Συνεντευξη [Q&A] με την Eli Kay

Σε καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το τραγούδι; 

Με το τραγούδι ήθελα να ασχοληθώ από πολύ μικρή, αλλά φοβόμουν και δεν είχα τα εργαλεία για να εκφραστώ. Αργότερα, όμως, ένας καθηγητής μου στο γυμνάσιο μου δίδαξε κιθάρα και, αφού είδε πόσο πολύ μου άρεσε, με ώθησε να συνεχίσω πιο σοβαρά. Μέσα στον πρώτο χρόνο μπορούσα ήδη να γράψω τα δικά μου τραγούδια και αργότερα αποφάσισα πως αυτό ήθελα να σπουδάσω.

Ποια ήταν η αφορμή να τραγουδήσεις και ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που είπες επί σκηνής;

Η αλήθεια είναι πως σαν έφηβη δεν θεωρούσα το τραγούδι το δυνατό μου σημείο, οπότε κρυβόμουν πίσω από την κιθάρα μου για πολλά χρόνια. Έπαιρνα πάντα μέρος στις συναυλίες του σχολείου, γιατί με δελέαζε το γεγονός ότι χάναμε μαθήματα για πρόβες. Κατά τη διάρκεια των προβών για μία συναυλία, είχαμε έλλειψη τραγουδιστών και έτσι η αρμόδια καθηγήτρια μας έβαλε όλους όσοι είχαμε εύηχη φωνή να πούμε και από ένα κομμάτι. Το πρώτο τραγούδι που είπα επί σκηνής, ενώ έπαιζα κιθάρα ήταν το: ‘Όλα σε θυμίζουν’ της Χάρις Αλεξίου. Ωστόσο, θεωρούσα πάντα τον εαυτό μου συνθέτη-στιχουργό και δεν τραγουδούσα, μέχρι που χρειάστηκε να φτιάξω ένα demo για να με δεχτούν στο μεταπτυχιακό μου. Τότε, ο Κώστας Παρίσσης με ώθησε να τραγουδήσω εγώ τα κομμάτια μου. Έτσι έφυγα για 3 μήνες στο Λονδίνο, έκανα μαθήματα φωνητικής στο LCCM και γυρνώντας ηχογραφήσαμε ξανά τα κομμάτια που ακούτε.

Ποια είναι η Eli Kay; Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για σένα;

Είμαι απλός άνθρωπος, αυτό πιστεύω πως φαίνεται και από τη μουσική μου. Λατρεύω να διαβάζω ποίηση και λογοτεχνία, να βγαίνω για περίπατο με τους σκύλους μου και να παίζω γιουκαλιλι. I am a hopeless romantic και κλαίω πολύ εύκολα σε ταινίες. Έχω ψύχωση με τον πρωινό μου καφέ, καθώς δεν μπορώ να λειτουργήσω σαν σώφρων άνθρωπος χωρίς αυτόν. Αυτό που δεν μπορώ να κρύψω, βέβαια, είναι η αγάπη μου για τα βίντεο παιχνίδια και πιο συγκεκριμένα τη μουσική τους.

Ερώτηση που ίσως θα αντιμετωπίσεις συχνά: Πώς και δεν έλαβες μέρος σε κάποια απο τα talent shows που κατά καιρούς προβάλλονται;

Η γενιά στην οποία μεγάλωσα βομβαρδιζόταν συνεχώς από την τηλεόραση και αργότερα το διαδίκτυο. Τα media συνεχώς προωθούν ένα μη ρεαλιστικό μοντέλο επιτυχίας, σώματος και lifestyle στα οποία δεν ένιωθα ότι μπορούσα να ενταχθώ, καθώς η στάση μου σαν μουσικός και ο τρόπος ζωής μου ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό το πρότυπο. Αν εξαιρέσουμε, όμως, τα παραπάνω, ένιωθα, επίσης, πως ένα talent show είναι σαν δίκοπο μαχαίρι για έναν καλλιτέχνη. Παρέχει από την μία δημοσιότητα και μία αίσθηση επιτυχίας, από την άλλη είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς μέσα στον τεράστιο αριθμό ανερχόμενων καλλιτεχνών μέσα από τα talent shows.

