Οι μουσικές επιλογές της Κιάρας Καλουντζή θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Κιάρα, θα θέλαμε να σε καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σε ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτεις. Το μικρό σου όνομα, Κιάρα, είναι πολύ ενδιαφέρον και θα λέγαμε, κατά κάποιον τρόπο, ότι ακούγεται ιδανικό για το είδος που εκπροσωπείς, τη λογοτεχνία του φανταστικού. Τι σε ώθησε σε αυτό το είδος λογοτεχνίας; Έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις και σε άλλα είδη;
Καλησπέρα κι από εμένα, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μου αφιερώνετε και για τη φιλοξενία στον όμορφο ιστοχώρο σας.
Ο χώρος της φαντασίας περιλαμβάνει πολλά περισσότερα ανάμεσα στα οποία μεγάλωσα και μεγαλώνω ακόμα. Αρχικά ήταν ίσως το παραμύθι, αργότερα οι ταινίες, σίγουρα τα βιβλία – και είθισται τα παιδικά βιβλία να είναι πολύ φανταστικά 🙂 – όσο θυμάμαι τον εαυτό μου διάβαζα και έγραφα, έβλεπα ταινίες και φανταζόμουνα ιστορίες που τις έπαιζα στο μυαλό μου. Δεν πιστεύω πως θα μπορούσα να απαντήσω καθαρά στην ερώτηση για το τι με ώθησε στο φανταστικό γιατί μάλλον την ευθύνη για αυτό φέρουν τα πάντα, ό,τι έχω ζήσει μέχρι στιγμής. Μου ήταν εξαρχής απλά φυσικό να γράφω για τη μαγεία –ακόμα και μετά, αφού είχα αναγκαστεί να αποδεχτώ πως μάλλον δε θα καταφέρω να γίνω μάγισσα όταν θα μεγαλώσω.
Το να διαβάζεις και να γράφεις λογοτεχνία του φανταστικού είναι για μένα ένας τρόπος να ζεις σε κόσμους και καταστάσεις που είναι αληθινές μεν, αλλά έχεις άλλα εργαλεία για να τις διαχειριστείς. Γνώμη μου είναι πως η λογοτεχνία δεν μπορεί να χωριστεί σε είδη. Τα είδη είναι απλά ένας τρόπος για να μπορούμε να μιλήσουμε για τα πράγματα λίγο πιο συγκεκριμένα. Σίγουρα έχει τύχει αρκετές φορές να γράψω και κάποιο κείμενο που να εξελίσσεται στον πραγματικό κόσμο, όμως δε θεωρώ στ’ αλήθεια πως ανήκει σε κάποιο άλλο είδος. Όλα τους είναι απλά ιστορίες, με ήρωες –ήρωες που θα μπορούσαν να είναι αληθινοί άνθρωποι ή όχι, αδιάφορο– και συναισθήματα. Αυτό που τα διαχωρίζει είναι πάντα η διαφορετικότητα και τα εργαλεία του κόσμου.
Πόσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα-ποιητή του συγκεκριμένου είδους να βρει εκδοτική στέγη στην Ελλάδα; Οι Έλληνες ανταποκρίνονται σε αυτό το είδος ή ακόμα δεν το έχουν γνωρίσει σε ικανοποιητικό βαθμό;
Για όλα τα είδη της λογοτεχνίας είναι δύσκολο να βρεθεί εκδοτική στέγη. Στην Ελλάδα οι άνθρωποι που γράφουμε είμαστε ενδεχομένως περισσότεροι κι από αυτούς που μόνο διαβάζουν. Ένας εκδοτικός οίκος είναι πρώτα από όλα μια επιχείρηση που μέσα από τα βιβλία που εκδίδει πρέπει να εξασφαλίζει καταρχάς τη βιωσιμότητά του. Αν δεν το έκαναν αυτό, τότε δε θα είχαμε εκδοτικούς οίκους· για μένα είναι τόσο απλό. Υπάρχουν άλλα είδη που αγοράζονται περισσότερο από τους έλληνες αναγνώστες, τα οποία και συνήθως οι μεγαλύτεροι εκδοτικοί οίκοι τα προτιμούν. Πέραν αυτού υπάρχουν αρκετοί μικροί εκδοτικοί οίκοι αφιερωμένοι στη λογοτεχνία του φανταστικού. Σήμερα η κατάσταση είναι καλύτερη από ό,τι ήτανε πριν από πέντε χρόνια κι ελπίζω πως σε πέντε ακόμα χρόνια θα έχει βελτιωθεί κι άλλο.
