Την Μαίρη Ξένου τη λάτρεψα, ως ηθοποιό, όταν την είδα στην παράσταση “Leopold Ή Κόβοντας Τα Δάχτυλα Του Κοινού” (https://www.sinwebradio.com/reviews/item/27876-eidame-tin-parastasi-leopold-i-kovontas-ta-daxtyla-tou-koinoy-sto-theatro-avaton), του Θανάση Τριαρίδη, στο θέατρο Άβατον. Λίγα χρόνια μετά, τη συνάντησα με μια παράσταση που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου, «Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία» (https://www.sinwebradio.com/reviews/item/38911-eidame-tinparastasionorio-ta-anomimata-enos-egklimatia-sto-theatro-vafeio-lakis-karalis), στο Θέατρο Βαφείον, έργο του Στέφανου Παπατρέχα (το οποίο έλαβε το 2ο Βραβείο Κοινού All4fun, στην κατηγορία Νεοελληνικού Έργου και ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Κάρολος Κουν στην κατηγορία Δραματουργίας Ελληνικού Έργου), στο οποίο έπαιζε και ο Λάζαρος Βαρτάνης. Τον Λάζαρο τον συνάντησα, επίσης, στην παράσταση «Angels In America», του Tony Kushner, στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα (https://www.sinwebradio.com/reviews/item/42007-eidame-tin-parastasi-angels-in-america-sto-theatro-aggelon-vima) και πριν λίγο καιρό είδα μαζί, τον Στέφανο και τον Λάζαρο στην παράσταση «Οι Γειτονιές του Κόσμου», του Γιάννη Ρίτσου, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη (https://www.sinwebradio.com/reviews/item/44007-eidame-tin-parastasi-oi-geitonies-tou-kosmou-sto-theatro-tzeni-karezi).

Και κάπου, το βράδυ της απονομής των θεατρικών βραβείων, κανονίστηκε η συνάντησή μας για μια χαλαρή κουβέντα.

Η Μαίρη, ο Στέφανος και ο Λάζαρος, παρόλο που δεν έχουν ίδια ηλικία, μπορούμε να πούμε ότι ανήκουν στη νέα γενιά ηθοποιών και είναι από τους ηθοποιούς που τους θυμάσαι και που σίγουρα θα τους συναντήσεις πολλές φορές και στο μέλλον.  Ας τους γνωρίσουμε καλύτερα.

∞

Χαίρομαι πολύ που σας συναντώ και σας καλωσορίζω στο Sin Radio. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή: εσείς οι τρεις πώς βρεθήκατε μαζί;

Λάζαρος Βαρτάνης: Με τον Στέφανο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια… 5  χρόνια…

Στέφανος Παπατρέχας: Ο Λάζαρος με είχε σκηνοθετήσει παλαιότερα, μαζί με τον Αναστάση Πινακουλάκη, στην παράσταση «Υγρασία στους τοίχους».

Λάζαρος Βαρτάνης: Ναι, ήταν μια τριλογία μονολόγων. Η πρώτη ήταν το «Mall», την οποία σκηνοθετούσε ο Αναστάσης Πινακουλάκης και μου πρότεινε να σκηνοθετήσουμε μαζί τους άλλους δύο μονολόγους, «Πικρή τριλογία του Νεοφασισμού» και «Το αγόρι της οδού Αμερικής», με τους ηθοποιούς Σταύρο Τζουμάνη και Στέφανο Παπατρέχα, τους οποίους όμως δεν γνώριζα. Ε, κι εκεί γνωριστήκαμε με τον Στέφανο.

Στέφανος Παπατρέχας: Εγώ είχα δει τη Μαίρη στο «Leopold» και φυσικά μου είχε αρέσει πολύ και, όταν η παράσταση επαναλήφθηκε στο Faust, πήγαμε με τον  Λάζαρο για να τη δούμε.

Μαίρη Ξένου: Θα πω κάτι, το οποίο μπορεί να μην το θυμάται ο Λάζαρος. Όταν είχαν έρθει τα παιδιά στο Faust, δεν τους γνώριζα προσωπικά, αλλά τους παρακολουθούσα. Όταν η παράσταση τελείωσε, ήρθαν τα παιδιά να μας πουν συγχαρητήρια και να γνωριστούμε. Ως χαρακτήρας, είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος και αυτό που έκανα ήταν κάτι πολύ δύσκολο για μένα… Όταν ο Λάζαρος μου έσφιξε το χέρι, του είπα «Κανόνισε να συνεργαστούμε… να κάνουμε κάτι μαζί. Θα χαρώ».  Αυτό, ο Λάζαρος μπορεί να μην το θυμάται, αλλά εγώ το θυμάμαι, γιατί ήταν κάτι εντελώς ξένο από μένα. Απορώ ακόμη που βρήκα τη φωνή να πω κάτι τέτοιο σε έναν άγνωστό μου. Αλλά ήθελα τόσο πολύ να το πω…

Λάζαρος Βαρτάνης: Μαίρη, είναι τόσο γλυκό αυτό που μου λες… Σε ευχαριστώ.

Μαίρη Ξένου: Είδες; Ήρθε η ώρα να στο πω. Δεν του το έχω πει όλον αυτόν τον καιρό που δουλεύουμε μαζί…

Και πόσον καιρό δουλεύετε μαζί;

Στέφανος Παπατρέχας: Δουλεύουμε μαζί 1,5 χρόνο τώρα…

Στον «Ονόριο». Και τη Μαίρη πώς τη βρήκατε;

Λάζαρος Βαρτάνης: Όταν αρχίσαμε να συζητάμε με τον Στέφανο για τη διανομή των ρόλων, τότε σκεφτήκαμε τη Μαίρη. Χωρίς να γνωριζόμαστε, χωρίς να την έχουμε ξαναδεί, εκτός από εκείνη την πρώτη φορά.

Είδες το σύμπαν;

Μαίρη Ξένου: Ναι, ήταν μια πολύ ωραία συνάντηση.

Και τώρα πώς είναι, πώς εξελίσσεται αυτή σας η συνάντηση;

Στέφανος Παπατρέχας: Είναι ονειρική! Και δεν το λέω, επειδή δίνουμε μια συνέντευξη και πρέπει να πούμε καλά πράγματα. Είναι ωραία η συνάντησή μας, γιατί υπάρχει και αμοιβαία εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Αυτά είναι πολύ σημαντικά και δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Δεν τα συναντάς συχνά. Αν σκεφτείς και το ρίσκο ότι συνεργαστήκαμε χωρίς να γνωριζόμαστε, γιατί σε αυτήν την διαδρομή μπορεί να ανακαλύπταμε ότι δεν ταιριάζουμε. Γιατί, πέρα από το αποτέλεσμα, το πώς φτάνει κανείς στο αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη διαδικασία. Αλλά αυτό που είδαμε μας άρεσε, αυτό που είχε δει η Μαίρη στις παραστάσεις της άρεσε, οπότε το ένστικτο και των τριών μας επαληθεύτηκε.

