Οι μουσικές επιλογές των Βάσια Ατταριάν, Μαρία Φιλίνη, Κατερίνα Μαυρογεώργη και Νικολίτσα Ντρίζη θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Τι σας οδήγησε στο ανέβασμα της παράστασης ‘Mέχρι τώρα’ και πόσο δύσκολο ήταν να επιτύχετε μια γενικότερη κινηματογραφική αισθητική, τόσο στη δομή όσο και στην παρουσίασή της;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΗ: Μας οδήγησε μια ουσιαστική ανάγκη να συνεργαστούμε. Ήταν κάτι που το σκεφτόμασταν από καιρό με τα κορίτσια και τελικά πραγματοποιήθηκε μόλις οι συνθήκες μας το επέτρεψαν. Τώρα όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι της ερώτησης νομίζω ότι από την αρχή οι σκηνοθέτριες (Μαρία& Βάσια) είδαν τα πάντα μέσα από τη σκοπιά του φιλμ κι αυτό άρχισε να δημιουργεί ένα κώδικα στην πρόβα, μας έδωσε τον τρόπο για να δουλέψουμε.

ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΙΝΗ: Το ανέβασμα της παράστασης ξεκίνησε αρχικά απο την επιθυμία που είχαμε να φτιάξουμε κάτι όλες μαζί. Η Κατερίνα εκείνη την περίοδο έγραφε το ” Μέχρι τώρα”. Μας το διάβασε και βρεθήκαμε έτσι σε έναν κοινό τόπο. Ο τρόπος που ήταν γραμμένο το έργο μάς οδήγησε σε μια κινηματογραφική αφήγηση της ιστορίας. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν δύσκολο, ήταν περισσότερο απολαυστικό και αυτό συνέβη γιατί, ήταν απόλυτα συλλογική δουλεία. Η Αλεξία έφτιαξε ένα σκηνικό που μοιάζει περισσότερο με κινηματογραφικό σετ, ο Τάσος δημιούργησε με τα φώτα μια αίσθηση αλλαγής πλάνων περισσότερο και όχι θεατρικών σκηνών και η Έλενα βρήκε τρόπους κίνησης από πλάνο σε πλάνο.

BAΣΙΑ ΑΤΤΑΡΙΑΝ: Η Κατερίνα έγραψε αυτό κείμενο και ήταν από την πρώτη στιγμή τόσο δυνατό ώστε να θελήσουμε να ασχοληθούμε με αυτό. Όχι μόνο γιατί πραγματεύεται ζητήματα που «απασχολούν το μυαλό όλων μας απ’ όταν ήμασταν παιδιά», αλλά και γιατί συγγραφικά το κάνει με έναν τρόπο υπαινικτικό και ιδιαίτερο που σε γοητεύει ήδη από την ανάγνωση. Αυτό μάλλον μας οδήγησε και σε μια κινηματογραφική προσέγγιση. Η δυσκολία σ’ αυτό έγκειται στο ότι έπρεπε να καταλάβουμε και να βρούμε πώς μια κινηματογραφική δομή ή εικόνα μεταφράζεται σε μια θεατρική σκηνή. Πώς δηλαδή κάτι που εκφράζεται αφηγηματικά μέσω της κάμερα και του μοντάζ, μπορεί να έχει αντίστοιχη λειτουργία θεατρικά.

ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΝΤΡΙΖΗ: Η γνωριμία μας μέσω του ¨Θερμαστή¨ που έγραψε η Κατερίνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ: ¨Το θέατρο στο Βιομηχανικό Μουσείο¨ στην Τεχνόπολη και σκηνοθέτησε η Μαρία, η επιθυμία μας να ξανασυνεργαστούμε και περισσότερο απ’ ολα η συνειδητοποίηση, μετά την πρώτη ανάγνωση του έργου, ότι υπήρξε κοινός τόπος μεταξύ των τεσσάρων μας στο πώς αντιληφθήκαμε το κείμενο αλλά και στο πώς το φανταστήκαμε σκηνικά. Η κινηματογραφική αισθητική δημιουργήθηκε σχεδόν αβίαστα γιατί εκεί μας οδήγησε η δομή και το περιεχόμενο του έργου.

