Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Έχετε αναλάβει τη σκηνοθεσία της παράστασης «Το χάδι της μηΤέρας», στο Θέατρο Άβατον. Πώς πήρατε την απόφαση να αναλάβετε αυτή τη δουλειά και πόσο σας προβλημάτισε η θεματολογία της, ως προς την απόδοση των γεγονότων στη σκηνή;

Η εταιρεία παραγωγής που συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, μου ζήτησε πέρυσι το καλοκαίρι, να προτείνω κάποια έργα με τα οποία θα ήθελα να καταπιαστώ τη χειμερινή περίοδο και, μέσα σε πολλές προτάσεις που κατέθεσα, ήταν και το «Το χάδι της μηΤέρας». Το συγκεκριμένο έργο το είχα πολλά χρόνια στο μυαλό μου, αλλά λόγω άλλων επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσα να του αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο. Ήταν πολύ μεγάλο πρόβλημα, στο πώς θα αντιμετωπίσω το θέμα της παιδικής κακοποίησης και ειδικά μια αληθινή ιστορία που οι πρωταγωνιστές της βρίσκονται εν ζωή. Έπρεπε να κρατηθεί μια ουδέτερη στάση ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, όπως επίσης να γίνει σωστή διαχείριση των βίαιων σκηνών, γιατί τέτοια μορφή βίας δεν είναι μαθημένο το ελληνικό κοινό να βλέπει.

Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε για τη διαμόρφωση του πλαισίου στο οποίο θα κινούσασταν σκηνοθετικά; Είχατε κάποια συνάντηση με τη συγγραφέα ή/και προχωρήσατε σε περαιτέρω έρευνα επί του ευαίσθητου αυτού θέματος;

Αρχικά διάβασα το βιβλίο, έφτιαξα τη βασική σκηνοθετική γραμμή που θα είχε το έργο και κυρίως το «τι θέλω να πω»- το αποτέλεσμα που θα είχα επι σκηνής. Αφού είχα ήδη αρχίσει να κάνω και μια πρώτη επεξεργασία του κειμένου, συναντήθηκα με τη συγγραφέα, ώστε να μου λύσει κάποιες απορίες πάνω στη δική της ιστορία και, κατόπιν, άρχισα μια έρευνα για να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω στη συγκεκριμένη θεματική. Είδα ταινίες, φωτογραφίες, βίντεο ατόμων που είχαν υποστεί κακοποίηση, έρευνες που έχουν γίνει από πανεπιστήμια και έτσι μπόρεσα να καταλάβω και να κατανοήσω καλύτερα κάποιες συμπεριφορές, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω και τη συγγραφή του έργου, αλλά και να μπορέσω να δώσω σωστές κατευθύνσεις στους ηθοποιούς μου.

Εκτός της σκηνοθεσίας, έχετε αναλάβει και την επιμέλεια του κειμένου. Είχε τύχει να διαβάσετε το βιβλίο πριν αποφασιστεί η μεταφορά του στο θέατρο; Πόσο σας δυσκόλεψε η δουλειά της επιμέλειας αυτού του συγκλονιστικού βιβλίου;

Όπως προείπα, είχα διαβάσει το βιβλίο, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το βλέπεις σαν απλός αναγνώστης και αλλιώς σαν σκηνοθέτης, που το κείμενο είναι βασικό εργαλείο της δουλειάς του. Η διαφορά είναι, ότι στην πρώτη περίπτωση μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να το αφήσεις και να μην το ξαναπιάσεις στα χέρια σου, μέχρι να νιώσεις πάλι έτοιμος να το ξαναρχίσεις, γιατί δυστυχώς το βιβλίο είναι πολύ πιο βίαιο από το θεατρικό έργο, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, πρέπει να αποστασιοποιηθείς όσο περισσότερο μπορείς, γιατί είσαι αναγκασμένος, κάνοντας την επιμέλεια, να το διαβάσεις πάρα πολλές φορές και να ανατρέξεις σε αυτό, όποτε νιώθεις ότι έχεις κολλήσει κάπου ή δεν είσαι σίγουρος για το πώς θα πάει παρακάτω η ιστορία. Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν η θεματική είναι τόσο δύσκολη, όμως το βιβλίο ήταν αυτό που μου έδωσε μια πρώτη φόρμα με τον τρόπο που ήταν γραμμένο και μπόρεσα να βγάλω άμεσα ένα αποτέλεσμα.