Λάζαρος Βαρτάνης: Θέλω να πω για τη Μαίρη, και δεν το λέω καθόλου τυπικά, ότι είναι μια καταπληκτική ηθοποιός, που μου αρέσει πολύ. Αλλά αυτά θα μου πεις είναι και γούστα… Σίγουρα, όμως, αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ότι είναι πολύ δουλευταρού και ακούει πάρα πολύ. Ως σκηνοθέτης, δεν είμαι εύκολος. Θέλω να αγγίζω την τελειότητα, αν γίνεται. Η Μαίρη, όμως, έχει τη διάθεση να ακούσει. Είναι ψύχραιμη, ακόμη και στις εντάσεις της δουλειάς μας, σημειώνει τις οδηγίες και την επόμενη φορά σου φέρνει αυτό που θέλεις. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Είμαι σίγουρος ότι θα πάει μακριά… Και χαίρομαι πολύ που δέχτηκε να συνεργαστούμε στον «Ονόριο».

Μαίρη Ξένου: Δεν περίμενα καθόλου να χτυπήσει το τηλέφωνό μου και να με καλέσουν αυτά τα παιδιά για δουλειά… ούτε στα όνειρ΄σ μου. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνό μου και άκουσα τη φωνή του Λάζαρου, νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Κοίτα… Αυτό που ένιωθα, όταν ξεκίνησε η συνεργασία μου με τα παιδιά, ήταν ένα καλό προαίσθημα και τελικά δεν έπεσα έξω. Ο Λάζαρος έχει κάτι το οποίο μου αρέσει πολύ. Είναι τελειομανής, τα θέλει όλα στην ακρίβεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σου δίνει την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις, όπως το νιώθεις και δεν σου στερεί τη δική σου καλλιτεχνική ταυτότητα και έχει, όταν απαιτείται, έναν τρόπο γλυκό-αυστηρό. Ο Στέφανος, επίσης, έχει έναν τρόπο ευγενή και σ’ ακουμπάει αλλιώς ο λόγος του… Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, με τον δικό του τρόπο κι ο ένας «μπαίνει» μέσα στον άλλο και αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο.

Θα ξαναδούλευες μαζί τους;

Μαίρη Ξένου: (το σκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα…) Θα ξαναδούλευα μαζί τους.

Το σκέφτεσαι;

Μαίρη Ξένου: Ναι, το σκέφτομαι…

Λάζαρος Βαρτάνης: Όταν της τηλεφωνήσαμε για να της κάνουμε την πρόταση για τον «Ονόριο», δεν είπε κατευθείαν ναι. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ζήτησε δύο ημέρες για να το σκεφτεί και να μας απαντήσει. Μετά από δύο ημέρες, βρεθήκαμε από κοντά για να της πούμε τις λεπτομέρειες. Και πήρε ακόμη μια μέρα για να το σκεφτεί. Ε, τέλειο!

Αυτό Μαίρη γιατί το έκανες; Ενώ ήθελες πάρα πολύ να δουλέψεις αφενός και αφετέρου ήθελες να δουλέψεις και μαζί τους…

Λάζαρος Βαρτάνης: Ε, γιατί είναι σωστός επαγγελματίας.

Μαίρη Ξένου: Η λαχτάρα μου να δουλέψω είναι μεγάλη, γιατί αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Όμως, Έλενα, πρόσεξε να δεις κάτι… Δεν χρειάζεται από τη λαχτάρα σου να μπαίνεις σε δουλειές, να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που δεν ταιριάζεις. Είναι τύχη να συνεργάζεσαι με ανθρώπους με τους οποίους έχεις αλληλοεκτίμηση. Οπότε, δεν ήθελα να δώσω μια βιαστική απάντηση, επειδή ήθελα να δουλέψω. Ήθελα να σκεφτώ καλά. Ξέρεις τι μαρτύριο είναι να ξεκινήσεις μια συνεργασία και να υπάρχουν τσακωμοί;

Πώς μπορείς όμως να προβλέψεις ότι η συνεργασία θα είναι «καλή»;

Μαίρη Ξένου: Το ένστικτο που έχω, τις περισσότερες φορές, είναι σωστό. Με αυτά τα παιδιά ένιωσα ότι θα συνεργαστούμε όμορφα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διαφωνήσουμε… Το ένστικτό μου ευτυχώς και σε αυτήν την περίπτωση βγήκε αληθινό. Προς το παρόν τουλάχιστον (γέλια).

Παλαιότερα, σε μια συνέντευξη με έναν νεαρό σχετικά ηθοποιό και σκηνοθέτη, μου είχε πει ότι όταν σκηνοθετεί, λόγω της ηλικίας του, αρκετές φορές αντιμετωπίζει πρόβλημα…

Λάζαρος Βαρτάνης: Ναι… το ασπάζομαι αυτό που λέει. Όταν σκηνοθετείς, ειδικά πιο παλιούς και έμπειρους ηθοποιούς, μπορεί να έχεις κάποιο πρόβλημα…

Στέφανος Παπατρέχας: Αυτό εγώ το έχω νιώσει πιο πολύ ως ηθοποιός, παρά ως σκηνοθέτης. Ως σκηνοθέτης, έχω αναλάβει την ευθύνη αυτού που κάνω και το κάνω, με ευγένεια, σαφές. Είναι μια δική μου δουλειά και πρέπει να υπακούνε σε αυτά αποφασίζω, όχι βέβαια αποφασίζω και διατάζω, αλλά επειδή η τελική ευθύνη είναι δική μου, πρέπει να βαδίσουμε με το δικό μου όραμα. Είναι του σκηνοθέτη οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Ως ηθοποιός, όμως, κι επειδή μικροδείχνω, είμαι ήρεμος, δεν είμαι έντονος και ειδικά όταν δεν ξέρω τον άλλο και μέχρι να νιώσω άνετα, θέλω τον χρόνο μου, έχω νιώσει να με θεωρούν το «μικρούλι» και να υποτιμούν την εμπειρία μου. Όχι απαραίτητα με κακό τρόπο. Απλά επειδή με θεωρούν  μικρό, είμαι και ευγενικός και ήσυχος, σου λέει ας του πούμε και πέντε πράγματα παραπάνω. Και παίρνει χρόνο να καταλάβει ο άλλος ότι δεν είμαι ούτε μικρούλης, ούτε… Το έχω νιώσει όλο αυτό στο υποκριτικό κομμάτι.