Στο δελτίο τύπου διαβάζουμε: «το διαρκές χιούμορ πίσω από τα φαινόμενα». Ποια είναι η έννοια του χιούμορ σε αυτή τη φράση και πώς αποδίδεται στην παράσταση; Τι ευελπιστείτε να «μένει» στο μυαλό και την ψυχή του θεατή, όταν βγαίνει από την… αυλή;

Κ.Μ.: Τα πάντα μπορεί να αποδειχθούν από αστεία έως γελοία ανάλογα με την οπτική σου γωνία. Σας έχει τύχει ενώ είστε σοβαροί και πάτε στην δουλειά σας ξαφνικά να σας πιάσουν ασυγκράτητα γέλια μέσα στο μετρό; Ίσως από κάτι που σκεφτήκατε. Και οι συνεπιβάτες σας κοιτούν ενοχλημένοι. Αλλά και πάλι κάποιοι άλλοι ίσως σας συνοδεύσουν στο γέλιο σας. Τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά. Νιώθουμε σπουδαίοι μέσα στην καθημερινότητά μας. Το εγώ μας είναι ο κόσμος όλος. Δεν είναι έτσι. Για να χρησιμοποιήσω και μια φράση από την παράσταση ¨ας ηρεμήσουμε τώρα λίγο, ε;¨. Μακάρι λοιπόν, όταν βγούμε όλοι από την ¨αυλή¨, θεατές & ηθοποιοί, να είμαστε λίγο πιο…ξεκούραστοι.

Β.Α.: Με αυτή τη φράση η Κατερίνα εκφράζει κάτι αρκετά σημαντικό για μένα μέσα σε 7 λέξεις: Το χιούμορ υπάρχει παντού, υπάρχει ακόμη και στις πιο θλιβερές, οδυνηρές συνθήκες ή συναισθήματα. Βρίσκεται κρυμμένο μονίμως πίσω από καθετί που συμβαίνει. Γι αυτό και αν παρατηρήσει κανείς μεγάλα κείμενα, έργα, ταινίες μπορεί να αναγνωρίσει σε όλα ένα ιδιαίτερο, διαφορετικό κάθε φορά,  χιούμορ που συνυπάρχει με την όποια δραματικότητα ή άλλη συναισθηματική κατάσταση. Και στο κείμενο της Κατερίνας – και στη σκηνοθεσία προσπαθήσαμε να κρατήσουμε αυτό το στοιχείο – υπάρχει κρυμμένο ένα πολύ λεπτό χιούμορ που όχι μόνο δεν ανατρέπει τη συναισθηματική πορεία του έργου αλλά την ενδυναμώνει.

Ν.Ν.: Το χιούμορ καραδοκεί πίσω από τα φαινόμενα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είναι θέμα επιλογής αν θα αποφασίσει κανείς αν θα το δει ή όχι αν θα το προσπεράσει ή όχι. Στο συγκεκριμένο έργο που αναφέρεται στην πιο ακραία έκφανση, υπάρχει από γραφής. Το είδαμε και αποφασίσαμε να μην το προσπεράσουμε. Ευελπιστούμε λοιπόν να είναι ένα από τα πράγματα που θα μείνουν στο θεατή σαν αίσθηση.

Ο κόσμος υποστηρίζει το θέατρο και το έχει επιλέξει ως ένα μέσο για τη διασκέδασή του, σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι προσέχουν ιδιαίτερα πώς διαχειρίζονται τα χρήματά τους. Θεωρείτε ότι η τέχνη διατηρεί ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και πόσο λυτρωτικά λειτουργεί και για εσάς τις ίδιες, τόσο η όλη διαδικασία (δημιουργία έως εκτέλεση) όσο και η επαφή με το κοινό;

Κ.Μ.: Ναι, την διατηρεί. Και την τροφοδοτεί. Βέβαια είναι τόσα τα άθλια πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά που καμιά φορά σε αποστραγγίζουν. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο λειτουργεί λυτρωτικά γιατί οι συνθήκες έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ, τα πράγματα έχουν αγριέψει. Μιλάμε για διπλάσια-τριπλάσια κούραση και προσπάθεια σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Οπότε δεν είναι ακριβώς λύτρωση αυτό που βιώνω, μάλλον συνεχή προσπάθεια θα το ονόμαζα, με κάποιες όμορφες στιγμές ευφορίας.

