Συνεντευξη [Q&A] με τη Μαιρη Μαραγκουδακη

Αγαπητή κυρία Μαραγκουδάκη, σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio!  Δεύτερη χρονιά φέτος για την παράσταση ‘Hamlet That Punk’, αυτήν τη φορά στη μουσική σκηνή του πολυχώρου Αθηναΐς. Τι σας γοήτευσε σε αυτόν τον ήρωα του Σαίξπηρ και προχωρήσατε στην επιλογή του για τη συγκεκριμένη παράσταση;

Θα έλεγα ότι είναι κάτι πολύ ισχυρότερο από γοητεία αυτό που προκαλεί ο Άμλετ. Για εμένα είναι ένα πρόσωπο συγκλονιστικό. Δεν πρόκειται για ένα φανταστικό ήρωα που περνάει από τις σελίδες ενός βιβλίου στη θεατρική σκηνή και μετά χάνεται, γιατί δεν είναι εξιδανικευμένος από τον ίδιο τον συγγραφέα που τον δημιούργησε. Θέλω να πω ότι ο Άμλετ έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός αληθινού ανθρώπου, συνυπάρχουν μέσα του το σκοτάδι και το φως. Βάλλεται από τα πάθη του, αλλά ταυτόχρονα θέτει υπεράνω του προσωπικού του συμφέροντος το δίκαιο.

Ο Άμλετ παραμένει διαχρονικός και εκφράζει την οργή και την ανατροπή, τόσο στο κλασσικό κείμενο όσο και στη σύγχρονη ανάγνωσή του. Ποια από τα στοιχεία του χαρακτήρα αυτού είναι παρόντα στη σημερινή εποχή, σε μια νεολαία που αναζητά διέξοδο στην κρίση, και μπορεί η εικόνα του να λειτουργήσει ως ένα «καλλιτεχνικής προέλευσης» κίνητρο για δράση σε μια μουδιασμένη από τα προβλήματα κοινωνία;

Η Δανία του Άμλετ, η Αγγλία του Σαίξπηρ, η Αγγλία των punk, όπως και η Ελλάδα της κρίσης διακατέχονται από μια τάση υποκρισίας, μια διάθεση ψευδαίσθησης πως όλα πάνε καλά και τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει. Μια χαρακτηριστική εικόνα είναι αυτή που είδαμε στο internet φέτος το καλοκαίρι, δύο παραθεριστές στις ξαπλώστρες κάποιου ελληνικού νησιού να κοιτάζουν από την άλλη μεριά τη στιγμή που από μπροστά τους περνούσαν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι – θύματα πολέμου από τη Συρία. Μια κοινωνία σε σήψη είναι αυτή που φοράει τη μάσκα της ευημερίας τη στιγμή που η αδικία και το έγκλημα θριαμβεύουν. Ο Άμλετ είναι ο πρίγκιπας που αρνείται να βουλιάξει μέσα στα πριγκιπικά του προνόμια, που απαιτεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, που ψάχνει την αλήθεια σε βάθος, δεν ζητάει εύκολες λύσεις και αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του. Στο πρόσωπό του κάποιοι βλέπουν έναν αντιδραστικό, άλλοι έναν αυτοκαταστροφικό, άλλοι έναν ανόητο και άλλοι ένα ίνδαλμα. Ο Αλμπέρ Καμύ λέει: «Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε έναν κόσμο χωρίς ελευθερία είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι, ώστε η ίδια η ύπαρξή μας να αποτελεί μια πράξη εξέγερσης» και αυτό ακριβώς εκπροσωπεί ο Άμλετ.

Κατά πόσο η κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία / λαός τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε ένα «ιδιόμορφο» είδος έμπνευσης και κίνητρου για εσάς και λειτούργησε σε δημιουργικό επίπεδο, τόσο ως προς το έργο καθαυτό όσο και στη διδασκαλία των ηθοποιών / συνεργατών σας;

Εννοείται πως τα πραγματικά βιώματα αποτελούν την πηγή έμπνευσης για το καλλιτεχνικό μου έργο, το ίδιο άλλωστε ισχύει για όλους τους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Στην πραγματικότητα η δημιουργική διαδικασία είναι να μετατρέψεις τα εσωτερικά και εξωτερικά σου ερεθίσματα σε καλλιτεχνική έκφραση με σκοπό να τα επικοινωνήσεις με το κοινό. Και πως θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτή η επικοινωνία αν αυτά τα οποία μοιράζεται κάποιος με το κοινό που τον παρακολουθεί δεν αφορούν το ίδιο το κοινό; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων και ότι αυτή η επικοινωνία είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνο όταν τα ερεθίσματα του δημιουργού προέρχονται από την ίδια πηγή με αυτά του κοινού στο οποίο απευθύνεται.