Πώς φτάσατε στη σκηνοθεσία;

Στέφανος Παπατρέχας: Ο καθένας είναι από άλλο δρόμο.

Λάζαρος Βαρτάνης: Μια συμφοιτήτριά μου στη σχολή μου έλεγε ότι πρέπει να σκηνοθετήσω… Ήταν κάτι βέβαια που πάντα μου άρεσε. Για πρώτη φορά, όμως, το τόλμησα, με τον Αναστάση Πινακουλάκη, όπου σκηνοθετήσαμε μαζί τον μονόλογο που έπαιξε ο Στέφανος. Πριν από αυτό, έχω υπάρξει περίπου επτά φορές ως βοηθός σκηνοθέτη. Και ομολογώ ότι η σκηνοθεσία είναι κάτι που μου αρέσει λίγο περισσότερο από την υποκριτική.

Στέφανος Παπατρέχας: Εμένα πάλι, μου αρέσει λίγο περισσότερο να παίζω. Κι εγώ από τη σχολή ακόμη αναλάμβανα σκηνοθετικό ρόλο κι έπαιρνα πρωτοβουλίες που λειτουργούσαν. Όταν δε είναι δικό μου το θεατρικό κείμενο, έχω ένα όραμα για αυτό. Το βλέπω σαν σύνολο. Και νιώθω περίεργα να το κάνει κάποιος άλλος, εκτός από εμένα. Είναι ολιστική η προσέγγισή μου. Είναι έντονη η εικόνα που έχω. Φτιάχνεται δηλαδή όλη η παράσταση στο μυαλό μου, πολύ έντονα… Και έτσι κάνω εγώ και τη σκηνοθεσία. Παρόλο που έχω μεγάλη περιέργεια και εύχομαι να μ’ αξιώσει η μοίρα, η τύχη, να δω κείμενα μου σκηνοθετημένα από άλλους. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να πάρει τον «Ονόριο» ένας άλλος σκηνοθέτης και να το δω αλλιώς. Με γοητεύει πολύ αυτή η ιδέα, που δεν την έχω ζήσει, μέχρι στιγμής.

Εσύ, Στέφανε, έχεις και μια τρίτη ιδιότητα…

Στέφανος Παπατρέχας: Ναι, τη συγγραφή. Κάτι όμως που είναι πολύ μοναχικό.

Το γράψιμο είναι μια εσωτερική σου ανάγκη, Στέφανε;

Στέφανος Παπατρέχας: Έγραφα από παιδί διάφορα. Θυμάμαι ότι στο δημοτικό, προσπαθούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα με ιππότες και πριγκίπισσες, ενώ διάβαζα κάτι ανατριχιαστικά και προσπαθούσα να φτιάξω ένα παρόμοιο βιβλιαράκι… το οποίο το είχα δέσει κιόλας (γέλια). Όλο αυτό με γοήτευε και με γοητεύει. Επίσης, εμπλεκόμουν πολύ με τα θεατρικά του σχολείου, ασχολιόμουν με τις διασκευές, αλλά ποτέ δεν είχα γράψει μια θεατρική παράσταση. Στο 2ο έτος της σχολής η καθηγήτριά μου μας έβαλε, ως εργασία, να διαβάσουμε διηγήματα του Τσέχωφ και, κατά ομάδες, έπρεπε να επιλέξουμε ποιο μας αρέσει, ώστε να το κάνουμε θεατρικό, με πλήρη ελευθερία. Στην ομάδα μου κανένας δεν επιχειρούσε να γράψει, οπότε αρχίσαμε μαζί με έναν ακόμη να το πιλατεύουμε. Ήταν κωμωδία και έβλεπα ότι λειτούργησε, ότι οι υπόλοιποι γελούσαν και έτσι διαπίστωσα, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει το γράψιμο. Είναι μια περίεργη διαδικασία, μιας κι εγώ δεν είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος… ένα από τα πράγματα που τρέμω είναι η μοναξιά. Δεν μου αρέσει να μένω μόνος μου πολύ, δεν ανήκω στην κατηγορία όσων επιλέγουν μια μέρα να μην δούνε άνθρωπο… Σε περίπτωση που είμαι μια μέρα μόνος σπίτι, σίγουρα θα πάρω πέντε τηλέφωνα…

Λάζαρος Βαρτάνης: Ισχύει, ισχύει… (γέλια)

Στέφανος Παπατρέχας: Είναι μια μοναχική διαδικασία, η οποία, όμως, δεν ξέρω πώς συνδυάζεται με αυτό που είμαι και πώς τελικά το κάνω… Ίσως επειδή δίνω στον Λάζαρο ή στη Μαίρη να διαβάσουν το κείμενο κι αυτό είναι μια ομαδική εργασία και μια προσπάθεια να μην είμαι μόνος…; Μαζί με ακόμη έναν συμφοιτητή μου είχαμε γράψει την «Αννιούτα», ένα εικοσιπεντάλεπτο έργο, το οποίο το στείλαμε στο festival επί Κολωνώ και το 2012 έγραψα και σκηνοθέτησα ένα πολυπρόσωπο έργο «Το ξέφωτο». Αυτές ήταν οι πρώτες προσπάθειες… ήμουν 23 χρονών… Ε, σήμερα μπορώ να δω τα λάθη που υπήρχαν. Η «Φροσύνη» και η «Πασού» ήταν τα πρώτα έργα που έγραψα κι ένιωσα ότι μου αρέσουν, είναι ολοκληρωμένα και είναι όπως τα θέλω. Την πρώτη χρονιά ανέβηκε η «Φροσύνη», που τη σκηνοθετήσαμε μαζί με τον Λάζαρο και την επόμενη χρονιά, συμπληρωματικά, έγραψα την «Πασού», η οποία ήταν η ίδια ιστορία, από άλλη, όμως ,οπτική.