Μ.Φ.: Είναι ελπιδοφόρο όταν οι άνθρωποι κρατάνε την επαφή τους με την τέχνη όποια μορφή και αν έχει αυτή. Προσωπικά δεν γνωρίζω αν υπάρχει αυτό που λέμε καλύτερο αύριο. Γνωρίζω όμως, ότι για μένα, μέχρι τώρα, αυτός είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να ζω, να εκφράζομαι, να γνωρίζω ανθρώπους και να μαθαίνω.

Β.Α.: Το θέατρο και η τέχνη γενικότερα έχει επιβιώσει σε όλες τις εποχές. Θα έλεγα πως μάλλον κρύβει μια παρηγορητική λειτουργία και φέρνει το θεατή σε επαφή με ένα κομμάτι του που οι συνθήκες της καθημερινότητας συχνά το συρρικνώνουν. Προσωπικά, η τύχη του να μπορώ – παρά τις αντιξοότητες της εποχής και της κοινωνίας – να δουλεύω πάνω σε κάτι τέτοιο είναι και λυτρωτικό και φοβερά παρηγορητικό.

Ν.Ν.: Η ύπαρξη της και μόνο διατηρεί ζωντανή μια ελπίδα. Τώρα η ίδια η τέχνη αν της επιτρέπουμε και μεις ,είτε ως δημιουργοί είτε ως θεατές, να υπάρχει στη ζωή μας μπορεί να κάνει πολλά. Κι από τις δύο πλευρές έχω αισθανθεί να λειτουργεί και λυτρωτικά και αδιάφορα, και σαν κινητήρια δύναμη και ως μέσο να συνειδητοποιήσω καλύτερα την εποχή που ζω.

Πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες-καλλιτέχνες στη σημερινή Ελλάδα και κατά πόσο η αγορά είναι ανοικτή στο ταλέντο τους και τους δίνει ευκαιρίες, σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους; Πόσο ανασταλτικά λειτουργεί για έναν νέο ηθοποιό η οικονομική κρίση, καθώς ο βιοπορισμός αποκλειστικά από το επάγγελμα του ηθοποιού φαντάζει δύσκολος;

Μ.Φ.: Δεν μου αρέσει να χωρίζω τους ανθρώπους σε άντρες και γυναίκες και. Γενικά. να μπαίνω σε συγκρίσεις. Δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κάτι δημιουργικό. Πιστεύω στην ισχυρή επιθυμία που υπάρχει στον καθένα μας, η οποία είναι μοναδική και χειμαρρώδης και που, όταν εκφράζεται, μπορεί να παρασύρει κάθε εμπόδιο.

Β.ΑΤ.: Σίγουρα υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα του 2015 μια μορφή ρατσισμού ανάμεσα στα δύο φύλα σε όλα τα επαγγέλματα. Στο θέατρο τα πράγματα – θέλω να πιστεύω – πως είναι κάπως πιο ανοιχτά και πως οι δυσκολίες δεν έχουν να κάνουν τόσο με το φύλο όσο με την αντίληψη της κοινωνίας για το τι είναι τέχνη, πώς πρέπει να γίνεται και πόσο απαραίτητη είναι.  Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει επενδύσει πραγματικά στον πολιτισμό εδώ και δεκαετίες, και τώρα με την οικονομική κρίση αυτο έχει βγει στην επιφάνεια ακόμη περισσότερο.

Ν.Ν.: Δεν έχω αντιληφθεί κάποια διάκριση μεταξύ αντρών-γυναικών καλλιτεχνών οπότε δε μπορώ να απαντήσω.

Η οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε μπορεί να λειτουργήσει και ανασταλτικά και αποτρεπτικά και ωθητικά. Εξαρτάται από το πως διαχειρίζεται κανείς τη δύναμη της επιθυμίας που έχει γι’ αυτό που θέλει να κάνει.

Δύο σκηνοθέτιδες για μία παράσταση, αλλά και μια ομάδα, αυτή του Skrow, συνεργάζονται και δημιουργούν. Ποιο είναι το μυστικό για ομαλή συνεργασία στα πλαίσια μιας ομάδας και πώς μετατρέπονται τυχόν διαφωνίες σε κάτι εποικοδομητικό;

Κ.Μ.: Εμπιστοσύνη. Και χρόνος. Να δίνεις χρόνο στον άλλο και στον εαυτό σου να κάνετε λάθη, να ξαναδοκιμάσετε, να μην προεξοφλείς τίποτα.

Μ.Φ.: Δεν υπάρχει ένα μυστικό ή ένας τρόπος για να συνυπάρχεις και να συνδημιουργείς με άλλους ανθρώπους. Είναι μια συνειδητή, συνεχής και επίπονη προσπάθεια, να φτιάξεις μαζί με τους άλλους έναν κοινό τόπο. Με αξίες που στο τέλος της μέρας να σε κάνουν να νοιώθεις μοναδικός και, ταυτόχρονα, συλλογικός. Εννοείται πως αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Η επίγευσή του όμως είναι ιδιαίτερα συγκινητική και κρατάει πολύ.

Β.ΑΤ.: Μάλλον δεν υπάρχει μυστικό. Στην κάθε περίπτωση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το να σκηνοθετήσουμε μαζί με τη Μαρία ήταν κάτι που είχε τις βάσεις να λειτουργήσει γιατί έχουμε ξαναδουλέψει αρκετές φορές μαζί σε διάφορες συνθήκες και φυσικά έχουμε μια αρκετά κοινή αισθητική και λογική πάνω στα πράγματα. Σίγουρα, η συζήτηση είναι απαραίτητη – κάτι που όταν κανείς σκηνοθετεί μόνος του το κάνει με τον εαυτό του. Η δουλειά που κάνει η Μαρία υποκριτικά ας πούμε για μένα είναι και μ’ έναν τρόπο μάθημα.

Σε ο,τι αφορά το skrow, η απόφαση που πήραν τα παιδιά (ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο Σεραφείμ Ράδης, η Κατερίνα Μαυρογεώργη, η Μαρία Φιλίνη κι ο Νίκος Μαραμαθάς) να φτιάξουν ένα θέατρο που λειτουργεί βασισμένο σε ένα ομαδικό μοντέλο είναι μια απόφαση δύσκολη, που θέλει θάρρος και τους θαυμάζω γι’ αυτό. Βλέποντας από κοντά την όλη διαδικασία μπορώ να πω ότι αυτό που πάντα λειτουργεί είναι να εκφράζονται οι διαφωνίες για να εκτονώνονται, να συζητιούνται και να αναγνωρίζονται τα λάθη και να διορθώνονται.

Ν.Ν.: Αυτό που έχω καταλάβει και ερχόμενη σε επαφή με τα παιδιά του Skrow είναι ότι οι διαφωνίες είναι επικοδομητικές γιατί παρ΄ολη την καθημερινή τριβή μιας ομάδας και τις όποιες δυσκολίες, διατηρείται πάντα μεταξύ τους ένας σεβασμός που πάντα βοηθάει να μπούνε τα πράγματα στη θέση τους.

Τι είναι πιο γοητευτικό, κατά τη γνώμη σας: η κινηματογραφική κάμερα και η γενικότερη εμπειρία του σινεμά ή η επί σκηνής δημιουργία και το χειροκρότημα του κοινού στο θέατρο;

Κ.Μ.: Μα το σινεμά φυσικά…Η ζωντάνια του θεάτρου είναι ανακουφιστική και η άμεση επικοινωνία είναι ένα φοβερό δώρο για τον καλλιτέχνη αλλά η γοητεία του κινηματογράφου είναι καθηλωτική.

