Οι μουσικές επιλογές του Ιωάννη Π. Μήτσιου θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αγαπητέ κύριε Μήτσιε, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτετε. Οι σπουδές σας έχουν θετική κατεύθυνση, αλλά και τεχνολογική. Τι σας γοήτευσε στη συγγραφή και αποφασίσατε να το τολμήσετε; Ήταν κάτι που το θέλατε από καιρό ή προέκυψε με το πέρασμα των χρόνων και την απόκτηση εμπειριών ζωής;

Γενικώς είμαι άτομο που του αρέσει από μόνο του να δημιουργεί κάτι εκ του μηδενός, είτε αυτό είναι ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή, ή ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα, ακόμη κι ένα ξύλινο μοντέλο ιστιοφόρου ή ένα σκίτσο στο χαρτί, οποιασδήποτε φύσης. Ο τομέας των σπουδών μου και μερικά από τα χόμπι μου δίνει την ευκαιρία σε κάποιον με τις δικές μου ανησυχίες να υλοποιήσει κάτι τέτοιο ως ένα βαθμό και να νιώσει τη χαρά της δημιουργίας ενός αντικειμένου δικής του επινόησης. Η συγγραφή ενός βιβλίου δεν πάει πίσω. Εμπίπτει σ’ αυτήν την κατηγορία και είναι ο πιο εύκολος και γρήγορος –εννοείται κι ανέξοδος– τρόπος δημιουργίας όχι απλά εικόνων, μα και κόσμων ολόκληρων! Είναι προφανέστατος ο λόγος που με γοήτευε ανέκαθεν κάτι σαν αυτό, αλλά ασχολήθηκα σχετικά πρόσφατα. Τώρα για το πόσες εμπειρίες έχω αποκομίσει από τη ζωή οφείλω να πω ότι συνεχώς μαθαίνω, και η περίοδος που διανύουμε μου έμαθε να μην περιμένω από κάποιον άλλο να κάνει κάτι για εμένα για να με «σώσει» αλλά ν’ αρπάζω τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονται και αν δεν παρουσιάζονται να τις δημιουργώ. Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψω πού θα με βγάλει αυτή η νοοτροπία, αλλά προς το παρόν έχω το περιθώριο και το σθένος να πειραματιστώ και να ρισκάρω πράγματα.

Θρίλερ… Ακούγεται συναρπαστικό όσο και τρομακτικό, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Γιατί επιλέξατε αυτό το είδος; Πόσο δημοφιλές είναι στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό;

Κυρίως συναρπάζει εμένα… οπότε κάθε φορά που θα ασχολούμαι μαζί του δε θα με κουράζει και ούτε θα το βλέπω σαν αγγαρεία. Θα είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος διασκέδασης, όσο παράξενο κι αν ακούγεται! Κι εφόσον μου είναι αρεστό, ελπίζω πως θα βγαίνει κι ένα καλό συγγραφικό αποτέλεσμα. Το συγκεκριμένο είδος βέβαια παρουσιάζει τις δυσκολίες του και δεν πιστεύω ότι είναι αρκετά διαδεδομένο στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Δεν είμαι και 100% σίγουρος πάνω στο θέμα, απλώς κοιτώντας τα best seller ανά διαστήματα βλέπω άλλου είδους μυθιστορήματα στην κορυφή. Ίσως λόγω προκατάληψης απέναντι στις ιστορίες τρόμου! Δεν ξέρω – εγώ ψάχνω διακαώς το τέλειο θρίλερ που θα με κάνει να χάσω τον ύπνο μου. Δυστυχώς, δεν το έχω βρει ακόμα! Ήταν ένας επιπρόσθετος λόγος που μ’ έκανε ν’ ασχοληθώ με τη συγγραφή. Αν με ρωτούσε κάποιος πώς θα το χαρακτήριζα, θα του απαντούσα πως είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα –που είναι άλλωστε– στα πρότυπα των δημοφιλέστερων έργων αστυνομικής λογοτεχνίας του εξωτερικού, με εξεζητημένες δόσεις τρόμου. Δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε οπαδούς του μακάβριου που επιζητούν το φόβο και το τονίζω αυτό! Κάνει για όλους! Είναι ένα μυθιστόρημα για το ευρύτερο κοινό με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, εξ ολοκλήρου φανταστική. Έχει τις ανατροπές του και δίνει στο αναγνωστικό κοινό εκείνο που όλοι πρέπει να επιζητούν από κάθε βιβλίο: ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ικανά να σε κάνουν να κολλήσεις μαζί του και να σου καρφωθεί στο μυαλό. Έτσι ελπίζω τουλάχιστον! Εύχομαι ν’ απολαύσετε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, ανεξαρτήτως του είδους μυθιστορημάτων που διαβάζετε συνήθως, όσο απόλαυσα κι εγώ τη συγγραφή και τον παράλληλο σχεδιασμό του εξωφύλλου του.

