Η Ηρω Μουκιου στο «Και για πες…» με την Ελενα Χατζοπουλου

Πρόκειται για τις «Ανθισμένες Μανόλιες», του Robert Harling, οι οποίες θα ανθήσουν και αυτόν τον χειμώνα στο Alhambra Art Theater.

Μια δραματική κωμωδία, όπου η τραγικότητα με το χιούμορ και την ενθάρρυνση ακολουθούν μαζί το μονοπάτι της ζωής, χωρίς όμως να γίνεται μελό… Έξι υπέροχες γυναίκες (Άννα Ανδριανού, Ηρώ Μουκίου, Βάσω Γουλιελμάκη, Κατερίνα Μπιλάλη, Κρίστη Παπαδοπούλου, Εύη Δαέλη), μοναδικές στους ρόλους τους, αναδεικνύουν τις έννοιες της φιλίας, της αγάπης, της αλληλοστήριξης, της αισιοδοξίας και του χιούμορ.

Και η χαρά μου, βεβαίως, ήταν μεγάλη, όταν, μετά το πέρας της παράστασης, βρεθήκαμε με την Ηρώ Μουκίου, σε μια συζήτηση για τις γυναίκες, την ευαισθησία και τα συναισθήματα που σου προκαλεί η παράσταση.

Κυρία Μουκίου, οφείλω να ομολογήσω ότι τα καταφέρατε και συγκινηθήκαμε πολύ…

Ναι… διότι είναι ένα έργο που έχει ακριβώς ό,τι και η ζωή… Εκεί που γελάς, εκεί κλαις… Εναλλάσσεται το γέλιο με το δάκρυ διαρκώς… Κι αυτή είναι και η επιτυχία αυτής της παράστασης… Είναι ένα έργο που χωρίς δυσνόητες και βαθυστόχαστες εκφράσεις, καταφέρνει και μιλάει με απλά λόγια στον κάθε θεατή… Και η κάθε κατάσταση της παράστασης δεν χρειάζεται να περάσει από πολύπλοκη επεξεργασία… Αυτό είναι και το μυστικό. Ένα απλό έργο, που βασίζεται πάνω σε αληθινά γεγονότα. Γεγονότα που μπορούν να συμβούν στον καθένα μας…

Η ταινία αυτή είναι από τις πολύ αγαπημένες μου. Και μετά από τόσα χρόνια που την έχω δει, θυμάμαι ακόμη το συναίσθημα που είχα… Την ίδια στιγμή που γελούσες, την ίδια στιγμή συγκινούσουν βαθιά..

Βλέπεις, είναι σαν ένας οδηγός αισιοδοξίας…. Συναντάμε 6 γυναίκες που ζούνε στον Αμερικανικό Νότο, που όμως θα μπορούσαν να ζούνε και οπουδήποτε… και αντιμετωπίζουνε τα τόσο τραγικά γεγονότα με χιούμορ και αισιοδοξία. Και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στέκονται απέναντι και στον θάνατο ακόμη…

Νομίζω, ότι ο αρχικός τίτλος «Steel Magnolias», είναι και ο πιο ακριβής…

Βεβαίως, γιατί οι ευαίσθητες μανόλιες είναι συγχρόνως και ατσάλινες… Η μανόλια, σαν λουλούδι, είναι πολλή ευαίσθητη και μάλιστα μαραίνεται και πολύ γρήγορα, ενώ το steel προσδίδει την περιβολή σε αυτήν την ευαισθησία…

Έτσι είναι οι γυναίκες;

Ναι. Έτσι ακριβώς είναι οι γυναίκες. Όσο ευάλωτες, ευαίσθητες, αέρινες, φτιαγμένες από αστερόσκονη είμαστε, άλλο τόσο είμαστε και σκληρές… και δυνατές και δυναμικές και περίπλοκες σαν οργανισμοί…

Και ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατές, όπως ακούγεται και στην παράσταση;

Ε, ναι… σίγουρα. Γιατί εκ των πραγμάτων, εάν κάτι δεν σε αγγίξει ή επιβιώσεις από ένα σκληρό άγγιγμα, σίγουρα μαθαίνεις το πώς να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις.

