Αυτό είναι άποψη. Πέρα λοιπόν από τη λογική εξήγηση που σας έδωσα λίγο πιο πριν, και επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής και με τον εαυτό μου αλλά και με εσάς, θα σας απαντήσω αυθόρμητα: Δεν ξέρω τι με οδήγησε στη συγγραφή. Μου προέκυψε και έχω αφεθεί στο ταξίδεμα. Όσο για το είδος του φανταστικού, δεν πρόκειται για επιλογή, γιατί δεν έβαλα κάτω τα είδη της λογοτεχνίας για να τα εξετάσω, να αποφασίσω και να πω: “Διαλέγω αυτό”. Μόνο του ήρθε όπως και η συγγραφή. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Αν και εδώ που τα λέμε, τι θα πει λογοτεχνία του φανταστικού; Μια ζωή θέλουμε να βάζουμε ταμπέλες στο κάθε τι και το λέω αυτό, επειδή στην ουσία, όλοι στο είδος του  φανταστικού ανήκουμε. Ακόμα δηλαδή και για την Αθήνα να γράφω, γράφω για τη δικιά μου Αθήνα, έτσι όπως την έχω μέσα στο δικό μου το μυαλό, και όπως τη βλἐπω μέσα από τα δικά μου τα μάτια. Μόνο το υπόβαθρο είναι κοινό. Ότι δηλαδή στην Πλατεία Συντάγματος, βρίσκεται π.χ. το κτίριο της Βουλής και το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Πόσο δημοφιλές είναι το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος στην Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό;

Κατ’ αρχήν θέλω να πω ότι η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένη. Κακώς δηλαδή, αλλά αυτή είναι η εντύπωσή μου, γιατί ακούμε συχνά να λέγεται “Τι δουλειά έχει ο Έλληνας με δράκους, κάστρα και ιππότες;” Γιατί όμως; Ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δίδαξε λογοτεχνία του φανταστικού με τα περίφημα Ομηρικά έπη “Ιλιάδα” & “Οδύσσεια”; Ξεχνάμε την Ελληνική Μυθολογία που ήδη μας έχει αποδείξει ότι το φανταστικό και το μυθικό δεν είναι ξένα στοιχεία για τον Έλληνα; Ξεχνάμε ότι η Ελλάδα πέρασε από ένα Βυζάντιο και από μία Ενετοκρατία που σημαίνει ότι είχαμε και εμείς εδώ κάστρα και ιππότες; Γεμάτη είναι η χώρα μας από κάστρα, στα οποία μάλιστα κάνουμε επισκέψεις και τα θαυμάζουμε. Δεν χωράει λοιπόν πουθενά το επιχείρημα “Τι δουλειά έχει ο Έλληνας με δράκους και κάστρα και ιππότες.” Βέβαια, λογοτεχνία του φανταστικού, δεν είναι μόνο τα κάστρα και οι ιππότες, ή μόνο η Αρχαία Ελλάδα. Λογοτεχνία του φανταστικού είναι και το σήμερα, αλλά και το αύριο και γενικά θα έλεγα ότι δεν έχει ούτε εθνικότητα, ούτε και χρόνο. Η λογοτεχνία του φανταστικού, είναι θέμα έμπνευσης του συγγραφέα. Μπορεί να αναφέρεται οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ο συγγραφέας να είναι Έλληνας, Γάλλος, ή Γερμανός, Τούρκος, Κινέζος, ή Ινδός κλπ. Θεωρώ λοιπόν ότι το συγκεκριμμένο είδος, είναι δημοφιλές στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την εθνικότητα του συγγραφέα. Θεωρώ επίσης, ότι η προσπάθεια –η κίνηση γενικότερα- που κάνει η εκδοτική ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών, είναι όχι μόνο αξιέπαινη, αλλά και ότι θα έχει ως αποτέλεσμα, να ανεβάσει τη λογοτεχνία του φανταστικού στο επίπεδο που της αξίζει να βρίσκεται. Αν μη τι άλλο, σ’ αυτό το είδος της λογοτεχνίας, ως Έλληνες έχουμε παράδοση …χιλιετιών!!!