Οι Συμπαντικές Διαδρομές, η δική μου εκδοτική στέγη, φροντίζουν να ενημερώνεται ο αναγνώστης που ήδη διαβάζει λογοτεχνία του φανταστικού, αλλά και να τη μαθαίνει αυτός που δε διαβάζει, δίνοντας φωνή σε όσους περισσότερους συγγραφείς μπορούν και κάνοντας συνεχώς εκδηλώσεις για τα βιβλία σε όσες περισσότερες πόλεις της Ελλάδας μπορούν.
Ο κάθε εκδοτικός οίκος, με τον δικό του τρόπο, προχωράει τα πράγματα στον ελληνικό εκδοτικό χώρο για το φανταστικό και πραγματικά πιστεύω πως πλέον δεν είναι τόσο πολύ δύσκολο να βρει ένας συγγραφέας εκδοτική στέγη.
Μιλήσέ μας λίγο για το βιβλίο σου, «Λουάνες». Πώς ξεκινήσες τη συγγραφή του; Ήταν μια θεματολογία που επεξεργαζόσουν από καιρό ή προέκυψε από κάποιο ερέθισμα / εμπειρία πιο σύντομης φύσεως;
Τα εφτά συν ένα διηγήματα που βρίσκονται μέσα στις λουάνες, διαδραματίζονται σε έναν κόσμο τον οποίο τον λέω «Ανάν Νταλέ», είναι νησιωτικός και τον δημιούργησε ένα παιδί –γιατί όταν τον έστησα για πρώτη φορά ήμουνα δεκατεσσάρων χρονών. Από τότε έχει μεγαλώσει, ενηλικιώνεται· έχει αποκτήσει ιστορία και μυθολογία, συγκεκριμένο σύστημα μαγείας, εμπόριο και ναυτιλία, η τεχνολογία του εξελίσσεται και τα πλάσματά του ανήκουν πλέον σε μια κάποια τροφική αλυσίδα. Έχουν μαζευτεί πάρα πολλά πράγματα που θα ήθελα να μπορέσω να δείξω για αυτόν τον κόσμο, τα οποία μου είναι πλέον δύσκολο ακόμα και να τα οργανώσω.
Ένα από τα συστατικά του κόσμου, από τα πιο κύρια ίσως, είναι ότι κάθε βράδυ στον ουρανό του ανατέλλουν εφτά φεγγάρια που το καθένα τους, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να προικίσει ένα κορίτσι που γεννιέται κάτω από το φως του με τη χάρη του. Τα φεγγάρια αυτά οι νησιώτες τα λένε «λουάνες» και κάθε λουάνη έχει τις δικές της ξεχωριστές δυνάμεις. Μέσα στο ομώνυμο βιβλίο θέλησα να υπάρχει μια ιστορία για κάθε ένα από τα φεγγάρια, κι άλλη μία που να συνδέει τα πράγματα.
Επέλεξα να δείξω αυτό το μέρος του κόσμου, για αρχή, αφενός επειδή είναι από τα παλαιότερα και αφετέρου επειδή είχα αρκετό υλικό που είχε διαβαστεί και σχολιαστεί από ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι, έτσι ώστε να γίνει καλύτερο. Οι περισσότερες από τις ιστορίες που βρίσκονται μέσα στο βιβλίο έχουν γραφτεί στα πλαίσια συγγραφικών παιχνιδιών που παίζουμε στη διαδικτυακή κοινότητα sff.gr και φιλοξενούνταν στις τεράστιες διαδικτυακές βιβλιοθήκες του μέχρι που να γίνουν χάρτινες.
