Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! ‘Η Ψυχή του Βιολιού’ είναι μια παράσταση που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, μεγάλους και μικρούς. Γνωρίζοντας ότι το παιδικό κοινό είναι αγνό και ειλικρινές στις αντιδράσεις του, πώς καταφέρνει αυτό το θεατρικό έργο να ξεχωρίσει από τις άλλες παραστάσεις που παρουσιάζονται στους μικρούς μας φίλους;

Πρώτ’ απ’ όλα σας ευχαριστώ και εγώ για τη φιλοξενία.
Απαντώντας στην ερώτησή σας, αυτή ήταν και δική μας ερώτηση, δική μου και της παραγωγού του έργου Σήλιας Μαυρομμάτη (Desarch Production), με την οποία αρχίσαμε αυτό το υπέροχο ταξίδι δημιουργίας. Πώς αυτό το εξαιρετικό παραμύθι που είχαμε στα χέρια μας, από τη συγγραφέα Εύη Γεροκώστα, θα αποδιδόταν θεατρικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσφέροντας ένα θέαμα ξεχωριστό. Αρχικά, το ίδιο το κείμενο είναι ιδιαίτερο, με λίγα λόγια, αλλά γεμάτο εικόνες και μηνύματα. Είναι ένα κείμενο αγνό και ειλικρινές. Δεν υπάρχει το στοιχείο του «κακού» χαρακτήρα. Μιλάει για την αγάπη, τη φιλία, την κατανόηση, το σεβασμό στις επιλογές που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, στον τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας του. Το μεγάλο ατού της παράστασής μας, εκτός βεβαίως από το ίδιο το κείμενο, είναι το παιχνίδι του φωτισμού και των σκιών, παντομίμας, και σωματικού θεάτρου, αλλά και η πρωτότυπη μουσική της Μάτας Κούρτη που ερμηνεύεται ζωντανά από βιολί και κιθάρα κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Η παράσταση είναι άκρως επίκαιρη και θίγει σύγχρονους προβληματισμούς που αφορούν στις αξίες, την κοινωνία, αλλά και το πλήθος των συναισθημάτων που μπορούν να εκφραστούν μεταξύ των ανθρώπων. Με ποιο τρόπο επιτυγχάνετε να αποδώσετε τις έννοιες αυτές στους θεατές και πόσο σημαντική είναι η χρήση της μουσικής στην όλη διαδικασία;

Ακριβώς όπως το λέτε, η παράσταση είναι επίκαιρη. Μιλάει για ένα παιδί, το οποίο ερμηνεύει ο Απόστολος Μαλεμπιτζής, το οποίο, απ’ τη στιγμή που γεννιέται, γνωρίζει έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, καλοσύνη και φροντίδα, από τους γονείς του, τους οποίους ερμηνεύουν οι Ίρις Κανδρή και Ιάσονας Παπαματθαίου, από τη φύση, τα ζώα και τα πουλιά, από τη Δασκάλα, την οποία ερμηνεύει η Αντιγόνη Νικολάου και τον Μάστορα βιολιών, τον οποίο ερμηνεύει ο Ιάσονας Παπαματθαίου. Η ιδιαιτερότητα αυτού του παιδιού είναι ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με ανθρώπινη λαλιά, αλλά με ήχους βιολιού. Τους ήχους αυτούς τους ακούει από τους γονείς του που τραγουδούν, από τα πουλιά, από τη φύση εν γένει. Εκτός από την αφήγηση του παραμυθιού που ερμηνεύω ο ίδιος ως τζίνι και οι πρωταγωνιστές, έχουμε τη δυνατή γλώσσα της εικόνας, του σώματος και της μουσικής. Επέλεξα να σκηνοθετήσω την παράσταση, προσθέτοντας αυτά τα στοιχεία θεάτρου σκιών, σωματικού θεάτρου και ζωντανής μουσικής, ακριβώς επειδή με αυτόν τον τρόπο θα περνούσε άμεσα το μήνυμά της.

Η λέξη ‘ψυχή’ χαρακτηρίζει την παράσταση. Τι είναι ‘ψυχή’ για εσάς και πόσο πιστεύετε ότι η κοινωνική και οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει επηρεάσει τόσο την κρίση μας όσο και το συναίσθημά μας…;

