Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Στις 4 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθεί μία και μόνη παρουσίαση της επιτυχημένης παράστασης ’12 ‘Ενορκοι’ στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας. Μιας παράστασης που θα συνεχίσει φέτος για τρίτη χρονιά και της οποίας έχετε γράψει την πρωτότυπη μουσική. Ποια στοιχεία του κειμένου, της θεματολογίας και των βασικών εννοιών τους, σας ενέπνευσαν στη δημιουργία αυτού του έργου;

Όταν η φίλη μου και σκηνοθέτιδα των 12 μου πρότεινε να κάνω τη μουσική και μου μίλησε για την ταινία και την όλη ιδέα, εκδήλωσα αμέσως την επιθυμία μου να συμμετέχω και άρχισα να σκέφτομαι και να φαντάζομαι το πώς θα μπορούσε να είναι. Άλλωστε, εκείνη την εποχή ακόμα δούλευε τη μετάφραση και η παράσταση ήταν στα σπάργανα. Έτσι το μόνο εργαλείο μου ήταν το όποιο ένστικτό μου και η βασική ιδέα. Δεν ήθελα να δω την ταινία αρχικά, για να μην επηρεαστώ καθόλου. Κατάλαβα όμως νωρίς πως αυτό που θα έπρεπε να εκφράσει η μουσική είναι ο ψυχισμός των χαρακτήρων σε μία συμπυκνωμένη μορφή και η εξέλιξη τους και το “τσαλάκωμά” τους. Η τρομερή αίσθηση απ’ τη μία του θεατή που δεν μπορεί ουσιαστικά να παρέμβει και απ’ την άλλη του καθημερινού ανθρώπου που ξαφνικά αναλαμβάνει μια τόσο σοβαρή ευθύνη και καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό, με προκάλεσε να βρω έναν τρόπο να το αποδώσω αυτό μουσικά παίζοντας με τις αντιθέσεις των χαρακτήρων και τις πολλαπλές φανερές και κρυφές συγκρούσεις που φέρνουν τελικά την κορύφωση, αλλά και την αποκατάσταση μιας αρμονίας που διέπει τον κόσμο μας. Μία φοβερή στιγμή στην παράσταση που αποτέλεσε έμπνευση για μένα είναι το τι νιώθει κάποιος, όταν συμβαίνει μπροστά του ένα ρατσιστικό ξέσπασμα μίσους. Όλα τα ανάμικτα συναισθήματα που προκαλούνται, θυμός, απόγνωση, απάθεια, θλίψη, ματαίωση, συνθέτουν έναν άλλο “υπόγειο” και αφανή κόσμο μέσα μας που προσπαθεί να απομακρύνει αυτό που ακούμε και βλέπουμε γιατί μας πληγώνει. Αυτός ο άλλος κόσμος είναι φώτα, σκιές, χρώματα και μια “επίμονη” κυκλική μελωδία που συνοδεύει πάντα τον άνθρωπο που προσπαθεί να παραμείνει άνθρωπος μέσα σε μιαν απάνθρωπη συνθήκη.

Πώς προσεγγίζετε τη σύνθεση μουσικής για ένα θεατρικό έργο; Πόσο δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία και αν και πόσο διαφέρει από την κλασική μεθοδολογία που τυχόν ακολουθείτε κατά τη φάση της αναζήτησης και της δημιουργίας μιας μη θεατρικής σύνθεσης;