Ένας από τους λόγους που οδηγεί τους αναγνώστες στη λογοτεχνία του φανταστικού είναι ότι τους επιτρέπει να διερωτώνται για θέματα κοινωνικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά, πέρα από την πραγματικότητα του κόσμου στον οποίον ζουν. Κατά πόσο η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού αποτυπώνει κόσμους με διαφορετικές ανησυχίες από αυτές που έχουμε σήμερα στη χώρα;

Κατά τη γνώμη μου τις αποτυπώνει. Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε, ότι η φανταστική λογοτεχνία είναι όπως και όλη η υπόλοιπη λογοτεχνία. Μπορεί να είναι ρομαντική, ρεαλιστική, ερωτική, περιπετειώδης ή τρόμου. Μπορεί να είναι αστυνομική, κοινωνικού περιεχομένου ή φιλοσοφικού προβληματισμού. Η φανταστική λογοτεχνία μπορεί να είναι οτιδήποτε και η μόνη της διαφορά από την υπόλοιπη λογοτεχνία, να είναι ότι μέσα της υπάρχει το φανταστικό στοιχείο. Μια ιστορία φαντασίας μπορεί να διαδραματίζεται όπως και όλες οι άλλες, στην Αθήνα, στην Πάτρα, στην Κέρκυρα, στην Αίγυπτο, στη Νέα Υόρκη, στην Αλάσκα ή στην Αυστραλία και το φανταστικό στοιχείο να είναι κάτι μικρό. Για παράδειγμα, η ύπαρξη πνευμάτων, ή μαγισσών. Μπορεί φυσικά να είναι και κάτι μεγάλο και όλος ο κόσμος να παρουσιάζεται αλλαγμένος. Μια ιστορία φαντασίας μπορεί να διαδραματίζεται σε έναν κόσμο που να θυμίζει την Αρχαία Ρώμη, το Βυζάντιο, την Αρχαία Ελλάδα, τον Μεσαίωνα, αλλά να μην είναι τίποτα από αυτά, ή να θυμίζει τον δικό μας στη σύγχρονη εποχή, αλλά να μην είναι και απλά να τυχαίνει να υπάρχουν αυτοκίνητα, αεροπλάνα, και κινητά τηλέφωνα. Πώς θα βάλεις όρια και φραγμούς στη φαντασία; Ορισμένοι νομίζουν ότι η φανταστική λογοτεχνία είναι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ή ο Χάρυ Πότερ, ή ο Πόλεμος των Άστρων, αλλά φυσικά κάνουν λάθος. Όταν ο ήρωἀς μου μιλάει με τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου στο …κινητό για τον …ΕΝΦΙΑ, αυτό δεν είναι φαντασία;  Τι είναι; Είναι κάτι άλλο; Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, αποτυπώνει κόσμους γιατί μπορεί, και μάλιστα με μεγάλη άνεση, αλλά αυτό έγκειται στη φαντασία του εκάστοτε συγγραφέα.

Κάνετε χρήση των social media;

Ναι και μάλιστα συμμετέχω ενεργά. Με την ταχύτητα που εξελίσσεται η τεχνολογία, είναι απαραίτητα προκειμένου να “σταθείς” στον όποιο χώρο ανήκεις. Δεν μπορείς –σα να λέμε-  να οδηγείς στην εθνική οδό με 40 χλμ την ώρα.  Πρέπει να ακολουθείς την ταχύτητα και την κατεύθυνση που έχει το ρεύμα στο οποίο βρίσκεσαι. Διαφορετικά, μη βγεις καθόλου στο δρόμο. Βρες ένα πάρκινγκ και άραξε. Δεν γίνεται αλλιώς.

Έχετε κάποιον αγαπημένο συγγραφέα; Διαβάζετε κάτι αυτήν την περίοδο;

Αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Stephen King και αυτή την περίοδο διαβάζω/μελετάω τις “Διδασκαλίες των Σούφι” του Idries Sach. Χρειάστηκε να το κάνω για τις ανάγκες του τρίτου μου μυθιστορήματος που θα κυκλοφορήσει σύντομα, και είμαι ακόμα υπό την επιρροή του.