Κι έρχεται ο «Ονόριο»… Ας μιλήσουμε λίγο για αυτό… το λες και «σάϊκο» (psycho)…

Στέφανος Παπατρέχας: Πολύ σάϊκο… Έχει πλάκα, γιατί όταν τελειώνει η παράσταση, φίλοι ρωτούν «τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου;» (πολλά γέλια). Το έργο αυτό προέκυψε, γιατί ήθελα να γράψω ένα πολυπρόσωπο έργο και μετά τα «Φροσύνη» και «Πασού», έλεγα στον Λάζαρο ότι η πρόκληση πια είναι να γράψω για πολλά άτομα, ώστε να υπάρχουν διάλογοι, σχέσεις και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήθελα να παίξουμε και παρέα. Πάντα με γοήτευε το θέμα της αλήθειας. Αν είναι μία η αλήθεια, αν ο καθένας έχει άλλη αλήθεια, πόσο αλλάζει ανάλογα με την οπτική του καθενός, και θυμήθηκα κάτι που είχε πει η Δήμητρα Παπαδοπούλου σε μια συνέντευξή της, ότι, όταν έγραψε τους «Απαράδεκτους», σκεφτότανε τι ήθελε να δει η ίδια ως θεατής. Οπότε, πήγα με τη λογική του τι θα ήθελα να δω σαν θεατής. Εμένα με γοητεύουν πολύ τα παραμύθια και εκείνες οι εποχές και τα μεσαιωνικά, τα σκοτάδια, οι καταπακτές, τα μυστήρια, ε, και το έδεσα όλο αυτό με την αλήθεια κι έτσι ξεκίνησε το γράψιμο. Μετά, όμως, από πολύ διάβασμα…

Τελικά, όλο αυτό που είδαμε, ήταν αλήθεια ή φαντασίωση;

(γέλια) Στέφανος Παπατρέχας: Όλα ανατρέπονται. Τίποτα δεν είναι αλήθεια… αυτή η αίσθηση ήθελα να δημιουργείται, συνέχεια, στους θεατές. Είμαι πολύ ανοιχτός στο αν ήταν αλήθεια ή φαντασίωση… Τι σημασία έχει, αν τον έλεγαν Ονόριο ή όχι; Ο Λάζαρος, που παίζει και τον ρόλο, ακόμη δεν μας αποκαλύπτει το πώς τον λένε..

Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει λόγος. Αυτό εξάλλου είναι και το παραμύθι… Κι εσένα, Μαίρη, σου δίνουν το κείμενο και το διαβάζεις… Αναρωτήθηκες αν τελικά έκανες καλά κι έμπλεξες μ’ αυτούς τους δύο;

Μαίρη Ξένου: Όσο περνάει ο καιρός και οι παραστάσεις, το αγαπάω όλο και πιο πολύ αυτό το έργο. Το πρώτο πράγμα που είπα, όταν το διάβασα, ήταν «Τι έγραψε; Πώς το έκανε αυτό;». Μετά επικεντρώθηκα στον ρόλο που μου πρότειναν και μου άρεσε πάρα πολύ το ότι θα υποδυθώ μια ηγουμένη, ρόλο που δεν είχα κάνει ούτε στα πλαίσια των σπουδών μου. Σαν άνθρωπος, έξω είμαι εσωστρεφής, ντροπαλή και μαζεμένη, στη σκήνη, επειδή νιώθω ότι υπάρχω, ενώ στην κοινωνία νιώθω πιο περιθωριοποιημένη, και μόνο στη σκηνή νιώθω ότι ακούγεται η φωνή μου, μου αρέσουν πολύ οι πιο εκρηκτικοί ρόλοι. Οι ρόλοι που μπορείς να τα πεις, όπως στην παράσταση «Leopold». Ο ρόλος μου στον «Ονόριο» έχει μια φαινομενική ηρεμία, ενώ βράζει από μέσα, ήταν πρόκληση για μένα, γιατί αυτοί οι ρόλοι με δυσκολεύουν και ίσως είναι και πιο δύσκολοι σχετικά με τη δική μου εμπειρία. Το να φωνάζεις είναι πιο εύκολο, απ’ ότι να βράζεις από μέσα σου και ήταν κάτι που με γοήτευσε πολύ. Μετά απ’ όλον αυτόν τον καιρό, συνειδητοποιώ το μέγεθος του έργου του Στέφανου. Σήμερα μου αναδύονται συναισθήματα που δεν τα είχα στην πρώτη ανάγνωση. Το αγαπώ αυτό το έργο, όσο το ψάχνω ακόμη πιο πολύ, αν και ακόμη αναρωτιέμαι τι μυαλό το έγραψε… (γέλια)

Στέφανος Παπατρέχας: Εγώ πάλι νιώθω σαν να το έγραψε κάποιος άλλος και νομίζω ότι αυτό, όταν το σκηνοθετούσαμε με τον Λάζαρο, ήταν θετικό. Και ήμουνα και είμαι και εύχομαι να είμαι σε ό,τι προκύψει στο μέλλον, αν προκύψει, πολύ ανοιχτός, σε αλλαγές ή σε προσαρμογές ανάλογα με τον ηθοποιό.

Μαίρη Ξένου: Θέλω να προσθέσω ότι το πισωγύρισμα του χρόνου που κάνει στο έργο του ο Στέφανος, γίνεται πολύ εύκολα στον κινηματογράφο. Θεατρικά, όχι. Όμως, τα παιδιά με τη σκηνοθεσία τους το δίνουν εξαιρετικά.

Τώρα και μετά το Βραβείο του Κοινού πώς αισθάνεσαι, Στέφανε;

Στέφανος Παπατρέχας: Δεν αλλάζει κάτι. Όμως, το νιώθω σαν μια αναγνώριση, γιατί είναι πολλές μικρές ομάδες, μικρά θέατρα, που ανεβάζουν κάτι δικό τους και νιώθω κάποια στιγμή την ανάγκη ότι δεν είμαστε με ένα έργο του σωρού, που απλά το έγραψα, το σκηνοθετήσαμε μεταξύ μας και το ανεβάσαμε. Είναι κάτι που έγινε με κόπο, οπότε ένα βραβείο το πιστοποιεί μ’ αυτό. Όπως, επίσης, ήταν τεράστια η χαρά μου και η υποψηφιότητά μου στα Βραβεία Κουν.

Και μέσα σε όλα, τις Κυριακές έχουμε και μια παράσταση «Οι γειτονιές του κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου; Για 3η χρονιά;

Λάζαρος Βαρτάνης: Κάτι λίγο παραπάνω από 3 χρόνια. Μια παράσταση που κανείς δεν περίμενε να έχει τέτοια αποδοχή από τον κόσμο. Αυτό συζητάμε και με τον Στέφανο και με την Νάντια. Βλέπεις, η Νάντια Δαλκυριάδου το διασκεύασε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα συγκλονιστικό έργο.  Τι έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος…

Στέφανος Παπατρέχας: Και τι έχει ζήσει… Είναι τρομακτικό, γιατί αυτή η εποχή δεν είναι πολύ μακριά μας. Μιλάμε για την περίοδο 1940-1950…

Λάζαρος Βαρτάνης: Εμένα οι παππούδες μου μου διηγούνταν πράγματα τα οποία και ο Ρίτσος τα γράφει… Ας πούμε ότι τα ξέρω από πρώτο χέρι…

Στέφανος Παπατρέχας: Στην παράσταση βλέπουμε και νέους και πολύ μεγαλύτερους ηλικιακά… το πόσο συγκινούνται…

Καθαρά πολιτικό έργο.

Λάζαρος Βαρτάνης: Απόλυτα πολιτικό.