Επειδή, κατά βάση, συνθέτω τραγούδια, προσέγγισα το θέμα αναλόγως. Έγραψα λοιπόν καινούρια τραγούδια με αφορμή το κείμενο και την παράσταση γενικότερα, είτε εστιάζοντας σε κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα του έργου είτε παίρνοντας τη θέση του θεατή που συμβαίνουν όλα μπροστά του. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποίησα και μουσικά θέματα από τραγούδια που είχα ήδη γράψει και που θεώρησα πως ταιριάζουν με το νόημα της παράστασης. Κάπως έτσι προέκυψε η μουσική στην τελική της μορφή συνδυάζοντας τραγούδια και ιδέες, με στόχο να είναι κάτι ολοκληρωμένο που να έχει από μόνο του λόγο ύπαρξης και ταυτόχρονα να λειτουργεί μέσα στο ίδιο το έργο. Ουσιαστικά επινόησα μία μέθοδο που να με εκφράζει και να μπορεί να λειτουργήσει στο θέατρο το οποίο τελικά με εμπνέει με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να φανταστώ στην αρχή. Έτσι νομίζω πως οι “12 Ένορκοι” αποτελεί μία συνέχεια της δουλειάς μου και όχι κάτι που έγινε κατά παραγγελία και σε συγκεκριμένα πλαίσια. Είχα όλη την ελευθερία κινήσεων που είναι απαραίτητη για οποιονδήποτε δημιουργό, αλλά και την ανάλογη ευθύνη. Οι 12 Ένορκοι είναι η πρώτη μου απόπειρα πρωτότυπης μουσικής για θέατρο και είμαι ιδιαίτερα περήφανος για το αποτέλεσμα και νιώθω πολύ τυχερός.

Έχετε συστηθεί στο κοινό τα τελευταία χρόνια, τα οποία και τυγχάνει να είναι και από τα δυσκολότερα για την κοινωνία μας. Πόσο έχει επηρεάσει η παρούσα κατάσταση τη δουλειά σας και κατά πόσο πρέπει κάποιος να προσπαθήσει πολύ περισσότερο σήμερα απ’ ότι στο παρελθόν, για να επιτύχει στο χώρο της μουσικής;

Για τους δημιουργούς τα πράγματα ήταν πάντοτε δύσκολα. Φαντάζομαι πως κάποιοι επώνυμοι που κατάφερναν να εξαργυρώνουν την φήμη τους τα προηγούμενα χρόνια μέσα από μεγάλες παραγωγές, σήμερα γκρινιάζουν και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Εμείς οι υπόλοιποι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν προλάβαμε τέτοιες εποχές και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να προσπαθούμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε να συνεχίζουμε να παράγουμε υλικό. Εάν δεν γίνει κοινή συνείδηση πως δεν πρόκειται για κάποιο χόμπι ή βίτσιο και πως πρόκειται για εργασία και μάλιστα για λειτούργημα (εφόσον αφορά άμεσα και την παιδεία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό), δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο. Σ’ έναν αληθινά πολιτισμένο κόσμο ο δημιουργός ζει και χρηματοδοτεί τα έργα του από τα πνευματικά του δικαιώματα και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο για την επιβίωσή του, ώστε να μπορεί να ασκεί ελεύθερα το λειτούργημα αυτό. Αυτό θα ήταν μια αληθινή επιτυχία. Μια συλλογική κατάκτηση. Επιτυχημένα ή μη επιτυχημένα θεωρώ μόνο τα δημιουργήματα και αυτά μόνον εκ του αποτελέσματος. Αν το αποτέλεσμα της δημιουργικής διαδικασίας σε βάθος χρόνου επηρεάζει ικανό αριθμό ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και άλλους δημιουργούς, μπορούμε να πούμε πως είναι ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Οι δημιουργοί πρέπει να είναι πολύ αφελείς για να νιώσουν επιτυχημένοι οι ίδιοι, επειδή ένα έργο τους φαίνεται να πετυχαίνει τον σκοπό του. Ίσως βέβαια κάποιοι να θεωρηθούν κάποια στιγμή καταξιωμένοι από την κοινωνία ή την εξουσία, αλλά και πάλι δεν πιστεύω πως αυτό αποτελεί κάποια ουσιαστική ανταμοιβή. Η μόνη ανταμοιβή είναι η εξασφάλιση των συνθηκών που μας επιτρέπουν την αξιοπρέπεια και την αφοσίωση σε αυτό που κάνει ο καθένας.