Κατά τη συγγραφή τι είδους μουσική σας συνοδεύει; Σας εμπνέει η μουσική κατά τη δημιουργική διαδικασία ή λειτουργεί απλά ως ένας σύντροφος στα φανταστικά ταξίδια σας;

Την ώρα που γράφω, δεν ακούω τίποτα. Προτιμώ να έχω ησυχία. Συνήθως ακούω πριν και μετά, αλλά αυτό το “μετά”, αφού υποτίθεται ότι θα ξαναγράψω, μετατρέπεται σε “πριν”.

Όλη ημέρα ακούμε σε πολλά ραδιόφωνα, τη διαρκή επανάληψη των ίδιων playlist… τελικά ο ακροατής μπορεί να «ξεφύγει» από αυτά που θέλουν να του επιβάλλουν;

Ναι, αλλά χρειάζεται μία εγρήγορση εδώ και όχι μόνο για τα ραδιόφωνα και τις playlist. Γενικά μέσα στις καθημερινές μας στιγμές που μία-μία αλλά και όλες μαζί αποτελούν την ίδια μας τη ζωή, χρειάζεται μία εγρήγορση που παραδέχομαι πως μέσα από τον συνεχή βομβαρδισμό της πληροφορίας που δεχόμαστε καθημερινά, δεν είναι εύκολο να υπάρχει. Όταν όμως υπάρχει και είναι παρούσα, τότε όντως μπορούμε να “ξεφεύγουμε” και να κάνουμε τις επιλογές που εκφράζουν εμάς και μόνον εμάς.  Σας ευχαριστώ…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιώργος Μπιλικάς, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Θεωρία Μουσικής & Κιθάρα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος ροκ σχημάτων στις δεκαετίες 70 και 80, με πιο γνωστά τους “Τέσσερα Τέταρτα”, “Θαρσείν Χρει” &  “Νepal”.

Από το 1992 έως το 2009, ασχολήθηκε με την παραγωγή και μουσική επιμέλεια ραδιοφωνικών εκπομπών, με την ηχοληψία και την πρωτότυπη μουσική επένδυση τηλεταινιών, ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους για τη μεγάλη οθόνη.

Το 2004 κυκλοφόρησε με τους “Θαρσείν Χρει” σε συλλεκτικό βινύλλιο, υλικό ηχογραφημένο το 1974, το οποίο έμεινε απείραχτο από παρεμβάσεις της σύγχρονης τεχνολογίας και κυκλοφόρησε όπως ήταν ηχογραφημένο τότε.

Αρθρογραφεί στο www.musicheaven.gr στη μόνιμη στήλη “Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο”, είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας και στα πλαίσια της δραστηριότητάς του αυτής, έχει πάρει συνεντεύξεις από τους: Φοίβο Δεληβοριά, Νίκο Παπάζογλου, Βασίλη Καζούλλη, Στάθη Δρογώση, Βασίλη Βασιλάτο, Απόστολο Ρίζο, Robert Plant, Walkabouts & Marianne Faithfull.

Εκδοτικά, συνεργάζεται με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Τον Οκτώβριο του 2012 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Heaven Adventures”, τον Μάρτιο του 2013 συμμετείχε με έξη ποιήματα στην Ανθολογία “Όνειρα των Μύθων” και τον Νοέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο “No. 9”. Το 2014, συμμετέχει με δύο διηγήματα στην Ανθολογία Ελλήνων Συγγραφέων του Φανταστικού “Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ”.  Το τρίτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Al-Andalus” όπως και η “Ανθολογία 2014” στην οποία συμμετέχει, είναι υπό έκδοση εντός του 2014.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ:
01) Orfeus/No Sympathy for the Devil

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ/ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ:
01) “Heaven Adventures” (Σελ. 246, Οκτώβριος 2012)
02) “No.9” (Σελ. 128, Νοέμβριος 2013) 
03) “Al-Andalus” (Υπό Έκδοση, 2014)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ/ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ:
01) “Όνειρα των Μύθων” (Ποιητική Ανθολογία, Σελ. 174, Μάρτιος 2013) 
02) “Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ” (Ανθολογία Διηγήματος, Σελ. 246, Μάρτιος 2014)
03) “Ανθολογία 2014” (Ανθολογία Διηγήματος, Υπό Έκδοση, 2014)  