Θα θέλαμε και λίγα λόγια για το ρόλο σας ως ηθοποιού στην παράσταση, να γνωρίσουμε λίγο την Γερτρούδη!

Σύμφωνα με τους περισσότερους Σαιξπηρικούς αναλυτές η Γερτρούδη είναι η πιο ακαθόριστη ηρωίδα του Σαίξπηρ, με την έννοια ότι παρόλο που οι δικές της πράξεις παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας και παρόλο που είναι συνεχώς παρούσα, ο χαρακτήρας της μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους ανάλογα με την οπτική του εκάστοτε σκηνοθέτη. Η δική μου ερμηνεία, η οποία αφορά μόνο το συγκεκριμένο ανέβασμα, βλέπει τη Γερτρούδη σαν μια γυναίκα – τρόπαιο για τον σφετεριστή βασιλιά, μια βασίλισσα που πασχίζει να διατηρήσει την ψευδή εικόνα της ευημερίας και της αρμονίας, αυτή η προσπάθειά της την οδηγεί σε μια μοιραία σύγκρουση του εσωτερικού της κόσμου με τον κόσμο που την περιβάλει και αυτό την οδηγεί σε μια καταστροφική αποδόμηση. Χαρακτηριστική είναι μια από τις τελευταίες φράσεις του Άμλετ, λίγο πριν το θάνατό του, όταν απευθύνεται στην ήδη νεκρή μητέρα του με τα εξής λόγια: «Αντίο κουρελιασμένη βασίλισσα».

Ποια είναι η άποψή σας για τη θεατρική σκηνή σήμερα στην Ελλάδα; Κατά πόσο οι θεατρικές ομάδες μπορούν να διατηρήσουν την κινητικότητα στο χώρο με ξεχωριστές προτάσεις και να προσελκύσουν το θεατή / κοινό; Ένα κοινό που δείχνει να επιλέγει το θέατρο, ακόμα και σε αυτήν τη δύσκολη, για πολλούς, οικονομική κατάσταση.

Εγώ από την πλευρά μου δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι το κοινό επιλέγει το θέατρο. Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και στηρίζουν το θέατρο, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του κόσμου που πηγαίνει στο θέατρο με μόνο κριτήριο τη δωρεάν είσοδο, χωρίς να επιλέγει το είδος και το ύφος της παράστασης. Ένα επίσης μεγάλο ποσοστό που επιλέγει με κριτήριο τη διασημότητα των ηθοποιών- συντελεστών. Δυστυχώς οι ομάδες παλεύουν να επιβιώσουν κάτω από απερίγραπτα δύσκολες συνθήκες. Η τραγική αλήθεια είναι ότι η τέχνη του θεάτρου στη χώρα μας απαξιώνεται ολοκληρωτικά από το επίσημο κράτος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μοιραία και από την πλειοψηφία του ίδιου του κοινού. Δυστυχώς το μέλλον του ελληνικού θεάτρου δεν προβλέπεται λαμπρό όσο οι ηθοποιοί – συντελεστές συνεχίζουν να αδυνατούν να καλύψουν έστω και τα έξοδα της παράστασης τους, ούτε λόγος να γίνεται για την προσωπική τους επιβίωση. Μπορεί στην Αθήνα να έχουμε πληθώρα παραστάσεων κάθε σαιζόν (κάτι που δεν ισχύει για τις υπόλοιπες πόλεις), αλλά αυτό οφείλεται μόνο στο πάθος, το πείσμα και την αυταπάρνηση των ηθοποιών και συντελεστών αφενός και σε εκείνο το μικρό κομμάτι του κοινού που συνεχίζει να αγαπά την τέχνη μας και να σέβεται τους καλλιτέχνες.

Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των social media, πόσο σημαντικό είναι ένας θεατρικός χώρος ή / και μια παράσταση / καλλιτέχνης να έχουν μια αξιοπρεπή παρουσία στο διαδίκτυο, μέσω μιας προσωπικής ιστοσελίδας / κοινωνικού δικτύου, με την απαραίτητη, κατά περίπτωση, επικοινωνία με τον κόσμο;

Είναι σίγουρα σημαντικό γιατί σύμφωνα με όσα είπα στην προηγούμενη ερώτηση, είναι και ο μόνος τρόπος που έχει μια θεατρική παράσταση που στερείται χρηματοδότησης, να επικοινωνήσει την ύπαρξη της στο κοινό.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΡΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