Το 2015 είχατε κυκλοφόρησε διαδικτυακά μία διασκευή στο κλασικό τραγούδι των Μανώλη Χιώτη / Χρήστου Κολοκοτρώνη «Απόψε φίλα με» σε δική σας ενορχήστρωση και παραγωγή. Πολλά κλασικά τραγούδια κατά καιρούς διασκευάζονται και είτε τους δίνεται μια νέα πνοή είτε ευχόμαστε να μην τα είχαν «πειράξει» ποτέ. Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη για έναν δημιουργό που αναλαμβάνει ένα τέτοιο εγχείρημα; Υπάρχει περιθώριο για πρωτότυπη δημιουργία στις μέρες μας;

Οφείλουμε σίγουρα να σεβόμαστε τους παλιότερους δημιουργούς που έχουν προσφέρει τόσα διαμάντια στο ελληνικό τραγούδι και σε δύσκολες μάλιστα εποχές. Είναι αλήθεια πως η χώρα μας παρόλο που είναι μία μικρή χώρα έχει τεράστια παράδοση στο τραγούδι που χάνεται βαθιά μέσα στον χρόνο. Αποτελεί ένα από τα ανθεκτικότερα κομμάτια του πολιτισμού μας. Ένα κλασικό, αστικό, λαικό τραγούδι, όπως είναι το “Απόψε φίλα με”, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από επίδοξους ερμηνευτές ή διασκευαστές. Αντίθετα, όλοι όσοι το επιχειρούμε, αντιμετωπίζουμε τη δυσκολία να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να το υπηρετήσουμε. Το ίδιο όμως το υλικό ένας απ’ τους λόγους που είναι ανθεκτικό είναι γιατί είναι εύπλαστο και μπορεί να διασκευαστεί χωρίς να αλλοιωθεί ο πυρήνας του. Όσο περισσότερο και σε βάθος ασχοληθεί κάποιος, τόσα οφέλη θα αποκομίσει. Η πρωτότυπη δημιουργία, δηλαδή τα καινούρια τραγούδια, είναι το να προκύπτει μία νέα σύνθεση με τα ίδια βασικά υλικά που έχουμε στην διάθεση μας. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στην δημιουργία. Κάτι σαν σκυταλοδρομία είναι η τέχνη. Το πρόβλημα εντοπίζεται στους τρόπους που οι νέες συνθέσεις συναντούν τους αποδέκτες τους κι εκεί ακριβώς είναι που τα περιθώρια στενεύουν. Εγώ πιστεύω πως υπάρχει περιθώριο και έχω βάσιμες ενδείξεις γι’ αυτό. Απλά χρειάζεται μία συνείδηση και όσο αφορά τους δημιουργούς και όσο αφορά το κοινό τους. Και μία “οικονομία” στην παραγωγή και στην προώθηση θα έκανε πολύ καλό και θα εξισορροπούσε τα πράγματα. Αλλιώς, συνεχίζουμε το καταναλωτικό μοντέλο και στην τέχνη που τώρα πια νομίζω βλέπουμε όλοι καθαρά τις συνέπειες του.

Είστε δημιουργός της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ΙnRealTimeRecords. Πώς βλέπετε τα μουσικά πράγματα σήμερα, με τις ψηφιακές πλατφόρμες να έχουν επικρατήσει, και τα έργα πολλές φορές να δίδονται ακόμα και δωρεάν στο κοινό;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει σε όλα τα μέρη του κόσμου η κουλτούρα και η νοοτροπία που να υποχρεώνει κάποιον όταν χρησιμοποιεί ένα έργο τέχνης είτε σε επαγγελματικό επίπεδο, είτε σε καθαρά προσωπικό πρέπει να καταβάλλει και το ανάλογο αντίτιμο. Είτε αυτό αφορά πνευματικά δικαιώματα είτε το ίδιο το έργο σε ψηφιακή ή άλλη μορφή, πρόκειται για προϊόν που η διαδικασία παραγωγής του περιλαμβάνει πολλαπλό κόστος σε χρόνο, ενέργεια, χρήμα,εργασία και κόπο πολλών ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει ο τρόπος και η κατάλληλη τεχνολογία ώστε να μπορεί να καταβάλλεται αυτόματα με τη χρήση το αντίτιμο και ελπίζω να εφαρμοστεί και να περιοριστούν οι αδικίες. Οι λόγοι που μέχρι τώρα δεν εφαρμόζεται είναι καθαρά κερδοσκοπικοί των μεγάλων εταιρειών, η έλλειψη πρωτοβουλίας των νομοθετών και η ελάχιστη ευαισθητοποίηση των πολιτών. Είναι μία κοινωνική αρρώστια των αιώνων που ζούμε το να αναγνωρίζεται αξία μόνο στην ύλη, παραμερίζοντας τον ίδιο τον άνθρωπο και τις πνευματικές του ανάγκες.