Υπάρχει μέσα στο κείμενο της κ. Γεροκώστα ένα σημείο στο οποίο ρωτάει το παιδί τη Δασκάλα, αν το βιολί έχει ψυχή, η απάντηση της Δασκάλας είναι: «Έχει, και αν τη βρεις ποτέ δεν θα τη χάσεις». Αυτό πιστεύω και εγώ. Η λέξη «ψυχή» προέρχεται από το ρήμα «φυσώ», «πνέω», είναι ουσιαστικά η άυλη ουσία του ανθρώπου, είναι το θάρρος του, το ήθος του, ο προορισμός του, ο σκοπός του στη ζωή. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος βρει την ψυχή του, δηλαδή τον εαυτό του, συνειδητοποιήσει ότι οι σκέψεις και οι ενέργειές του είναι «καθαρές» και πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής του και ότι κάνει το «κάνει με την ψυχή του», όπως λέμε, τότε δεν μπορεί να τη χάσει, δεν μπορεί να χάσει τον σκοπό και προορισμό του ό,τι και αν συμβαίνει. Από τη στιγμή που τη βρίσκει βεβαίως, θα πρέπει να την καλλιεργεί και να μην τα παρατάει. Γι’ αυτό και στο έργο μας, όταν το αγόρι βρίσκει την ψυχή του δεν σταματά, συνεχίζει το ταξίδι αναζήτησης και καλλιέργειας. Το ίδιο θα έλεγα για την περίοδο κρίσης που περνάμε, η οικονομική κρίση δεν είναι άλλοθι για την κοινωνική κρίση, για την κρίση αξιών. Έχουμε υποχρέωση, όχι μόνο για μας, αλλά και για τους συνανθρώπους και τα παιδιά, το μέλλον μας ουσιαστικά, να σταθούμε όρθιοι και να κρατάμε τις αξίες μας και όλη αυτή η κατάσταση να μην επηρεάζει την ψυχή μας.

…και σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, πόσο έχει επηρεαστεί ο χώρος του θεάτρου από τη δύσκολη αυτή συγκυρία; Θεατρικές ομάδες ιδρύονται και δημιουργούν, υπάρχει ένα θεατρόφιλο κοινό που στηρίζει διάφορες προσπάθειες, αλλά αρκεί αυτό για ένα ελπιδοφόρο μέλλον;

Βεβαίως και έχει επηρεαστεί ο χώρος μας, αλλά η αντίδραση είναι εξαιρετικά θετική. Τίποτα δεν πρέπει να αφήσουμε να μας σταματήσει. Η δημιουργία είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ένας καλλιτέχνης, αρκεί να το κάνει με ήθος και σεβασμό προς τους θεατές, προς τους ανθρώπους που τον τιμούν με την παρουσία τους στο θέατρο, στην προκειμένη περίπτωση.

Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης. Το περιορισμένο θεατρόφιλο κοινό δεν αρκεί για ένα ελπιδοφόρο μέλλον, είτε μιλάμε για το θέατρο είτε μιλάμε για την κοινωνία μας εν γένει. Ας θυμηθούμε το ρόλο του θεάτρου από την Αρχαία Ελλάδα, το θέατρο ήταν μια γιορτή, εκτός από τη ψυχαγωγία που προσέφερε, πέρναγε και μηνύματα. Ήταν και είναι μια τέχνη για όλους, εκπαιδεύει, προβληματίζει και διασκεδάζει. Είναι μια τέχνη που μιλάει στους ανθρώπους για τους ανθρώπους. Δεν κάνουμε θέατρο μόνο για τον εαυτό μας.

Η γλώσσα του σώματος λειτουργεί ως βασικό στοιχείο της παράστασης. Κατά την άποψή σας, πόσο σημαντική είναι η μη λεκτική επικοινωνία στις σχέσεις των ανθρώπων και αν σας έχει βοηθήσει και στις επαγγελματικές σας επαφές με συνεργάτες και συναδέλφους;

Η γλώσσα του σώματος είναι η πρώτη γλώσσα που «μιλάει» ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται και συνεχίζει να τη χρησιμοποιεί συνειδητά ή ασυνείδητα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Μπορείς να πεις πολλά περισσότερα πράγματα, μερικές φορές, χωρίς να βγάλεις μια λέξη από το στόμα. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν άνθρωπο μόνο από τις κινήσεις ή τη στάση του σώματός του, την ενέργεια που πηγάζει από μέσα του. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους, εξάλλου αυτή είναι η δουλειά μου. Μ’ αρέσει, λοιπόν, να τους παρατηρώ και να «διαβάζω» τα μηνύματα που «εκπέμπουν». Δεν ξέρω αν είναι ιδιαίτερα σημαντική η μη λεκτική επικοινωνία στις σχέσεις των ανθρώπων ή αν με έχει βοηθήσει, αλλά σίγουρα έχω γνωρίσει ανθρώπους με τους οποίους πριν γίνουμε φίλοι είχαμε επικοινωνήσει σε ένα άλλο επίπεδο, όπως νομίζω ότι συμβαίνει και σε όλους μας.

