Οι μουσικές επιλογές της Άντζελας Δεληχάτσιου θα σας συνοδεύσουν στην ανάγνωση της συνέντευξης.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Άντζελα, καλωσόρισες στο Sin Radio! Το «Διάλειμμα Χαράς» είναι μια πρωτότυπη θεατρική πρόταση που φέρνει τον θεατή μέσα στη δράση της, αλλά και κοντά στη φύση. Πώς αποφασίσατε το ανέβασμα αυτής της παράστασης και ποια στοιχεία της σε κινητοποίησαν ώστε να έχεις συμμετοχή, τόσο ως σκηνοθέτις όσο και ως ηθοποιός;

Πριν δυο χρόνια, είχα μια έντονη εμπειρία με τη φύση σε ένα εργαστήριο σωματικού θεάτρου στη Νίσυρο (την Γεωποιητική, πρακτική της διδακτορικής έρευνας της Άννας Τζάκου), όπου αυτοσχεδιάζαμε μέσα στη φύση, ενώ μέναμε μαζί σε ένα κάμπινγκ. Μέχρι να ολοκληρώσουμε τις 10 μέρες του εργαστηρίου, ένιωσα ότι είχα μπει σε μια συνομιλία με τη φύση βαθύτερη απ’ ό,τι είχα μέχρι τότε βιώσει στη ζωή μου. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ένιωσα μια τρομερή απόγνωση με την πόλη, και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί βρίσκομαι εδώ. Επίσης μου έλειπαν οι συνεργασίες με άλλους ηθοποιούς και περφόρμερ στη φύση και η «άγρια» κοινή ζωή μας στο κάμπινγκ. Η έλλειψη αυτή σε συνδυασμό με το πόσο είχα επηρεαστεί από κάποιες θεατρικές ομάδες στη Πολωνία την περίοδο των σπουδών μου (Song of the Goat Theatre και Gardzienice), με τις οποίες είχαμε κάνει αρκετές φορές training στο σωματικό θέατρο μέσα σε χωράφια, δάση, χωματόδρομους, με οδήγησαν στο να κάνω θεατρική έρευνα μέσα στη φύση –αυτή τη φύση που μπόρεσα να βρω μέσα στη πόλη- και τελικά να χτίσω μια παράσταση εκεί. Βρήκα λοιπόν ένα σημείο που είναι 25 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου – ένα μικρό φαράγγι στο Λυκαβηττό όπου δραπέτευα όταν η ίδια ήθελα να ξεφύγω τη πόλη – και αποφάσισα να δοκιμάσω μια παράσταση εκεί.

Πέρυσι έκανα ένα solo work-in-progress Είσοδος στο φαράγγι σ’ αυτό το σημείο, που άρεσε πολύ σε φίλους και συνεργάτες που το είδαν. Ένα σημαντικό σχόλιό τους ήταν πως θα είχε ενδιαφέρον να συμμετέχουν πιο πολλές ηθοποιοί στο δρώμενο. Έτσι φέτος αποφάσισα να χτίσω κάτι ομαδικό, και κάλεσα τρεις φοβερές ηθοποιούς, με εμπειρία στο σωματικό θέατρο, να το δημιουργήσουμε μαζί. Οι ηθοποιοί δημιούργησαν το περισσότερο από το υλικό που υπάρχει στη παράσταση από τα σώματα τους και τη φαντασία τους. Εγώ τους κατεύθυνα με την επιλογή ποιημάτων, ομαδικές ασκήσεις και αυτοσχεδιασμούς, και την τελική επιμέλεια της παράστασης. Το να παίζω και να σκηνοθετώ συγχρόνως δεν είναι ιδανικό για μένα, αλλά εφόσον είχα δημιουργήσει πέρυσι τον χαρακτήρα που απαγγέλει τα ποιήματα του Ουίτμαν (μια επιλογή που συνδέεται με την ελληνοαμερικανική μου καταγωγή), μου φάνηκε πιο λογικό να συνεχίσω εγώ σ’ αυτό το ρόλο.

Με ποιο σκεπτικό επιλέχθηκε η ποίηση των Γιώργου Σεφέρη και Ουώλτ Ουίτμαν ως οδηγοί σε αυτή τη συνομιλία με τη φύση;

Με τον Ουίτμαν έχω σχέση από 17 χρονών∙ όταν πρωτοδιάβασα Το Τραγούδι του Εαυτού Μου. Με συγκίνησε η ελευθερία του, η αγάπη του για τη φύση και την ανθρωπότητα, και το ευρύ όραμα του. Ο Σεφέρης ήταν η πρόταση μιας θείας μου, όταν σε ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα πριν δέκα περίπου χρόνια, αναζητούσα έναν Έλληνα ποιητή για να ξεκινήσω την επαφή μου με την ελληνική ποίηση. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διαβάσει τόσο αναλυτικά κανέναν άλλο Έλληνα ποιητή ακόμα!