Τα τελευταία χρόνια δεν ανεβαίνουν πλέον πολιτικές παραστάσεις.

Στέφανος Παπατρέχας: Έχω την αίσθηση ότι ζούμε και μια εποχή που γρήγορα ξεχνάει πράγματα… δηλαδή ξεχνάει σκάνδαλα που μπορεί να έγιναν προχθές…

Λάζαρος Βαρτάνης: Εδώ ξεχνάμε πράγματα που γίνονται τώρα.

Στέφανος Παπατρέχας: Είναι η εποχή της πληροφορίας, που όλα περνούν γρήγορα. Προσωπικά, έχω πολύ ανάγκη και ως θεατής και ως καλλιτέχνης να δω τέτοιες καταστάσεις ξανά και να ανατρέξω σε γεγονότα και στην ιστορία. Το έργο του Ρίτσου το ανακαλύπτω κάθε μέρα και περισσότερο και αναρωτιέμαι για τα όσα ζήσαν αυτοί οι άνθρωποι. Πόσο εύκολα λέμε, επειδή έχουμε δει ταινίες, έχουμε διαβάσει βιβλία, ότι θυσίαζαν τη ζωή τους; Κι όμως, θυσίαζαν τη ζωή τους, τη ρισκάρανε κάθε μέρα, για τα πιστεύω τους και την ελευθερία. Είναι ένα βαθιά συγκινητικό έργο. Και δεν είναι ούτε δεδομένο, ούτε αναμενόμενο, ούτε εύκολο.

Ξεχνάμε εύκολα ή κάνουμε ότι δεν συμβαίνει κάτι;

Στέφανος Παπατρέχας: Συμβαίνουν και τα δύο. Βλέπεις, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να συνεχίσει να ζει, οπότε του είναι δύσκολο να πρέπει να πάρει θέση και έτσι προτιμάει να βγάλουν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα. Ευκολότερο είναι να κάνουν οι άλλοι τη «βρώμικη» δουλειά κι εσύ να απολαμβάνεις τα αγαθά. Από την άλλη εξαιτίας της καταιγιστικής πληροφόρησης, δεν ξέρω αν μπορείς να τα θυμάσαι όλα…

Λάζαρος Βαρτάνης: Προσωπικά, δεν πιστεύω στην τόση αθωότητα των ανθρώπων. Είμαι λίγο πιο κοντά σε αυτό. Δηλαδή, κάνω ότι δεν θυμάμαι…

Στέφανος Παπατρέχας: Εγώ νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι, και κυρίως άνθρωποι που είναι στη δημοσιογραφία ή στην πολιτική ή σε κομβικές θέσεις, που χρησιμοποιούν αυτήν την άμυνα του ανθρώπου να ξεχνάει. Στρατηγικά, βοηθούν αυτήν την «ανάγκη» του ανθρώπου.

Λάζαρος Βαρτάνης: Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Εγώ δεν έχω ξεχάσει το τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή. Τα καλά και τα κακά. Έχω τρομερή μνήμη, για όλους. Δηλαδή, θυμάμαι το παρελθόν ενός σημερινού Υπουργού. Δεν γίνεται να μην το θυμάμαι…

Ένα παρελθόν μπορεί να αλλάξει (αν μου επιτρέπετε αυτή την αντίφαση);

Λάζαρος Βαρτάνης: Η ιστορία έχει γραφτεί.

Στέφανος Παπατρέχας: Αλλάζει, αλλά για την αλλαγή αυτή χρειάζονται αποδείξεις. Δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν σαν να μην συνέβη. Ακόμη και σε μια ερωτική σχέση. Είμαι πολύ αισιόδοξος, όμως, ότι μπορεί να αλλάξει, αλλά επαναλαμβάνω, χρειάζονται αποδείξεις.

Λάζαρος Βαρτάνης: Δεν είμαστε τόσο αθώοι οι άνθρωποι…  Εκτός αν εγώ δεν είμαι τόσο αθώος… Μπορεί… Μπορεί να τα βλέπω από το δικό μου πρίσμα, αλλά προς το παρόν έχω καλή μνήμη…

Μαίρη Ξένου: Νομίζω χάνουμε το παιχνίδι, όταν συνηθίσουμε την ασχήμια και πούμε, έλα μωρέ τόσα συμβαίνουν καθημερινά…

Συνηθίζουμε το τέρας σιγά-σιγά…

Μαίρη Ξένου: Ακριβώς αυτό… Εκεί νομίζω ότι μπορεί να χαθεί το παιχνίδι. Στην τρομερή μας καθημερινότητα, που τρέχουμε για τον βιοπορισμό μας, οδηγείς, σκέφτεσαι χιλιάδες πράγματα, να προλάβεις τα πάντα όλα… ε, χάνεται το μυαλό σου, με αποτέλεσμα να ξεχνάς τα πιο σημαντικά… να περάσεις δηλαδή με κόκκινο φανάρι και να πεις το γνωστό «έλα μωρέ, δεν έγινε και κάτι». Κι όμως, έγινε! Το ζητούμενο είναι να μην συνηθίσουμε στον ωχαδερφισμό.

Και πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

Μαίρη Ξένου: Ο καθένας να προσπαθεί μόνος του. Να κάνει δουλειά με τον εαυτό του. Λίγο μόνο να σκεφτόμασταν ότι ο απέναντι είναι αδελφός μας, θα ήμασταν περισσότερο μονιασμένοι…

Αδελφός μας; Τον Κάιν και τον Άβελ ξέχασες… Ποιος αδελφός μας;

Μαίρη Ξένου: Τι να σου πω; Ναι… Λες και ερχόμαστε σε αυτήν την κοινωνία για να πάρουμε τη θέση κάποιου άλλου…

Μαίρη, εσύ πώς θα στεκόσουν – αντιμετώπιζες μια κακοποιητική συμπεριφορά; Όχι απαραίτητα ακραία κακή…

Μαίρη Ξένου: Αρχικά θα σκεφτόμουνα τι έχω κάνει εγώ και δέχομαι αυτή τη συμπεριφορά. Μπορεί να ευθύνομαι κάπου κι εγώ. Σε μια κακοποιητική συμπεριφορά, λεκτική ή ψυχολογική, σαν χαρακτήρας θα μαζευτώ, θα κλειστώ στον εαυτό μου και, αν βλέπω ότι η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, μπορεί να δυναμώσω και τα πόδια μου και τον λόγο μου… Πάνω απ’ όλα, είναι η ψυχική  μου υγεία. Περνάμε πάρα πολλές ώρες στη δουλειά. Είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μας και αν δεν είμαστε καλά στη δουλειά, αυτό μετά θα περάσει και στις προσωπικές μας σχέσεις. Το σημαντικότερο είναι να είμαι καλά στη δουλειά μου και όχι μόνο να κάνω τη δουλειά που αγαπάω. Δεν θα καταπιέζομαι ή θα δέχομαι πράγματα, χωρίς λόγο, απλά και μόνο για να βρίσκομαι στη σκηνή. Έτσι λοιπόν, προσπαθώ με όσα κάνω, να μην εξαρτιέμαι αποκλειστικά από αυτήν τη δουλειά. Αν και καταλαβαίνω και όσους δεν εγκαταλείπουν μια δουλειά με προβλήματα, παρόλο που περνάνε δύσκολα…