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: 
01) “Pop Festival”, (Θαρσείν Χρει, Συμμετοχή, Columbia, 1973, Γ’ Βραβείο Καλύτερου Τραγουδιού, για το τραγούδι “Μέρα Βροχερή”)
02) “1974” (Θαρσείν Χρει, Anazitisi Records, 2004)

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ:
01) “Φιλοσοφία” (Δ. Αθανίτη, 12′, 16ο Φεστιβάλ Δράμας, 1993, Α’ Βραβείο για τον Κινηματογράφο του Φανταστικού)  
02) “Ο Κύριος Χ” (Δ. Αθανίτη, 5′, 17ο Φεστιβάλ Δράμας, 1994)  
03) “Αντίο Βερολίνο” (Δ. Αθανίτη, 72′, 35ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, 1994, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας)
04) “Μίλησε μου για Έρωτα” (Δ. Αθανίτη, 65′, ΕΤ 1, 1996) 
05) “Μορφές στο Εργαστήριο” (Ν. Ζωιόπουλου, 8′, ΝΕΤ, 1997)
06) “Καμία Συμπάθεια για τον Διάβολο” (Δ. Αθανίτη, 82′, 38ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, 1997, Βραβείο A’ Γυναικείου Ρόλου) 
07) “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” (Δ. Αθανίτη, 75′, 40ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, 1999) 
08) “Αισθήσεις” (Έλ. Καζαντζίδη, 15′, 23ο Φεστιβάλ Δράμας, 2000)
09) “2000 + 1 Στιγμές” (Δ. Αθανίτη, 75′, 41ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, 2000)
10) “Μπόμπα” (Χ. Τσούκα, 10′, 2003)
11) “Η Πόλη των Θαυμάτων” (Δ. Αθανίτη, 85′, 46ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, 2005)
12) “Ζάχαρη Άχνη” (Β. Τσερπέ, Γ. & Ι. Παπαδόπουλου, 99′ 2009) 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘HEAVEN ADVENTURES’

«Τους Θεούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι και τους δίνουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ο Θεός είναι ο πόθος μας. Είναι αυτό που δεν αγγίξαμε ποτέ. Είναι αυτό που ο άνθρωπος συνεχώς αναζητάει. Είναι αυτό που δεν θα βρούμε ποτέ στην επίγεια ζωή μας και είναι επόμενο να το μεταθέσουμε. Φτιάχνουμε λοιπόν έναν Θεό που να μας μοιάζει, αλλά του δίνουμε την ελπίδα μας να μας διαφεντεύει. Έτσι λέμε ότι στην άλλη ζωή θα είμαστε ευτυχισμένοι και αυτή είναι η ελπίδα που γλυκαίνει και απαλύνει την δύσκολη στιγμή του θανάτου.»

Αυτή είναι η “φωνή” του συγγραφέα μέσα σε τούτες τις σελίδες. Είναι η θέση του ορθά σκεπτόμενου Έλληνα. Από τον καιρό των Ορφικών και του ορθολογισμού (Πλάτωνα Κριτίας), τα χρόνια του Νεοπλατωνισμού (Πλούταρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος), ως τα σημερινά, που ο Έλληνας επανακάμπτει στις ρίζες του, αναψηλαφώντας τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού Πνεύματος.

Ο Γιώργος Μπιλικάς – Ορφέας, σα γνήσιος Έλληνας διανοητής, προχωράει πολύ περισσότερο. Συνομιλεί με το Θεό και συνδιαμορφώνει το περιβάλλον του –επίγειο κι επουράνιο– μαζί Του. Κάτι παρόμοιο θα επιχειρούσε και ο σύγχρονος Έλληνας θεολόγος.