Τους επέλεξα για τη συγκεκριμένη παράσταση, γιατί και οι δυο τους δημιουργούν εικόνες μέσα στη φύση τις οποίες ο αναγνώστης ή ο ακροατής βιώνει με όλες τις αισθήσεις του, σχεδόν σωματικά. Και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του συνδυασμού τους είναι ότι ο Ουίτμαν γενικά έχει μια αίσθηση αισιοδοξίας, ενώ ο Σεφέρης πολλές φορές παραθέτει σκοτεινές εικόνες πλάι σε πιο θετικές και φωτεινές. Με ενδιέφερε λοιπόν η συνομιλία των συγκεκριμένων ποιητών και τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν.

Εσύ η ίδια και πιθανόν και οι λοιποί συντελεστές, κατά πόσο ήδη μέσα από τη διαδικασία της προετοιμασίας της παράστασης, νιώσατε να έχετε έρθει πιο κοντά στη φύση και να έχετε βοηθηθεί και σε ψυχολογικό επίπεδο από αυτή σας την επαφή (χαλάρωση, ηρεμία, επαναπροσδιορισμός σκοπού);

Προσωπικά νιώθω μεγάλη ισορροπία όλη αυτήν την περίοδο που κάναμε συνεχείς πρόβες στο φαράγγι, και τώρα πλέον παραστάσεις. H τακτική επαφή με τη φύση μού δίνει ένα διέξοδο από τα άγχη της ημέρας μου στην πόλη. Επίσης η παρέα με τους άλλους συντελεστές, και η δημιουργική δουλειά μαζί τους εκεί, με γεμίζει – ειδικά σε σύγκριση με πέρυσι, που δούλευα αρκετές φορές εκεί μόνη μου, και ένιωθα λίγο τρελή! Για λογαριασμό των υπόλοιπων δεν μπορώ να μιλήσω, όμως μία ηθοποιός, για παράδειγμα, συνειδητοποίησε ότι δεν έχει καθόλου άγχος πριν παίξουμε τη παράσταση, ενώ όταν παίζει σε θέατρο νιώθει άγχος. Και μία άλλη παρατήρησε πως το σώμα της έχει εξοικειωθεί με το τοπίο και πράγματα που της ήταν πιο δύσκολα στην αρχή είναι τώρα εύκολα. Και εγώ νομίζω ότι είμαι στη καλύτερη σωματική κατάσταση της ζωής μου – και έγινε μάλιστα με ένα πολύ ευχάριστο τρόπο, μέσα στη φύση. Μερικοί θεατές σχολιάζουν: «Πω, πω, πρέπει να είσαστε πολύ κουρασμένες μετά από αυτή τη παράσταση». Και εγώ τους απαντάω ότι αντιθέτως, οι δράσεις που κάνουμε, μας δίνουν ενέργεια.

Σε μια εποχή που μαστίζεται από την οικονομική κρίση, πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη παράσταση θα καταφέρει να κάνει το μέσο θεατή να ξεχάσει –έστω και για λίγο, έστω και προσωρινά– τα προβλήματα της καθημερινότητας και να ζήσει μέσα στην πόλη την όαση του φυσικού περιβάλλοντος;

Το φυσικό περιβάλλον σίγουρα από μόνο του αποτελεί μια όαση και μια ανακούφιση από τη πόλη. Ωστόσο, πολλές φορές, ενώ είμαστε προβληματισμένοι, μπορεί να κάνουμε ένα περίπατο σε ένα ωραίο μέρος, και σχεδόν να μην το δούμε, να μην το αντιληφθούμε, επειδή είμαστε εγκλωβισμένοι στις σκέψεις μας. Εμείς, μέσα από την αφορμή της παράστασης, καλούμε τους θεατές να αφιερώσουν λίγο χρόνο μέσα στη φύση, να ανοίξουν τις αισθήσεις τους, να δούνε με φρέσκο βλέμμα, να ακούσουνε, να μυρίσουν, να αφεθούν και έτσι αλλάζει η αίσθηση του χρόνου γι’ αυτούς. Με τον τρόπο αυτό αποκτούν μια ευρύτερη οπτική στα θέματα που τους απασχολούν, και συνήθως αυτή η οπτική είναι μια παρηγοριά από μόνη της.

