Συνεντευξη [Q&A] με την Ιωαννα Ρουσσου

Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Η παράσταση ‘Έξοδος Κινδύνου’ παρουσιάζεται από τις 19 Μαρτίου στο Art-Factory – Τεχνοστάσιο. Μιλήστε μας λίγο για την ‘Ελίνα’, πώς προσεγγίσατε τον χαρακτήρα αυτόν και πόσο κοντά της έχετε καταφέρει να νιώσετε.

Η Ελίνα είναι ένα πρόσωπο που βρίσκεται σε υπαρξιακό κενό που δημιουργήθηκε από την έντονη χειραγώγηση που δέχτηκε από τον πατέρα εξουσιαστή και από την αδιάφορη μητέρα. Προσπαθεί να βρει από κάπου να πιαστεί στο κοινωνικό της περιβάλλον αλλά δε βρίσκει. Καμία συνθήκη δεν μπορεί πια να την προστατεύσει, αλλά και η απόδρασή της της φαντάζει εφιαλτική. Ο φόβος της γίνεται τρέμουλο, το τρέμουλο πανικός. Χάνει τον έλεγχο του μυαλού της, οι φόβοι της αποκτούν υπόσταση. Στο απεγνωσμένο γεμάτο αγωνία πρόσωπό της, είδαμε με τον Μάριο Τσάγκαρη το πρόσωπο και το βλέμμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που βρίσκεται στα κάγκελα, να’ χει ξεμείνει από ελπίδα, να μην έχει από κάπου να κρατηθεί. Αδειασμένο και αηδιασμένο. Αποφασίσαμε να αποφύγουμε οποιαδήποτε ηθογραφία, η ιστορία της Ελίνας να μη γίνει ένα μεμονωμένο περιστατικό, ένα προσωπικό δράμα. Αυτό στάθηκε αρκετά δύσκολη διαδικασία, γιατί η Ελίνα περικλείει σκοτεινά σημεία μου και χρειαζόταν να προσέχω πολύ να μην το κάνω πολύ προσωπικό, γιατί τότε το όλο εγχείρημα μίκραινε. Μια διαδικασία που γίνεται στο αρχαίο δράμα. Παίζεις πάνω σε πανανθρώπινες σκέψεις και αξίες και δεν προσπαθείς να αναπαράγεις την καθημερινότητα και το προσωπικό.

Η παράσταση είναι solo performance. Μια δύσκολη, στα δικά μας μάτια, διαδικασία, καθώς καλείστε να κερδίσετε το κοινό και να κρατήσετε την προσοχή και το ενδιαφέρον του, βασιζόμενη στη δική σας και μόνο παρουσία πάνω στη σκηνή. Πώς αντιμετωπίζετε αυτήν την ευθύνη και με ποιους τρόπους διαχειρίζεστε τα δικά σας συναισθήματα ως προς αυτή;

Είναι πράγματι μεγάλο το βάρος και συναισθηματικά και σωματικά. Πολλές φορές βγαίνω εξαντλημένη από τις πρόβες. Ακολουθώ τη συναισθηματική διαδρομή της Ελίνας, περνώντας από διαφορετικές περσόνες και αντικρουόμενα συναισθήματα. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Έχω μεγάλη αγωνία να μη λιώσω τους χαρακτήρες, καθώς περνάω από τον έναν στον άλλον και να διατηρήσω τη δυναμική τους. Επίσης, έγινε τεράστια δουλειά στο να ειπωθεί ολόκληρο το κείμενο χωρίς σταδιακές αλλοιώσεις. Η παράσταση δεν έχει την κλασσική δομή ενός θεατρικού μονολόγου. Η performance είναι επικεντρωμένη σε μια έντονα σωματική και ψυχική εμπειρία του ηθοποιού σε μια διαδικασία που εμπεριέχει το θεατή, δημιουργώντας μια κοινή εμπειρία είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη.