Οι «Ανθισμένες μανόλιες» είναι ένα γυναικείο έργο;

Όχι. Κατά την γνώμη μου όχι, αν και ιδίοις όμμασι είδες κι εσύ Έλενα, πόσους πολλούς άνδρες είχαμε στο κοινό. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν το έργο διαδραματίζεται σε έναν γυναικείο χώρο -που για να είμαστε ειλικρινείς, σήμερα δεν υπάρχει αυτός ο αμιγής χώρος, μιας και οι άνδρες σήμερα πηγαίνουν στο κομμωτήριο-… Αλλά είναι ουσιαστικά ένας χώρος ψυχανάλυσης ή ψυχοθεραπείας. Θα μπορούσε να ‘ναι ένας οποιοσδήποτε χώρος σύναξης ανθρώπων που συνευρίσκονται φίλοι και που εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλο τα μυστικά τους… Αυτά τα μυστικά, αυτών των γυναικών, αυτές οι καταστάσεις δεν πηγάζουν από τον εαυτό τους μόνο. Αφορούν και τους άνδρες. Δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά στους άνδρες τους…

Αλήθεια είναι αυτό. Οι άνδρες είναι μόνιμα παρόντες στο έργο, αν και ποτέ δεν βλέπουμε κάποιον απ’ αυτούς…

Ακριβώς. Και εν τη απουσία τους είναι παρόντες.

Έχουμε 6 διαφορετικές γυναίκες επί σκηνής. Με έξι διαφορετικούς χαρακτήρες…

Ναι, 6 διαφορετικές γυναίκες… που όμως θα μπορούσε να είναι οι διαφορετικές πλευρές μιας γυναίκας… Προσωπικά εκεί το αναγάγω… Γιατί όλες μας έχουμε όλες αυτές τις πλευρές. Την ευαίσθητη πλευρά, την χαριτωμένη, την αγαπησιάρικη, την γκρινιάρα, τη δύσκολη, τη μάνα… Η κάθε μια από εμάς, έχει όλες αυτές τις πλευρές και είναι αυτό που μας κάνει και τόσο περίπλοκες… Έτσι λοιπόν οι 6 διαφορετικοί αυτοί χαρακτήρες, που συναντιόνται, μέσα σε ένα κομμωτήριο, καταφέρνουν, μέσα από αυτήν τη διαφορετικότητα, να ενωθούν με τη φιλία. Και είναι πραγματική φιλία -κάτι που φαίνεται εκ των υστέρων, γιατί εκ του αποτελέσματος μπορείς να κρίνεις κάποιον αν είναι φίλος ή όχι- μιας και στη δύσκολη στιγμή γινόμαστε όλες μια γροθιά.

Γιατί να έρθουμε να δούμε αυτήν την παράσταση;

Χωρίς να θέλω να πω βαρύγδουπα και φανφαρόνικα πράγματα, θα πω ότι θα περάσει κάποιος δύο ώρες ξεφεύγοντας, ειδικά σε αυτήν την δύσκολη εποχή με τον κορωνοϊό, γιατί θα ζήσει μια ιστορία της διπλανής πόρτας. Μια ιστορία απόλυτα αναγνωρίσιμη, θα δει ηρωίδες αναγνωρίσιμες, θα γελάσει και θα κλάψει και θα άγει την ψυχή και τον νου του, με την κυριολεκτική έννοια της ψυχαγωγίας. Τι καλύτερο λοιπόν από το να λαμβάνει κανείς τροφή της νόησης και της ψυχής, μέσα σε τόσο γκρίζους, χαλεπούς, δύσκολους, σκοτεινούς και χωρίς αύριο καιρούς… Πραγματικά θέλω να είμαι αισιόδοξη και είμαι φύσει αισιόδοξη, αλλά δεν παύω να βλέπω και την πραγματικότητα… Δεν θέλω όμως να φρενάρω… θέλω να μπορώ να κάνω σχέδια και μακροπρόθεσμα…

Ποιο είναι το αποτύπωμα αυτού του έργου; Τι είναι αυτό που θα πάρει μαζί του φεύγοντας ο θεατής; Εγώ ξέρω… την έχω την αίσθηση…

Αυτό όντως είναι εντελώς υποκειμενικό… Το τι μπορεί να πάρει κάποιος, είναι ανάλογα με το τι προσλαμβάνουσες έχει… και πώς αποδέχεται το κάθε ερέθισμα. Κατά την γενική όμως ομολογία, αυτό που παίρνει ο θεατής, είναι η διαρκής μάχη με τη ζωή. Το πώς να πέφτεις, το πώς να σηκώνεσαι, πώς να πολεμάς, πώς να αισιοδοξείς, πώς να κρατάς ζωντανό το χιούμορ, ακόμη και στις πιο δύσκολες περιστάσεις. Αυτά νιώθω ότι παίρνει ο θεατής φεύγοντας, γιατί έτσι κι αλλιώς, οι ιστορίες αυτές των γυναικών, με αποκορύφωμα την ιστορία της ηρωίδας που χάνει το παιδί της, είναι δίπλα μας, γύρω μας, τις ακούμε συνέχεια, τις ζούμε… Άρα, τι να πάρει ο θεατής; Τα περιστατικά τα έχει στη ζωή του, με κάποιον τρόπο… Αυτό που παίρνει λοιπόν είναι το κουράγιο να προχωρήσει, ό,τι κι αν του συμβεί.

