Συνεντευξη [Q&A] με τον Νικο Κυριακιδη

Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Μιλήστε μας για το έργο σας ΄Γύμνασμα’ και την επιλογή σας να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση! Το Γύμνασμα, είναι ένα βιβλίο-ποίημα που γεννήθηκε με τον καιρό και μορφοποιήθηκε σιγά-σιγά. Μια ιστορία ανθρώπων, του χώρου που ζουν, των σχέσεών τους όπως φαίνονται σε ακραίες συνθήκες, της φύσης που άγρια τους περιβάλλει και τους καθορίζει, της σχέσης τους με τον χρόνο, το τέλος-το ξεκίνημα-τις αναδρομές στο “πριν”. Κι όλα στον μόνο χρόνο που καταλαβαίνουμε, στον μόνο μας βιωματικό χρόνο, τον ενεστώτα. Η επιλογή του Εκδοτικού οίκου ήταν επιλογή μιας εκδοτικής προσπάθειας εκτός των “επίσημων τειχών” της πλήρους εμπορευματικοποίησης της Τέχνης, της εκμετάλλευσης των δημιουργών, της διαπλοκής με προαγωγούς του τι και ποιοι “πρέπει” να διαβαστούν.

Το βιβλίο σας ανήκει στην κατηγορία ποίηση. Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το είδος λόγου στην Ελλάδα, πόσο εξοικειωμένος είναι ο αναγνώστης με αυτό και πώς θα πείθατε κάποιον ‘αρχάριο’ του είδους να ταξιδέψει μέσα από την ποίηση;

Η ποίηση είναι, μαζί με τη μουσική, κατ’ αρχήν σαν ενιαία Τέχνη, η πιο παλιά κι η πιο λαϊκή της έκφραση. Όλοι κάποια στιγμή κάτι πλάθουμε, κάτι γράφουμε, συνδέουμε με λόγια-ήχους συναισθήματα, τα τραγούδια… τα κάθε λογής δημοτικά τραγούδια απ την αρχαιότητα, είναι ποίηση. Η ποίηση ταιριάζει στην δική μας ιδιοσυγκρασία, απ εκεί και η ύπαρξη τόσων σημαντικών ποιητών σε αναλογική σχέση με την πεζογραφία. Άλλωστε το βάρος του Όμηρου, της Σαπφούς, των Τραγικών ποιητών, είναι βαρύ. Η ποίηση είναι έκρηξη, όχι τόσο έκφραση υπομονετικού χτισίματος, ίσως γι αυτό μας ταιριάζει. Δεν διαβάζεται πολύ, όσο κάτι που περιγράφει… ναι, αυτό ισχύει πάντα και γενικά. Γιατί στην ποίηση κολυμπάς, δεν διαβάζεις, δεν “μελετάς”. Βουτάς σε μια θάλασσα εικόνων και κρυφών ήχων, νιώθεις ή όχι κάποια ίσως απροσδιόριστα συναισθήματα, κι αν αυτά είναι έντονα, επανέρχεσαι στο ποίημα. Όχι για να “καταλάβεις τι σημαίνει”. Η ποίηση δεν είναι γρίφος, αλλά για να κάνεις αυτό το αρχικό ποίημα επεξεργασμένο απ τη δική σου συγκίνηση, τα βιώματα σου, ένα άλλο ΔΙΚΟ σου ποίημα. Άρα χωρίς συμβουλές, θα έλεγα σε κάποιον που θα ξεκινήσει με την ποίηση να βγάλει την αγωνία της ερμηνείας και να λειτουργήσει όπως είναι: Αναγνώστης-ποιητής.

Ποιο ήταν, αν θυμάστε, το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και ποιο το πιο πρόσφατο;

Πόσο δύσκολο ν απαντήσω! Θα ‘πρεπε να έχω διαβάσει πολύ λίγα, ίσως να ‘μουν πιο νέος. Υποθέτω με ρωτάτε για ποίηση, γιατί κι εγώ σαν παιδί με πεζό ξεκίνησα. Νομίζω πως θυμάμαι να ξεκίνησα με ανθολογίες της οικογενειακής βιβλιοθήκης, κάποια από εκεί τα είχα ξεχωρίσει, τα ξανακοιτούσα, κάποια με άγγιζαν περισσότερο.Το πιο πρόσφατο που διάβασα; Μα είναι πολλά και παράλληλα, νέοι ποιητές πολύ σημαντικοί, συνεχές διάβασμα αγαπημένων απ’ τους θεωρούμενους κλασσικούς, ίσως είμαι αυτήν την περίοδο στην εποχή του Καρυωτάκη πάλι, στην αναζήτηση της μεγαλοσύνης της “απλής ποίησης”, όπως εγώ καταλαβαίνω τον όρο.
(Απάντησα “παράλληλα” κι ίσως είναι περίεργο, αλλά είναι ο δικός μου τρόπος διαβάσματος. Προσήλωση σε κάτι καινούργιο ή όχι, αλλά όχι αποκλειστικό διάβασμα ενός πράγματος)

