Οι μουσικές επιλογές του Χάρη Σαββίδη θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Αγαπητέ κύριε Σαββίδη, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτετε. Πόσο συναρπαστικό είναι να δουλεύετε δίπλα σε αξιόλογους ανθρώπους σε ένα τόσο μεγάλης κλίμακας έργο, όπως η κατασκευή του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος; Πόσο πιστεύετε ότι αυτό το έργο θα αλλάξει τα δεδομένα της πόλης μας και, το σημαντικότερο, πώς θα καταφέρει να διατηρήσει τις «υποσχέσεις» του, χωρίς να έχει την ατυχή κατάληξη άλλων μεγάλων έργων;
Το έργο αυτό αναπλάθει μια ολόκληρη περιοχή. Με τη λήξη των εργασιών, ένα τεράστιο πάρκο θα είναι προσβάσιμο στους κατοίκους από όλο το λεκανοπέδιο και δύο σημαντικοί οργανισμοί, η λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη θα βρουν ένα φιλόξενο σπίτι για να ξεδιπλώσουν τις δραστηριότητές τους. Νομίζω ότι το μόνο που μένει είναι να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κονδύλια για τη συντήρηση των κτιριακών υποδομών. Αυτό είναι θέμα της κυβέρνησης και θα πρέπει να βρει τρόπο να το λύσει.
Εμείς ως αρχιτεκτονικό γραφείο και πολύ περισσότερο από μένα, η κυρία Βαλσαμίδου που είναι η συντονίστρια των υπηρεσιών μας στην κατασκευή του έργου, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε πολύ χαρούμενοι για την ενασχόλησή μας αυτή. Το έργο είναι μοναδικό και σπάνια θα βρεθεί στην Ελλάδα τα αμέσως επόμενα χρόνια ένα άλλο αντίστοιχο.
Υπάρχει ελπίδα για την Αθήνα; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε να γίνει μια πόλη αντάξια της ιστορίας της, αλλά και πιο φιλική σε κατοίκους και επισκέπτες;
Φυσικά και υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν τρεις βασικοί άξονες δράσεις για να γίνει πράξη αυτή η ελπίδα. Ο πρώτος αφορά στη συντήρηση και τη βελτίωση των υποδομών της πόλης. Η πόλη θέλει εκσυχρονισμό και οι ελεύθεροι χώροι της αναβάθμιση. Είναι αν θέλετε η συνεισφορά του Δήμου και της Κυβέρνησης στην ζωή μέσα στην πόλη. Ο δεύτερος αφορά τη συντήρηση και αναβάθμιση των ιδιωτικών κτιρίων μέσα στην πόλη. Δυστυχώς η κρίση και ο εκμηδενισμός της αξίας των ακινήτων έχουν επιφέρει μεγάλη φθορά στα κτίρια. Κανείς δεν συντηρεί τίποτα, είτε λόγω της κρίσης και της έλλειψης ρευστότητας, είτε λόγω της έλλειψης επενδυτικού ενδιαφέροντος. Ο τρίτος είναι η βελτίωση της συμπεριφοράς του πολίτη μέσα στο περιβάλλον και η ανάπτυξη μιας πιο δυνατής κοινωνικής συνείδησης. Αυτό είναι θέμα καλλιέργειας και δυστυχώς δεν έχει αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε.