Στην παράσταση έχετε τη διπλή ιδιότητα του ηθοποιού και του σκηνοθέτη. Πώς το χειριστήκατε και αν η προτίμησή σας κλίνει προς τη μία ή την άλλη ιδιότητα;

Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι για μένα. Το να σκηνοθετώ αυτή την παράσταση ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία, γεμάτη προκλήσεις. Μου άρεσε πολύ που συνεργάστηκα με μια εταιρεία παραγωγής που «δίνει την ψυχή της» για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα και με καλλιτέχνες που μπορούσα να μοιραστώ μαζί τους το όραμα μου γι’ αυτή την παράσταση. Με εξαιρετικούς ηθοποιούς και μουσικούς, τον Περικλή Τιμπλαλέξη στο βιολί και τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο στην κιθάρα. Με τη συνεργασία μιας ευφάνταστης αρχιτεκτονικής ομάδας, Άννα Μωραϊτου και Αντώνης Χαζάπης και της σκηνογράφου Ιωάννα Κατσιαβού στα σκηνικά και κοστούμια. Μπορεί να τους ζόρισα λίγο, προσπαθώντας να επιτύχω αυτό που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου, αλλά με υπομονή και επιμονή από όλους, κάτι για το οποίο τους ευχαριστώ, το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω, όσο αγαπώ να ερμηνεύω χαρακτήρες, άλλο τόσο αγαπώ να δημιουργώ ολόκληρους κόσμους γι’ αυτούς.

Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική; Έχετε κάποιο αγαπημένο είδος;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μουσική ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Με τη μουσική χαλαρώνω, εκφράζομαι, σκέφτομαι, δημιουργώ. Στο λύκειο είχαμε δημιουργήσει ένα συγκρότημα με κάποιους φίλους. Σ αυτό το συγκρότημα έπαιζα drums και η μουσική που παίζαμε ήταν κυρίως metal. Το αγαπημένο μου είδος όμως είναι η ορχηστρική μουσική, τα soundtracks ταινιών, όπως οι Ennio Morricone, Vangelis, Hans Zimmer, Danny Elfman, Leonard Rosenman κ.α. Βεβαίως μου αρέσουν και πολλά άλλα είδη. Μ’ αρέσουν πολύ τα ροκ κομμάτια των δεκαετιών ‘60, ’70 και ’80, όπως κομμάτια των Jimi Hendrix, Doors, Black Sabbath, Iron Maiden και πολλά άλλα είδη από όλο τον κόσμο.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟ ΓΚΟΝΤΟΡΟΖΑ

Γεννήθηκε στην Ουκρανία το 1991. Σε ηλικία 12 χρονών ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο. Έκανε μαθήματα μουσικής (ντραμς-θεωρητικά) και δημιούργησε το δικό του γκρουπ. Μετά το λύκειο έκανε σπουδές υποκριτικής στο Global Arts Studio και ακολούθως μετακόμισε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Δραματική Σχολή Διομήδη Φωτιάδη, από όπου αποφοίτησε το 2014. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάριο Τεχνικής ALEXANDER με τον Γ. Μάτσκαρη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Έκανε Φώτα και Ήχο σε διάφορες παραστάσεις. Το 2013 συμμετείχε στην 24ωρη παράσταση «Μερσιέ και Καμιέ» του Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο 1ο CS Project “Σκιές στην Πόλη” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ρεθύμνου και στην ταινία “Μαριονέτες” σε σκηνοθεσία Παντελή Καλατζή. Το 2014 συμμετείχε σε Φεστιβάλ Νεολαίας με το «Υπόγειο» του Φ. Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία του ιδιου, σε παρουσίαση του βιβλίου “Το Θέατρο” του Μ.Λούρου σε μορφή θεατρικού τρέιλερ, σε σκηνοθεσία του ιδίου, στο Φεστιβάλ Μονολόγων “Νέα Πρόσωπα” στον Χώρο Τέχνης 92 Art, στο οποίο απέσπασε Έπαινο για την παράσταση, στον «Βυσσινόκηπο» του Α.Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Άρη Σερβετάλη και στο έργο «Με τα Δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Σαβράνη. Το 2015 συμμετείχε στην παιδική παράσταση “Κοίτα να δεις, ρώτα να μάθεις” της Εύης Ψάλτη σε σκηνοθεσία Χάιδως Σπανουδάκη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΙΟΥ’

Θεατρική παράσταση για μικρούς και μεγάλους
«Η Ψυχή του Βιολιού»

Μια μαγική ιστορία με ζωντανή μουσική ξεκίνησε το ταξίδι της από το Σάββατο 31 Οκτωβρίου και κάθε Σάββατο στις 16:00 στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός).