Ποιους συγγραφείς / ποιητές θαυμάζετε; Υπάρχει κάποιος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ή έστω κάποιο βιβλίο που θεωρείτε σταθμό στην αναγνωστική σας εμπειρία;

Ίσως δεν είμαι συνηθισμένος στις συνεντεύξεις, αλλά δεν μπορώ εύκολα να σας παραθέσω ό,τι μ’ αρέσει, θαυμάζω κι αγαπώ-γιατί έχουν διαφορετική σημασία. Ας είμαι λιτός όσο μπορώ, λοιπόν, κι ας μείνω στην νεοελληνική ποίηση. Θαυμάζω κυρίως τις τρεις κορυφές: Τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη, χωρίς αυτούς ίσως δεν είχαμε νέα ελληνική ποίηση. Θαυμάζω τον Βάρναλη, τον Κάλβο, τον Σεφέρη, ίσως γιατί θαυμάζω τον μεγάλο “αντιδραστικό” Έλιοτ, τον Εγγονόπουλο, την Μάτση Χατζηλαζάρου, τον ποιητή Βιζυηνό, την ποιήτρια Μέλπω Αξιώτη (δίπλα στα μεγάλα πεζά τους), τη Μαρία Πολυδούρη, τον πολυαγαπημένο μου-άρα απαντώ και στο τελευταίο σας κομμάτι, Μίλτο Σαχτούρη, τον Ασλάνογλου, τη Ρίτα Μπούμη-Παπά, τον Ρίτσο, τον Καββαδία, τον Παπαδίτσα, τον Σινόπουλο, τον Κατσαρό, τον Αναγνωστάκη, τον Τραιανό… (αγαπώ πολύ και θαυμάζω το πολιτισμικό φαινόμενο της εποχής μου, την Κατερίνα Γώγου).

Η Λησμονημένη του Μίλτου Σαχτούρη είναι η κύρια ανατριχίλα μου. Αλλά ήταν λόγος αποτροπής μέχρι τα 50 μου, να δημοσιοποιήσω κάτι. Πάντα με κυνηγούσε η σκέψη: “Τούτος εδώ ο Ποιητής έγραψε αυτό, στα πρώτα φοιτητικά του χρόνια… ας σκίσω λοιπόν κι άλλο κι ας καταχωνιάσω τα υπόλοιπα”.

Ποια διαδικασία ακολουθείτε κατά τη δημιουργική διαδικασία της συγγραφής; Χειρόγραφα ή Η/Υ; Απόλυτη συγκέντρωση / ησυχία ή ήχοι παντός είδους (μουσική, τηλεόραση, κ.λπ.) σας συνοδεύουν;

Παλιά έγραφα μόνο χειρόγραφα, τώρα ταλαιπωρούμαι με πληκτρολόγηση, συχνά τα συνδυάζω… ξεκινώ χειρόγραφα. Γράφω όπως υπάρχω, δεν θέλω ειδικές συνθήκες, ειδικές ώρες, τίποτε. Όταν “μου έρθει” γράφω και συνήθως-σχεδόν πάντα με αγωνία. Πιθανότατα να είμαι ένας “πρόχειρος”, δεν με πολυαπασχολεί αυτό. Η έμπνευση, εάν υπάρχει, πάντως φεύγει γρήγορα (Μεταξύ μας, ακούω σημερινούς ποιητές να λένε αυστηρά “τώρα δουλεύω”, το σέβομαι ειδικά με πηγαίνει στον Καβάφη, δεν ξέρω όμως πόσοι το εννοούν με τόση ‘’αυστηρότητα’’).

Ποια είναι η γνώμη σας για το ηλεκτρονικό βιβλίο (e-book); Θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει το παραδοσιακό χαρτί;

Το e-book είναι μια καλή λύση για να εκτυπωθεί, χωρίς περιττές μετακινήσεις. Ίσαμε εδώ… στην ποίηση ειδικά, πας μπρος-πίσω, αναζητάς μια λέξη, φωναχτά ψάχνεις τον ρυθμό, η εικόνα του διαβάσματος από οθόνη μου θυμίζει τηλε-φλερτ: Θλιβερό κι ανύπαρκτο.

Η δύναμη και η επιρροή των social media είναι πλέον αδιαμφισβήτητη (;) Κατά πόσο κάνετε χρήση αυτών και πώς πιστεύετε ότι ο μέσος χρήστης πρέπει να τα χειρίζεται για να μην καταλήξει να ζει σε μια εξιδανικευμένη ψηφιακή πραγματικότητα;