Κυρία Μουκίου. Αγαπητή μου Ηρώ, πολύ σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες μαζί μας! Σαν ταινία ήταν μια από τις αγαπημένες μου, που μου είχε προκαλέσει έντονα συναισθήματα. Το ίδιο ισχύει πλέον και για αυτήν την παράσταση. Τα καταφέρατε κυρίες μου… μας συγκινήσατε!

ΥΓ. Με την Ηρώ Μουκίου μιλήσαμε και για την εξαίρετη παράσταση «Η φωνή της Λουντμίλα», η οποία θα επανέλθει σύντομα, αλλά και για τη νέα της θεατρική δουλειά, σε κείμενο της Δήμητρας Μήττα, σχετικά με τον μύθο της «Φαίδρας». Όλα αυτά όμως έπονται, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Οι «Ανθισμένες Μανόλιες» στο ALHABRA ART THEATER από τις 29 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Το γνωστό και αγαπημένο σε όλους θεατρικό έργο «Ανθισμένες Μανόλιες» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ μετά την μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού, θα ανθίσει το χειμώνα στο ALHAMBRA ART THEATER κάθε Δευτέρα και Τρίτη και ώρα 21:00 , από τις 29 Νοεμβρίου, σε απόδοση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού.

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε Off Broadway παράσταση και από τότε γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ακολούθησαν περιοδείες πολλών θιάσων σε όλη την Αμερική και στην Ευρώπη και αργότερα το θεατρικό έργο έγινε ταινία που έκανε μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Η ομότιτλη ταινία (Steel Magnolias) σε σκηνοθεσία Χέρμπερτ Ρος και σενάριο του ίδιου του θεατρικού συγγραφέα (Ρόμπερτ Χάρλινγκ) με πρωταγωνίστριες τις: Σάλι Φιλντ, Ντόλι Πάρτον, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, Ντάριλ Χάνα, Ολυμπία Δουκάκη και Τζούλια Ρόμπερτς. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 15 Νοεμβρίου 1989. Είχε λάβει εξαιρετικές κριτικές και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με συνολικές εισπράξεις 95,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Η Τζούλια Ρόμπερτς τότε είχε πάρει υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της.

Μια κωμική τραγωδία για την φιλία, την μητρότητα, την απώλεια, την οικογένεια και τον έρωτα, όλες οι γυναίκες θα βρούν κάτι από την δική τους ζωή. Οι χαρακτήρες και οι διάλογοι μεταφέρουν μηνύματα, πέρα από οποιαδήποτε στενά κοινωνικά στερεότυπα.

Οι «Ανθισμένες μανόλιες» είναι ένα βαθιά κοινωνικό έργο που αντιμετωπίζει δραστικά τη μοναξιά της σύγχρονης γυναίκας. ένα στέρεο έργο, καλογραμμένο, με εξαιρετικούς χαρακτήρες. Όλοι οι ρόλοι στο έργο είναι πρωταγωνιστικοί και κινούνται μέσα σε χρόνο οικειότητας και κλίμα καθημερινότητας, έτσι που το κομμωτήριο γίνεται μια μικρή και κλειστή κοινωνία.

Σε μια κωμόπολη του αμερικανικού Νότου, το κομμωτήριο έχει γίνει στέκι για έξι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Εκεί μοιράζονται τις χαρές και λύπες τους, λένε τα μυστικά τους και ανταλλάσσουν συμβουλές. Όταν μία από αυτές παρουσιάζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, οι υπόλοιπες πέντε της συμπαρίστανται με τον πιο τρυφερό τρόπο. Το πρόβλημα της μιας γίνεται πρόβλημα και της άλλης και έτσι γίνεται η ένωση. Αναγνωρίζουν η μια το πρόβλημα της άλλης.

Αυτές οι έξι ανθισμένες μανόλιες θα συζητηθούν..

Απόδοση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Αθηνά Τρανούλη
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Art Director Φωτογραφιών : Μάριαμ Νίκου
Δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση
Παραγωγή: Βάσια Παναγοπούλου

Παίζουν: Άννα Αδριανού – Ηρώ Μουκίου – Βάσω Γουλιελμάκη – Κατερίνα Μπιλάλη – Κρίστη Παπαδοπούλου – Εύη Δαέλη

Τιμές εισιτηρίων : 15 και 12 ευρώ φοιτητικό, ανέργων και τρίτης ηλικίας

Προπώληση εισιτηρίων : Ticketplus.gr

Alhambra Art Theater
Στουρνάρη 53 Αθήνα, τηλέφωνο 210 5220120 \ site www.alhambra-art-theatre.gr \ Facebook: Alhambra Art Theatre Productions \ Instagram: Alhambra Art Productions