Στέφανε και Λάζαρε, έχετε βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις;

Στέφανος Παπατρέχας: Έχω βρεθεί με πολύ δύσκολο σκηνοθέτη… Ωστόσο υπάρχει κάτι που μ’ έκανε να μην αναμιχθώ τόσο όσο θα ήθελα να το κάνω… Τα ίδια τα άτομα, τα οποία δεχόντουσαν τη λεκτική επίθεση, δεν αντιδρούσαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορείς να βρεθείς και «κερατάς και δαρμένος».  Δηλαδή, μπορεί να βλέπεις μια συμπεριφορά, να βγεις για να υπερασπιστείς αυτόν που τη δέχεται και τελικά αυτός να σου πει ότι όλα είναι μια χαρά και δεν έγινε και τίποτα…  Είμαι όμως πολύ ανοιχτός στο να υπερασπιστώ όποιον αδικείται, εφόσον και ο ίδιος το θέλει και το διεκδικεί, έστω και υποτονικά ή έστω και κατ’ ιδίαν να μου το ζητήσει… να δω δηλαδή ότι υπάρχει η πρόθεση από πλευράς του… Υπάρχουν άνθρωποι που αρέσκονται να είναι θύματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δίνω άλλοθι σε καμμιά κακοποιητική συμπεριφορά, είμαι τελείως εναντίον σε αυτό και είμαι διατεθειμένος με τον τρόπο μου να βοηθήσω, για να μην συμβαίνουν όλα αυτά. Ωστόσο, είναι και στο δικό μας χέρι να βάλουμε όρια και να ζητήσουμε και βοήθεια και από τους υπόλοιπους που είναι παρόντες. Ακόμη κι αν εμείς δεν μπορούμε, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι χαρακτήρες και ο καθένας μας έχει άλλο τρόπο κι άλλο μέσο, να δράσει. Το σίγουρο είναι ότι οφείλουμε να ζητάμε βοήθεια, όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάτι μόνοι μας.

Μαίρη Ξένου: Το να ζητάς βοήθεια, είναι δύναμη.

Στέφανος Παπατρέχας: Έχω ζήσει στο παρελθόν ομαδική αντιμετώπιση κακότροπου ανθρώπου. Και είναι πολύ θετικό πια, με όλα αυτά τα περιστατικά που έχουν καταγγελθεί, ότι είμαστε ακόμη πιο δυνατοί για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στις περιπτώσεις που αδικούμαστε ή κακοποιούμαστε. Γιατί είναι αλήθεια ότι ο χώρος μας έχει πολύ λεπτές ισορροπίες, στο τι είναι κακοποιητικό ή τι ξεπερνά τα όρια της διαφωνίας και της έντασης της καλλιτεχνικής.

Λάζαρος Βαρτάνης: Νομίζω ότι εκεί ακριβώς είναι και η κακοποιητική συμπεριφορά… δηλαδή, όταν πια φεύγει από το καλλιτεχνικό. Γιατί όταν υπάρχει μια ένταση επάνω στη δουλειά, σαν δουλειά, αυτό το κατανοώ. Αλλά το να συμβούν όλα αυτά που έχουμε ακούσει ότι συνέβησαν, είναι φρικτά πράγματα, γιατί αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά. Έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που είναι απέναντι σου…

Έχει να κάνει και με θέματα εξουσίας…

Μαίρη Ξένου: Δώσε σε κάποιον εξουσία για να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι…

Στέφανος Παπατρέχας: Μα, τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις, όταν τον δεις πώς συμπεριφέρεται στους υφισταμένους του…

Ας δούμε προς το μέλλον. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας, μετά τον «Ονόριο» και «Τις γειτονιές του κόσμου»;

Στέφανος Παπατρέχας: Είμαι σε δύο θεατρικά έργα του Νικορέστη Χανιωτάκη, «Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο» και «Το συρματόπλεγμα», τα οποία παίζονται καθημερινά για γυμνάσια και λύκεια, στον κινηματογράφο Δαναό. Είμαι πολύ χαρούμενος με αυτές τις δουλειές και αγαπάω και απολαμβάνω πολύ το παιδικό και εφηβικό θέατρο. Πέρα από αυτό, βρίσκομαι σε πρόβες με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, για τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», παράσταση που θα ξεκινήσει τον Δεκέμβριο, στο Θέατρο Βρετάνια. Και έχω γράψει κι έχω σκηνοθετήσει μαζί με τη Νάντια Δαλκυριάδου, το πρώτο μου έργο για παιδιά 2-7 ετών, στο οποίο παίζει και ο Λάζαρος και οι Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Αλέξανδρος Καναβός και Σύνθια Μπατσή και ανεβαίνει στο θέατρο Άβατον.

Δύο ετών; Κάθονται τόσο μικρά παιδάκια;

Λάζαρος Βαρτάνης: Κι όμως κάθονται… Βλέπεις υπάρχει ένα κενό σε αυτές τις ηλικίες. Συνήθως στις παραστάσεις, που αναφέρονται στις πολύ μικρές ηλικίες, είναι να πετάξουν δυο μπαλόνια, να κάνουν δυο φούσκες κ.λπ. Αλλά έργο με αρχή, μέση και τέλος δεν είχε ξαναγίνει.

Στέφανος Παπατρέχας: Το έργο μας «Ο Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας», είναι ένα έργο για την προσφορά, για την αποδοχή και για το θάρρος. Και είμαι πολύ χαρούμενος που έχει τέτοια αποδοχή. Όπως, επίσης, χάρηκα που ασχολήθηκα πάλι, με το παιδικό θέατρο από την πλευρά του συγγραφέα και του σκηνοθέτη. Όλο αυτό είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για μένα. Όσον αφορά την παράσταση «Οι γειτονιές του κόσμου», θεωρώ ότι θα έχει πολύ μέλλον ακόμη.

