Αγαπητή κυρία Χελιώτη, θα θέλαμε να σας καλωσορίσουμε στο ραδιόφωνό μας. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας διαθέτετε. Το βιβλίο σας «Κι όμως επέζησα…» προκαλεί πλήθος συναισθημάτων. Από την ευτυχία στη δυστυχία, από την αγάπη στην κακία… πάντα όμως η ελπίδα είναι εκεί. Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος;  

Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα ούτε νουβέλα αλλά η απλή αφήγηση της σύντομης παιδικής ηλικίας μου. Τόλμησα να εκτεθώ και να εκθέσω την παιδική μου ζωή από ανάγκη να μοιραστώ τον πόνο από τις πληγές που υπήρχαν στην καρδιά μου. ίσως γιατί το είχα τάξει στον εαυτό μου από τότε που ήμουν παιδί ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Ίσως και γιατί πίστεψα ότι μπορεί να βοηθήσει, ώστε να γλυκάνει και να μπει λίγη τρυφερότητα στην καρδιά κάποιων σκληρών ανθρώπων, για αυτά τα παιδιά που έχουν θλιμμένα μάτια. Όχι οίκτος, προς Θεού, όχι οίκτος, μα μόνο τρυφερότητα και αγάπη, πολύ αγάπη. Τώρα αισθάνομαι ότι έχουν επουλωθεί αυτές οι πληγές και έχουν μείνει μόνο οι ουλές.

Πότε ξεκινήσατε να γράφετε; Κατά πόσο η συγγραφή για εσάς είναι μια εσωτερική σας ανάγκη; Ποιον συγγραφέα θαυμάζετε;

Από την ηλικία των τριών περίπου ετών, όταν ακόμη δεν ήξερα τι σημαίνει συγγραφέας, ούτε γνώριζα ανάγνωση και γραφή, καθόμουν στο γραφείο και έκανα ότι γράφω. Μάλιστα είχα και το στυπόχαρτο για να στεγνώνω, λέει, το μελάνι. Και κάπου κάπου σήκωνα το κεφάλι μου για να δω από το παράθυρο την θάλασσα. Τότε που δεν υπήρχαν πολυκατοικίες μπορούσε να φθάσει το βλέμμα μέχρι το Φάληρο. Από τότε φανταζόμουν τον εαυτό μου καθισμένο εμπρός από ένα γραφείο και να γράφω, να γράφω, να γράφω. Όσο για την ερώτηση ποιόν συγγραφέα θαυμάζω, μπορώ να σας πω ότι θαυμάζω όλους όσους αποφάσισαν να εκτεθούν γράφοντας.

Πόσο εφικτό είναι στην Ελλάδα να δει κανείς το βιβλίο του να εκδίδεται; Υπάρχει υποστήριξη ουσιαστική στους νέους συγγραφείς;

Στήριξη ουσιαστική για τους νέους συγγραφείς. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι ποτέ δεν υπήρχε. Πολύ περισσότερο αυτή την εποχή που διανύομαι με την άσχημη κοινωνικοοικονομική κατάσταση που επικρατεί. Όμως μη ξεχνάμε ότι η χώρα μας είναι χώρα των γραμμάτων και των τεχνών. Αυτό τίποτα, κανείς, και καμία κρίση δεν θα μπορέσει να το ακυρώσει. Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να δίνουν ευκαιρίες όπως οι εκδόσεις Συμπατικές Διαδρομές. Γνωρίζουμε ότι μετά τον ήλιο βγαίνει το φεγγάρι έστω κι αν δεν είναι πάντα γεμάτο. Μα πάντα ξαναβγαίνει ο ήλιος, κι έρχεται πάλι το φως.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60. Σήμερα, με τη δύσκολη κοινωνική και οικονομική κατάσταση που επικρατεί, υπάρχει μια τάση νοσταλγίας για το παρελθόν και ίσως και για το πώς οι άνθρωποι ήταν πιο ενωμένοι τότε – νοιαζόντουσαν για τον διπλάνο τους. Συμφωνείτε με αυτό ή πιστεύετε ότι κάπου γίνεται μια «εξειδανίκευση» του παρελθόντος;

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ναι, υπάρχει νοσταλγία, αυτό όμως δεν εμποδίζει να παραδεχθούμε ότι και τότε υπήρχαν κακίες και καλοσύνες, καλοί άνθρωποι και κακοί. Απλά τότε ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν πολύ μικρότερος και τελείως διαφορετικός. Αν προσθέσουμε και την επιρροή ξένων ηθών και εθίμων θα νοιώσουμε την διαφορά που υπάρχει.