Διατηρήσατε μια διακριτικότητα ως προς τις εικόνες κακοποίησης που είδαμε πάνω στη σκηνή. Είναι έτοιμο το ελληνικό κοινό να δει την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν συνάνθρωποί μας ή η κρίση μάς έχει κάνει πιο εγωκεντρικούς, δίνοντας βάση κυρίως στα δικά μας προβλήματα, ακόμα κι αν ούτε καν συγκρίνονται με αυτά της ηρωίδας; Πώς βλέπετε την ιδιοσυγκρασία της ελληνικής κοινωνίας σήμερα;

Γενικά στην Ελλάδα, όχι ότι δεν συμβαίνει και στο εξωτερικό, υπάρχει η τάση να μην εμπλέκονται εύκολα οι άνθρωποι σε καταστάσεις που δεν αφορούν άμεσα τους ίδιους ή την οικογένειά τους. Η ατάκα που χρησιμοποιούμε είναι «Πού να μπλέκεις τώρα;». Δυστυχώς, επειδή δεν «μπλέκουμε», η παιδική κακοποίηση, και ειδικά εν μέσω κρίσης, έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Οι άνθρωποι φτιάχνουμε έναν μικρόκοσμο, εντελώς προστατευμένο από ό,τι μας ενοχλεί ή μας πονάει και ζούμε μέσα σε αυτόν, χωρίς να μας επηρεάζει μια εικόνα ή ένα περιστατικό, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο φυσικός τρόπος του οργανισμού να αμυνθεί. Θα ήθελα πάρα πολύ, να βγούμε από τον πλανήτη του ΕΓΩ, που έχουμε και να δούμε το πέρα από το εμάς, να γίνουμε εμείς και ειδικά αυτήν την δύσκολη περίοδο. Μοιάζει ουτοπικό, αλλά εύχομαι ότι έστω και κάποιοι από μας θα το καταφέρουμε. Όσο για το αν οι Έλληνες είναι έτοιμοι για τόση βία θα σου πω, πως όχι. Δεν είμαστε λαός που έχει «εκπαιδευτεί» στο να βλέπει τόσο έντονα θεάματα. Δεν έχουμε ταινίες, τηλεοπτικές σκηνές ή θεατρικά έργα που να έχουμε συνηθίσει σαν θεατές να βλέπουμε, όπως για παράδειγμα γίνεται στις Σκανδιναβικές χώρες, έτσι ώστε να μην μας σοκάρει, όταν το παρακολουθούμε.

Ποια είναι τα μηνύματα που θα θέλατε να πάρει μαζί του ο θεατής; Βλέποντας την παράσταση σίγουρα μπήκαμε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσουμε τα δικά μας προβλήματα

Το μήνυμα είναι και ο ίδιος ο στόχος, που με έκανε να προτείνω αυτό το έργο. Να ευαισθητοποιήσουμε το κοινό και να μάθει να επεμβαίνει ο καθένας μας, χωρίς να φοβάται! Είναι πολύ σημαντικό, έστω και ένας από τους θεατές που θα δει αυτήν την παράσταση, την επόμενη φορά που θα έρθει αντιμέτωπος με κάποια σκηνή κακοποίησης, να παρέμβει και βοηθήσει. Και προσέξτε! Όχι να βοηθήσει μόνο το θύμα, αλλά να βοηθήσει και τον θύτη, όταν ξέρει ή καταλαβαίνει ότι χρήζει μιας ψυχιατρικής ή κλινικής βοήθειας.

Η ηρωίδα, στο τέλος, ναι μεν δεν ξεχνά, αλλά προχωρά με τις δικές δυνάμεις, χωρίς φόβο πια. Κατά πόσο πιστεύετε ότι η παράσταση, αλλά και η τέχνη γενικότερα, μπορούν να λυτρώσουν τον καλλιτέχνη που δίνει την ψυχή του πάνω στη σκηνή, αλλά και τον ίδιο τον θεατή;

Η λύτρωση είναι πολύ βαριά κουβέντα και δεν μου αρέσει να την χρησιμοποιώ. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι ένα μέσο, για κάποιους ίσως ξεπερασμένο, που υπάρχει για να υπενθυμίζει, ευαισθητοποιεί, αφυπνίζει πάνω σε διάφορα κοινωνικά και μη, θέματα.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και κατά πόσο θα σας γοήτευε να ασχοληθείτε πάλι με μια αληθινή ιστορία;

Έχω πει ότι, μετά από τόσα δραματικά έργα, σειρά έχει μια κωμωδία. Οπότε, ελπίζω να έχω σύντομα, τη δυνατότητα να σκηνοθετήσω μια κωμωδία και αργότερα ίσως καταφέρω να κάνω πραγματικότητα μια παραγωγή με θέμα την Γενοκτονία των Αρμενίων.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Το χάδι της μηΤέρας»
στο Θέατρο Άβατον
για λίγες μόνο παραστάσεις

Η Art and Μedia Ζone, παρουσιάζει για πρώτη φορά επί σκηνής το επιτυχημένο βιβλίο της Λύδιας Γιαννακοπούλου, «Το χάδι της μηΤέρας».

Στο θέατρο Άβατον, από 20 Ιανουαρίου και Κάθε Τετάρτη στις 21:30.

Παιδική κακοποίηση!
Τι συμβαίνει πίσω, από τις κλειστές πόρτες, μιας ελληνικής οικογένειας στην Γερμανία του 80’;
Πόσο πόνο, αντέχει ένα παιδικό κορμί;
Πώς στιγματίζετε, μια ολόκληρη ζωή;
Οικογένεια και κοινωνία, αμέτοχοι.
Αναπάντητα «γιατί».

«Η παράσταση είναι ακατάλληλη δι’ ανηλίκους»

Πληροφορίες

Τίτλος: «Το χάδι της μηΤέρας»
Είδος: Κοινωνικό Δράμα
Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη από 20 Ιανουαρίου. (Λήξη παραστάσεων: 9 Μαρτίου)
Ώρα έναρξης: 21:15
Διάρκεια: 75’
Πρεμιέρα: 20 Ιανουαρίου 2016
Εισιτήρια: 10 ευρώ (κανονικό), 7 ευρώ (φοιτητικό/ανέργων), ομαδικό από 6 ευρώ (επικοινωνία με το 6944446690)
Θέατρο: Θέατρο Άβατον
Διεύθυνση: Ευπατριδών 3, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2103412689

Συντελεστές

Σκηνοθεσία –Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννα Νιάχα
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Λεβέντης
Κουστούμια: Ταλήν Νταμπανιάν
Φωτογραφίες: Katerina Grzybek
Δημόσιες Σχέσεις-επικοινωνία: Γιώργος Κάλτσας
Βοηθός Παραγωγής: Ανδριάνα Σταυριδοπούλου
Παραγωγή: Art and Media Zone

Ηθοποιοί

Βάσια Αργιέντη
Έλενα Μαμασούκα
Κωνσταντίνα Νικηφοράκη
Λουκάς Ξαπλαντέρης

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΧΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Άγιο Δημήτριο Βοιωτίας.

Φοίτησε στο Θέατρο των Αλλαγών την περίοδο 2009-2013 και παρακολούθησε μαθήματα musical στη σχολή της Σ. Κοσκινά την περίοδο 2010-2011.

Το 2011 δημιουργεί την ομάδα “Fade-Out” με την οποία έχει παρουσιάσει τα έργα «Κόκκινες γυναίκες», «Γυναίκα, η γραφή», «Τελικά, ποια είναι η πιο δυνατή;» και «Το μικρό ξωτικό», σε διάφορα φεστιβάλ και θέατρα.

Έχει συμμετάσχει σαν ηθοποιός σε θεατρικές παραγωγές, όπως στο «Ζητείται Δράκουλας» σε σκηνοθεσία και συγγραφή της Έφης Μεράβογλου, «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Dr. Γ. Ροδοσθένους, «Τα πράγματα στη θέση τους» σε σκηνοθεσία και συγγραφή της Νίκης Τσέτικα (2012-2013) και πολλές άλλες. Εκτός της ομάδας της, αναλαμβάνει σκηνοθεσίες για πολυχώρους και θέατρα με τελευταία της δουλειά το «Μηδείαμα» της Ι. Αναγνώστου για τον χώρο τέχνης 92art.

Εργάζεται, επίσης, σαν δασκάλα θεατρικής αγωγής και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια-μαθήματα των Randal Kleiser, Peter Meineck (Aquila theater), University of Stanford( Προσεγγίσεις Αρχαίου Δράματος-Οδύσσεια),University of Leeds (Προσεγγίσεις Δράματος-Αντιγόνη), University of Jerusalem (Προσεγγίσεις Αρχαίου Δράματος-Λυσιστράτη), Σωματικό θέατρο με την Εριφύλη Σταφανίδου, Θεατρικό παιχνίδι για παιδιά με ειδικές ικανότητες και Γνωσιακό Συμπεριφερικό Δράμα με την Dr. Χάρις Καρνέζη.