Πόσο η «μαγεία» της ανάγνωσης ενός βιβλίου της λογοτεχνίας του φανταστικού, μπορεί να κάνει τον ταλαιπωρημένο αναγνώστη του σήμερα, στην Ελλάδα, να ξεφύγει από τη θλιβερή, για πολλούς, καθημερινότητα, ή ακόμα και να λάβει μηνύματα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον;
Τα βιβλία, οι ιστορίες, η φαντασία έχουν την πηγή τους στα θέματα της καθημερινότητας. Η επιστημονική φαντασία εξετάζει ανάμεσα στα άλλα κοινωνικές δομές, καταστάσεις, ερωτήματα, τεχνολογικά επιτεύγματα και πώς αυτά διαμορφώνουν ή όχι την καθημερινότητά μας. Το φάντασυ, από την άλλη πλευρά, εξετάζει τις ανθρώπινες –και όχι μόνο– σχέσεις, συναισθήματα, όρια, κοινωνικές καταστάσεις, θέματα εξουσίας και πολλά άλλα πράγματα. Κάθε βιβλίο για μένα πρέπει να είναι ένα ταξίδι. Ένας τρόπος να ξεκουραστεί το μυαλό από τα μικρά και καθημερινά, να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα που λαμβάνουν χώρα μέσα στον μύθο και ύστερα, καθαρό και πάλι, να επιστρέψει ανανεωμένο να λύσει τα δικά του προβλήματα. Το βιβλίο δε σε βοηθάει να ξεφύγεις από τίποτα, σε υποχρεώνει μόνο να σκεφτείς –καμιά φορά ακόμα και πράγματα που απέφευγες να τα σκεφτείς.
Δε θεωρώ πως η ελπίδα έρχεται ποτέ μέσα από ένα βιβλίο ή από τις λέξεις του συγγραφέα. Η ελπίδα μπορεί να έρθει από αυτά που συνειδητοποιεί ο αναγνώστης διαβάζοντας τα πράγματα που ξέρει, και ο συγγραφέας κατάφερε να τα περιγράψει.
Έχεις αγαπημένους συγγραφείς ή / και βιβλία; Διαβάζεις κάτι αυτήν την περίοδο;
Εχθές μόλις, ξεκίνησα να διαβάζω το νέο βιβλίο του Μιχάλη Μανωλιού «Αγέννητοι Αδελφοί» (εκδ. Κλειδάριθμος, 2014) που μόλις κυκλοφόρησε και δυσκολεύομαι πολύ να το αφήσω για να κάνω οτιδήποτε άλλο. Σίγουρα ο συγγραφέας του συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς, τους οποίους αν άρχιζα απλά να αναφέρω μάλλον θα μονοπωλούσα τον ιστοχώρο σας.
Ενδεικτικά θέλω να αναφέρω και τη Ζυράννα Ζατέλη την οποία πρωτοδιάβασα σχετικά πρόσφατα – το «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» πραγματικά με στοίχειωσε, τόσο η γλώσσα και η γλύκα της, όσο και τα τραχιά σαν ακατέργαστο ξύλο νοήματα και γεγονότα.
Προσπαθώντας να επικεντρωθώ στο φάντασυ, χωρίς καμία σειρά και μιλώντας για τα πρώτα πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου όταν τίθονται τέτοιου είδους ερωτήσεις, πρέπει να πω πως φυσικά και μεγάλωσα με Τόλκιν και ακόμα αγαπώ βαθιά τον κύριο Καθηγητή, τον κόσμο και τα πλάσματά του, είμαι –και θα συνεχίσω μάλλον να είμαι για πάντα– μαγεμένη από την Ούρσουλα Λε Γκεν και τη Γαιοθάλασσα, ενδεχομένως να μην υπάρχει κανένα βιβλίο του Νηλ Γκάιμαν που να μη με ενόχλησε όταν μου τελείωσε, κι ακόμα γελάω με αστεία του Τέρρυ Πράτσετ που τα διάβασα ακόμα και εφτά χρόνια πριν. Θα ήθελα πολύ να είχα γράψει τη «Μπαλάντα του Πανδοχέα» του Πήτερ Μπιγκλ και τα «Λησμονημένα πλάσματα του Ενλντ» της Πατρίσια Μακ Κίλλιπ. Θα μου άρεσε πάρα πολύ αν υπήρχαν δέκα βιβλία ακόμα –του ιδίου μεγέθους με τα τρία που κυκλοφορούν ήδη– της «Τριλογίας των Λαξευτών» της Βάσως Χρήστου, μπας και κατάφερνα να χορτάσω τον Ρουμπάν, κι ενθουσιάζομαι κάθε φορά που σκέφτομαι πως σύντομα θα διαβάσουμε το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Οι Γιοι της Στάχτης» του Λευτέρη Κεραμίδα.