Ποιο μέσο χρησιμοποιείτε για τη συγγραφή των βιβλίων σας; Παραδοσιακό χαρτί και στυλό ή τον υπολογιστή; Ποια είναι η γνώμη σας για τα e-book;

Λατρεύω να γράφω σε τετράδιο με μολύβι και μετά να το μεταφέρω στον υπολογιστή μου για τις διορθώσεις μου. Όσο για το e-book δεν θα μπορέσω να το χρησιμοποιήσω ίσως γιατί ανήκω στη γενιά που κάτι τέτοιο ήταν στη σφαίρα της φαντασίας μας . Ανήκω στην γενιά αυτή που το βιβλίο είναι ο σύντροφος που ποτέ δεν θα προδώσει και ποτέ δεν θ’ αρνηθεί την συντροφιά του. Κι έχει ένα άρωμα μεθυστικό από χαρτί και μελάνι που σε ταξιδεύει!

Κάνετε χρήση των social media για να προωθήσετε τη δουλειά σας; Πόσο σημαντικά τα θεωρείτε σήμερα για την επικοινωνία, τόσο την επαγγελματική όσο και την προσωπική;

Ναι, κατά κάποιο τρόπο τα χρησιμοποιώ, και δεν αρνούμαι ότι είναι ένας εύκολος τρόπος για προώθηση. Αυτό που με ενοχλεί είναι τις φορές που γίνεται αναγνωρίσιμο κάτι που ίσως να μην έχει αξία, και να χάνονται προσπάθειες που αξίζουν την καταξίωση.

Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική; Έχετε κάποιο αγαπημένο είδος; Σας συνοδεύει στη συγγραφή ή προτιμάτε την απόλυτη ησυχία κατά τη δημιουργική διαδικασία;

Η μουσική!!!!!!!!! Η μουσική για μένα είναι ένα είδος τροφής. Από μικρή έμαθα να διαβάζω, να γράφω, να σκέφτομαι, να κοιμάμαι έχοντας έναν μουσικό ήχο ν’ ακολουθεί την ζωή μου. Αγαπώ πολύ την όπερα, θα ‘λεγα την λατρεύω. Ακούω ευχαρίστως, ένα όμορφο μουσικό κομμάτι σε όποιο είδος μουσικής κι αν ανήκει, από μία άρια μέχρι ένα πολύ καλό λαϊκό τραγούδι, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν είδη μουσικής, αλλά υπάρχει μόνο καλή ή κακή μουσική. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μουσική. Θα είναι σαν ένα ουράνιο τόξο χωρίς τα χρώματά του.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στην Κυψέλη, από γονείς επίσης Αθηναίους. Έζησα την εφηβεία μου στην δεκαετία του περασμένου αιώνα, ’60 με ’70. Στα όνειρα μου ήταν να κάνω μια όμορφη οικογένεια, και αυτά δεν αρνήθηκαν να πραγματοποιηθούν. Ταξίδεψα, ταξίδεψα πολύ. Τώρα έχοντας αυτές τις όμορφες αναμνήσεις αποφάσισα να κάνω τα ταξίδια του νου πάντα με την συντροφιά μιας μελωδίας να συνταξιδεύει μαζί μου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΠΕΖΗΣΑ…”

Η Λίνα ήταν μικρή ακόμα, με την αθωότητα να λάμπει στο πρόσωπό της, όταν προσπαθούσε να γεμίσει την καρδιά της με αγάπη για όλους. Κατάλαβε άραγε πως κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να την αλλάξουν; Έμαθε να τους μισεί; Θέλησε να τους βλάψει; Προσπάθησε να τους εκδικηθεί; Ο πόνος που της προκάλεσαν κατάφερε τελικά να την αλλάξει;

Μπορεί να στέκεται δίπλα σου αυτή τη στιγμή, να κοιταχτείτε και να μην ανταλλάξετε ούτε μια κουβέντα. Όμως θέλει να σου πει την ιστορία της. Πιθανώς να μην τολμήσει να σου μιλήσει, αλλά νιώθει την ανάγκη να την μοιραστείτε και ίσως κάποτε να μοιραστείς κι εσύ τη δική σου ιστορία μαζί της…

Σελίδες: 312
Διαστάσεις: 21 x 14
Δέσιμο: μαλακό εξώφυλλο
Κατηγορία: Νεοελληνική λογοτεχνία

Για τα ‘likes’ σας εδώ.