Αν ζούσε σήμερα ο Πλούταρχος, ο αρχιερέας του Απόλλωνα, ή ο Ορφέας, ο Πρώτος Θεολόγος. Και δεν είναι τυχαία η ταυτοποίηση του συγγραφέα με τον Ορφέα, τον πρώτο θεολόγο του ελληνισμού.
Ο σύγχρονος Ορφέας συναντά τον σύγχρονο Χριστό, τον Ιησού, που θέλει να εκσυγχρονιστεί και τον Ελληνοποιεί! Διδάσκοντάς του το Φως της ελληνικής Σκέψης.

Το “Heaven Adventures” δεν είναι ένας τυχαίος σκωπτικός και αιρετικός λίβελος. Είναι ένα Ελληνικό νοηματικό αφήγημα που συμφιλιώνει τον σκεπτικισμό και τον αγνωστικισμό με τη βαθύτερη ουσία των μεταφυσικών θρησκευτικών αναζητήσεων. Και είναι γραμμένο με μπόλικο “αττικό άλας”, με σκοπό την απολαυστική του ανάγνωση και την κατανόηση του φαινόμενου της θρησκευτικότητας.

Χρήστος Κ & Α Τσούκας

Για τα ‘likes’ σας εδώ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘No.9’

Περιμένοντας την Ίριδα στην αμμουδιά, το μάτι του έπιασε μια κίνηση από απέναντι και είδε μία καινούργια Φωτεινή παρουσία να πλησιάζει.
«Είναι ο νέος σου Δάσκαλος. Ακούστηκε η φωνή της Ίριδας πίσω του. Ονομάζεται Intra [8], αντιπροσωπεύει το Στοιχείο του Αέρα, και θα σε πάρει μαζί του.»
Ο Ορφέας δεν πρόλαβε να πει ούτε μία λέξη και βρέθηκε ξαφνικά μέσα σε ένα μαύρο και πηχτό σκοτάδι.
«Χάος Δάσκαλε…»
«Μη φοβάσαι.»
«Ούτε να συστηθούμε δεν προλάβαμε.»
«Γιατί να συστηθούμε; Για να σπαταλάμε άσκοπη Ενέργεια; Αφού ξέρεις ότι είμαι ο Intra και ξέρω ότι είσαι ο Ορφέας. Ο σκοπός του ταξιδιού μας είναι να σου διδάξω διάφορες τεχνικές και πρέπει από όπου μπορώ, να κάνω οικονομία στην Ενέργεια, γιατί μου είναι πολύτιμη.»
«Μόνο μη σ’ ακούσει η Merkel [9].»
«Γιατί;»
«Αστειεύεσαι Δάσκαλε; Να ακούσει ότι διαθέτεις Ενεργειακά αποθέματα; Την έβαψες… Και για ποιο λόγο πρέπει να κάνεις οικονομία παρακαλώ;»
«Γιατί θα σου μάθω να κινείσαι σε Παράλληλους Κόσμους μέσα στο Χρόνο και αυτά τα μαθήματα κοστίζουν πολύ σε Ενέργεια. Όταν όμως αυτό θα το κάνεις κτήμα σου, θα μπορείς να πηγαίνεις όπου θέλεις και όποτε θέλεις.»
«Και έπρεπε να βρεθούμε πρώτα μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα;»
«Εγώ μπορώ να την εξαφανίσω άμεσα, αλλά το έκανα για σένα.»
«Με υποχρέωσες!»
«Από σένα εξαρτάται. Συγκεντρώσου σε κάτι που επιθυμείς πάρα πολύ και το σκοτάδι θα εξαφανιστεί.»
«Με βασανίζει ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα.»
«Πες το μου!»
«Τι συνέβη εκείνο το βράδυ που πήγαινα στο Σούνιο; Μπορούμε να πάμε στο Σημείο του Extra Portal Venture?»
«Ναι, το δικό σου ήταν ένα Extra περιστατικό. Το πληροφορήθηκες ε;»
«Ε ναι! Θέλω να παρακολουθήσουμε όλο το σκηνικό σ’ εκείνη τη στροφή.»
«Δεν χρειάζεται να πάμε εμείς εκεί. Θα φέρουμε όλο το σκηνικό εδώ μπροστά μας. Εμείς απλά θα ανυψωθούμε και θα το δούμε από ψηλά.»
«Πω…πω! Πάλι στα ύψη θα βρεθούμε; Ζαλίζομαι…δεν μπορώ. Μα ούτε Home Cinema δεν έχετε εδώ; Είσαστε απαράδεκτοι.»

«Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να είσαι αυστηρά συγκεντρωμένος όχι μόνο στην εικόνα, αλλά και στον εαυτό σου για να μπορείς να παραμένεις πάνω από το έδαφος. Πρέπει να προσέχεις, γιατί σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οι πτώσεις μπορεί να αποβούν πολύ επικίνδυνες.»
«Έχω κενά όμως Δάσκαλε. Δεν τα θυμάμαι όλα. Χρειάζομαι λίγη βοήθεια.»
«Οδήγησέ με μέχρι εκεί που θυμάσαι…»
«Βρίσκομαι λίγο πριν το σημείο που συνέβη το περιστατικό. Έχω πρόβλημα με τα φλας που δεν ανάβουν και προσπερνάω με σβηστά τα φλας μία μηχανή με ένα ζευγάρι. Ξαναμπαίνω στη λωρίδα μου και πλησιάζοντας το σημείο στη στροφή, έχω την εντύπωση ότι βλέπω ένα περίεργο φως που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Να… σαν κι αυτό που είναι παντού εδώ πέρα.»
«Ώραία! Άστο επάνω μου τώρα. Θα το πάρω από την αρχή για να έχεις τον ειρμό. Εντάξει;»
Ξαφνικά ο Ορφέας ένοιωσε ένα πολύ δυνατό τράνταγμα σε όλο του το σώμα και ταυτόχρονα ένοιωσε να λούζεται από μία εκτυφλωτική λάμψη που εξαφάνισε το σκοτάδι, ενώ ένας εκκωφαντικός θόρυβος κεραυνού έσκισε τον αέρα που όμως έδωσε σχεδόν αμέσως τη θέση του στην απόλυτη σιωπή. Μέσα από αυτή τη σιωπή ήρθε στ’ αυτιά του ο θόρυβος από τη μηχανή του αυτοκινήτου πάνω στην άσφαλτο, ενώ το γεμάτο φεγγάρι που έκανε την εμφάνισή του φώτισε την εικόνα.
«Ναι! Με …βλέπω! Μια χαρά πάω!»
Το αυτοκίνητο κινούνταν στη δεξιά λωρίδα χωρίς να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και η κίνηση στο δρόμο ήταν μηδαμινή.
«Κοίτα Δάσκαλε, σου είπα ότι είχα πρόβλημα με τα φλας. Δεν άναβαν τα φλας και είχα σταματήσει πιο πριν, για να τσεκάρω τι συμβαίνει.»
«Ξέρεις Ορφέα… μπορεί να έφταιγε και το ρελέ από τις ασφάλειες…»
«Δεν αποκλείεται. Κοίτα όμως… βλέπεις εδώ τη μηχανή με το ζευγάρι; Να κοίτα…προσπερνάω χωρίς φλας.»
Ο Ορφέας προσπέρασε τη μηχανή με το ζευγάρι και πλησιάζοντας στη μοιραία στροφή, αντιλήφθηκε τα φώτα ενός άλλου αυτοκινήτου. Ήταν ένα πούλμαν που πλησίαζε από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά η στροφή δεν είχε ορατότητα. Το πούλμαν την πήρε ανοιχτά και βρέθηκε στη λωρίδα του Ορφέα που τυφλώθηκε από τα φώτα. Ο οδηγός του πούλμαν βλέποντας το Ι.