Πόσο εύκολο είναι να αποτυπωθούν στο χαρτί οι εικόνες που δημιουργείτε στο μυαλό σας κατά τη συγγραφή; Ειδικά στο συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας, υποθέτουμε ότι απαιτεί μεγάλη ικανότητα και δεν το θεωρούμε μια απλή διαδικασία. Πώς πετυχαίνετε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα;

Πέραν του «περιγράφω ό,τι βλέπω με τα μάτια του νου», πρέπει να υπάρχει και η κατάλληλη ψυχολογία. Γι’ αυτό κάποιες σκηνές δεν μπορούν να γραφούν πρωί, αλλά αργά το βράδυ· κατά προτίμηση μετά από την προβολή μιας ανάλογης κινηματογραφικής ταινίας. Εκτός από τις αιματοβαμμένες σκηνές ωμής βίας που προκαλούν αηδία και αποστροφή, κυρίως όσον αφορά στον κινηματογράφο, ένα καλό έργο τρόμου απαιτεί και σκηνές που κάνουν την τρίχα να σου σηκώνεται, χωρίς στάλα αίματος. Το τελευταίο πετυχαίνεται άψογα στη λογοτεχνία! Ναι, μπορεί ο άλλος να περιγράφει ένα κατακρεουργημένο πτώμα, το κάνω κι εγώ, ή ένα δαίμονα, αλλά φανταστείτε να περιγράφει το μέρος όπου κατοικείτε και το οποίο να είναι έρημο μέρα μεσημέρι, γεμάτο με ανθρώπους σε απόσταση και ακίνητους σαν αγάλματα, να σε κοιτούν επίμονα! Και οι οποίοι ν’ αλλάζουν θέση όταν δεν κοιτάς και χωρίς να τους αντιλαμβάνεσαι! Καθιστά το σκοτάδι της νύχτας τόσο ξεπερασμένο! Ακόμα μαθαίνω κι εγώ, δοκιμάζοντας διάφορες τεχνικές και βλέποντας τα σχόλια που αποσπούν…

Προερχόμενος από τα Τρίκαλα και κατοικώντας στην Αθήνα, τι διαφορές –αν υπάρχουν- παρατηρείτε στην καθημερινότητα των κατοίκων κάθε πόλης, εν μέσω της οικονομικής κρίσης; Θα επιλέγατε κάποια στιγμή στο μέλλον την επιστροφή στην περιφέρεια σε μόνιμη βάση;