Η ελληνική κοινωνία, σήμερα, πιστεύετε ότι έχει το θάρρος να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να αποδεχθεί δικά της λάθη και αδυναμίες ή υπάρχει πάντα η τάση ωραιοποίησης των καταστάσεων ή / και αποποίησης ευθυνών;

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ένα πράγμα να το τσουβαλιάσουμε. Παρακολουθώ ένα μέρος της κοινωνίας που ενημερώνεται, συμμετέχει, δεν κουράζεται να αγωνίζεται και να αντιστέκεται σε ό,τι άσχημο συμβαίνει. Άλλοι πάλι είναι απογοητευμένοι και κουρασμένοι φοβούνται τη σύγκρουση και ελπίζουν ή δεν ελπίζουν πια. Υπάρχει φυσικά και ο ρατσιστής, ο φασίστας, ο χαρακτήρας τρομοκράτης που κατά βάθος κρύβει μεγάλο προσωπικό τρόμο. Έτσι δεν ήταν πάντα; Το μεγαλύτερο λάθος που έγινε από ένα μεγάλο κομμάτι της είναι που πήρε δάνεια που σήμερα δεν μπορεί να πληρώσει για να δημιουργήσει μια ηλίθια μεσοαστική ζωή-εικόνα. Ο χρεωμένος άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος και δυστυχώς σκύβει εύκολα. Δε χρειάζεται όμως να αναλαμβάνει ευθύνες που δεν του αναλογούν. Η Ελλάδα χρεοκόπησε εξαιτίας των πάρτυ μιζών που γινότανε, εξαιτίας των ολυμπιακών που ανέλαβε η χώρα μας χωρίς να αντέχει, για να ικανοποιηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα, για δρόμους που πληρώθηκαν πολλές φορές και δεν έγιναν. Σίγουρα όποιος έχει μαζέψει πολύ πλούτο αυτά τα χρόνια πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την ευθύνη που του αναλογεί.

Ποια είναι τα σημεία / νοήματα της παράστασης που εντοπίζετε ότι απηχούν σημερινές καταστάσεις της κοινωνίας μας, που βρίσκεται σε μία μακρά περίοδο κρίσης, τόσο οικονομικής όσο και αξιών;

Το διάβασμα που κάναμε με τον Μάριο και επιλέξαμε να πατήσουμε πάνω ξεφεύγει από το προσωπικό και πάει στο κοινωνικό. Στον ραγισμένο καθρέφτη της ηρωίδας προσπαθούμε να αναδείξουμε τις ρωγμές που έχουν ανοίξει στην κοινωνία σε κάθε επίπεδο. Η κατακερματισμένη σκέψη, ο ασύνδετος χρόνος, η εξαπάτηση, η στέρηση αξιοπρέπειας, ο καταιγισμός εικόνων, η υπερπληροφόρηση ή η παραπληροφόριση συνθέτουν και προσδιορίζουν το άτομο και το κοινωνικό σύνολο. Είμαστε θεωρώ μια εξαπατημένη γενιά. Πιστέψαμε στην πρόοδο των κοινωνιών και στην εξέλιξη. Κοιτάμε αμήχανα και μουδιασμένα να καταρρέουν όλα γύρω μας. Πώς μπορεί κάποιος να μιλήσει αισιόδοξα σήμερα;

Η παρασταση είναι βασισμένη στο διήγημα από τη συλλογή ‘Τα αδέσποτα’, της Ελένης Τσεκούρα. Ποια είναι η σχέση σας με το διάβασμα και κατά πόσο η εμπειρία της ανάγνωσης ενός βιβλίου μπορεί να αποδοθεί, τουλάχιστον ικανοποιητικά, στο θέατρο;

Έχω μια συμπάθεια προς το διήγημα σαν είδος. Θα έλεγα ότι πλησιάζει την ποιητική μορφή, στην έκταση, αλλά και στην συμπύκνωση των νοημάτων. Αυτό σου αποκαλύπτεται εύκολα, όταν μπεις στη διαδικασία να το διασκευάσεις θεατρικά. Έχει ενδιαφέρον να ξετυλίξεις τη δύναμή του στο θεατή που ίσως ο ίδιος ως αναγνώστης να το υποτιμούσε ως πιο εύπεπτο είδος. Έχω δει καταπληκτικές δουλειές να έχουν προκύψει από διηγήματα.