Νομίζω πως για κάθε άνθρωπο που διαβάζει η «λίστα με τα αγαπημένα» δεν έχει τελειωμό· κάθε βιβλίο που διαβάζω σχεδόν είναι ένα μικρό ταξίδι σε μια άλλη ζωή που οφείλει να τελειώσει στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Αυτό που μου συμβαίνει μαζί τους θα έλεγα πως είναι ένας νοσταλγικός έρωτας.
Με την πρόοδο της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια, θα θέλαμε την άποψή σου για τα e-book. Πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος τόσο για το «παραδοσιακό» χαρτί όσο και για το «ηλεκτρονικό»; Και σε προέκταση αυτής της ερώτησης, κάνεις χρήση των social media; Πόσο σημαντικά τα θεωρείς για την προώθηση της δουλειάς σου ή και για την καθημερινή επικοινωνία και ενημέρωση;
Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να απεξαρτηθώ από το χάρτινο βιβλίο, από τη μυρωδιά και την υφή του χαρτιού, από τον ήχο που κάνουν οι σελίδες όταν γυρίζουν. Κάθε φορά όμως που προσπαθώ να σκεφτώ αντικειμενικά, πραγματικά, εκτός από τους συναισθηματικούς λόγους, δεν έχω κανένα άλλο επιχείρημα για να στηρίξω το χάρτινο βιβλίο, εκτός από όλα τα γύρω του επαγγέλματα – τα οποία βέβαια με την επικράτηση του e-book δε θα χάνονταν, απλά θα άλλαζαν δραματικά. Ναι, πιστεύω πως υπάρχει χώρος και για τα δύο, αλλά αν πρέπει να διαλέξω είμαι τις περισσότερες φορές παλιομοδίτισσα.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα χρησιμοποιώ, αν και με δυσκολία. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να προωθήσω η ίδια τη δουλειά μου, παρόλο που τα πράγματα που φτιάχνω πάντοτε θέλω να τα δείξω στους άλλους. Όσο αφορά στην ενημέρωση με κουράζουν ιδιαίτερα, μα καμιά φορά στο θέμα της επικοινωνίας με εκπλήσσουν ευχάριστα και μου έχουν αλλάξει γνώμη για αρκετά πράγματα.
Πόσο σημαντική είναι η μουσική στη ζωή σου; Έχεις κάποιο αγαπημένο είδος που πιθανόν να σε συνοδεύει και κατά τη συγγραφή;
Δεν έχω κάποιο αγαπημένο είδος μουσικής –όπως θα διαπιστώσετε και από τη λίστα μου– και ποτέ δε βάζω επίτηδες μουσική για να γράψω. Όμως ναι, η μουσική έπαιζε και παίζει πάντα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Ακόμα κι όταν δεν ακούω κάτι πάντα υπάρχει ένα τραγούδι στην άκρη των χειλιών μου, το οποίο τραγουδάω, συνήθως δυνατά, ακόμα και άμα περπατάω στον δρόμο. Απλά δεν γράφω με πρόγραμμα, δεν γράφω τακτοποιώντας το γραφείο και τον χώρο γύρω μου. Γράφω όποτε να ’ναι, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες –στο καράβι, σε καφετέρια, στο κρεβάτι μου ή στο γραφείο– και η μουσική που ακούω γράφοντας μπορεί να είναι από κάποιο τραγούδι, μέχρι το μουρμουρητό και η ανθρώπινη βαβούρα γύρω μου ή το τσιτσίρισμα από το φαγητό που καίγεται στην κατσαρόλα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ανάγνωση Λουάνες – Όψεις του Φανταστικού» στο Ναύπλιο, μαζί με τον εκδότη Γιώργο Σωτήρχο.
