Κάποια από τα ωραιότερα τραγούδια της Ρένας Κουμιώτη θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Κυρία Κουμιώτη, σας καλοσωρίζουμε στο ραδιόφωνό μας και σας ευχαριστούμε για αυτή τη συνομιλία! Αυτόν τον καιρό κάνετε εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, συνοδευόμενη από έναν νέο καλλιτέχνη, τον Παντελή Αμπαζή. Πώς προέκυψε αυτή η ιδιαίτερη συνεργασία και κατά πόσο έχετε βρει κοινούς κώδικες (μουσικής και όχι μόνο) επικοινωνίας στις εμφανίσεις σας;

Έχω επιλέξει να κάνω εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές που ταυτίζονται με το είδος του τραγουδιού που εκπροσωπούσα και εκπροσωπώ. Νομίζω πως σ αυτούς τους χώρους η επικοινωνία με τον κόσμο είναι άμεση και ζεστή. Στο πρόγραμμα έχει συμμετοχή και ο Παντελής Αμπαζής τον οποίο επέλεξα να είναι μαζί μου αφενός για το ήθος και τη συνέπειά του αφετέρου για το είδος του σύγχρονου τραγουδιού με πινελιές σάτιρας που αντιπροσωπεύει. Είμαστε ας πούμε δύο γενιές. Εγώ, με μεγαλύτερη οπωσδήποτε δισκογραφία και παρουσία στον χώρο, αλλά και ο Παντελής με αξιόλογη παρουσία στο είδος του.

Προέρχεστε από μία εποχή που τη σημάδεψαν πολλοί σημαντικοί δημιουργοί, οι οποίοι σας εμπιστεύτηκαν κάποια από τα καλύτερα έργα τους. Τι έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή και σήμερα δεν υπάρχουν αντίστοιχοι άνθρωποι, όχι ίσως ως προς το ταλέντο, αλλά τουλάχιστον ως προς τη διαχρονικότητα;

Οι δημιουργοί σε ένα τραγούδι είναι τρεις. Ο συνθέτης, ο στιχουργός και ο ερμηνευτής. Αν ένα από αυτά τα τρία δεν ανταποκρίνεται στην τελειότητα τότε το αποτέλεσμα είναι ατελές. Επομένως σήμερα κάτι δεν πάει καλά σε σχέση με τα τρία παραπάνω που σας ανέφερα. Τραγουδάκια πρόχειρα έως χυδαία με μουσικές copy-paste ξένων τραγουδιών, στίχους γραμμένους στο πόδι ίσα-ίσα για να ταιριάζουν με το μέτρο και στην πλειοψηφία ερμηνείες από φωνές χωρίς ταυτότητα. Ακούς φωνές και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος ή ποια είναι. Το Ελληνικό τραγούδι ζει την τέλεια παρακμή. Κάποτε όποιος άκουγε τέτοια τραγούδια θεωρούνταν τουλάχιστον δευτεροκλασάτος. Σήμερα θεωρείται γραφικός και παλιομοδίτης όποιος δεν τα ακούει. Το δε κοινό στην πλειοψηφία του, μη έχοντας μέτρο σύγκρισης, βολεύτηκε σε ό,τι του σερβίρουν. Και βέβαια κανείς δεν λέει πως ο κόσμος μπορεί να διασκεδάσει και να χορέψει με Ελύτη, αλλά από τον Ελύτη μέχρι την αποθέωση της χυδαιότητας και του χύμα, υπάρχει τεράστιο πολιτιστικό χάσμα. Όσον αφορά στους τραγουδιστές τότε, αν δεν περνούσες ακρόαση έγκρισης από εταιρεία, δεν μπορούσες να τραγουδήσεις ούτε τον Εθνικό Ύμνο! Γιατί τότε οι εταιρείες είχαν το 100% των οικονομικών υποχρεώσεων για το υλικό που επρόκειτο να κυκλοφορήσει. Από στούντιο, από επιλεγμένους μουσικούς, μέχρι την προώθηση της δουλειάς. Απ’ ότι έχω πληροφορηθεί το 80% των τραγουδιστών σήμερα, χρηματοδοτούν οι ίδιοι την δισκογραφία τους. Επομένως μιλάμε για έναν αυτοχρηματοδοτούμενο Μεσαίωνα!

Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό που συναντήθηκε με όλους αυτούς τους σημαντικούς δημιουργούς και κατά πόσο τότε είχατε συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι συνεργασίες και τα έργα θα έμεναν στη μουσική μας ιστορία;

Οπωσδήποτε θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, αλλά, ξέρετε, κανείς από εμάς τότε δεν το γνώριζε. Με τα χρόνια όμως, συνειδητοποίησα πως θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να μην είχαν μείνει στην ιστορία οι δίσκοι-μουσικά έργα που έβγαιναν τότε από την εταιρεία LYRA που ανήκα. Κάθε δίσκος και ένα κειμήλιο. Ως και τα εξώφυλλα των δίσκων ήταν έργα τέχνης φιλοτεχνημένα από ζωγράφους όπως ο Σπύρος Βασιλείου, ο Μποστ κ .α …Όταν οι συνθέτες μας τότε μελοποιούσαν ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, Φεντερίκο-Γκαρθία Λόρκα, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Νίκου Γκάτσου και πολλών άλλων σημαντικών ποιητών-στιχουργών, θα ήταν αδύνατον αυτές οι δημιουργίες να μην έμεναν στο διηνεκές. Σήμερα δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό. Ζούμε την εποχή που όλα έχουν ημερομηνία λήξης.

Θεωρείτε ότι η τέχνη διατηρεί ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο; Και κατά πόσο ένας νέος που επιθυμεί να ασχοληθεί με το τραγούδι μπορεί να επιτύχει, χωρίς να εκποιήσει τις επιθυμίες ή τα όνειρά του;

Μα μόνο η τέχνη διατηρεί την ελπίδα. Παντού και σε όλες τις μορφές της. Το ταλέντο ότι και να γίνει θα βγει στην επιφάνεια. Δυστυχώς όμως οι νέοι που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές επηρεασμένοι από την παροδικότητα μιας ξαφνικής εκτόξευσης, επιλέγουν τα διάφορα talents-shows για να μπορέσουν να κάνουν καριέρα. Κι από εκεί αρχίζουν οι «εκπτώσεις» σε όλα. Μην επεκταθούμε. Γνωστά πράγματα. Κανείς από αυτούς δεν έκανε καριέρα και όσοι έκαναν κατατάσσονται στους τραγουδιστές κομήτες. Άστραψαν για λίγο και μετά έπεσαν η μάλλον τους έριξαν. Λίγοι είναι αυτοί που ίσως μείνουν διαχρονικά και ίσως κάποιοι που ακόμα δεν έχουν βγει στο φως.

Συστηθήκατε στο κοινό με έναν δίσκο που πλέον θεωρείται κλασικός. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε, κατά πόσο πραγματικά προσομοιάζουν με τη σημερινή κοινωνικοοικονομική κατάσταση (όπως κάποιοι υποστη-ρίζουν);

Προφανώς εννοείτε τον «Δρόμο». Ο «Δρόμος» έγινε το 1969. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλη η πολιτική κατάσταση τότε στην Ελλάδα. Η θεματολογία του «Δρόμου» αναφερόταν στην Αθήνα της Κατοχής. Ουδεμία σχέση είχε με τη χρονιά που εκδόθηκε ο δίσκος. Βέβαια ο κόσμος έπιασε το αλληγορικό νόημα των στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τους ταύτισε με το τότε πολιτικό καθεστώς. Σήμερα οικονομικά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Σήμερα όσο ποτέ χρειαζόμασταν τους ποιητές μας, να μεταφέρουν με όμορφα λόγια στο χαρτί τις έννοιες, τους προβληματισμούς και την σκληρή πραγματικότητα που βιώνει αυτός ο λαός και να βρεθεί ένας συνθέτης να μετουσιώσει αυτούς τους στίχους σε μελωδίες ψυχικής ανάτασης.

Σήμερα πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα, αναζητώντας ευκαιρίες αλλού. Ακολουθώντας το παράδειγμα κάποιων συναδέλφων σας, σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάτι παρόμοιο στο παρελθόν;

… Ποτέ ! Δεν είχα κανένα λόγο να αναζητήσω κάτι τέτοιο. Εξ άλλου είναι τόσο λίγοι οι Έλληνες τραγουδιστές που έκαναν καριέρα στο εξωτερικό. Τώρα που το σκέφτομαι αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τους απαριθμήσουμε. Προτιμώ την Ελληνική γλώσσα. Την μητέρα των παγκοσμίων γλωσσών!

Είδαμε ότι έχετε μια πολύ φροντισμένη ιστοσελίδα, αλλά και παρουσία σε κοινωνικά δίκτυα. Πόσο σημαντικό είναι σήμερα να χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης το διαδίκτυο ως ένα επιπλέον μέσο για την επαφή του με τον κόσμο;

Την ιστοσελίδα την είδα στο διαδίκτυο. Δεν την έχω φτιάξει εγώ. Ωστόσο είναι πολύ φροντισμένη και πλήρως κατατοπισμένη και ευχαριστώ τους δημιουργούς της. Όσο για τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης νομίζω πως εντάσσονται πια στην πραγματικότητα για την άμεση επικοινωνία όλων των ανθρώπων, αρκεί να τη χειριζόμαστε σωστά και προπαντός σοφά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας της Σμυρνιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα..