Γιατί αποφάσισες να φύγεις για Λονδίνο; Με τι καταπιάνεσαι εκεί;

Το Λονδίνο ήταν για μένα ένα μακρινό όνειρο που εν τέλει έγινε πραγματικότητα. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μου άρεσε το ταξίδι και με την πρώτη ευκαιρία έπαιρνα την βαλίτσα μου και το γιουκαλίλι μου και έφευγα. Σε άλλες χώρες, σε νησιά και χωριά στην Ελλάδα. Η ιδέα του να εξερευνήσω έναν τόπο, μία κουλτούρα και έναν τρόπο ζωής άγνωστο σε εμένα μου κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον. Όσο και να αγαπώ την Ελλάδα, ένιωθα πως μου ήταν απαραίτητη μία αλλαγή σκηνικών, κυρίως για την προσωπική μου ανάπτυξη σαν άνθρωπο και σαν μουσικό. Η επιρροή που είχε το Λονδίνο (όσο και η Ελλάδα) στη μουσική μου είναι πολύ έντονη στα τραγούδια που κυκλοφόρησα. Όσον αφορά στην ενασχόληση μου αυτήν την στιγμή, κάνω μεταπτυχιακό πάνω στο production of popular music στο Kingston University και παράλληλα συνεργάζομαι με συμφοιτητές, ετοιμάζω καινούριο υλικό και εκμεταλλεύομαι όσο πιο πολύ μπορώ τα στούντιο της σχολής μου.

Πρόσφατα κυκλοφόρησες τέσσερα τραγούδια σε digital μορφή σε μουσική και στίχους που έχεις γράψει η ίδια. Θα μας πεις λίγα λόγια γι’αυτα;

Τα τέσσερα αυτά κομμάτια συμβολίζουν τέσσερις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Από όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν τραγουδοποιός μέχρι και το σήμερα. Δεν δείχνουν απαραίτητα την εξέλιξή μου σαν μουσικό ή στιχουργό, δείχνουν την εξέλιξή μου σαν άνθρωπο και αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες που είχα την εποχή που τα έγραψα. Όπως, για παράδειγμα, το Wonderful World καθρεπτιζει τον διχασμό ενός ανθρώπου σε σχέση με την ομορφία και την ασχήμια του κόσμου. Είναι όμορφος ο κόσμος τελικά ή άσχημος; Ή μήπως και τα δύο; Το Echoes, από την άλλη, είναι για μένα η ηχώ μίας τελειωμένης σχέσης η οποία δεν είχε συναισθηματικά τερματιστεί. Το κάθε τραγούδι φυσικά είναι ανοιχτό για πολλές διαφορετικές ερμηνείες.

1X2A4999

Εκφράζεσαι μέσα από αγγλικό στίχο. Το ενδεχόμενο να τραγουδήσεις κάτι ελληνικό το έχεις σκεφτεί; Πώς σου φαίνεται και αν ναι, ποιος θα ήταν ο στιχουργός που θα σε ενέπνεε;

Έχω κάνει πολλές απόπειρες να γράψω ελληνικό στίχο στο παρελθόν. Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και κατέληξα να γεμίζω πολλούς κάδους ανακύκλωσης με πεταμένες ιδέες. Έτσι συνειδητοποίησα το πόσο δύσκολο είναι να γράψει κανείς ποιοτικούς στίχους στα ελληνικά. Τα ελληνικά είναι μια πάρα πολύ πλούσια γλώσσα και στο μέλλον έχω σκοπό να γράψω ελληνόφωνα τραγούδια. Απ’ την άλλη οι φίλοι μου προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου, πράγμα που με οδήγησε στο να σκέφτομαι και να μιλάω στην Αγγλική. Μεγάλη επιρροή πάνω μου, σε μουσική και σε στίχους σε ελληνόφωνα τραγούδια, έχουν τα Υπόγεια Ρεύματα και οι Μπλε.

Ανήκεις την πολύ νέα γενιά ανθρώπων που αντιμετωπίζουν στο ξεκίνημα της ζωής τους την ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτική κρίση. Ποια είναι η γνώμη σου; Τι όνειρα έχεις; 

Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δυσκόλα για όλους, όπως θα είναι και τα επόμενα. Οι νεότερες γενιές το βλέπουν έντονα αυτό, μεγαλώνοντας. Αυτό που ίσως ξεχνάμε εύκολα, λόγω των έντονων προβλημάτων μας, είναι το πόσο μεγάλη δύναμη στη ζωή μας και των συνανθρώπων μας έχει η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ευγένεια. Στις δύσκολες στιγμές είναι που πρέπει να μένουμε ενωμένοι και να αλληλοβοηθούμαστε.

Ένα όνειρο και προσωπικός μου στόχος είναι να γράφω μουσική με την οποία να σχετίζεται ο κόσμος ή να λειτουργεί σαν ερέθισμα για συζήτηση και σκέψη. Η τέχνη είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας και, μέσω της μουσικής, θέλω με τον τρόπο μου να συμβάλλω στην εξέλιξή της.

Ποιους καλλιτέχνες θεωρείς ερμηνευτικά σαν πρότυπά σου;

Για αυτό το θέμα θα μπορούσα να κάνω πτυχιακή! Αλλά θα αντισταθώ στον πειρασμό και θα δώσω μια πιο σύντομη απάντησή μου. Ένα από τα μεγαλύτερα μου πρότυπα στην ερμηνεία είναι η Amanda Palmer. Σαν και εμένα, είναι τραγουδοποιός και αυτή με ενέπνευσε να αγοράσω γιουκαλίλι. Αυτό που μου αρέσει ιδιαιτέρως σε αυτήν την καλλιτέχνη είναι η πολύ δυνατή σχέση φιλίας που έχει με το κοινό της.

Τι ετοιμάζεις για το άμεσο μέλλον;

Έχω ήδη αρχίσει να ετοιμάζω καινούρια κομμάτια και ιδέες (κάποια έχουν ήδη ηχογραφηθεί στις demo μορφές τους), τα οποία ελπίζω να τελειώσω στους επόμενους μήνες. Αν όλα πάνε καλά, θα έχετε και άλλα νέα μου!

Ποια είναι η «αμαρτία» στην οποία δεν μπορείς να αντισταθείς;

Μπορώ να είμαι ειλικρινής; Σοκολατα. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Έχω προσπαθήσει πολλές φορες, χωρίς επιτυχία. Γενικά, οτιδήποτε έχει ζάχαρη, το έχω ανάγκη! Πώς κάποιοι άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους γλυκό; Εγώ θέλω τον καφέ μου υπέργλυκο…

Αλλά τώρα που μένω Αγγλία, έχω συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μου έχει λείψει το σουβλάκι…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ELI KAY

1X2A5072_s

Λέγομαι Ελπίδα Καραλή (Eli Kay) είμαι τραγουδοποιός, τραγουδίστρια και παίζω ηλεκτρικό μπάσο και ukulele. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Νέα Σμύρνη. Από μικρή ηλικία με ενδιέφερε η δημιουργία μουσικής και το γράψιμο στίχων. Στα δεκατρία μου ήμουν πια σίγουρη ότι η μουσική είναι αυτό που με εκφράζει και αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ. Εκείνη την εποχή άκουγα τους Gorillaz και έτσι άρχισα μαθήματα κιθάρας, ενώ παράλληλα έκανα τις πρώτες μου προσπάθειες να γράψω στίχους και να συνθέσω τη δική μου μουσική. Σαν μαθήτρια επηρεάστηκα πολύ από την post rock music όπως: The Cure, Siouxie and the Banshees, Joy Division, Bauhaus και τον Nick Cave. Όμως τον πιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή μου έπαιξε η Amanda Palmer η οποία ήταν η αφορμή για να ασχοληθώ με το ukulele.

Το καλοκαίρι του 2009 πέρασα στο τμήμα της Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής (ΤΕΙ Ηπείρου/Άρτα) και διάλεξα σαν κύριο όργανό μου το ηλεκτρικό μπάσο. Τότε άρχισα να διευρύνω τους ορίζοντές μου στην μουσική και να πειραματίζομαι με πολλά είδη όπως: blues, jazz, darkjazz, indie, folk, psychedelic, electro… Μερικά αγαπημένα μου συγκροτήματα εκείνη την εποχή ήταν: The XX, Ladytron, Infected Mushroom, Bohren and the Club of Gore, Caravan Palace, Modest Mouse, Eurythmics και οι Cocorosie.

Αμέσως μόλις τελείωσα τις σπουδές μου, το καλοκαίρι του 2014, σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να ηχογραφήσω κάποια απ’ τα κομμάτια που είχα ήδη γράψει και έτσι δημιούργησα το πρώτο μου demo στο στούντιο του Κώστα Παρίση. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ να τραγουδήσω, αλλά, μετά από προτροπή του Κώστα, έφυγα τον Ιανουάριο του 2015, για Λονδίνο, όπου έμεινα 3 μήνες και έκανα κάποια workshops για φωνητικά, μπάσο και μουσική παραγωγή. Αυτή την περίοδο άκουγα πάρα πολύ indie/alternative μουσική και επηρεάστηκα από μουσικούς όπως οι Syd Matters, Marble Sounds, Alt-J, Mogwai, Sparklehorse και Massage to Bears. Όλες αυτές οι εμπειρίες και τα ακούσματα με βοήθησαν να δημιουργήσω το προσωπικό μου στυλ.

Μόλις γύρισα στην Αθήνα, άρχισα αμέσως να δουλεύω τα κομμάτια μου μαζί με τον Κώστα Παρίση και τον Μιχάλη Κεχαγιά και τους ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη και την βοήθειά τους.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 έφυγα ξανά για Λονδίνο, όπου κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Kingston University in production of popular music, και ασχολούμαι με τη σύνθεση μουσικής για soundtracks.

Προσωπική ιστοσελίδα | Facebook page | YouTube