H Κιάρα γεννήθηκε το 1980 και είναι από τον Πειραιά. Έχει ρίζες από την Ικαρία, τον Πόρο την Κάρπαθο και άλλα θαλασσινά μέρη.
Έχει τελειώσει σκηνοθεσία στη σχολή κινηματογράφου και τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου και για κάποια χρόνια δούλευε σαν ηχολήπτης σε ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινίες. Αργότερα έζησε πέντε χρόνια στη Σύρο, όπου και παρακολούθησε το τμήμα Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το οποίο μέχρι και σήμερα προσπαθεί να τελειώσει.
Σε συνεργασία με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, έχει κάνει ανθολογήσεις, επιμέλειες, μεταφράσεις και διορθώσεις, αλλά τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με εξώφυλλα, dtp και γραφικά.
Της αρέσει να φτιάχνει πράγματα – από μικρά αντικείμενα με όμορφα υλικά, μέχρι ντουλάπες κι από κινούμενα σχέδια, μέχρι χρωματιστές λίστες για ψώνια.
Διαβάζει από πολύ μικρή και γράφει από λίγο μόλις πιο μεγάλη· εκτός από ιστορίες, νουβελίτσες και παραμύθια γράφει και κάθε τι άλλο που πρέπει να γραφτεί.
Η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο “Λουάνες” κυκλοφορεί από τις Συμπαντικές Διαδρομές (2012).
Από αριστερά προς τα δεξιά: Τέτη Θεοδώρου – συγγραφέας και ποιήτρια, Κιάρα Καλουντζή, Αλεξάνδρα Λέτσα – επιμελήτρια.
Κάποια από τα διηγήματά της έχουνε δημοσιευτεί στο περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές και στις ανθολογίες: “Θρύλοι του Σύμπαντος” (ΣΔ, 2007), “SFF.gr-Ονείρων Σκιές” (ΣΔ, 2008), “Κόκκινη κλωστή δεμένη” (ΣΔ, 2013), “Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική” (sff.gr/press, 2014) και “Θεοί του Ατμού” (ΣΔ, 2014).
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα διήγημά της με τίτλο «Χρώματα στην πέτρα» (ΣΔ, 2014).
Από αριστερά προς τα δεξιά: Τέτη Θεοδώρου – συγγραφέας και ποιήτρια, Λευτέρης Φαϊδάς – εικονογράφος, Κιάρα Καλουντζή, Βασίλης Ευδοκιάς – εικονογράφος, Αλεξάνδρα Λέτσα – επιμελήτρια.
Το βιβλίο «Λουάνες» είναι εικονογραφημένο από τους φίλους και συμφοιτητές μου Βασίλης Ευδοκιά και Λευτέρη Φαϊδά.
Ο Λευτέρης Φαϊδάς γεννήθηκε το 1990, μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη και μετά, λίγο παραπάνω, στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία έξι χρόνια μεγαλώνει και σπουδάζει στη Σύρο. Όταν δεν χρονοτριβεί, ασχολείται με το σκίτσο και τα κόμικς, που είναι τα κύρια ενδιαφέροντά του εδώ και πολύ καιρό.