Με ποιο σκεπτικό χρησιμοποιήσατε την αρχαία ελληνική λεξη «Έλυτρον» ως την ονομασία της εταιρείας σας; Τι αντιπροσωπεύει η έννοιά της για εσάς και τους συνεργάτες σας;
Θεωρώ πως στις μέρες μας η αρχιτεκτονική είναι μια συλλογική τέχνη. Δεν υπάρχει ένα κτίριο ή ένα οποιοδήποτε αρχιτεκτόνημα που να προκύπτει μονοσήμαντα από την έμπνευση ενός και μόνο ανθρώπου. Πόσο μάλλον στο γραφείο μας που στο κάθε κτίριο που μελετάμε ή επιβλέπουμε εμπλέκονται πολλοί αρχιτέκτονες και συνεργάτες κάθε ειδικότητας. Έτσι λοιπόν αυτή η αρχαία λέξη που σημαίνει κέλυφος ή προστασία σε διάφορα σημεία που σχετίζονται με την ανατομία του ανθρώπου και άλλων ζώων χρησιμοποιείται εδώ για να δείξει ακριβώς ότι στεγάζουμε μέσα στον βασικό μας κορμό πολλές διαφορετικές υπηρεσίες, πολλές διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό δηλαδή που πραγματικά είμαστε.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την τέχνη; Ήταν μια επιθυμία ετών ή μια παρόρμηση; Πόσο καθαρτικά λειτουργεί σε σχέση με τις δυσκολίες και τη ρουτίνα της καθημερινότητας;
Ασχολούμαι με την τέχνη και προσπαθώ να αντιμετωπίσω το κάθε τι που κάνω ως δημιουργία. Αν σταματήσω να το βλέπω έτσι νομίζω πως θα πάθω κατάθλιψη. Αυτό δρα καθαρτικά, αφού σε μεταφέρει αλλού, σε κάνει να ξεχνάς ότι και να σου συμβαίνει αλλά και όταν δεν το έχεις, η προσμονή του, σε κάνει να ονειρεύεσαι… Πιστεύω πως δύο πραγματα στη ζωή δρουν με τον ίδιο τρόπο: Η τέχνη και το σεξ.
Αναφορικά με την τέχνη, ποιοι άνθρωποι σας έχουν επηρεάσει και λειτουργούν ως σημεία αναφοράς στη δημιουργική διαδικασία που απαιτεί ένα ζωγραφικό και όχι μόνο έργο;
Με έχει επηρεάσει πολύ ο μοντερνισμός. Ξεκινώντας από τους Ρώσους κονστρουκτιβιστές των αρχών του 20ου αιώνα μέχρι και την μεταπολεμική Σχολή του Παρισιού που τελειώνει τη δεκαετία του ’80. Όλοι αυτοί που δεν υπολόγισαν στυλ και παράδοση και κατάφεραν να εκφράσουν άμεσα συναισθήματα χωρίς προκατασκευασμένη γλώσσα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα social media και την έντονη είσοδό τους στην καθημερινότητά μας; Χρησιμοποιείτε αυτές τις πλατφόρμες για την προώθηση της δουλειάς σας ή/και για την επικοινωνία – ενημέρωσή σας;
Χρησιμοποιώ τα πάντα και πιστεύω πως όποιος δεν το κάνει, είναι διότι εθελοτυφλεί. Όπως και στη δεκαετία του ’80 και ’90 χρησιμοποιούσαμε το τηλέφωνο και το ταχυδρομείο για να επικοινωνήσουμε με τους φίλους μας, έτσι και σήμερα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι για να επικοινωνήσω με κάποιον, θα πρέπει να τον δω από κοντά… Θα ήταν αδύνατον. Απλά η καθημερινότητα άλλαξε. Εμπεριέχει και τα social media. Και μετά βέβαια εξαρτάται αν έχεις αποφασίσει να ζεις μια δημόσια ζωή, δηλαδή να γνωρίζει ο περίγυρός σου που βρίσκεσαι, τι σε διασκεδάζει, τι σε απασχολεί ή τι έμαθες, ή αν έχεις αποφασίσει να ζεις όπως στο παρελθόν. Πιστεύω πως η εξυπνάδα των social media είναι τέτοια, που ο καθένας διαμορφώνει τα όρια του όπως θέλει και όπως μπορεί.
Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική; Είναι ένας σύντροφος στο σύνολο της καθημερινότητάς σας ή ένας φίλος στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας; Ακούτε ραδιόφωνο ή προτιμάτε να έχετε εσείς την επιλογή του χρόνου, του τόπου και του είδους της μουσικής;
Ακούω ραδιόφωνο για πάρα πολλές ώρες της ημέρας. Μου αρέσει περισσότερο η μουσική από την ειδησεογραφία και αυτό γιατί με κάνει πραγματικά και ονειρεύομαι. Πιστεύω πως παραμένω ανοιχτός σε πολλά είδη μουσικής, κλασσική, μοντέρνα κλασσική, παραδοσιακή, έντεχνη από όλο τον κόσμο, κλπ. Δυστυχώς με την τοπική pop δεν τα πάω πολύ καλά αλλά οκ, υπάρχουν άλλοι που τα πηγαίνουν περίφημα. Δεν πιστεύω στο ταίριασμα είδους μουσικής και ώρας και τόπου. Πιστεύω πως η μουσική μπορεί να σε πάρει και να σε μεταφέρει αλλού. Γι αυτό και την ακούω.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα. Ηταν η φοβερή εποχή της ανοικοδόμησης του ’70, όπου αν και επαρχιώτες μάθαμε να ανακαλύπτουμε τις πολυκατοικίες και να παίζουμε στις νέες τότε οικοδομές με τα υλικά που μας κέντριζαν το ενδιαφέρον. Πατήσαμε και μέσα σε ασβέστη, τρυπηθήκαμε και από πρόκες, γενικά μεγαλώσαμε με ένα ορθόδοξο αν και ολίγον βίαιο τρόπο. Κατοικούσαμε σε μονοκατοικία αν και η βιαιότητα συνέβαινε παντού γύρω μας… Οταν ήμουν δέκα χρονών μετακομίσαμε στην Αθήνα για την επιμόρφωση των καθηγητών γονιών μου και από τότε, παρά τη διακοπή των σπουδών μου στο Παρίσι, δεν αποχωρίστηκα την πόλη αυτή.
Στην αρχή εγκατασταθήκαμε στο Γουδή. Μια γνωστή συνοικία από τα φοιτητικά χρόνια του πατέρα μου. Θυμάμαι ακόμα δέκα χρονών να με παίρνει η αδελφή μου, λίγο μεγαλύτερη, και να περπατάμε από εκεί μέχρι το Παγκράτι μέσω της Πανεπιστημιούπολης ανέμελοι, για να κάνουμε επίσκεψη στη θεία μου. Ασφάλεια. Ετσι αισθανόμασταν. Ούτε που μας πέρασε ο φόβος ποτέ από το μυαλό για κάτι κακό που θα μπορούσε να μας συμβεί.
Στις εξορμήσεις αυτές έμαθα να παρατηρώ. Να παρατηρώ το μικρο-περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο να σώζω τη μελαγχολία μου από τη νέα μας πόλη. Εκεί είχε τα ίδια μπάζα με αυτά που έπαιζα και στην Καλαμάτα μικρός. Εκεί ανακάλυπτα τη συνύπαρξη. Καταυλισμοί τσιγγάνων δίπλα σε εργατικές πολυκατοικίες και πολυτελή ρετιρέ. Εμαθα να ανακαλύπτω τη φύση ακόμα και εκεί που κανείς άλλος δεν το φανταζόταν. Στις αποχετεύσεις και τις χαλασμένες υδρορροές όπου φύτρωναν λουλούδια στα βρομόνερα.