Μου είπαν να κάνω σελίδα στο facebook και πράγματι είμαι σαν Nikos Crowl περίπου ένα χρόνο. Σε “μαθαίνουν” κάποιοι, γνωρίζεις ίσως κάποιους, αναζητάς και καμιά φορά βρίσκεις, αγαπημένα πρόσωπα του παρελθόντος. Απ’ την άλλη όπως κάθε κλειστό σύστημα, έχει τα “πρέπει”, τις συμβάσεις του. Τι να σας πω ακριβώς; Ένα ποίημά μου έγινε σουξέ! “Οι πικροί άνθρωποι” και δεν το πήρα είδηση, τότε δεν είχα καν σελίδα, τώρα υπάρχει και σαν λήμμα σ αναζήτηση… όπως όλα στη ζωή και στα social media, όλα σ’ αιφνιδιάζουν. Για μένα πάντως υπάρχει ο κλασσικός κανόνας -όσο περισσότερο τα χρησιμοποιώ, τόσο πιο άσχημα θα είμαι… μάλλον.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

Ο Νίκος Κυριακίδης γεννήθηκε το 1960 πίσω απ’ τα προσφυγικά του Άι-Σώστη. Είναι μαθηματικός. Πρωτοεμφανίστηκε στο διαδίκτυο το 2011. Το ΄Γυμνασμα’ είναι το δεύτερο βιβλίο του, ενώ κυκλοφορεί, επίσης, η πρώτη ποιητική συλλογή του “Δρόμοι με ματωμένα γόνατα” (Ars Poetica, 2013).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΓΥΜΝΑΣΜΑ’

«Γύμνασμα»
του Νίκου Κυριακίδη

Σελίδες: 38
Διαστάσεις: 21×14
Δέσιμο: μαλακό εξώφυλλο
Λιανική Τιμή: 8,5 ευρώ
Κατηγορία: ποίηση

«Το κακό είναι το σκοτάδι παντού και μυρίζει σαπισμένη ζωή».

Καλεσμένοι σ’ ένα σπίτι.
Έφταναν, κοίταζαν μέσα, μάθαιναν το μέσα, ζούσαν μέσα, βλέπαν και τον «έξω κόσμο» συχνά. Μπαίναν μέσα του, τόσο πολύ.
Μια παραμονή τόσο πολύ οργανωμένη, όλοι σα να πρωτογνωρίζονται τώρα,
μια πρόσκληση για «κάποιο χρόνο» και το θέρετρο. Το θέρετρο
για να υπάρχει το σπίτι, ή αντίστροφα;
Όλοι γνωστοί του οικοδεσπότη, του άψογου οικοδεσπότη, δίπλα του πάντα και η σύζυγός του. Και οι καλεσμένοι να βρίσκουν μέσα στην απόλυτη τάξη, την καθημερινότητα τους. Ν’ αποκτούν πάλι συνήθειες.
Συνήθεια και σπίτι συνώνυμα άλλωστε.
Το σπίτι είναι εξοχικό, μέσα στην φύση που άλλοτε είναι σα να κοιμάται,
άλλοτε ξυπνά, δημιουργεί, επιλέγει, τακτοποιεί ερήμην όλων.
Εις τρόμο, θαυμασμό, όλων.
Κάποιος θεωρεί πως ξέρει πιο καλά το σπίτι, πως ξέρει τις φθορές του,
Ξέρει έστω αμυδρά και όλους τους καλεσμένους κι αυτοί όλοι τον
κοιτούν. Καρτερικά κάποιοι, ανυπόμονα, πανικόβλητα κάποιοι άλλοι.
Να αξιοποιήσει αυτή την αλήθεια που νομίζουν πως ξέρει.
Όλοι στις αναπολήσεις της ζωής τους πριν αυτές τις διακοπές,
σκέφτονται περίπου τα ίδια; Ποιος να ξέρει.. ο πρωταγωνιστής του
μοναδικού ρομάντζου της παραμονής εδώ, ίσως σκέφτεται για όλους.
Αν το πεις αυτό «αναπόληση»…
Ο ένας και οι όλοι, ο Ράσελ για το σύνολο, αναπόφευκτα σχεδόν
μοιρολατρικά, ο ξεχωριστός στις ευθύνες ίσως ξέρει κάτι κι ας είναι το
τίποτε. Το ξέρει σαν αδυναμία. Λυτρωτική πάντως, έστω κι αυτή.
Μετά… μακριά η ζωή, μικρές οι επιμέρους προσωποποιήσεις της.
Απλά θα φανερωθεί ο «πρωταγωνιστής-τίποτε», σαν επιστροφή.
Μαζί της: το σπίτι, οι άψογοι οικοδεσπότες, οι διακοπές, οι καλεσμένοι, η φύση,
οι αναπνοές, οι μόνιμοι κάτοικοι του θερέτρου, όλοι (ίσως)
πολύ-πολύ γνωστοί.

Facebook page βιβλίου > εδώ

logoS2__regular

Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές
Στηρίζουμε όλους τους συγγραφείς!!!
Καραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110,
universe-pathways.blogspot.com
www.facebook.com/Universe.Pathways.Editions/
http://universepaths.wix.com/universepaths
universepaths@yahoo.com

Πατήστε στο κάτωθι μπάνερ για να ενημερωθείτε για το Φεστιβάλ ‘Όψεις του Φανταστικού‘: