Οι μουσικές επιλογές της Δήμητρας Δερμιτζάκη θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Καλωσορίσατε στο Sin Radio! H παράσταση ‘Δωδέκατη Νύχτα ή ό,τι προτιμάτε’ εμπνέεται από κινησιολογικά στοιχεία πτηνών, σε αντιστοιχία με τα «σμήνη» των ανθρώπων που κατοικούν σήμερα στις πόλεις μας. Ποια είναι τα κύρια μηνύματα που προσπαθείτε να περάσετε με τη δουλειά αυτή και πόση ταύτιση μπορεί να εντοπίσει ο θεατής με τη δική του καθημερινότητα;

Επιχειρούμε να αφηγηθούμε μία ιδιαίτερη ιστορία. Την δωδέκατη νύχτα ή ότι προτιμάτε. Δεν πιστεύω προσωπικά στα μηνύματα. Ακόμη κι αν βάλεις στόχο να περάσεις ένα μήνυμα, πολύ σπάνια φτάνει αυτούσιο στο κοινό. Κυρίως με ενδιαφέρει ο κόσμος να παρακολουθήσει αυτήν την ιστορία και να δημιουργήσει τις δικές του πολύ προσωπικές εικόνες και ερμηνείες.

Κυρίαρχο θέμα της παράστασης είναι ο Έρωτας. Σε ποιες εκφάνσεις του αποδίδεται στην παράσταση και κατά πόσο πιστεύετε γενικότερα ότι ο έρωτας παραμένει μια διαχρονική θεματολογία στις τέχνες;

Χωρίς τον έρωτα δεν υπάρχει ζωή. Και δεν μιλώ μονάχα για τον έρωτα προς κάποιο άλλο πρόσωπο. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη που σε σηκώνει από το κρεβάτι κάθε πρωί. Ο έρωτας για πρόσωπα, ιδέες, στόχους, πράγματα υλικά ή για μέρη που αποφασίζεις να επισκεφθείς ή και να ζήσεις. Οι μορφές που παίρνει ο έρωτας ή ορθότερα οι τίτλοι που κάθε φορά εμείς βάζουμε στον έρωτα είναι μια άλλη ιστορία. Σήμερα όλα είναι μετρήσιμα ή υπολογίσιμα ή εξηγήσιμα. Ο έρωτας δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι άχρονος και άυλος. Δεν μπορείς να πεις, βάζω στόχο τον έρωτα. Σου συμβαίνει και είτε τον ακολουθείς ή όχι. Με σιωπή όχι με εξηγήσεις. Με πράξεις και τρεχάλα, όχι με επιχειρήματα. Αυτά τα ζητήματα πραγματεύεται το έργο, με έναν τρόπο κωμικό και άλλοτε πικρό. Δεν υπάρχει πιο διαχρονικό θέμα από τον έρωτα, είτε στη ζωή είτε στην τέχνη

Σε μια δύσκολη εποχή που βιώνουμε καθημερινά ως κοινωνία, πιστεύετε ότι ο έρωτας αποτελεί κινητήριο δύναμη για έναν άνθρωπο –κατά πλειοψηφία– ή έχει κι αυτός δεχθεί το βάρος των προβλημάτων επιβίωσης και δεν αναδεικνύεται πλέον ως ένα υπέρτατο συναίσθημα;

Τον έρωτα δεν μπορεί κανείς να τον φορτώσει με κανένα βάρος. Εμείς οι άνθρωποι παρεξηγούμε συχνά τις προϋποθέσεις της ζωής μας, με τον έρωτα. Έχει να κάνει με την ανάγκη μας να χωρέσουμε τα πάντα σε κουτάκια και ημερολόγια. Σε μια αμερικάνικη κωμωδία, όπου πρωταγωνιστεί ο Robin Williams, ο άστεγος ήρωας τον οποίον υποδύεται, είναι ημίτρελος, και ερωτεύεται μια κοπέλα που δεν έχει ούτε στάλα αυτοπεποίθηση. Στο τέλος του πρώτου τους ραντεβού,και ενώ έχουν περάσει υπέροχα, αφού την αφήνει στην εξώπορτα της, ακούγεται ο εξής διάλογος :
Εκείνη: Το πρόβλημα είναι μάλλον ότι έλκεσαι από μένα
Εκείνος: Γιατί αποτελεί πρόβλημα αυτό;
Εκείνη: Γιατί θα θέλεις να έρθεις πάνω για έναν καφέ.
Εκείνος: Δεν πίνω καφέ
Εκείνη: Και πιθανότατα θα πιούμε κι ένα ποτό και θα μιλάμε για διάφορα, θα γνωριστούμε καλύτερα, θα νιώσουμε οικεία, τελικά θα κοιμηθούμε μαζί, και το πρωί θα ξυπνήσεις και θα είσαι απόμακρος, και δεν θα μπορείς να μείνεις για πρωινό, ίσως μόνο να προλάβεις να πιεις λίγο καφέ..
Εκείνος: Δεν πίνω καφέ
Εκείνη: Και θα ανταλλάξουμε τηλέφωνα, και θα φύγεις και δεν θα πάρεις ποτέ τηλέφωνο. Και θα πάω στη δουλειά και θα νιώθω τόσο καλά την πρώτη ώρα και μετά όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και χειρότερα μέχρι που στο τέλος θα νιώθω σαν σκουπίδι. Δεν ξέρω γιατί βάζω τον εαυτό μου σε αυτή την διαδικασία… Χάρηκα πολύ! Καληνύχτα!
(και εκεί ο Robin που δεν έχει πολυκαταλάβει τι γίνεται, τρέχει πίσω της και της λέει)
Εκείνος: Μόλις γνωριστήκαμε, κάναμε έρωτα και χωρίσαμε μέσα σε 30 δευτερόλεπτα.

Το πρόβλημα των δύο παραπάνω χαρακτήρων δεν ήταν σε καμία περίπτωση, το γεγονός ότι ο ένας ήταν άστεγος και η άλλη έκανε μικροδουλειές για να επιβιώσει. Ήταν και είναι πάντα η οπτική από την οποία αντιμετωπίζουμε τον έρωτα και όλα τα μεγάλα πράγματα-ιδέες, που προκαλούν φόβο.

Μιλήστε μας λίγο για τη θεατρική ομάδα ‘Nessuno’. Πώς προέκυψε το όνομά της, τι σημαίνει και γιατί επιλέξατε το φανταστικό ως το κύριο θέμα των παραστάσεών σας;

Το όνομα της ομάδας προέκυψε από την αγάπη που τρέφω για την λογοτεχνία και συγκεκριμένα για τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Αγαπώ πολύ και την ιταλική γλώσσα και κάπως έτσι πέρυσι τον Σεπτέμβρη που νιώσαμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε αυτή την ομάδα, προέκυψε και το όνομα Nessuno που σημαίνει Κανένας. Η ομάδα Nessuno έχει ως στόχο να παρουσιάσει παραστάσεις που έχουν ως θέμα τους το φανταστικό. Είναι πρόκληση για μας να δημιουργούμε ονειρικούς κόσμους με απλά υλικά, όπως το σώμα, τη φωνή μας και ότι άλλο χρειάζεται η κάθε ιστορία που θέλουμε να αφηγηθούμε.

Βλέπουμε να έχουν δημιουργηθεί ποικίλες θεατρικές ομάδες στη χώρα μας και από πολλές μάλιστα προκύπτουν και πολύ αξιόλογες δουλειές. Πόσο θετικά το βλέπετε αυτό; Στη δική σας ομάδα, πώς διαχειρίζεστε τυχόν διαφωνίες ή, απλά, διαφορετικές απόψεις;

Μόνο θετική εντύπωση μου προκαλεί αυτό.Τώρα όσον αφορά το πώς διαχειρίζομαι εγώ και οι υπόλοιποι άνθρωποι στην ομάδα μας, τις διαφωνίες που προκύπτουν, δεν μπορώ να πω πως έχω μία συγκεκριμένη απάντηση. Εξαρτάται. Είμαστε ζωντανοί οργανισμοί με ότι αυτό συνεπάγεται.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το χώρο; Ήταν κάτι που σας έλκυε από μικρή ηλικία ή η ενασχόληση προέκυψε από συγκυρίες της ζωής;

Από μικρή ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο, αλλά μπορώ να πω πως ακόμα το ίδιο πράγμα λέω. Λέω, θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. Τώρα το αν θα μπορέσω σε βάθος χρόνου να απασχολούμαι στο χώρο του θεάτρου, είναι μια άλλη συζήτηση.

Πόσο πιστεύετε ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το θέατρο; Εξακολουθεί η τέχνη να είναι ένα συναισθηματικό αποκούμπι του ανθρώπου στις δύσκολες περιόδους;

Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω σε σχέση με αυτό είναι, πως παρά τη φαινομενική και κατά περιπτώσεις δημιουργική φάση, που πέρασε το θέατρο στα τελευταία 8 χρόνια της κρίσης, παραμένει ένας χώρος που χρειάζεται χρήματα προκειμένου να δημιουργήσει ακόμη και την πιο λιτή παράσταση. Όσο για το αν το θέατρο παραμένει αποκούμπι, δεν το γνωρίζω. Μπορώ να ελπίζω σε αυτό, αν και πιστεύω πως στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι δεν πάνε θέατρο. Εξαιρώ την πρωτεύουσα, που βρίθει θεαμάτων. Πιο πολύ πιστεύω πως η μουσική έχει αποτελέσει μεγαλύτερο αποκούμπι, εάν μπορούμε να το θέσουμε έτσι.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στις 16/09/1986 στη Σητεία της Κρήτης όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε φιλοσοφία στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών (2004-2014). Σπούδασε θέατρο στη «Δραματική Σχολή Εμπρός-θέατρον-εργαστήριον» (2009-2012). Παρακολούθησε το πρώτο μέρος σπουδών της Σχολής Σωματικού Θεάτρου So7 (2012-2013). Μιλάει άριστα γαλλικά (Sorbonne 1), καθώς και αγγλικά (proficiency of Cambridge) και ιταλικά (celi 3).

Παρακολουθεί μαθήματα σύγχρονου χορού με την Μαριάννα Καβαλλιεράτου (2011-2014), μαθήματα φωνητικής με την Μαρία Παπαγεωργίου (2012-2014) και μαθήματα πιάνου με τον Παναγιώτη Κραμπή (2013-2014).

Έχει εργαστεί ως υπεύθυνη γραφείου τύπου των εκδόσεων «Κέδρος» (2008-2009).

Έχει εργαστεί ως επαγγελματίας ηθοποιός στις εξής παραστάσεις :

-«Ρωμαίος και Ιουλιέττα» του William Shakespeare, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, Βρυσάκι χώρος Τέχνης (2012-2013)

-«Η Τελευταία Μαγνητοταινία του Κραπ» του Samuel Beckett, σε σκηνοθεσία Βιβής Μπακαλάρου, Θέατρο Act (Απρίλιος-Ιούνιος 2013)

-«Backbone» της Δήμητρας Δερμιτζάκη, σε σκηνοθεσία «Ομάδα Nessuno», στο Bios στο Scratchnight, στo πλαίσιo του Bob Festival (Μάης 2014).

-«Θρίαμβος στην Κερασοχώρα», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πανταζοπούλου, σε σχολεία του Δήμου Αθηναίων. (2014)

-«Άριελ το χρυσόψαρο» ταινία μικρού μήκους, της Κωνσταντίνας Κοτσαμπά (2014)

Έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη του Γιάννη Μόσχου στο πλαίσιο του 24hours play (2012)

Εθελοντικά έχει συμμετάσχει σε διδασκαλία αυτοσχεδιασμού στο πλαίσιο της εικαστικής έκθεσης «ArtInProgress2» (2013), καθώς και στο σεμινάριο με τίτλο «Αυτό το πουθενά ερωτεύτηκα» βασισμένο στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών» θέατρο Act (2013). Καθώς και στο σεμινάριο με θέμα τον Βιτσέντζο Κορνάρο και το έργο του «Ερωτόκριτος» στη Σητεία Κρήτης (2014).

Είναι ιδρυτικό μέλος της «Ομάδα Nessuno». Ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.

Η PLAYLIST ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗ

1. Siboney – Connie Francis
2. Everytime We Say Goodbye – Ella Fitzgerald
3. Maruzzella – Renato Carosone et son quartette
4. Suzanne(Leonard Cohen cover) – Nick Cave
5. Je crois encore entendre – Tino Rossi
6. My Fantasy – Artie Shaw
7. Βροχή – Μάνος Χατζιδάκις
8. Μια θάλασσα μικρή – Διονύσης Σαββόπουλος & Μάνος Χατζιδάκις
9. Because – The Beatles
10. Chopin Nocturne in C sharp Minor (No.20) – Ashkenazy