Λάζαρος Βαρτάνης: Εγώ, πέρα από τον «Ονόριο» και «Τις γειτονιές του κόσμου», παίζω και τον «Ηλία, τον πρώτο γάτο χορευτή». Αυτό που θέλω να πω, όμως, είναι ότι, έως τώρα τουλάχιστον, δεν αγαπούσα, αυτό που λέμε θέατρο για παιδιά. Θεωρώ ότι υπάρχουν κάποια είδη, όπως είναι το θέατρο για παιδιά ή μια κωμωδία -χωρίς να τα τσουβαλιάζω όλα, απλά για να συνεννοηθούμε- συχνά αντιμετωπίζονται πρόχειρα. Η αλήθεια είναι όταν ο Στέφανος μου μίλησε για αυτήν την παράσταση, η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα ωχ… Από την άλλη, επειδή έχω εμπιστοσύνη σε αυτά που γράφει, είναι και η Νάντια στην σκηνοθεσία, ήξερα ότι θα κάνουν μια σοβαρή δουλειά και στη σκηνοθεσία. Ευτυχώς είχα δίκιο. Είναι, λοιπόν, μια παράσταση πανέμορφη, που σέβεται τα παιδιά και τους γονείς και είναι τα πάντα φροντισμένα στις λεπτομέρειές τους. Για παράδειγμα, οι ήχοι είναι ιδιαίτερα προσεγμένοι, μιας και απευθυνόμαστε και σε παιδάκια 2 ετών… δεν μπορείς για παράδειγμα να χτυπήσεις κάτι πολύ έντονα… Σε πολλούς συναδέλφους, λοιπόν, που αναρωτιούνται που κάνω παιδικό θέατρο, θέλω να τους πω ότι δεν κάνω ακριβώς παιδικό, αλλά συμμετέχω σε μια πολύ σπουδαία παράσταση.  Επίσης, κάνω πρόβες, με τη Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, σε ένα έργο του Ανδρέα Φουράκη, για την παράσταση «Η μικρή Ασία», το οποίο αφορά μια ιδιαίτερη συνθήκη. Είναι ένα καινούργιο project που έχει ξεκινήσει και είναι υπό μελέτη, όπου 4 θεατές φορούν ειδικά γυαλιά, μέσα στα οποία προβάλλεται η εικόνα των ηθοποιών και με υπέρτιτλους αυτά που λένε. Έτσι με την εξέλιξη της τεχνολογίας και οι κωφοί θα μπορούν να παρακολουθήσουν ζωντανά μια θεατρική παράσταση. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι στη σκηνή δεν μπορείς να κάνεις πολλά, δεν μπορείς να πλησιάσεις πολύ τον άλλο, γιατί μπερδεύονται οι υπέρτιτλοι. Η σκηνοθεσία λοιπόν έχει ιδιαιτερότητα, μιας και πρέπει να συνυπολογιστούν όλα αυτά. Και επίτηδες γίνονται κάποια «λάθη», ώστε να μπορούν να μελετηθούν, από την πλευρά της τεχνολογίας.

Μαίρη Ξένου: Εγώ κάθομαι, με μεγάλη χαρά, και βλέπω τη σειρά «Φλόγα και Άνεμος», στην οποία είχα μια μικρή συμμετοχή. Ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική συμμετοχή, με ρόλο. Μικρό ρόλο, αλλά μου έδωσε τόσο μεγάλη χαρά. Κάθομαι και σαν μικρό παιδί κοιτάω, ξανά και ξανά, τα επεισόδια και μου φαίνεται σαν ψέμα. Συνεχίζω, με χαρά πολύ, να συμμετέχω στον «Ονόριο» και από εκεί και πέρα, έχει ο Θεός. Ό,τι είναι να γίνει, θα είναι για καλό.

Τι να ευχηθούμε;

Στέφανος Παπατρέχας: Θέλω να είμαστε καλά, υγιείς, δυνατοί και να έχουμε εμπνεύσεις και όρεξη. Έχω στο μυαλό μου διάφορα, αλλά δεν ξέρω ποιο μονοπάτι θα διαλέξει η ζωή για μένα και τι θα γίνει τελικά.

Και πάντα να έχεις! Και γιατί όχι να δούμε τον «Ονόριο» σε παιδική εκδοχή…  Εύχομαι σε όλους σας να εκπληρωθούν τα όνειρα σας και το πηγαίο ταλέντο σας να αναδειχτεί, όπως του αξίζει. Σας ευχαριστώ πολύ!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ & ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ

Λάζαρος Βαρτάνης:

Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. (2007).

Έπαιξε σε παραστάσεις με σκηνοθέτες τους: Ν. Δαλκυριάδου, Στ. Παπατρέχα, Ρ. Μοσχοχωρίτη, W. Beckett, A. Fitzgerald, Α. Αβδελιώτη, Ε. Φαναριώτη, Χ. Σουγάρη, Κ. Ασπιώτη, Δ. Κουρούμπαλη, Φ. Κορρού, Γ. Κακλέα, Λ. Μελεμέ, Α. Σωτηρίου, Έ. Γούση, Έ. Παπακωνσταντίνου, Κ. Γάκη, Γ. Καλαϊτζή, Ι. Σιδέρη, Ρ. Πατεράκη, Ν. Βουδούρη, Κ. Γεράρδο, Τ. Ράτζο, Κ. Ρήγο, Δ. Κωνσταντινίδη, Γ. Ρήγα κ.ά.

Έπαιξε σε ταινίες με σκηνοθέτες τους: Π. Γρηγοράκη, Σ. Γκούσκου, Λ. Αγέλαστο, Ε. Μακρή, Α. Χαντζή, Θ. Τότσικα, Στ. Λιόκαλο, Ε. Σανίδη, Φ. Κωνσταντινίδη, Δ. Ψαρρά, Μ. Πανταζή, Α. Πανταζούδη & Θ. Ταταύλαλη.

Τέλος, συν–σκηνοθέτησε τα «Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία», «Πασού», «Φροσύνη», «Έλα να παίξουμε», «Το αγόρι της οδού Αμερικής», «Υγρασία στους τοίχους», τα θεατρικά αναλόγια στο Εθνικό Θέατρο: «Αστερίων», «Χαμένα κορίτσια ή Μέρζεμπουργκ», «Το υπόμνημα» καθώς και το «Μέχρι να ξημερώσει» για το Ραδιόφωνο της ΕΡΤ.

Στέφανος Παπατρέχας:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989.

Απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και αριστούχος απόφοιτος της ανώτερης δραματικής σχολής Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη.

Έπαιξε σε παραστάσεις με σκηνοθέτες τους: Κ. Ασπιώτη, Ν. Χανιωτάκη, Λ. Βαρτάνη, Ν. Δαλκυριάδου, Ρ. Μοσχοχωρίτη, Δ. Μαυρίκιο, Κ. Καπελώνη, Γ. Πιερρουτσάκου, Α. Πινακουλάκη, Έ. Φεζολλάρι, Ηλ. Ελληνικιώτη, Ν. Αρβανίτη, Φ. Μπαξεβάνη, Ε. Γεροδήμου, Κ. Γάκη, Γ. Χατζάκη κ.α.