Μ.Φ.: Και τα δυο είναι εξίσου γοητευτικά όταν είναι δημιουργικά και τα κάνεις με ανθρώπους που εκτιμάς.

Β.ΑΤ.: Νομίζω πως δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη αλλά επειδή το σινεμά για μένα είναι σαν μέσο δημιουργίας εντελώς άγνωστο και έχει δυνατότητες που το θέατρο δεν έχει, σε αυτή τη φάση θα απαντούσα το σινεμά κι η κινηματογραφική κάμερα. Το θέατρο έχει πιο στενά όρια. Βέβαια στη συγκεκριμένη παράσταση το σινεμά ήρθε και συνάντησε με ενα τρόπο το θέατρο για μας, πράγμα αρκετά ενδιαφέρον.

Ν.Ν.: Στον κινηματογράφο η σχέση με τη δουλειά που έχουμε να κάνουμε διαρκεί συνήθως λίγο. Λίγες πρόβες, γυρίσματα, τέλος. Στο θέατρο δημιουργείται μια πιο μακρόχρονη σχέση που περνάει από πολλά στάδια .Υπό αυτήν την έννοια με γοητεύει περισσότερο το σινεμά που ουσιαστικά το αποτέλεσμα της δουλειάς παράγεται τη στιγμή του γυρίσματος.

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας; Χρησιμοποιείτε τα social media, και γενικά κάνετε χρήση του Internet για έρευνα, ενημέρωση, ψυχαγωγία, κ.λπ.

Κ.Μ.: Μου αρέσει να κολυμπάω και να τρέχω. Και να μαγειρεύω (γιατί πεινάω και πολύ μετά από αυτές τις δραστηριότητες). Τα social media τα χρησιμοποιώ αλλά υπάρχουν και διαστήματα που απέχω τελείως. Το διαδίκτυο έχει αντικαταστήσει την ενημέρωση… τηλεόραση δεν ανάβει πια στο σπίτι, χρόνια τώρα. Μόνο για ταινίες.

Μ.Φ.: Τον ελεύθερο χρόνο μου μ’ αρέσει να βλέπω τους φίλους μου, να κάνω άσκοπες βόλτες, να πίνω, να διαβάζω, να ταξιδεύω, να βλέπω ταινίες, να μιλάω στο Skype με αυτούς που είναι μακρυά, να βλέπω τις μηνιαίες αστρολογικές προβλέψεις της Suzan Miller, να μιλάω στο facebook με τον Σπήλιο, να μαγειρεύω, να ψωνίζω υφάσματα, να ράβω, α! και να κοιμάμαι. Πολύ.

Β.ΑΤ.: Ο ελεύθερος μου χρόνος ανήκει κυρίως σε αγαπημένα πρόσωπα, σε συζητήσεις, ταινίες κλπ. Τα social media τα χρησιμοποιώ λίγο και θα ήθελα να τα χρησιμοποιώ ακόμη λιγότερο. Νιώθω πως είναι η τηλεόραση της εποχής μας. Έχουν νέες, ωραίες δυνατότητες αλλά παράλληλα έχουν και μια πλευρά που μπορεί να σε αποχαυνώσει και να σε κάνει να χάσεις την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Το Ιντερνετ πέρα από τα σόσιαλ μίντια είναι πολύ χρήσιμο για έρευνα φυσικά αρκεί να μην είναι η μόνη πηγή. Και σίγουρα είναι χρήσιμο για μια πιο σφαιρική ενημέρωση γιατί μπορεί κανείς να διαβάσει κείμενα και άρθρα που κάθε μεγάλη εφημερίδα θα είχε λογοκρίνει μόλις από τον τίτλο τους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ

Βάσια Ατταριάν | Σκηνοθέτις

Η Βάσια Ατταριάν γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και είχε την τύχη να συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη από το 2008 με τους Αργύρη Ξάφη, Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη, με τον οποίο δούλεψε μαζί του σε πάνω από 10 παραγωγές. Το 2012 σκηνοθέτησε την πρώτη της παράσταση «Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη» και την επόμενη χρονιά την παράσταση «Οι Πτυχιουχοι». Από το καλοκαίρι του 2012 έχει πάλι την τύχη να εργάζεται ως βοηθός της ομάδας Blitz στην Ελλάδα και το εξωτερικό.  Είναι μέλος της ομάδας ΝΤΟΥΘ που δημιούργησε την παράσταση «Ο Ονειροφάγος» το Νοέμβρη του 2014 (την οποία συσκηνοθέτησε με τη Μυρτώ Μακρίδη) που παρουσιάστηκε στο Skrow Theater και την επόμενη χρονιά η ομάδα θα ανεβάσει την επόμενη παράσταση για παιδιά στη σκηνή του Skrow). Το Μαΐο θα σκηνοθετήσει το έργο «Burn Baby Burn» στο Low Budget Festival του Γαλλικού Ινστιτούτου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Γνώρισε την Κατερίνα Μαυρογεώργη και τη Μαρία Φιλίνη την άνοιξη του 2009 στο Νέο Κόσμο και έξι χρόνια μετά δηλώνει ότι είναι πολύ χαρούμενη γι’αυτό.

Μαρία Φιλίνη | Σκηνοθέτις

Η Μαρία Φιλίνη γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Μαζί με την Κατερίνα Μαυρογεώργη, το Βασίλη Μαυρογεωργίου, το Σεραφειμ Ράδη και τον Νίκο Μαραμαθά ίδρυσαν το Skrow Theater στο εξωτικό Παγκράτι. Εκτός από την ομάδα Skrow Theater group, στην οποία είναι ιδρυτικό μέλος, έχει επίσης συνεργαστεί με την ομάδα Blitz σε παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, το Θέμελη Γλυνάτση, το Θωμά Μοσχόπουλο, τη Βίκυ Γεωργιάδου. Έχει εργαστεί στη Στέγη γραμμάτων και τεχνών, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο θέατρο Αμόρε, στο θέατρο Πορεία και θέατρο Πόρτα. Έχει παίξει στις ταινίες «Blast» του Σύλλα Τζουμέρκα και στο «Stage Fright» του Γιώργου Ζώη.

Κατερίνα Μαυρογεώργη | Κείμενο & ηθοποιός

Ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, σκηνοθέτης και ιδρυτικό μέλος της ομάδας Skrow Theater Group. Γεννήθηκε το 1982 και μεγάλωσε στους Αγ. Αναργύρους. Απόφοιτος της δραματικής σχολής “Αρχή” της Νέλλης Καρρά και του Παντείου Πανεπιστημίου του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Έχει δουλέψει στο θέατρο Πόρτα, Αμόρε, 104, την Knot Gallery, το θέατρο Νέου Κόσμου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Θωμά Μοσχόπουλο, Βασίλη Μαυρογεωργίου, Κώστα Γάκη, Αργύρη Ξάφη, Δημήτρη Ξανθόπουλο και Βάσια Ατταριάν. Έχει παίξει στην ταινία «Νύφες» σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, «Εν θερμώ» σε σκηνοθεσία Ανθής Νταουντάκη, «Bank Bang» σε σκηνοθεσία Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, «Ο ξεναγός» σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Μαυροειδή και «Pray» σε σκηνοθεσία Θέλγιας Πετράκη. Στην τηλεόραση συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Πάνο Κοκκινόπουλο και Χρήστο Δήμα. Σκηνοθέτησε την παράσταση «Μόνον ωραία» που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2013 στο θέατρο Skrow. Έγραψε τον μονόλογο «Ο Θερμαστής» που παρουσιάστηκε στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου.

