Οι μουσικές επιλογές της Αθηνάς Παππά θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αγαπητή κυρία Παππά, σας καλωσορίζουμε στο ραδιόφωνό μας! Η ‘Μαγεμένη Βασιλοπούλα’ είναι μια παράσταση των Γιάννη Κυφωνίδη-Κωνσταντίνου Ρόδη και έχουμε την εξαιρετική περίπτωση που οι μαθητές σκηνοθετούν τη δασκάλα! Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό και γενικότερα πώς βλέπετε το ελληνικό θέατρο σήμερα; Υπάρχει ταλέντο που αναγνωρίζεται ή επικρατούν οι εύκολες λύσεις και οι «γνωριμίες»…;

Ναι, η πρόταση των δύο πρώην μαθητών μου ήταν συγκινητική και άκρως ενδιαφέρουσα ακριβώς για τον λόγο ότι οι ρόλοι αντεστράφησαν και αυτό από μόνο του αποτέλεσε πρόκληση τόσο για εμένα προσωπικά (δασκάλα) όσο και για τον Κ. Ρόδη-Ι. Κυφωνίδη (μαθητές). Αισθάνομαι ότι η σχέση μαθητή-δασκάλου ισχύει πάντα, αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση χαρά και στοίχημα και από τις δύο πλευρές. Άλλωστε πάντα μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει να συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν κάτι να πουν και να δώσουν στο χώρο του θεάτρου. Το έχω αποδείξει αυτό σε όλες τις προηγούμενες δουλειές μου, που είχα την παραγωγή και την σκηνοθεσία. Μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούργια ταλέντα και να δίνω την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά να μπαίνουν μπροστά είτε σαν ηθοποιοί είτε σαν δημιουργοί. Άλλωστε, τα δύο συγκεκριμένα παιδιά τα πρωτόβγαλα στο θέατρο σε δύο δικές μου παραγωγές, όπου είχα γράψει κείμενο και σκηνοθέτησα.

Το Ελληνικό θέατρο έχει πολλά να προσφέρει και ειδικότερα σε αυτούς τους καιρούς που η χώρα μας δοκιμάζεται λόγω οικονομικής κρίσης, έχουν βγει διάφορα νέα σχήματα από νέα παιδιά, που πραγματικά έχουν ενδιαφέρουν και εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν τον ερχόμενο θεατρικό πυρήνα. Οι νέοι είναι η ελπίδα μας, πρέπει να τους κρατήσουμε κοντά μας, πρέπει να τους δώσουμε τη γνώση και την εμπειρία μας και να τους σπρώξουμε μπροστά. Για όλους υπάρχει χώρος στο θέατρο. Και είναι τόσο όμορφο οι παλιοί να συνυπάρχουν με τους καινούργιους!!! Υπάρχουν ‘ταλέντα” τα οποία οφείλουμε οι παλιότεροι να ανακαλύψουμε και να προωθήσουμε. Σίγουρα τις περισσότερες φορές επικρατούν οι “γνωριμίες” και οι εύκολες λύσεις, από την στιγμή που υπάρχει αυτή η νοοτροπία εδώ και χρόνια, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα, γιατί ακόμα και αυτοί που βασίζονται στις γνωριμίες και τις κάθε είδους ευκολίες δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν στον χώρο, σε μια πιο διαρκή σχέση, αν δεν είναι καλοί και ταλαντούχοι, το ίδιο το σύστημα που τους χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος, το ίδιο θα τους πετάξει, και η σκηνή θα τους ξεράσει αργά ή γρήγορα. Πάντα ακολούθησα την συμβουλή του δασκάλου μου Μ. Χατζιδάκι, ο οποίος μου έλεγε ότι “η επιτυχία είναι η διάρκειά σου μέσα στον χρόνο. Αν έχουν περάσει τα χρόνια και εσύ ακόμα υπάρχεις πάνω στην σκηνή, αυτό είναι επιτυχία! Μην ζηλέψεις ποτέ τους διάττοντες αστέρες. Εξαφανίζονται το ίδιο γρήγορα, όσο εμφανίζονται. Να είσαι αστέρι που δίνει το φως του πάντα ακόμα και αν τα άλλα αστέρια θα λάμπουν κατά καιρούς στιγμιαία”. Την ακολούθησα και βλέπω τελικά ότι ακόμα υπάρχω, άρα λάμπω, άρα έχω κάτι να πω, άρα έχω επιτυχία μέσα στο χρόνο, άρα δεν φοβάμαι κανένα διάττοντα, καμιά λάμψη. Όλοι έχουμε χώρο μέσα στο θεατρικό γίγνεσθαι, όταν έχουμε συνείδηση για αυτό που κάνουμε και δεν φοβόμαστε τον χρόνο.