To 1968 δουλεύει στην «Απανεμιά» Τότε ήρθε και ο Μανώλης ο Μητσιάς που μόλις είχε κατέβει απ’ τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε περάσει μήνας από τότε που άρχισε να δουλεύει στο μαγαζί και κάποιο βράδυ την ακούει ο Λευτέρης ο Παπαδόπουλος και της προτείνει να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στο «Δρόμο».

Το πρώτο τραγούδι που είπε ήτανε το «Δώσε μου το στόμα σου» το γνωστό «χελιδονάκι». Και μετά το «Πρώτη φορά». Από την « Απανεμιά» βρίσκεται ξαφνικά να δουλεύει με τον Πουλόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου και τον Μυτιληναίο. στο «Καν-Καν». Την ίδια χρονιά στο θέατρο «REX» στον θεατρικό « Δρόμο». Ακολουθούν στη δισκογραφία « Του ρολογιού οι δείχτες», η « Κόρη του γιαλού» και το «Θαλασσινό τριφύλλι». Το επόμενο καλοκαίρι πάλι με τον Πουλόπουλο στην «Αθηναία». Και μετά στα « Δειλινά» για τρεις σαιζόν.

Απ’ τον Οκτώβριο του 1970 μέχρι το 1972.. Εκεί κι ο Μπιθικώτσης, ο Κόκοτας, ο Χρηστάκης κι ο Ζαμπέτας. Το 1972, συνεργάστηκε με το Γιώργο Νταλάρα στο θέατρο Μπουρνέλη. Μετά τα «Δειλινά» πήγε στη «Φαντασία». Πάλι με τον Πουλόπουλο στην Πλάκα, μετά ξανά στο « Καν-Καν» με Διονυσίου και Ζαμπέτα.

Κάποια στιγμή, πήγε για δουλειά στο εξωτερικό, στον Καναδά. Έμεινε οχτώ χρόνια. Το 1983 ξαναγύρισε στην Ελλάδα. Εμφανίστηκε πάλι με το Γιάννη Πουλόπουλο στο «Ζυγό». Μετά στα « Ηλιοβασιλέματα» με το Ζαμπέτα και τη Μαίρη Λίντα και στ’ «Αστέρια» με τον Κόκοτα.. Δυό συνεχόμενες χρονιές στη μπουάτ «Μαρκίζα». Το 1995 συνεργάζεται με τον Μίμη Πλέσσα. Από τότε κάνει μόνο συναυλίες τα καλοκαίρια και επιλεκτικές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Η μακρά αποχή από τη δισκογραφία, όπως φαίνεται δεν την έβλαψε. Η Ρένα Κουμιώτη συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά και αγαπά. Να τραγουδά για μας. Η ανεπανάληπτη χροιά, η δωρική στάση του σώματος και το καθαρό μέταλλο της φωνής της, δικαίως την κατατάσσουν στις κορυφαίες Ελληνίδες τραγουδίστριες της γενιάς της. Οι συγκλονιστικές ερμηνείες της παραμένουν αξεπέραστες.

Κείμενο / Φωτογραφίες > Πηγή

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΤΕ

1. Πρώτη φορά (1969)
2. Αγαπιόμασταν (1971)
3. Κλαίνε τη νύχτα τα πουλιά (1974)
4. Το βλέπω πως δεν μ΄αγαπάς (1971)
5. Αλοίμονο σε μενα (1970)
6. Δώσε μου το στόμα σου (1969)
7. Καινούργιο μου φεγγάρι (1970)
8. Το παλληκάρι (1973)
9. Κόρη του γιαλού (1969)
10. Το θαλασσινο τριφύλλι (1972)
11. Μέθυσα και τρέχω (1970)
12. Σ’ ένα δέντρο δυο κλωνάρια (1971)
13. Ανηφοριές, κατηφοριές (1971)
14.Ένα καράβι (1970)
15. Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες (1970)
16. Έλα να σβήσεις τη φωτιά (1970)
17. Η Άγια Κυριακή (1973)
18. Μίλα μου για την λευτεριά (1971)

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε, με αφορμή την εμφάνιση της κας Κουμιώτη στο ‘Τσάι στη Σαχάρα'(Λαοδικείας 18 – Ιλίσια, Τηλέφωνο 2110120936, fax 2110120937, Email: tsai2012saxara@gmail.com), μαζί με τον Παντελή Αμπατζή στις 31/01. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Κάντε κλικ στο logo του χώρου για like στη σελίδα του!