‘H καθαγιασμένη βία της πατρικής εξουσίας, η λαιμαργία της μητρικής αγκαλιάς, το παγωμένο βλέμμα της κοινωνίας…’. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην έννοια της οικογένειας (;). Πόσο σημαντική είναι για εσάς και κατά πόσο πιστεύετε ότι διατηρεί τη δυναμική της στη χώρα μας σήμερα;

Σίγουρα όλα ξεκινούν στην οικογένεια, αφού είναι το πρώτο μας περιβάλλον, αλλά ευτυχώς δεν τελειώνουν όλα εκεί. Την πατρική εξουσία μπορείς να τη βρεις και αλλού, στο σχολείο για παράδειγμα. Η υγιής οικογένεια και το υγιές σχολικό περιβάλλον αποτελούν την καλύτερη βάση για την κοινωνία. Σήμερα η οικογένεια βάλεται κοινωνικά με την απομόνωση και οι οικονομικές συνθήκες τη συνθλίβουν. Θεωρώ απαραίτητο το άνοιγμα της οικογένειας προς την κοινωνία, δημιουργώντας και συμμετέχοντας σε κοινότητες και εστίες αυτο-οργάνωσης. Έτσι οι γονείς μπορούν να αποφύγουν να αναπαράγουν τα πρότυπα και τις συμπεριφορές των γονιών τους και τα παιδιά δεν είναι εγκλωβισμένα στα συμπλέγματα των γονιών τους, στο αδιέξοδο και τη θλίψη του διαμερίσματος.

Ποιες είναι οι δικές σας ‘έξοδοι κινδύνου’; Πώς επιλέγετε να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας ή / και να ‘αποδράτε’ από την, πολλές φορές, δύσκολη καθημερινότητα;

Αυτό που με κουράζει και βρίσκω εξαντλητικό είναι οι πολλές εναλλαγές ρόλων που χρειάζεται να αναλάβω-υπηρετήσω στην καθημερινότητα. Συχνά έχω την τάση να αναλαμβάνω πολλά και τις περισσότερες φορές μένω από λάστιχο. Η έξοδος κινδύνου μου βρίσκεται σε στιγμές μοναχικότητας, τις απολαμβάνω πολύ, ξεκουράζομαι, επαναφορτίζω.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ’

αφίσα  ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Solo Performance
Bασισμένη στο διήγημα της Ελένης Τσεκούρα
Art Factory-Τεχνοστάσιο
Πειραιώς 178 και Λαμίας 6, Ταύρος
(Πλησίον Praktiker Πειραιώς)

19 Μαρτίου – 24 Απριλίου
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.15

Σκηνοθεσία: Μάριος Τσάγκαρης
Ερμηνεύει η Ιωάννα Ρούσσου

Ένας ρημαγμένος καθρέφτης που στρέφεται και καθρεφτίζει μαζί με αυτήν,  την οικογένεια αλλά και την ίδια την κοινωνία στην οποία ζούμε, για να αναδείξει τον κατακερματισμό της.
Υπάρχει έξοδος κινδύνου;

«Έξοδος Κινδύνου» είναι ο τίτλος της παράστασης που θα παρουσιαστεί από τις 19 Μαρτίου μέχρι και τις 24 Απριλίου, σε σκηνοθεσία Μάριου Τσάγκαρη στο Art-Factory – Τεχνοστάσιο.

Πρόκειται για μία παράσταση – solo performance, με την Ιωάννα Ρούσσου στην ερμηνεία, βασισμένη στο διήγημα της Ελένης Τσεκούρα.