Η ηρωίδα μας είναι μια γυναίκα που βιώνει πλήθος συναισθημάτων και εκφράσεων: χαρά, λύπη, υπερβολή, γέλιο! Πόσο κοντά της αισθανθήκατε και πόσο την έχετε κατανοήσει και ίσως, «δικαιολογήσει»;

Η ηρωίδα όντως βιώνει πλήθος συναισθημάτων, τα οποία για να κατανοήσω έπρεπε να αποστασιοποιηθώ από αυτά. Άλλωστε είναι μια γυναίκα που πάσχει από μανιοκατάθλιψη, με ότι αυτό συνεπάγεται. Τα συναισθήματά της εμπλέκονται ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό και μπαινοβγαίνει στο πριν και το τώρα με μια απίστευτη ευκολία, που μόνο ένα συγχυσμένο μυαλό θα μπορούσε να κάνει. Η αφήγησή της δεν είναι παρά μια παραληρηματική αφήγηση με το ασυνείδητο να κυριαρχεί του συνειδητού.

Ο ψυχικός πόνος, το “άλγος”, είναι ο χειρότερος και πιο επώδυνος πόνος που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι αυτή η γυναίκα είναι μια ψυχοπαθητική περσόνα, κατανόησα την κατάστασή της και φυσικά προσπάθησα να βρω τον ρόλο μέσα από έρευνα, από την παρατήρηση γύρω μου, από ανθρώπους που νοσούν από αυτή την ασθένεια, από το άμεσο ή έμμεσο φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον, και να την “ενδυθώ” συνειδητά, πάντα μέσα από εμένα και τη δική μου προσωπικότητα.

Με ποιο τρόπο μπορεί ο σημερινός άνθρωπος που έχει οικονομικά προβλήματα να αποφύγει τη «λύση» της αυτοχειρίας; Πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις για να υποβοηθήσουν στην αποφυγή μιας τέτοιας ύστατης επιλογής;

Οι κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που βιώνει η χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά και όλος ο κόσμος πλέον, έχουν φέρει πολλούς ανθρώπους στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Οι περισσότεροι από εμάς είναι σαν να δέχτηκαν μια ξαφνική επίθεση, ένα ψυχικό βιασμό. Χάθηκαν δουλειές, έκλεισαν επιχειρήσεις, η ανεργία ανέβηκε σε υψηλά ποσοστά, χάθηκε η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής. Αυτό από μόνο του, είναι ένας σοβαρός λόγος να οδηγήσει πολλούς σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και κυρίως ανθρώπους που είχαν μέσα τους ήδη κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, το οποίο επιδεινώθηκε, μιας και το άγχος είναι ο πιο κακός σύμβουλος, είναι κάτι που δεν είναι διαχειρίσιμο, κυρίως από ανθρώπους που βιώνουν τη μοναξιά ή που οι καταστάσεις αυτές τους οδήγησαν σε μια αντικοινωνική συμπεριφορά, γιατί τους απομόνωσε από την κοινωνική τους ζωή και τους απομάκρυνε από τον κοινωνικό ιστό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συντροφικότητα και η αγάπη από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας είναι πολύ σημαντική. Πάντα ο άνθρωπος χρειάζεται τους δικούς του, είτε αυτοί είναι μέσα από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον είτε από το φιλικό ή εργασιακό χώρο. Μια ζεστή κουβέντα, ένα χάδι, η κατανόηση, αλλά πάνω απ΄ όλα η αγάπη, είναι το καλύτερο φάρμακο, για την αποφυγή της ύστατης επιλογής.

Υπάρχει επιθυμητός ρόλος που δεν έχει έρθει ακόμα..; Και ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;

Πάντα υπάρχουν ρόλοι επιθυμητοί ρόλοι που θέλεις πριν αποχωρήσεις να παίξεις, είτε οι ρόλοι αυτοί υπάρχουν στο κλασσικό ρεπερτόριο είτε είναι εν τη γενέσει τους. Όπως και να’ ναι ο, η ηθοποιός θέλει πάντα να είναι στην σκηνή και να εκτίθεται μέσω των ρόλων που εκάστοτε έχει καθήκον να ερμηνεύσει. Αυτό είναι το επιθυμητό.

Όσο για μελλοντικά σχέδια υπάρχουν πολλά και εύχομαι να πραγματοποιηθούν. Προς το παρόν θα συμμετέχω στο έργο του πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, στα τέλη του ερχόμενου μήνα. Το επόμενο διάστημα θα προετοιμάσω ένα δικό μου έργο. Είναι ένα φιλόδοξο έργο που πιστεύω πολύ σε αυτό και φυσικά θα έχει πολλούς νέους!