Η παράσταση, εκτός από τον χρήσιμο οικολογικό της χαρακτήρα, είναι προσβάσιμη σε κάθε θεατή, ανεξαρτήτως της οικονομικής του κατάστασης, καθώς έχει είσοδο με ελεύθερη συνεισφορά. Η τέχνη μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο στη δύσκολη στιγμή και να του δώσει την ευκαιρία να γίνει κοινωνός της. Ο κόσμος, από την εμπειρία σου, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, βρίσκει «καταφύγιο» στην τέχνη, και δη στο θέατρο;

Ως Ελληνοαμερικανίδα που ήρθε στην Ελλάδα το 2012, δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς ήταν η τέχνη και το θέατρο στην Αθήνα πριν την κρίση. Έχω ακούσει ότι τώρα γίνονται όλο και πιο πολλές παραστάσεις, και ότι το κοινό συνεχίζει να υποστηρίζει πολύ το θέατρο, ίσως και πιο πολύ μέσα στη κρίση. Είναι γεγονός ότι πολλοί καλλιτέχνες δεν πληρώνονται, ή αμείβονται μόνο συμβολικά, για την δουλειά τους. Ίσως στις δύσκολες εποχές υπάρχει μια ανάγκη για συνομιλία, υπάρχει πιο λίγο χρήμα, αλλά πιο πολύς χρόνος, και οι καλλιτέχνες προσπαθούν να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Παρεμπιπτόντως, ο Σεφέρης σε μια συνέντευξη στον Edmund Keely* λέει πως συνειδητοποίησε ότι έγινε γνωστός μέσα από μια αρνητική συγκυρία σαν στην Κατοχή: «Η ξένη Κατοχή -εχθρική Κατοχή- είχε δώσει στο ελληνικό κοινό την ευκαιρία να συγκεντρωθεί και να διαβάσει. Και συμπέρανα ότι, όταν γύρισα στο τέλος της Κατοχής, ήμουν πολύ πιο γνωστός στην Ελλάδα από πριν.»

* Edmund Keely “ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Γ. ΣΕΦΕΡΗ” μετ. Λ. Κάσδαγλη, Εκδόσεις ΑΓΡΑ (από το βιβλίο “Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ) 

Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου; Χρησιμοποιείς τα social media, και γενικά κάνεις χρήση του Internet για έρευνα, ενημέρωση, ψυχαγωγία, κ.λπ.

Στο ελεύθερο χρόνο μου κάνω γιόγκα, πάω σε θεατρικές παραστάσεις και σε παραστάσεις χορού και ζωντανής μουσικής. Επίσης όσο μπορώ, επισκέπτομαι τα κοντινά βουνά – την Πεντέλη, την Πάρνηθα και τον Υμηττό, και τη θάλασσα.

Ναι, χρησιμοποιώ facebook και internet κυρίως για έρευνα και ενημέρωση.

Τέλος, και λόγω της ιδιότητός μας, θα θέλαμε να ρωτήσουμε για τη σχέση σου με τη μουσική. Έχεις κάποιο αγαπημένο είδος; Ακούς ραδιόφωνο ή προτιμάς mp3, cd, βινύλιο, spotify, όπου έχεις την ελευθερία της επιλογής;

Προτιμώ ζωντανή μουσική και όταν ακούω στο σπίτι συνήθως ακούω από iTunes και Youtube. Από ελληνική μουσική, μ’ αρέσει το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό – έκανα έρευνα σ’ αυτά για μια προηγούμενη παράσταση. Από άλλα είδη, μ’ αρέσουν οι indie-folk τραγουδιστές και τραγουδοποιοί, καθώς και gypsy punk καλλιτέχνες σαν M. Ward, Feist, Devotchka, Beirut, Mumford & Sons, Andrew Bird.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Άντζελα Δεληχάτσιου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, και εκπαιδεύτρια από την Αμερική. Έχει MA in Acting από την ομάδα Song of the Goat Theatre στη Πολωνία και το Manchester Metropolitan University. Έχει MFA in Contemplative Performance από το Naropa University, και ΒΑ in Social Sciences από το Harvard University. Έχει καθοδηγήσει σεμινάρια υποκριτικής στην Αθήνα, και στην Αμερική στις πόλεις Boulder, Colorado και Boston, Massachusetts. Στην Αθήνα, έπαιξε στις παραστάσεις: Είσοδος στο Φαράγγι, θεά της ακινησίας, the beachcomber, Η Δάφνη στη Λαϊκή. Πρόσφατες παραστάσεις στην Αμερική και στην Πολωνία: exotic exile, Drawing on Schulz, Finders Keepers Losers Weepers, Big Love, Good Girls Don’t But I Do, Swimming Upstream.

