Ο Γιωργος Νικολαϊδης στο studio | Ραδιοφωνικη εκπομπη ‘Παστα Φλωρα, Στελιο ηρθες;’ (23/02/2019)

O Γιώργος Νικολαΐδης συζήτησε με την Κωνσταντίνα Κούτσικου, με αφορμή τον μετα-φεμινιστικό και αντιστερεοτυπικό μονόλογο “MAIDen”, που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για θέατρο & τις εξελίξεις στην τριλογία που αφορά στην παράσταση, τη συνολική του δράση στα δικαιώματα που αφορούν την διαφορετικότητα και μας εισήγαγε προβληματισμούς για την ατομική ευθύνη του καθενός απέναντι στην βια και τον ρατσισμό, με τις σκέψεις και τις λέξεις του.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη, από όπου αποφοίτησε το 2006. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής (με τους Έκτορα Λυγίζο και Νίκο Καραγέωργο), χορού (με τις Μάρθα Κλουκίνα και Αντιγόνη Γύρα), σωματικής παραστατικής τέχνης / θεάτρου (με το Γιάννη Ο. και την Ιωάννα Καμπυλαυκά).

Εργάστηκε ως ηθοποιός-performer στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τη χοροθεατρική ομάδα «Κινητήρας» της Αντιγόνης Γύρα, την ομάδα σωματικού θεάτρου «Splish Splash» του Γιάννη Ο. και τη θεατρική ομάδα Υπό το Μηδέν του Νίκου Καραγεώργου.
Έχει γράψει τρία θεατρικά έργα.
Σήμερα, εργάζεται ως εκπαιδευτής ενηλίκων στον Εκπαιδευτικό Όμιλο «Νίκος Αμάραντος» και ως εκπαιδευτής ενηλίκων-εμψυχωτής σε βιωματικά σεμινάρια ψυχολογίας και αυτογνωσίας, και σε θέματα έμφυλων ταυτοτήτων.

Έχει προσφέρει εθελοντική εργασία σε ομάδες και συλλογικότητες που ενεργοποιούνται στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα. Εργάστηκε ως συντονιστής πρότζεκτ δημιουργικής απασχόλησης παιδιών στη Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων Ελληνικού. Συνεργάζεται-συμμετέχει σε δράσεις του Δικτύου Γυναικών Μεταναστριών «Melissa Network».

Maid – Mom Made – Mermaid (Το βιβλίο)

Οι εικόνες του έργου είναι σαν παλιές φωτογραφίες, μια σέπια άχρονη που ανακαλεί το αρχέγονο δίδυμο μάνα-γιος. Ο μονόλογος της μάνας ανοίγει, ο μονόλογος του γιου κλείνει. Στη μέση οι φωτογραφίες, ο χρόνος που παγώνει, τα στιγμιότυπα μιας αέναης ενήλικης παιδικότητας, ο γιος παιδί, ο γιος μεγάλος, η μάνα πάντα εκεί, καρφωμένη σε μια ηλικία που επιτρέπει το πηγαινέλα στον χρόνο.

Παιδικά τραγούδια, νανουρίσματα, ξεματιάσματα, ένας κόσμος γνώριμων ήχων. Κι ένας κόσμος που ανοίγεται στην παντοδυναμία της γλώσσας. Η γλώσσα τραγουδάει, θυμάται, αγγίζει, βρίζει, καθαιρεί, γεύεται, προσεύχεται, ξορκίζει, φιλάει, φτύνει. Ο λόγος της κοφτός. Κάποτε τελεστικός, ίδια πράξη. Κι η γλώσσα συλλαβίζει και διδάσκει τη λέξη-μήτρα των πάντων: Μαμά. Η ίδια η γλώσσα η πιο μεγάλη μάνα.

Κυριαρχούν τα σώματα, τα χέρια, τα πόδια, η μάνα-αιδοίο, οι γλώσσες, τα χείλη. Ένα βαθιά σωματοποιημένο κείμενο. Τα σώματα περιστρέφονται, πονάνε, γεννάνε, σμίγουν και χωρίζουν, βγάζουν νύχια και δόντια, ματώνουν, τρώνε κι αδειάζουν, το ένα σώμα τρέφει το άλλο, το αρρωσταίνει και το γιατρεύει, το πονάει και το καταπραΰνει.