Τι είναι πιο γοητευτικό, κατά τη γνώμη σας: η κινηματογραφική κάμερα και η γενικότερη εμπειρία του σινεμά ή η επί σκηνής δημιουργία και το χειροκρότημα του κοινού στο θέατρο;

Είναι και τα δύο είδη τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και τα δύο εξ ίσου αγαπημένα και γοητευτικά. Το θέατρο, σαν ζωντανός οργανισμός που είναι, σου επιφυλάσσει εκπλήξεις και κάθε παράσταση που παίζεις είναι πάντα διαφορετική, μια και το κοινό είναι διαφορετικό και η ενέργειά του διαφορετική. Έχει τη μαγεία της έκθεσης πάνω στην σκηνή μπροστά στο κόσμο. Αφουγκράζεσαι τις ανάσες, νιώθεις την ενέργεια και τα βλέμματα του κόσμου που βρίσκεται από κάτω και νιώθεις ότι κυριαρχείς σε αυτόν. Είσαι για λίγο βασιλιάς, ακόμα και αν υποδύεσαι ένα δούλο, και η επιβράβευση και το ζητούμενο είναι το χειροκρότημα, η απόλαυση ότι αυτό που έκανες έχει ανταπόκριση εκείνη την στιγμή, η οποία δεν κρατάει παρά λίγα μόνο λεπτά. Την επόμενη μέρα πασχίζεις πάλι για το ίδιο, με την ίδια αγωνία, με την ίδια ικανοποίηση. Ο Κινηματογράφος είναι μια τέχνη που το αποτέλεσμά του δεν εξαρτάται μόνο από εσένα, αλλά από μια σειρά τεχνικών προδιαγραφών, μοντάζ, ήχο, μουσική, φωτογραφία, και φυσικά τον σκηνοθέτη, ο οποίος είναι το άλφα και ωμέγα για την εκτέλεση του σεναρίου. Είναι μια τέχνη όπου η στιγμή καταγράφεται και δεν μπορείς να την αλλάξεις . Περνάει στην ιστορία, εν αντιθέσει με το θέατρο όπου ακόμα και αν το καταγράψεις δεν θα έχει τη γοητεία του αληθινού. Είναι όμως για μένα και οι δύο αυτές τέχνες εξ ίσου γοητευτικές και αγαπημένες.

Αναφορικά με την ελληνική τηλεόραση και τις παραγωγές της, πώς βλέπετε σήμερα αυτό το κομμάτι της δουλειάς ενός ηθοποιού; Υπάρχει όρεξη για δημιουργία στη μικρή οθόνη ή έχει αφεθεί… στην τύχη της;

Τα τελευταία χρόνια οι παραγωγές στην τηλεόραση έπλεαν τα λοίσθια, διότι η κρίση τις επηρέασε σημαντικά. Η τηλεόραση από την στιγμή που έχει καλή παραγωγή, πράγμα που ισχύει για όλες τις δουλειές, θέατρο και κινηματογράφο, μπορεί να αποτελέσει ένα είδος δημιουργίας και να αναδείξει πιο πλατιά, αφού μπαίνει στο σπίτι του άλλου, χωρίς επιλογή, τους διάφορους συντελεστές, είτε είναι ηθοποιοί είτε σκηνοθέτες, τεχνικοί μουσικοί κ.λπ. Πιστεύω ότι οποιαδήποτε δουλειά, σημασία έχει να την κάνεις καλά και συνειδητά.

Ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι; Μπορεί ένας καλλιτέχνης να εξελίξει τον εαυτό του μέσα από σκληρή δουλειά και μελέτη ή χρειάζεται και αυτό το «κάτι άλλο» που δεν μπορεί σαφώς να προσδιοριστεί;

Γίνεσαι! Ακόμα και αν έχεις γεννηθεί με όλα τα χαρίσματα του κόσμου, αν δεν τα καλλιεργήσεις θα πεθάνουν εν τη γενέσει τους. Το επάγγελμα του ηθοποιού θέλει συνεχή μελέτη και εξάσκηση για να εξελιχθεί. Άλλωστε το ταλέντο είναι συνισταμένη πολλών πραγμάτων, αλλιώς είναι σαν ένα ωραίο βότσαλο στην θάλασσα που επειδή το βρέχει του αναδεικνύει τα χρώματα, αν όμως το απομακρύνεις από το υγρό στοιχείο που το διατηρεί, χάνει την λάμψη του και θαμπώνει.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΣ ΠΑΠΠΑ

Η Αθηνά Παππά είναι γνωστή σε όλους μας. Το βιογραφικό της μακροσκελές και η θητεία της στο θέατρο παραπάνω από σεβαστή.