Μεγάλο θέμα· ατέλειωτη συζήτηση! Στα Τρίκαλα μπορώ να πω ότι είναι αυξημένο το βιοτικό επίπεδο όσον αφορά την ποιότητα διαβίωσης, όχι ότι η λεγόμενη κρίση δεν έχει κάνει αρκετά οικογενειακά μαγαζιά να κλείσουν. Επίσης, με λιγότερα χρήματα μπορεί κάποιος να «περάσει» πιο άνετα την ώρα του και να έχει ένα καλύτερο σπίτι. Ευκαιρίες απασχόλησης υπάρχουν σε πιο περιορισμένο βαθμό σε σχέση με παλαιότερα, όμως πάντα θα βρίσκεις έναν άνθρωπο διαθέσιμο να πεις δυο κουβέντες. Στην Αθήνα, την επονομαζόμενη «ζούγκλα» από τους Τρικαλινούς, παρατηρώ πως επάξια κρατά αυτό το χαρακτηρισμό στα όσα χρόνια κατοικώ εκεί! Εφήμερες σχέσεις, εφήμερα όλα, με ημερομηνία λήξης πριν καν ξεκινήσουν! Και χωρίς ιδιαίτερα σοβαρό λόγο τις περισσότερες, ή καλύτερα όλες, τις φορές! Κι έρχεται μια στιγμή που καταλήγουν οι άνθρωποι μόνοι τους κι αναρωτιούνται τι φταίει! Και σα να μην έφτανε αυτό, οι πιο πολλοί ζουν για τις αναρτήσεις στο Facebook, προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους ότι περνούν καλά, αντί να κάνουν κάτι που όντως θα τους κάνει να περάσουν καλά! Δυστυχώς τη νοοτροπία της «μεγαλούπολης» προσπαθούν ν’ αποκτήσουν και στην επαρχία, το κάθε άτομο ξεχωριστά, εγκαταλείποντας την όποια «αθωότητα» υπάρχει ακόμα, μοιάζοντας στους συνομήλικούς τους Αθηναίους. Για το αν θα επέστρεφα μόνιμα κάποτε στη γενέτειρά μου και να μείνω εκεί, δεν το αποκλείω. Αλλά ακόμη και τη στιγμή αυτή που μιλάμε δεν αισθάνομαι ότι έχω φύγει από τα Τρίκαλα! Οποτεδήποτε νιώσω την ανάγκη να ξεφύγω λιγάκι από την καθημερινότητα, κάνω ένα ολιγοήμερο ταξιδάκι ως εκεί!

Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που αποτελούν έμπνευση για το έργο σας;

Αυτός που παραθέτω σε κάθε συνέντευξη είναι ο κορυφαίος, κατά την άποψή μου, μαιτρ του αστυνομικού μυθιστορήματος Ρίτσαρντ Μοντανάρι, ιδιαιτέρως η σειρά βιβλίων που αφορά τις υποθέσεις του διδύμου των ντετέκτιβ Κέβιν Μπερν και Τζέσικα Μπαλζάνο. Αποτελεί ένα είδος προτύπου για εμένα, έχοντας κάτι να προσμένω ως υλικό ανάγνωσης αλλά κι έμπνευσης. Αυτά όσον αφορά στη δομή με την οποία πρέπει να είναι συγκροτημένο ένα έργο αυτής της μορφής. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Κρεγκ Ράσελ, με τα θρίλερ του που έχουν σαν πρωταγωνιστή τον Γιαν Φάμπελ της αστυνομίας του Αμβούργου. Από άποψη φόβου, τρόμου, ανατριχίλας κλπ. δεν έχω κάποιον συγγραφέα ν’ αναφέρω, καθώς προσπαθώ να είμαι αυθεντικός σ’ αυτόν τον τομέα και να μην επηρεαστώ από εξωτερικούς παράγοντες. Τα κείμενα άλλων συγγραφέων δε διαφωνώ ότι αποτελούν πηγή έμπνευσης πέραν της πνευματικής διασκέδασης, όμως ως εκεί! Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να μοιάζουν τα δικά μου βιβλία με μια φθηνή απομίμησή τους ή να θυμίζουν την τεχνοτροπία κάποιου καταξιωμένου λογοτέχνη! Βλέπετε, ψάχνω τη δική μου ταυτότητα στο χώρο, πειραματιζόμενος με ποικίλες μεθόδους!

Κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, επιλέγετε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες κατά τις οποίες θα ασχοληθείτε με τη συγγραφή ή ακολουθείτε ένα λιγότερο «προγραμματισμένο» πλαίσιο;

Δεν μπορείς να βάλεις τη δημιουργικότητα σε ένα χρονικά και ταυτόχρονα αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο, επειδή ποτέ δεν ξέρεις το πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα. Το να σου δώσει κάποιος ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι προστάζοντας «γράφε» με επιθετικό τόνο και ν’ αποδώσεις τα μέγιστα είναι αδύνατο. Επομένως, γιατί να το κάνεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου αυτό το πράγμα; Το αφήνεις να έρθει από μόνο του και όπου βγει! Δεν έχει νόημα να το αντιπαλέψεις. Χρειάζεται, όμως, να είσαι παντού και πάντοτε έτοιμος να καταγράψεις δυο λέξεις ή μια φράση που «ξεπήδησε» μέσα στη σκέψη σου καθώς έκανες τον περίπατό σου ρεμβάζοντας ανέμελα, πίνοντας τον καφέ σου ατενίζοντας τη θέα ή ξυπνώντας από έναν εφιάλτη/όνειρο, το οποίο άξιζε τον κόπο να μοιραστείς. Θεωρώ ότι το δημιουργικό κομμάτι έρχεται απλά και αβίαστα, με τον «παραδοσιακό» τρόπο (χαρτί και μολύβι ή στυλό και προπαντός μακριά από ηλεκτρονικά μέσα και παρεμβολές) αρχικά, ενώ κατόπιν καθαρογράφεται σε υπολογιστή, διορθώνοντας σε πρώτη φάση ορθογραφικά και φραστικές ατέλειες. Αν είσαι συγγραφέας, είσαι συγγραφέας πλήρους απασχόλησης, όχι μερικής! Στα βιβλία αφιερώνεις κομμάτι της ζωής σου και τμήμα του εαυτού σου, δημιουργώντας, περιμένοντας να λάβεις μετά την εκτύπωση στα χέρια σου το «πνευματικό σου τέκνο», ένα σύνολο από γράμματα σε λέξεις μέσα σε βιβλιοδετημένες σελίδες. Αν είναι να το κάνεις με πίεση χωρίς να σ’ ευχαριστεί, τότε ποιος ο λόγος; Και τα πράγματα που μας ευχαριστούν, όπως και η παρέα ορισμένων ατόμων, ούτε πιέζονται σαν σφήνες μέσα σε χρονοδιαγράμματα, ούτε εκτοπίζονται με τις φθηνές, σύνηθες δικαιολογίες τύπου «δεν έχω χρόνο». Γιατί «πρέπει» να είμαστε «δέσμιοι του χρόνου» αφού δε θα μας βγάλει πουθενά; Κανείς δε θέλει να καταλήξει με ένα άχρηστο και κακογραμμένο κείμενο. Πασιφανές και λογικό! Υπάρχει η στοιχειώδης οργάνωση κι ένα γενικό πλάνο, βρίσκεις (στην ανάγκη δημιουργείς) το χρόνο να ασχοληθείς, δε σε αγχώνει πόσο θα σου πάρει, ενώ τέλος αν βλέπεις ότι ξεφεύγεις υπερβολικά από τα περιθώρια που έχεις θέσει στην πορεία της ιστορίας των ηρώων, κάνεις την αυτοκριτική σου και συνεχίζεις! Τόσο απλά!

Πόσο σημαντική είναι η μουσική για εσάς; Αφήνετε ανοικτό το ραδιόφωνο -ή όποιο άλλο μέσο- κατά τη συγγραφή ή επιλέγετε την απόλυτη ησυχία;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη που να μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική ή οποιουδήποτε είδους μελωδία. Η μουσική είναι αίσθηση που μας εκφράζει σε διάφορες περιόδους συναισθηματικής ή μη φόρτισης στη ζωή μας. Τραγούδια της χαράς, τραγούδια της λύπης, τραγούδια για όλα τα γούστα και τις καταστάσεις που υφαίνουν το βίο μας. Όντως σημαντικότατο κι αναπόσπαστο κομμάτι! Το ίδιο και για εμένα! Σε ανεβάζει, σε προσγειώνει και σε εμπνέει. Παρόλο που προσωπικά όταν πρέπει να σκεφτώ ή να καταγράψω στο χαρτί μια ιδέα που μόλις μου ήρθε στο μυαλό επιλέγω κι επιβάλλω απόλυτη ησυχία μπλοκάροντας τα πάντα γύρω μου. Κι όταν έρχεται η στιγμή μεταφοράς των γραφομένων σε υπολογιστή για την ταυτόχρονη πρώτη διόρθωσή τους εννοείται ότι η μουσική θα με συνοδεύει στο παρασκήνιο. Εδώ που τα λέμε, όμως, θα πρέπει να το ψάξω λίγο περισσότερο για το αν προτείνεται από κάποιον ένα συγκεκριμένο είδος μελωδίας κατάλληλης για γράψιμο! Μέχρι τότε, καλή ακρόαση της λίστας των τίτλων που επέλεξα για το ραδιόφωνό σας –ελπίζω να σας αρέσει– και να ’στε καλά! Σας ευχαριστώ!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1983, όπου και μεγάλωσε. Το 2000 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές κι έκτοτε ζει μονίμως εκεί, χωρίς να έχει αποκοπεί τελείως από τον τόπο καταγωγής του, τον οποίο επισκέπτεται συχνά.

Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Φυσικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.), ενώ έχει αποκτήσει και το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης Ηλεκτρονικής και Ραδιοηλεκτρολογίας, έναν διατμηματικό τίτλο σπουδών σε συνεργασία του Τμήματος Φυσικής με το Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ιδίου Πανεπιστημίου.

Με τη συγγραφή ιστοριών θρίλερ αποφάσισε να ασχοληθεί σχετικά πρόσφατα, προσπαθώντας να μεταφράσει και να μεταφέρει ατόφιο τον φόβο που μπορεί να προκαλέσει μια εικόνα που δεν θα ήθελε να δει κανείς αποτυπωμένη με λέξεις στο χαρτί. Το μυθιστόρημα του φανταστικού αποτελεί έναν καινούργιο και ανεξερεύνητο χώρο για εκείνον, με το παρόν βιβλίο να αποτελεί την πρώτη του συγγραφική δουλειά.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, όχι και την τελευταία του…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΑΤΙΑ’

Μια σκοτεινή υπόθεση χωρίς προηγούμενο…
Μια φιλόδοξη μαθητευόμενη αστυνομικός…
Ένας δολοφόνος που θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη…

Όταν το πτώμα του ηγετικού στελέχους μιας πολυεθνικής ανακαλύπτεται φρικτά παραμορφωμένο στο ρετιρέ του ξενοδοχείου όπου διέμενε, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι είδους αρρωστημένο μυαλό θα έφτανε σε τέτοιο σημείο και με ποιον τρόπο!

Για την Υπαστυνόμο Αγνή Λασκαρίδη η διαλεύκανση του συγκεκριμένου εγκλήματος θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας της, η οποία μόλις έχει αρχίσει να ξεκινά. Δυστυχώς για εκείνη, το ίδιο και ο αντίπαλος τον οποίο έχει να αντιμετωπίσει…

Καθώς η δράση του παρανοϊκού μυαλού αφήνει μια σειρά από νεκρούς να ποζάρουν σαν αγάλματα σε μουσείο, στο ανελέητο ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύεται για τη σύλληψή του έρχεται να προστεθεί και η μυστηριώδης φιγούρα ενός μικρού κοριτσιού, άμεσα εμπλεκόμενου σε όσα διαδραματίζονται.

Κύριο χαρακτηριστικό του: τα μαύρα, γυάλινα μάτια!

Περισσότερα εδώ. Facebook Εκδόσεων Ιβίσκος εδώ.

Η PLAYLIST TOY ΙΩΑΝΝΗ Π. ΜΗΤΣΙΟΥ

1. Genesis – Land of Confusion
2. Bonnie Tyler – Holding Out for a Hero
3. Scorpions – No One Like You
4. Bon Jovi – One Wild Night
5. Def Leppard – Love Bites
6. Kim Wilde – You Keep Me Hangin’ On
7. Bananarama – Cruel Summer
8. Ace of Base – Happy Nation
9. Michael Cretu – Samurai
10. Depeche Mode – People Are People
11. Evanescence – My Immortal
12. Gary Moore ft. Philip Lynott – Out in the Fields…
13. Chaka Khan – Ain’t Nobody
14. Marillion – Kayleigh
15. Michael Jackson – They Don’t Care About Us