Έπαιξε σε ταινίες με σκηνοθέτες τους: Π. Γρηγοράκη & Σ. Γκούσκου καθώς και σε τηλεοπτικές σειρές με σκηνοθέτες τους: Ν. Χανιωτάκη, Α. Αγγελόπουλο, Μ. Μανουσάκη & Τ. Ψαρρά.

Συν–σκηνοθέτησε το: «Μέχρι να ξημερώσει» για το Ραδιόφωνο της ΕΡΤ και τα θεατρικά αναλόγια στο Εθνικό Θέατρο: «Αστερίων», «Χαμένα κορίτσια ή Μέρζεμπουργκ» & «Το υπόμνημα».

Τέλος, έγραψε και συν–σκηνοθέτησε τα έργα: Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας (2022), Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία (2020) που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος (2ο Βραβείο Κοινού All4fun στην κατηγορία «Νεοελληνικό έργο» και Υποψήφιος για Βραβείο «Κάρολος Κουν» στην κατηγορία «Δραματουργία Ελληνικού Έργου»), Πασού (2019) και Φροσύνη (2016) που κυκλοφορούν από την Κάπα Εκδοτική, Το ξέφωτο (2011) και είναι ένας από τους δυο συγγραφείς του έργου Ανιούτα (2009).

Μαίρη  Ξένου:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991.

Είναι απόφοιτη του  τμήματος  Λογιστικής του Α.Τ.Ε.Ι  Πειραιά και απόφοιτη της ανώτερης  δραματικής σχολής Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη. Επίσης έχει σπουδές φωνητικής, ορθοφωνίας  και υποκριτικής από το Θέατρο των Αλλαγών.

Έχει παίξει σε παραστάσεις στο Θέατρο Άβατον, Θέατρο Βαφείο, Θέατρο Faust και Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με σκηνοθέτες  τους  Λάζαρο Βαρτάνη, Στέφανο Παπατρέχα (Ονόριο τα ανομήματα ενός εγκληματία),  Νάντια Δαλκυριάδου ( Ο Λευτέρης ένα περιστέρι δίχως ταίρι,     Θα βγω από το αυγό), Μαρία Τσομπανάκου και Βασιλική Κούλη ( Leopold  ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού) , Μαρία Τσομπανάκου ( Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος), Κωνσταντίνο Ντέλλα (Insomnia Greca).

Έχει συμμετάσχει στις τηλεοπτικές σειρές  «Φλόγα και Άνεμος» σε σκηνοθεσία Ρέινας  Εσκενάζυ και  «Φαμίλια»  σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΟΝΟΡΙΟ
τα ανομήματα ενός εγκληματία
του Στέφανου Παπατρέχα

2ο Βραβείο Κοινού All4Fun
(Νεοελληνικό Έργο)
Υποψήφιο για Βραβείο Κοινού All4Fun
(Εικαστική Επιμέλεια – Κοστούμια)
Υποψήφιο για Βραβείο Κάρολος Κουν
(Δραματουργία Ελληνικού Έργου)

Σκηνοθεσία:
Λάζαρος Βαρτάνης – Στέφανος Παπατρέχας

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής
(Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός)
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20.15

Παράταση παραστάσεων μέχρι 20/12

Η παράσταση του έργου «Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία» του Στέφανου Παπατρέχα, το οποίο απέσπασε το 2ο Βραβείο Κοινού All4Fun στην κατηγορία Νεοελληνικού Έργου και ήταν υποψήφιο για Βραβείο Κάρολος Κουν στην κατηγορία Δραματουργίας Ελληνικού Έργου, παρατείνεται μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου λόγω αυξημένης προσέλευσης.

Τη σκηνοθεσία της συνυπογράφουν ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο Στέφανος Παπατρέχας.

Λίγα λόγια για το έργο:
Μεσαίωνας. Οι ισορροπίες ενός μοναστηριού διαταράσσονται από μια μοναχή, που φέρνει την αμαρτία. Μια δούκισσα βασανίζεται από τις ενοχές της και τιμωρείται μέσα από δαίμονες του ύπνου. Τσιγγάνοι στήνουν γλέντι και ξεγελούν ανυποψίαστους διαβάτες. Και ένας μυστηριώδης άνθρωπος – παρών σε όλα – εξαπατάει τους πάντες, γλιστρώντας ανάμεσά τους και καταργώντας κάθε νόμο.

«Νόμοι, άγγελοι, δαίμονες, ψέματα και αλήθεια… Ο άνθρωπος, του οποίου τη σκοτεινή ζωή, μα και τον θάνατο, θα δείτε, έπαιξε με όλα αυτά. Και θα το ακούσετε κι εσείς ποια ήταν η ταυτότητά του και ποια η αλήθεια. Εάν υπάρχει αλήθεια…»

Μια σκοτεινή μεσαιωνική ιστορία γεμάτη αγωνία, μυστήριο και ανατροπές. Μια παράσταση που κινείται ανάμεσα στη θεατρική μαγεία και τον σκληρό ρεαλισμό. Ένα έργο για την αλήθεια, τους νόμους, την ηθική και την εξαπάτηση.

*Το κείμενο της παράστασης κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος*

Συντελεστές:
Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης – Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνικά – Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάκης Λυκοτραφίτης
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίνα Μαυρογένη
Βοηθός σκηνοθέτης – Φωτογραφίες – Trailer – Γραφιστικά: Λιλή Νταλανίκα
Βοηθός σκηνογράφου & ενδυματολόγου – Φροντιστής: Ιωάννα Καλαβρού
Μακιγιάζ φωτογράφησης & trailer: Έλενα Κοκκίνη
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη – Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: ONORIO ΑΜΚΕ

Ερμηνεύουν:
Λάζαρος Βαρτάνης
Αλέξανδρος Καναβός
Σύνθια Μπατσή
Μαίρη Ξένου
Στέφανος Παπατρέχας
Γεωργία Πιερρουτσάκου

Δείτε το trailer:

Info:
Τοποθεσία: Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20.15. Παράταση παραστάσεων μέχρι 20/12/22
Διάρκεια παράστασης: 130 λεπτά
Πραγματοποιείται διάλειμμα 10 λεπτών μεταξύ 2ης και 3ης Πράξης
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6981135820
Τιμές εισιτηρίων: €14 κανονικό, €11 φοιτητικό, €7 ανέργων
Προπώληση: Viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/onorio-ta-anomimata-enos-egklimatia-1/

**Επειδή η παράσταση έχει σκηνές γυμνού και σκηνές βίας, είναι ακατάλληλη για ανηλίκους**