Σπούδασε νομική και αποφοίτησε από τη σχολή Βεάκη. Διδάχτηκε αρχαίο δράμα, Σαίξπηρ και αμερικάνικο σύγχρονο θέατρο από τον Μίνω Βολανάκη. Προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές σε Αμβούργο και Βερολίνο. Στο θέατρο συνεργάστηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με σκηνοθέτες, όπως οι: Μάνος Χατζιδάκι, Μίνω Βολονάκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Robert Williams, Γιάννη Κακλέα, Γιάννη Διαμαντόπουλο και πολλούς άλλους ακόμη.

Έχει πάρει μέρος σε 30 θεατρικές παραστάσεις, σε 20 κινηματογραφικά έργα και 20 τηλεοπτικές σειρές και τηλεταινίες. Έχει γράψει 10 θεατρικά έργα τα οποία ανέβηκαν όλα με επιτυχία στο θέατρο.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ’

Η «Μαγεμένη Βασιλοπούλα» δεν είναι παραμύθι για παιδιά. Είναι ένας χειμαρρώδης μονόλογος με ηρωίδα μία γυναίκα, η οποία μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοχειρίας διηγείται τη ζωή της χρησιμοποιώντας γλαφυρή αφήγηση και το μαύρο χιούμορ.

Με αναφορές στη Μάρλεν Ντήτριχ, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τις γυναίκες της Μικρασίας με τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες τους, καταφέρνει να συνδέσει τις μνήμες του χθες με το σήμερα.

Η Αθηνά Παππά στο ρόλο της Μαγεμένης βασιλοπούλας κυριαρχεί με την πληθωρική παρουσία και την ιδιαίτερη φωνή της, συνδυάζοντας ετερόκλητους κόσμους. Αλλάζει όψεις και ρούχα επί σκηνής.

Μεταμορφώνεται σε χορεύτρια καμπαρέ, χορεύει αισθησιακά, προκαλεί, επικοινωνεί με το κοινό και σου ζητάει τσιγάρο.

Βιώνει τη μανιοκατάθλιψη της ηρωίδας που κατορθώνει ν’ αυτοσαρκάζεται, να σαρκάζει, να σχολιάζει, να γελά και να ονειρεύεται, καθισμένη σε μία αναπηρική καρέκλα.

Παραστάσεις: 2, 3 , 4 Μαρτίου και 9, 10, 11 Μαρτίου 2015*
Ώρα έναρξης: 21.30  –  Διάρκεια: 70’
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος

*Μετά τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, το αυξανόμενο ενδιαφέρον των θεατών και τις εξαιρετικές κριτικές «Η Μαγεμένη Βασιλοπούλα» με την Αθηνά Παππά σε κείμενο & σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρόδη-Ιωάννη Κυφωνίδη παρατείνεται για άλλες δύο παραστάσεις, την Τρίτη 17 Μαρτίου και την Τρίτη 24 Μαρτίου στις 21.30.

Κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ρόδης & Ιωάννης Κυφωνίδης
Φωτογραφίες-Φωτισμοί: Βαγγέλης Ρασσιάς
Ενδυματολογία: Αθηνά Παππά
Σκηνικό Περιβάλλον: Βασιλική Σύρμα
Εκτέλεση Παραγωγής: Γιάννης Παπαθανασίου
Voice Over: Αθηνά Νάννου, Βίλλυ Κουτσουφλιανιώτη
Μακιγιάζ : Μυρσίνη Παπαδάκη
Hair Styling: Ντίνα Τριάντου
Παραγωγή: Dominus Productions
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου

Η PLAYLIST ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΑΠΠΑ

1. Nights In White Satin – The Moody Blues
2. The Blue Danube – Johann Strauss II
3. Love Me Tender – Elvis Presley
4. Somewhere over the Rainbow – Israel IZ Kamakawiwo ole
5. The Man I Love – Billie Holiday
6. Caruso – Lucio Dalla
7. Imagine – John Lennon
8. Ederlezi – Goran Bregovic
9. Kolechko – Ludovico Einaudi
10. Mona Ki Ngi Xica – Bonga
11. Αχάριστη – Βασίλης Τσιτσάνης
12. All of me – Billie Holiday
13. Give me one reason – Tracy Chapman
14. Aira (The Clown Girl) – Sequence Theory Project
15. Simply Falling – Iyeoka