Η λυρική παραμυθογραμμένη ιστορία «η Ψυχή του Βιολιού» της βραβευμένης συγγραφέως Εύης Γεροκώστα χτυπάει με επιδεξιότητα στο κέντρο του προβλήματος της σύγχρονης εποχής. Η έκπτωση στις θεμελιώδεις αξίες και θεσμούς μιας δημιουργικής κοινωνίας οδηγούν στην απόλυτη διάβρωσή της. Η αγάπη, η κατανόηση, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ελευθερία στην έκφραση και επικοινωνία, η ουσία ή αλλιώς η ψυχή είναι μερικά από τα στοιχεία που δομούν αυτή την ιστορία τα οποία είτε δίνονται άμεσα είτε παρουσιάζονται με έντονους συμβολισμούς.

-Πες μου, δασκάλα.
-Μέσα στο βιολί υπάρχει ένα λεπτό-λεπτό ξυλαράκι.
Αυτή είναι η ψυχή του. Χωρίς αυτή, βιολί δεν υπάρχει.
-Έχει το βιολί ψυχή;
-Έχει, κι αν τη βρεις ποτέ δεν θα τη χάσεις.

Η σκηνοθεσία της παράστασης αναδεικνύει την ιστορία με πρωτοποριακό τρόπο, για τα δεδομένα μιας παιδικής παράστασης, βάζοντας στοιχεία σωματικού θεάτρου και θεάτρου σκιών. Δημιουργεί μαγικούς κόσμους με αραβικά στοιχεία, με σκιές και χρώματα, παρουσιάζοντας ένα θέαμα που εντυπωσιάζει, ενθουσιάζει και μπορεί να γίνει αντιληπτό από όλες τις ηλικίες καθώς επικοινωνεί με τους θεατές σε ένα βαθύτερο επίπεδο, στο επίπεδο του υποσυνείδητου και της μνήμης, με την πρώτη γλώσσα του ανθρώπου, τη γλώσσα του σώματος.

Το Παραμύθι
Ένα αγόρι γεννιέται μέσα στην ανεξάντλητη αγάπη που μοιράζονται οι γονείς του, μέσα στα τραγούδια που ακούει απ’ τη μητέρα και τον πατέρα του. Οι πρώτοι ήχοι που βγάζει είναι ήχοι βιολιού και όταν αρχίζει να επικοινωνεί με τον κόσμο γύρω του το κάνει μέσω της μουσικής καθώς δεν χρησιμοποιεί λέξεις αλλά ήχους. Οι γονείς αποδέχονται τις επιλογές του και τον εμπιστεύονται να φύγει από το σπίτι και να βρει το δικό του τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Στο ταξίδι του θα συναντήσει ένα κορίτσι με το οποίο θα επικοινωνήσει μέσω της μουσικής αλλά και για πρώτη φορά με λέξεις.

Μια μαγική ιστορία που περνάει δρόμους και βουνά, λίμνες και δάση, πολιτείες και χωριά. Βλέπει τους ήλιους και τα φεγγάρια να χάνονται και να γεννιούνται ξανά. Φτάνει παντού εκεί όπου κάποιος θέλει να την ακούσει.

Μια παράσταση με λόγο, ζωντανή μουσική, σκιές και σιωπές, για μικρούς και μεγάλους, για μεγάλους και μικρούς. Ένα συναρπαστικό ταξίδι ανακάλυψης και συνειδητοποίησης.

Ερμηνεύουν:
Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα
Ίριδα Κανδρή
Αντιγόνη Νικολάου
Απόστολος Μαλεμπιτζής
Ιάσονας Παπαματθαίου
Περικλής Τιμπλαλέξης – βιολί
Δημήτρης Δασκαλόπουλος – κιθάρα

Συντελεστές:
Κείμενο: Εύη Γεροκώστα
Σκηνοθεσία: Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα
Σκηνικά/Κοστούμια: Ιωάννα Κατσιαβού
Σκηνικά: Άννα Μωραϊτου – Αντώνης Χαζάπης
Μουσική: Μάτα Κούρτη
Ενορχήστρωση: Χρήστος Νικολάου
Παραγωγή: Desarch Production

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 8€
Εκπτωτικό: 7€ (ισχύει και για κατόχους κάρτας ΟΙΕΛΕ, ΟΛΜΕ, ΟΑΕΔ και Πολυτέκνων, όπως επίσης και για οικογένειες 4 ατόμων και άνω)
Μειωμένο: 6€ (ισχύει για ΑΜΕΑ)

Οι παραστάσεις θα πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο στις 16:00 από 31 Οκτωβρίου 2015 μέχρι και 30 Ιανουαρίου 2016.