Από το Γουδή του 1979-81, ήρθε το 10ο Γυμνάσιο και Λύκειο του 1981-87. Πρότυπο στην αρχή, Πολυκλαδικό στο Λύκειο, περάσαμε όλα τα στάδια μετάλλαξης της νεοελληνικής παιδείας, από την πρώτη μεταρρύθμιση του Γεωργίου Ράλλη στις αποσπασματικές μα και ματαιόδοξες μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Και όμως μέσα εκεί, βρήκα φως! Η παρέα. Παιδιά από το κέντρο της Αθήνας, με εγγράμματους γονείς και ουσιαστικά ενδιαφέροντα, με δίδαξαν πως μπορώ να φτιάξω μόνος μου την εφηβεία που μου ταιριάζει. Πέρασα από τα χρόνια αυτά ως ισχνή μειοψηφία σε διαμορφωμένες μεγάλες αποθήκες πολιτικής προσήλωσης. Από τις πρώτες καταλήψεις στο λύκειο εγώ βγήκα πιο κοντά στην ενηλικίωση. Διανοητική και σεξουαλική.
Υστερα ήρθε η ατυχία των πανελλαδικών εξετάσεων, η προσωρινή μου παραμονή στην Πάτρα, περιδιαβαίνοντας σε μια σχολή που δεν της άξιζα και δεν μου άξιζε, και η οριστική μου απόφαση πως θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να γίνω αρχιτέκτονας. Ακολούθησαν οι σπουδές στο Παρίσι, η μόρφωση και η παράλληλη εργασία σε μια «κανονική» χώρα υπό συνθήκες αξιοκρατίας και ανοιχτής κοινωνίας…
Γύρισα πίσω στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1996. Ζω από τότε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου μελετώντας και επιβλέποντας την κατασκευή εξειδικευμένων κτιρίων. Η οργάνωση κάθε γιαπιού ακολουθεί μια σειρά από κανόνες, οι οποίοι -τις περισσότερες φορές- προσδίδουν μια δική τους γεωμετρία στη φωτογραφική αποτύπωση. Από τα σχέδια και τη μελέτη, στην εφαρμογή και την αποτύπωση της καθημερινότητας, ένας κόσμος που εξελίσσεται διαρκώς.
*O αρχιτέκτονας Χάρης Σαββίδης ανήκει στη νέα γενιά αρχιτεκτόνων, και διακρίνεται από ένα πλούσιο έργο με φρέσκια προοπτική και τον πρωτοποριακό σχεδιασμό.
Συνιδρυτής μαζί με την Πέννυ Βαλσαμίδη της εταιρίας ΕΛΥΤΡΟΝ, ξεχώρισαν χάρη σε μια νέα θεώρηση του ρόλου της αρχιτεκτονικής στα έργα τους και επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.
Ο κος Σαββίδης, έχει αναλάβει και εκτελέσει πάρα πολλά έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή, η εταιρεία του έχει αναλάβει το ρόλο του συμβούλου στις κατασκευαστικές εταιρίες που ασχολούνται με το έργο “Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος” στο Φάληρο.
Επίσης, γράφει πολύ συχνά σε blog και εφημερίδες με αποτέλεσμα να χειρίζεται πολύ καλά τον λόγο. Εκτός των ανατεθειμένων έργων, έχει έναν μεγάλο όγκο εργασιών που βασίζονται σε φιλανθρωπικά έργα.
Σελίδα Χάρη Σαββίδη στο Facebook εδώ.
Σελίδα Elytron στο Facebook εδώ.
Ιστοσελίδα Elytron εδώ.
Η PLAYLIST ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
1. Julie London – There’ll be some changes made
2. Maria Callas – Massenet – Pleurez, mes yeux
3. Jeanne Moreau – India Song
4. Mανος Λοιζος – Το διχτυ
5. Φλέρυ Νταντωνάκη – Το τραγούδι της νύχτας
6. Μαρία Φαραντουρη – Ποιός την ζωή μου
7. David Ackles – The Road to Cairo
8. Christina Pluhar – Maria (sopra la Carpinese)
9. Julia Migenes Johnson – Smile Calling You
10. Angus & Julia Stone – You’re the one that I want
11. Damien Rice – The Blower’s Daughter
12. Lykke Li – I Follow Rivers (Live)
13. Paul Weller – Black is the Colour
14. Κατερίνα Φωτεινάκη – Το tango της προσωπικής αντωνυμίας
15. Nico – The End