MM

Η Μαίρη Μαραγκουδάκη είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης θεάτρου. Απόφοιτος της σχολής θεάτρου του Άκη Δαβή. Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής εταιρείας Modus Faciendi και του studio της οδού Πλαταιών. Έχει δημιουργήσει το θεατρικό εργαστήρι του studio της οδού Πλαταιών, όπου και διδάσκει από το 2010. Από το 2001 έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 20 παραστάσεις. Ειδικεύεται στο πειραματικό θέατρο, γράφει, διασκευάζει ή συνθέτει τα κείμενα των παραστάσεών της. Σαν ηθοποιός έχει ασχοληθεί με το θέατρο δρόμου – σωματικό θέατρο, το σύγχρονο θέατρο, την performance, τον κινηματογράφο και τον σύγχρονο χορό.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘HAMLET THAT PUNK’

_ the wedding dinner (1)

«Hamlet That Punk»
ένας «απροσάρμοστος» ήρωας
Από Τετάρτη 7 Οκτωβρίου στον πολυχώρο Αθηναΐς

Ο Σαίξπηρ το 1599-1600 γράφοντας τον Άμλετ ίσως και να δημιούργησε τον πρώτο «απροσάρμοστο» ήρωα της παγκόσμιας δραματουργίας ή τουλάχιστον τον πιο διάσημο.

Στα τέλη του 1960 στην Αγγλία, όπου και γράφτηκε ο Άμλετ, ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, απογοητευμένη από την υποκρισία και την έλλειψη ουσίας, μεταξύ άλλων, δημιουργεί το κίνημα των Punk. Οι punk όπως και ο Άμλετ είναι οργισμένοι, αηδιασμένοι, χλευαστικοί, ανατρεπτικοί και στα μάτια πολλών επικίνδυνοι.

Η παράσταση παραμένει πιστή στο Σαιξπηρικό έργο, δεν πρόκειται για κάποια διασκευή αλλά για μια νέα σύγχρονη ανάγνωση του Άμλετ μέσα από μια punk- rock αισθητική και ιδεολογία.

Μια ανατρεπτική ματιά πάνω σε ένα κλασσικό έργο, που σκοπεύει να αποδείξει πως ένα έργο είναι πραγματικά διαχρονικό, όταν μιλάει με γλώσσα του «τότε» για το «εδώ και τώρα».

Η παράσταση συνεχίζει για δεύτερη χρονιά, μετά την επιτυχημένη πορεία της τον Μάιο του 2015 στο θέατρο «Βαφείο» και στο φεστιβάλ Βριλησσίων στις 14 Σεπτεμβρίου 2015.

Θα παίζεται κάθε Τετάρτη από 7 Οκτωβρίου έως και 23 Δεκεμβρίου 2015 στη μουσική σκηνή του πολυχώρου Αθηναΐς. Καστοριάς 34-36, Βοτανικός Τηλ: 210-3480.080.

_Hamlet (2)

Οι συντελεστές:
Μετάφραση- σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Εικαστική επιμέλεια- φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Διδασκαλία και χορογραφίες σκηνικής πάλης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Άσπρου
Hairstyling- makeup: Γιώργος Νικολαΐδης
Φωτογραφίες: Τάσος Σκλαβούνος studio Μελενίκου 31

Διανομή:
Άμλετ: Νικόλας Πιπεράς
Κλαύδιος: Νίκος Μαυρουδής
Γερτρούδη: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Λαέρτης- Γκίλντενστερν: Μανώλης Βαζαίος
Οράτιος- Ρόζενκραντζ: Ανδρέας Ανδρεάδης
Πολώνιος- Νεκροθάφτης: Μανόλης Καβίδας
Οφηλία: Κορνηλία Κυριάκη
Μαίρη Άσπρου
Θεοδόσης Σκαρβέλης
Σοφία Νικολοπούλου
Στην “ποντικοπαγίδα” εμφανίζεται ο Σταύρος Ράγιας

Citizen (2)

Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη στις 21:00
Από 7 Οκτωβρίου έως 23 Δεκεμβρίου 2015
Διάρκεια παράστασης: 2:00 ώρες χωρίς διάλειμμα
Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 7 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ατέλειες)
Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr

ΧΩΡΟΣ: Αθηναΐς – μουσική σκηνή
Καστοριάς 34-36, Βοτανικός Τηλ: 210-3480.080

Πρόσβαση:
Με ΜΕΤΡΟ, στάση Κεραμεικός
Από Ιερά Οδό : Γραμμές 856 και Α16 (στάση Σπύρου Πάτση)
Από Λ. Αθηνών : Γραμμές Β16, Γ16, Α15, Β15 (Στάση Σπύρου Πάτση)

Citizen (3)