Νικολίτσα Ντρίζη | Ηθοποιός

Έχει πάρει μέρος στις παραστάσεις: “Το διπλό βιβλίο”, “Υπόθεση Εργασίας”, “Ο γλάρος” (Ομάδα Pequod), “Play Gatz” (Ομάδα DeconstrAction), “Ασκήσεις Ύφους” (σκηνοθ. Αργυρώ Χιώτη), “Φαύστα” (σκηνοθ. Α. Κεργκομάρ), “Ο εχθρός του Λαού” (σκηνοθ. Κ. Τσώνος). Και στις ταινίες: “Τετάρτη 4.45” (Α. Αλεξίου), “The cut” (K. Γούναρη), “Τρεις μέρες ευτυχίας” (Δ. Αθανίτη, Βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο London Greek Film Festival), “O μαχαιροβγάλτης” (Γ. Οικονομίδη), “The last porn movie” (Κ. Ζάπας), “Το ψύχος” (Γ. Πιτσάκη), “Ο παππούς και η γιαγιά” (Β. Μαδεράκη), “Η τηγανιά” (Γ. Μουράτογλου).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Mέχρι τώρα
της Κατερίνας Μαυρογεώργη
σε σκηνοθεσία Μαρίας Φιλίνη & Βάσιας Ατταριάν
27.04.2015 έως 26.05. 2015

Η Άννα, μια πρωταθλήτρια, το κορίτσι-παγκόσμιο κύπελλο, ετοιμάζεται να σπάσει το προσωπικό της ρεκόρ. Σ’ αυτό τον κρίσιμο αγώνα έχει δίπλα της το ιδανικό πρόσωπο: ένα τέρας ψυχραιμίας, πλήρως καταρτισμένο, πρωτοποριακό στον τομέα του, πειθαρχημένο, με τεράστια φαντασία. Με δυο λόγια, «το διαρκές χιούμορ πίσω από τα φαινόμενα». Και θα σταθεί δίπλα στην Άννα όσο χρειαστεί. Πρόκειται δηλαδή για μια προπόνηση μέχρι θανάτου.

Για πρώτη φορά η σκηνή του Skrow Theater αναποδογυρίζει και μετατρέπεται σε μια πίσω αυλή με φόντο την οδό Αρχελάου. Η ιστορία εξελίσσεται με την δομή και την όψη κινηματογραφικής ταινίας. Τα πλάνα που εναλλάσσονται συνθέτουν ένα απόκοσμο φιλμ για αυτήν την μοναδική ημέρα της ηρωίδας.

Το πρώτο έργο της Κατερίνας Μαυρογεώργη εστιάζει σε ένα πανανθρώπινο μαθηματικό πρόβλημα: Έστω ότι ο χρόνος είναι ένα… πορτοκάλι. Πώς βρέθηκε το πορτοκάλι στο τραπέζι μας;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Μαρία Φιλίνη, Βάσια Ατταριάν
Κείμενο: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Επιμέλεια κίνησης – χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Σκηνικά – κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Ηχητικό περιβάλλον: Βάσια Ατταριάν
Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Δανάη Επιθυμιάδη, Έφη Χριστοδουλοπούλου
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νικολίτσα Ντρίζη, Κατερίνα Μαυρογεώργη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: από 27 Απριλίου έως 26 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15
Εισιτήριο: 10 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο, φοιτητικό & 5 € ΑΜΕΑ, ανέργων, ατέλεια
Διάρκεια: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι
Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. – 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. – 20:00 μ.μ.)

Για να επικοινωνήσετε με το skrow theater: press@skrowtheater.com
Η ιστοσελίδα μας: http://www.skrowtheater.com
Η σελίδα μας στο facebook: www.facebook.com/skrowtheater
Ακολουθήστε μας στο twitter: twitter.com/skrowtheater

Η PLAYLIST ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ

1. Imaginary Girl – David Lynch
2. Nice work if you can get it – Frank Sinatra & Peggy Lee
3. Always the Sun – Stranglers
4. The Killing Moon – Echo & The Bunnymen
5. The times they are a changing – Bob Dylan
6. Love Will Tear Us Apart – Joy Division
7. Lose Your Soul – Dead Man’s Bones
8. Golden Brown – Stranglers
9. Green Grass – Tom Waits
10. Dead And Lovely – Tom Waits
11. I’m Waiting Here – David Lynch & Lykke Li