Πώς τα πάτε με τα social media και την τεχνολογία γενικότερα;

Τα χρησιμοποιώ ανάλογα με τις ανάγκες που εμφανίζονται κάθε φορά. Ξέρω πως είναι κατά κάποιον τρόπο εθιστικά και είναι πράγματι επίφοβο “να κολλήσεις” εκεί σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο (που ως γνωστόν δεν γυρνάει πίσω) κι έτσι προσέχω. Όταν ένα καινούριο μέσο εμφανίζεται, έχουμε την τάση να πέφτουμε με τα μούτρα σαν τους ιθαγενείς για κάποια χρόνια. Μετά έρχεται ο κορεσμός και μια κάποια απομυθοποίηση του μέσου κι έτσι κάπως έχουμε μιαν ισορροπία. Κάτι παρόμοιο θα συμβεί (αν δεν συμβαίνει ήδη) και σε αυτήν την περίπτωση. Κατά μίαν έννοια πρόκειται για ένα ψηφιακό καφενείο. Εμένα με γοητεύει εξίσου ή και περισσότερο το “αναλογικό” καφενείο γιατί σου επιτρέπει την παρατήρηση των άλλων σε πραγματικό χρόνο. Περισσότερο παρατηρώ τι συμβαίνει λοιπόν στα μέσα αυτά, παρά δραστηριοποιούμαι. Το σίγουρο για μένα τουλάχιστον είναι πως δεν έχω κανέναν σκοπό να συμμετέχω στο ξεκατίνιασμα, στην καφρίλα και όλη αυτή την ανοησία που βλέπουμε και δυστυχώς είναι αρκετά αποκαλυπτική για την κοινωνία που καλούμαστε να ζήσουμε. Η “ζημιά” που έκανε η τηλεόραση όλα τα προηγούμενα χρόνια νομίζω φαίνεται στο επίπεδο του διαλόγου στο internet. Θα περίμενα σαφώς κάτι πολύ καλύτερο, αλλά ταυτόχρονα δε με εκπλήσσει κιόλας αυτή η εικόνα της χυδαιότητας, του ναρκισσισμού και της λεκτικής βίας που φυσικά πάντοτε εκφράζεται “εκ του ασφαλούς”. Με προβληματίζει αρκετά το αν όλο αυτό εγκατασταθεί ως αντίληψη, τι θα συμβεί όταν μοιραία ξεχυθεί και στους δρόμους.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σύντομα θα κυκλοφορήσει το cd των 12 ενόρκων το οποίο εκτός από τα ορχηστρικά θα περιλαμβάνει και κάποια τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή την παράσταση. Θα κυκλοφορήσει και διαδικτυακά μια διασκευή που ηχογράφησα πρόσφατα σ’ ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της νεότερης Ελλάδας, του Κώστα Γιαννίδη. Σίγουρα το επόμενο διάστημα θα έχουμε και κάποια δείγματα από το 2ο album με τραγούδια που ετοιμάζω και βεβαίως ανυπομονώ για την επόμενη θεατρική παράσταση που θα συνεργαστούμε ξανά με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, πάλι στο θέατρο Αλκμήνη. Αναμείνατε στο ακουστικό σας λοιπόν..