Χ. αυτοκίνητο μπροστά του σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων, προσπάθησε να φρενάρει, αλλά ήταν ήδη αργά. Με τη μετωπική αναπόφευκτη, δεν είχε επιλογές. Έκοψε το τιμόνι δεξιά, έπεσε πάνω στη μπάρα, την έσπασε και βρέθηκε στο κενό. Το αμάξι πέταξε στον αέρα, ο Ορφέας τινάχτηκε έξω, αλλά το αυτοκίνητο διαγράφοντας την τροχιά προς τη θάλασσα …εξαφανίστηκε εντελώς ξαφνικά σα να το ρούφηξε κάτι! Οι επιβάτες του πούλμαν βγήκαν έξω φωνάζοντας, χειρονομώντας και ψάχνοντας για το εξαφανισμένο αμάξι. Δεν έμειναν όμως πολύ. Μια κοπέλα που χτύπησε το κεφάλι της από το απότομο φρενάρισμα, ήταν σε σοβαρή κατάσταση και αναγκάστηκαν να φύγουν για το πλησιέστερο νοσοκομείο.
«Θα πρέπει βέβαια Δάσκαλε, να σου πω ότι συνέβη και κάτι περίεργο.»
«Τι περίεργο;»
«Όσες φορές χρειάστηκε να πατήσω το γκάζι, το αυτοκίνητο δεν αύξησε ταχύτητα. Λειτούργησε όμως κανονικά επάνω στη στροφή, ακριβώς τη στιγμή που έκοψα το τιμόνι δεξιά. Όλες τις υπόλοιπες φορές, ήταν σαν κάτι να το κρατούσε για να με καθυστερήσει επίτηδες. Δηλαδή, τώρα που το βλέπω και το σκέφτομαι, αν το αμάξι γκάζωνε και αν δεν είχα αυτή την καθυστέρηση που σταμάτησα για να τσεκάρω τα φλας, θα είχα περάσει τη στροφή πριν μου την πέσει το πούλμαν. Καταλαβαίνεις;»
«Εγώ Ορφέα δεν χρειάζεται να καταλάβω, γιατί ξέρω. Το θέμα είναι να καταλάβεις εσύ επιτέλους.»
«Τι να καταλάβω; Τι ξέρεις; Αααααααα… μάλιστα! Κατάλαβα! Εσείς δημιουργήσατε όλο αυτό το σκηνικό. Και τα φλας που δεν άναβαν και το αμάξι που δεν γκάζωνε για να καθυστερήσω… Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί όλα αυτά αγαπητέ μου Intra?»
«Γιατί σε διαλέξαμε Ορφέα. Σε διαλέξαμε και σε θέλαμε με κάθε τρόπο. Δεν έπρεπε με τίποτα να επιτρέψουμε να σε πάρουν από μας οι SuNe [10].»
«SuNe? Ποιοι είναι πάλι αυτοί; Καινούργιο φρούτο; Βρε δεν πάτε στο διάολο κι εσείς κι αυτοί; Τι θα πει με διαλέξατε; Εμένα με ρωτήσατε;»
«Μα νομίζεις ότι έχουμε δυνατότητες επιλογής; Τουλάχιστον εσύ, δεν είχες καμία!»
«Ε και βρήκατε τώρα; Ας με διαλέγατε άλλη μέρα.»
«Γιατί; Τι διαφορά είχε το “τώρα’ σου από το “μετά’ σου;»
«Ε ήθελα να πάω στην ΙΚΕΑ μεθαύριο.»
«Χαχα… Πλάκα έχεις!»
«Δεν έχω καθόλου πλάκα! Απλά είσαστε ηλίθιοι!»
«Ορφέα μην εκνευρίζεσαι γιατί θα πέσεις.»
«Βρε δεν πας στο διάολο που θα μου πεις να μην εκνευρίζομαι και ότι θα πέσω; Δηλαδή τώρα σε νοιάζει που θα πέσω; Ωχ… πέφτωωωωω….»
Από τα νεύρα του έχασε τον έλεγχο, το σκηνικό εξαφανίστηκε και ένοιωσε να τον τραβάει μια ρουφήχτρα. Αισθάνθηκε τα μαλλιά του να ανεμίζουν από την ταχύτητα της πτώσης. Ήταν στο κενό και έπεφτε προς το έδαφος. Τη στιγμή που υποτίθεται ότι θα χτύπαγε με δύναμη στο έδαφος, έκανε με το κορμί του έναν ελιγμό και προσγειώθηκε απαλά δίπλα στη λίμνη με όλη του την άνεση.
«Πσσς….. Καλά ε; Αετός έχω γίνει. Και που ‘σαι ακόμα.»