12744227_852614291516326_9160393219300172292_n

Λίγα λόγια για το κείμενο της παράστασης
H καθαγιασμένη βία της πατρικής εξουσίας, η λαιμαργία της μητρικής αγκαλιάς, το παγωμένο βλέμμα της κοινωνίας, όλα συνθέτουν ένα προαναγγελθέν γεγονός, την αποκοπή από το έξω και από το μέσα, την απώλεια του εαυτού.

Λουσμένη στον κρύο ιδρώτα, η Ελίνα προσπαθεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη αλλά δεν μπορεί να δει τον εαυτό της, να τον αναγνωρίσει. Ένας ρημαγμένος καθρέφτης που στρέφεται και καθρεφτίζει μαζί με αυτήν, την οικογένεια αλλά και την ίδια την κοινωνία στην οποία ζούμε, για να αναδείξει τον κατακερματισμό της. Υπάρχει έξοδος κινδύνου;

Το κείμενο της παράστασης είναι ένα διήγημα από τη συλλογή «Τα αδέσποτα», της Ελένης Τσεκούρα μιας νεαρής συγγραφέως με έντονα γυναικεία, ιδιότυπη, πολυεπίπεδη γραφή. Ένα αριστοτεχνικά γραμμένο διήγημα με καθαρά νοήματα και ισχυρούς αντικατοπτρισμούς συναισθημάτων και σχέσεων. Εκφράζει την ασφυξία και το σκοτάδι των σχέσεων περνώντας από το προσωπικό στο κοινωνικό.

12528320_10208450900134577_485146207_o

Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Μουσική: Μάριος Τσάγκαρης
Ερμηνεία: Ιωάννα Ρούσσου
Σκηνικό-Κοστούμι-Video Art-Φωτισμοί: Χρήστος Τσάμης
Επιμέλεια κίνησης: Ανθή Θεοφιλίδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Παπαδημητρίου
Γραφιστική επιμέλεια: FAKT design (Φρίντα Κρητικού-Άννα Τσάπο)

Info:
Τοποθεσία: Art Factory-Τεχνοστάσιο, Πειραιώς 178 και Λαμίας 6, Ταύρος (Πλησίον Praktiker Πειραιώς)
Ημερομηνία: Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Σάββατο 19 Μαρτίου 2016, στις 21.15. Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις: 21.15. Μέχρι Κυριακή 24 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων). Διάρκεια παράστασης: 80′
Πληροφορίες – Κρατήσεις θέσεων: Τηλ.: 6931377883
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 ευρώ, φοιτητικό/ανέργων/ατέλειες: 5 ευρώ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΡΟΥΣΣΟΥ

Roussou_Ioanna_2

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (2001). Πήρε υποτροφία από το ΙΚΥ και έκανε μεταπτυχιακό Performance Studies στο Royal Holloway University στο Λονδίνο (2003). Επί μια δεκαετία έζησε στη Σπάρτη. Συνεργάστηκε με το Σαϊνοπούλειο Ίδρυμα, δημιούργησε και σκηνοθέτησε θεατρικές ομάδες ανεβάζοντας έργα του Ζενέ, Ιονέσκο, Φο, Μπρεχτ, Μποάλ κ.α. Οργάνωσε επίσης παιδική σκηνή, καθώς και παραστάσεις δρόμου. Δίδαξε υποκριτική σε θεατρική ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Από το 2013 ζει στην Αθήνα όπου έπαιξε τη ‘Μαμά Φρικιό’ της Φ. Ράμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (2013) και συνεργάστηκε με το θέατρο Αργώ στην παιδική σκηνή για την παράσταση ‘Τα παραμύθια το’ σκασαν’ (2015). Συμμετείχε στη μικρού μήκους ταινία ‘The Penal Colony’ των Λίνσεϊ Αλιξανιάν και Μάνου Σίζεκ (2014).