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΕΡΡΟΥ

Ο Γιώργος Περού (Γιώργος Κεφαλλωνίτης) εμφανίστηκε πρώτη φορά παρέα με τον Ζακ Στεφάνου στο πλαίσιο ενός ακουστικού σχήματος. Μετά από μία μικρή καλοκαιρινή περιοδεία στις Κυκλάδες, οι δυο τους κατέληξαν στο Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών (καλοκαίρι | φθινόπωρο 2011) ενώ οι εμφανίσεις τους τον χειμώνα συνεχίστηκαν στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη (Κόκκινη Σβούρα, Barωδος κ.α.). Παράλληλα παρουσίασε δείγματα της δουλειάς του σε διάφορους χώρους, όπως το Nueva Trova και το After Dark (χειμώνας 2011|άνοιξη 2012) με τους συνεργάτες του (Θάνο Μιχαηλίδη, Άγγελο Παπαδάτο, Σωτήρη Καστάνη) και έκανε μια σειρά εμφανίσεων στην Αθήνα (Barazz, Black Duck) με την Λόλα Γιαννοπούλου στο πιάνο και τη φωνή. Το καλοκαίρι του 2012 εμφανίστηκε σε περιορισμένο αριθμό συναυλιών με τον Στάθη Δρογώση. Στις αρχές του 2013 ξεκίνησε η συνεργασία του με το Μανώλη Φάμελλο, με πάνω από 30 εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα, ο ίδιος συμμετείχε ως μουσικός και ενορχηστρωτής στους τελευταίους δίσκους του Μανώλη Φάμελλου και του Λόλεκ. Ενώ έκανε την παραγωγή και την ενορχήστρωση της μουσικής για την θεατρική παράσταση The Man From Earth σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη που ανέβηκε στο θέατρο Αλκμήνη τον Οκτώβριο του 2013. Έχει σπουδάσει ηχοληψία, μουσική τεχνολογία και από το 2010 έχει δημιουργήσει μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία και το δικό του Home Studio.

Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Δύο κόσμοι» κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη εταιρεία του (ΙnRealTime Records).

Facebook Page: https://www.facebook.com/pages/Giorgos-Perou/223466514343763?

Ιστότοπος: http://giorgosperou.bandcamp.com/
You Tube: http://www.youtube.com/user/GiorgosPerou
Soundcloud: https://soundcloud.com/inrealtime-records

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ’

Στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας
για μια μοναδική παράσταση με ζωντανή ορχήστρα!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016
ΕΝΑΡΞΗ 3ου ΧΡΟΝΟΥ

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά… μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια! Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους; Και με τι «κόστος» για τον καθένα από τους 12;

Η A PRIORI παρουσιάζει ξανά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της έβδομης τέχνης και μεταφέρει τους “12 Angry Men” σε μια «θεατρική» αίθουσα ενόρκων.

Η παράσταση που απέσπασε δύο βραβεία All4fun (καλύτερης παράστασης και πρώτου ανδρικού)καθώς και το 34ο κορφιάτικο βραβείο (καλύτερης σκηνοθεσίας), έπειτα από δύο χρόνια sold-outπαραστάσεων και μία επιτυχημένη περιοδεία, εγκαινιάζει το ξεκίνημα της 3ης χρονιάς με μία μοναδική παράσταση στον μαγευτικό χώρο του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας και την επίσημη κυκλοφορία του album με την μουσική της παράστασης.

Για πρώτη φορά, την ατμοσφαιρική παράσταση πλαισιώνει ζωντανή ορχήστρα όπου 7 εξαίρετοι μουσικοί θα συμπράξουν με 12 ηθοποιούς στον προαύλιο χώρο ενός από τα πιο όμορφα και επιβλητικά κτίρια στην Αθήνα. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο νέος ταλαντούχος συνθέτης και τραγουδοποιός Γιώργος Περού.

Την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας μετατρέπεται σε δικαστικό μέγαρο, θέτοντας τους θεατές στη θέση των ενόρκων.

Υπόθεση
Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις – δυστυχώς διαχρονικές – προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας. «12 θυμωμένοι άντρες» κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε συγκρούονται. Έχουν κληθεί να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας το βάρος της ευθύνης που φέρνει η κάθε τους απόφαση.

Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Reginald Rose
Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Promo video: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Φωτογραφία: Γιάννης Βελισσαρίδης/Γιάννης Πρίφτης
Γραφιστική επιμέλεια: Σπύρος Δαπέργολας
Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Παραγωγή: A PRIORI
Επίσημος δικτυακός τόπος παράστασης: www.a-priori.gr
Δείτε το βίντεο της παράστασης:

Οι 12 ένορκοι είναι:
Χριστόδουλος Στυλιανού, Τρύφων Καρατζάς, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος

Συμμετέχει: Αλέξης Σταυριανός
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Παίζουν οι μουσικοί:
Διονύσης Βερβιτσιώτης – 1ο βιολί
Μιχάλης Βρέττας – 2ο βιολί
Ηλίας Σδούκος – βιόλα
Μιχάλης Πορφύρης – βιολοντσέλο
Κώστας Πατσιώτης – κοντραμπάσσο
Ίρις Νικολάου – πιάνο
Γιώργος Περού – ηλ. Κιθάρα (ενορχήστρωση/διεύθυνση ορχήστρας)

Info
Χώρος: ΜΕΓΑΡΟ ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ
(τέρμα οδού Λόρδου Βύρωνα, Πεντέλη)
Παράσταση: ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016 στις 21.00
Διάρκεια: 90’ (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: 12€ (προπώληση), 15€ (πόρτα)
ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΘΑ ΔΙΑΤΕΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ.