Ο Βασίλης Ευδοκιάς ξεκίνησε την καριέρα του τον Οκτώβριο του 1989 στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ξαπλωμένος σε μια θερμοκοιτίδα ενός μαιευτηρίου. Εκμεταλλεύεται με όποιον τρόπο μπορεί την ικανότητά του να βγάζει εικόνες από το μυαλό του. Τα τελευταία χρόνια σπουδάζει στην Ερμούπολη της Σύρου. Στον ελεύθερό του χρόνο, παίζει μουσική, όπου και όποτε μπορεί, και ζωγραφίζει, όπου και ό,τι βρει. veas23.deviantart.com
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΛΟΥΑΝΕΣ”
Συλλογή διηγημάτων, εξώφυλλο: σκληρό, σελ. 136, διαστάσεις: 16×12, επιμέλεια: Αλεξάνδρα Λέτσα, εικονογράφηση: Βασίλης Ευδοκιάς, Λευτέρης Φαϊδάς
«Σσσς… άκου τον λίβα που ξυπνά πίσω απ’ το βουνό· άκου πώς γεννιέται. Θα γίνει μεγάλος και δυνατός, θα καβαλήσει τις ράχες και θα ’ρθει σε μας. Άκου πώς κλαίει γοερά· θα μανίσει και θα γίνει τρανός κι ύστερα θα φυσήσει και θα φυσήσει, θα στριφογυρίσει και θα τριζοβολίσει τα δέντρα και τα σπαρτά – έρμαια στη φλογερή μανία του. Να στεγνώσει τον κόσμο έρχεται, γι’ αυτό ξυπνά. Σσσς… άκου τον πώς κλαίει».
Η εικόνα της έκτης ιστορία του βιβλίου.
Όταν δύει ο ήλιος, πάνω από τα κύματα της Αλμυρής ανατέλλουν οι Λουάνες, τα εφτά φεγγάρια που φωτίζουν τις νύχτες των νησιών.
Κάτω απ’ το φως τους, οι Ταξιδεύτρες δένουν τα ξόρκια του έρωτα, ψιθυρίζουν στη φωτιά, ξεδιαλέγουν τα βοτάνια της γης και την ευλογούν με γονιμότητα. Ακούνε τις φωνές των ανέμων και των νερών, τραγουδούν τη θάλασσα και, κάποιες φορές, ρίχνουν μια ματιά στο μέλλον.
Στα ταξίδια τους ζουν τα όνειρα και τους πόθους τους, ανακαλύπτουν τις δυνάμεις των φεγγαριών, αλλά και το τίμημά τους.
Η εικόνα της όγδοης ιστορίας του βιβλίου.
Για τα likes σας εδώ.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ”
Διήγημα, εξώφυλλο: μαλακό, σελ: 48, διαστάσεις: 13×18, επιμέλεια: Αλεξάνδρα Λέτσα, από τη νέα σειρά των ΣΔ, Petit.
Αν κοιτάξεις με τα μάτια του αίματος το φως των φεγγαριών, μπορεί να βρεις τον τρόπο να κρατήσεις ζωντανή την ειρήνη. Μόνο που η Κελζίμ ξέρει ποιο είναι το τίμημά της· το έχει δει στα χρώματα στην πέτρα, το έχει μυρίσει στις πνοές του ανέμου, το έχει ακούσει στα λόγια της θάλασσας, το έχει γευτεί στη λευκή αμμουδιά και το νιώθει στα ακροδάχτυλά της αγγίζοντας τον έρωτα.
Για τα likes σας εδώ.
Πατήστε εδώ ή στο Logo των εκδόσεων κάτωθι, για να επισκεφθείτε τη σελίδα των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές!
*ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ SIN RADIO* ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΚΙΑΡΑΣ
Το ημερολόγιο του κόσμου.
Ο χάρτης του κόσμου.
Η PLAYLIST ΤΗΣ ΚΙΑΡΑΣ ΚΑΛΟΥΝΤΖΗ
1. Kalinifta – από Ghetonia
2. Parisienne moonlight – Anathema
3. Killing in the name of – Rage against the machine
4. Black Sabbath – Black Sabbath
5. Corsica – Petru Guelfucci
6. Ήτανε μια φορά – Νίκος Ξυλούρης
7. Εγώ με τις ιδέες μου – Σωτηρία Λεονάρδου
8. Federico Garcia Lorca – από Γιάννη Κούτρα
9. Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια – Μάρκος Βαμβακάρης
10. Πριν το χάραμα μονάχος – Γιάννης Παπαϊωάννου
11. Je crois entendre encore – Bizet
12. Μέλισσες – Φωτεινή Βελεσιώτου
13. Παραμύθι με λυπημένο τέλος – Μίλτος Πασχαλίδης
14. Bard song – Blind Guardian
15. Walking in the air – Nightwish