Περισσότερες πληροφορίες: www.flagrantedeli.com

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Διάλειμμα Χαράς – Joy Break
8 παραστάσεις στο φαράγγι του Λυκαβηττού

Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί [… ]
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Γιώργος Σεφέρης, Διάλειμμα Χαράς

Τέσσερις γυναίκες περιπλανώνται στο φαράγγι του Λυκαβηττού αποζητώντας ένα αίσθημα ψυχικής και σωματικής ευφορίας και επιχειρούν μια εκστατική συνομιλία με τη φύση έχοντας ως βασικό τους οδηγό την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και του Ουώλτ Ουίτμαν.

Το Διάλειμμα Χαράς αποτελεί μια σειρά παραστάσεων με βασικό άξονα τη σχέση του σύγχρονου κατοίκου των ασφυκτικών αστικών κέντρων με το φυσικό περιβάλλον, όπου το σωματικό θέατρο συναντάει την ποίηση.

Μια παράσταση που θέτει καίρια ερωτήματα παραχωρώντας άπλετο χώρο στους θεατές να πάρουν μέρος στην αναζήτηση απαντήσεων, καθώς είναι ελεύθεροι να κινηθούν μαζί με τις ηθοποιούς, να συνθέσουν τις δικές τους εικόνες, τις δικές τους απορίες και τα δικά τους νοήματα.

Το πιο μικρό βλαστάρι δείχνει πως αλήθεια δεν υπάρχει θάνατος,
Και αν πότε υπήρξε οδήγησε μπροστά τη ζωή […]
Ουώλτ Ουίτμαν, Το Τραγούδι του Εαυτού μου

Το Διάλειμμα Χαράς αποτελεί μέρος του The φαράγγι project και φυσική συνέχεια μιας σειράς συνεργασιών και ερευνών με την Άννα Τζάκου, την Ρόζα Προδρόμου, τη Νέλλη Πουλοπούλου, την Αντριάνα Αλεξίου, και την ομάδα εργαστηρίου Ανοιχτή Φύση που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και συνέβαλαν στα εκφραστικά μέσα της παράστασης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Άντζελα Δεληχάτσιου
Ηθοποιοί: Νατάσα Νταϊλιάνη, Κατερίνα Κλειτσιώτη, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου, Άντζελα Δεληχάτσιου
Βοηθοί σκηνοθεσίας: Γιώργος Ευθυμίου, Ιωάννης Βασιλόπουλος
Φωτογραφίες/Video: Γιώργος Ευθυμίου
Γραφιστική επιμέλεια: Έλλη Βασσάλου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Στέλλα Πεκιαρίδη

Ημερομηνίες παραστάσεων
Σάββατο 6 Ιουνίου / Κυριακή 7 Ιουνίου
Σάββατο 13 Ιουνίου / Κυριακή 14 Ιουνίου
Παρασκευή 19 Ιουνίου
Παρασκευή 26 Ιουνίου / Σάββατο 27 Ιουνίου / Κυριακή 28 Ιουνίου
Ώρα έναρξης: 18:30
Διάρκεια: 120’

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά
Κρατήσεις απαραίτητες

Για πληροφορίες και κρατήσεις: +30 6946102862, flagrantedeli@gmail.com

http://www.flagrantedeli.com & https://www.facebook.com/ajoybreak?fref=ts

Σημείο συνάντησης: Οι θεατές παρακαλούνται να βρίσκονται λίγο πριν τις 18.30 στο χώρο του parking έξω από το θέατρο του Λυκαβηττού, από το οποίο θα περπατήσουμε 5-10 λεπτά στο χώρο της παράστασης. Για την καλύτερη δυνατή περιήγηση των θεατών συνιστώνται άνετα παπούτσια.

Η PLAYLIST ΤΗΣ ΑΝΤΖΕΛΑΣ ΔΕΛΗΧΑΤΣΙΟΥ

1. Wish wanderer – Vashti Bunyan
2. Benediction – Jami Sieber
3. Ο ύπνος σε τύλιξε – Ο Γιώργος Σεφέρης διαβάζει
4. Ο ύπνος σε τύλιξε – Μαργαρίτα Ζορμπαλά
5. Secret Heart (Live) – Feist
6. A Child Said, What is the Grass – Walt Whitman
7. Λίγο ακόμα – Μίκης Θεοδωράκης
8. Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές – Γρηγόρης Μπιθικώτσης
9. Train Song – Vashti Bunyan
10. Summer Solstice – Ambiencellist