Προπώληση εισιτηρίων:

– Ηλεκτρονικά μέσω https://www.viva.gr/tickets/theater/megaro-doukissis-plakentias/oi-12-enorkoi/

– Στα σημεία:

– Σε συγκεκριμένα σημεία στην περιοχή της Πεντέλης, μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου ΦΙΛΟΙ ΜΕΓΑΡΟΥ ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ – τηλ. 210 6133893 (10.00-14.00 & 18.00-20.00)
– Στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ (Αλκμήνης 8, Γκάζι – μετρό Κεραμικός) μετά τις 18.30 – τηλ. 210 3428650

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ.

Σημείωμα της σκηνοθέτη
Η ιδέα να παρουσιάσω το έργο «ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ» ήρθε πριν τρία χρόνια περίπου όταν είδα την ταινία “12 angry men” τουSidney Lumet. Στο site www.tocinemadaki.gr (που ασχολείται με τον κινηματογράφο) είχε γραφτεί μία κριτική για το “the Μan from Earth” (την προηγούμενη μου σκηνοθετική δουλειά) όπου εκφραζόταν στο τέλος η επιθυμία να δει και το “12 angry men” το φως ελληνικής σκηνής. Είχα ξανακούσει για την ταινία από έναν φίλο μου, που μου είχε προτείνει να την σκηνοθετήσω, οπότε όταν διάβασα κι αυτό, πείστηκα ότι πρέπει να τη δω. Χαίρομαι για τις παροτρύνσεις αυτές, γιατί η ταινία με άγγιξε και θέλησα κι εγώ να τη δω επί σκηνής. Θέλησα να δω 12 ηθοποιούς, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, να κορυφώνουν και να ηρεμούν σ’ ένα καρδιογράφημα 120 παλμών και άνω.

Στη θεατρική του μεταφορά, κράτησα την εποχή που γράφτηκε το έργο, γιατί βρίσκω πολύ ελκυστικό όταν το θέατρο, μας παίρνει από το τώρα και το εδώ και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη και χρόνους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, παρά τη χιλιομετρική και χρονική του απόσταση από το εδώ και το τώρα, μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους. Οι ίδιες απόψεις θα μπορούσαν να εκφραστούν και σήμερα, ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό κι αυτό δεν το λες καθόλου «ευτυχώς». Και δεν μιλάμε μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά επίσης κοινωνικό, θρησκευτικό, σεξιστικό και οπουδήποτε χωράει η έννοια του διαφορετικού. Δηλαδή παντού.

Στην παγκόσμια πραγματικότητα του σήμερα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα, που προφανώς δεν ήταν πολύ καλά θαμμένα. Ακόμη, γίνονται προτάσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη δική μας. Απόψεις και πιστεύω που εκφράστηκαν σ’ ένα έργο του ’57 το οποίο γράφτηκε ωκεανούς μακριά από την Ελλάδα, μεταφέρονται αυτούσια στο τώρα και στο εδώ και τίποτα δεν σου «χτυπάει». Ο άνθρωπος συνεχίζει να επιλέγει να είναι αστόχαστος και να καταδικάζει -είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά- με την πρώτη ευκαιρία τον συνάνθρωπο του. Αυτό, κάνει το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, δείχνοντας μας ότι ο ρατσισμός αντιστέκεται σθεναρά ακόμη σε ιδέες περί φιλελευθερισμού. Αλλά, οι ιδέες αυτές παρά του ότι απαιτούν σθένος, καίνε ακόμη μέσα σε Ανθρώπους που αγωνίζονται για την αλήθεια, την αγάπη και τη συγχώρεση με όλο τους το είναι.