Μια σχέση σαρκοβόρα και μια εν εξελίξει μεταμόρφωση. Μια ολομεταβολή, τα τέσσερα στάδια ζωής του εντόμου, από το εμβρυϊκό αυγό στην προνύμφη, από τη χρυσαλλίδα στην πεταλούδα. Αλλά και μεταμόρφωση προς το άφυλο ψάρι. “Χωρίς γεννητικά όργανα, χωρίς παντελόνι, χωρίς φούστα”.

Με αυτή τη μεταμόρφωση καταλαγιάζει το λαχάνιασμα, το ασθματικό κείμενο αφήνει μια τελευταία βαθιά ανάσα πριν το σώμα αφεθεί στη δύναμη του νερού. (Κωστής Παπαϊωάννου, Εκπαιδευτικός, τέως Γ. Γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)

MAIDen (H παράσταση)

Το πρώτο μέρος πήρε την μορφή παράστασης, σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου, με τον τίτλο MAIDen, υπό την αιγίδα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ). Η MAIDen ξεκίνησε το ταξίδι της από το Εδιμβούργο της Σκωτίας, όπου και έκανε την πρεμιέρα της στο SYN FESTIVAL.

Ανέβηκε, στη συνέχεια, στην Αθήνα για δύο σεζόν (Θέατρο 104). Ταξίδεψε στην Πάτρα (Θέατρο ACT) και στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο Τ). Και, για μια φορά ακόμη, εκτός Ελλάδας, στη Βαρκελώνη (NAU IVANOW) της Ισπανίας. Συστήθηκε, επίσης, στο αθηναϊκό κοινό και, συγκεκριμένα, σε ειδικές ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, μέσα από τρεις εξειδικευμένες θεματικές εκδηλώσεις-παραστάσεις αφιερωμένες στην εξάλειψη της έμφυλης βίας (ΚΕΘΙ, Δήμος Αθηναίων, Τμήμα Ισότητας ΟΤΟΕ).

Ποια είναι όμως η Maiden; Είναι μια γυναίκα σύζυγος, εργαζόμενη, μάνα, κόρη, δούλα, μια γυναίκα ανάμεσα στη βιολογική υπόσταση και την κοινωνική εικόνα. Μια γυναίκα που ψάχνει μάταια να βρει την ταυτότητά της μέσα από μία ιδιότητα ή και από πολλές. Να αυτοπροσδιοριστεί, καταφεύγοντας κάθε φορά σε έναν ατέρμονο και μάταιο ετεροπροσδιορισμό… ή –εναλλακτικά (;)– στη φαντασία… Το Mom Made Mermaid (δεύτερο και τρίτο μέρος μαζί) είναι η συνέχεια.

Τρία Μ στην σειρά: Μάνα, Μητέρα, Μαμά. Μάνα-γυναίκα, μάνα-κόρη, μάνα-σύζυγος, μάνα-παρθένα, μάνα-αγία, μάνα-μητέρα του «υιού των ανθρώπων». Μάνα… Μήτηρ Θεού. Αυτή η αρχετυπική Μήτρα, η αρχή των πάντων. Η άχρονη μάνα, πάντα η ίδια, εκεί, δίχως ηλικία. Παντού και πάντα παρούσα. Και, φυσικά, η Δημιουργία. Το παιδί. Ο γιος. Ο γιος παιδί, ο γιος έφηβος, ο γιος ενήλικας (;). Αυτό το αντικείμενο λατρείας, ιδιοκτησίας, ιδιοχρησίας. Αυτό το πολύτιμο δημιούργημα, αυτό το δώρο (της ίδιας στον εαυτό της). Η μάνα θεότητα που δημιουργεί και καταστρέφει, με συντροφιά την ίδια την Παναγία, ως ισάξιο συνομιλητή της. Η Μάνα που (όπως και η κάθε μάνα –μήτρα– φέρουσα εντός της το δημιούργημα) ζητά πίσω αυτό που της ανήκει. Αυτό που εμφυτεύτηκε από τον «Κύριο» εντός της, χωρίς τη συγκατάθεσή της, που αποσπάστηκε, με φωνές και ουρλιαχτά, από το ίδιο της το σώμα και, πάλι, δίχως τη συγκατάθεσή της.

Κι ο γιος, κι αυτός εκεί, σε μία αδιάκοπη πάλη μεταξύ της γονεϊκής υποχρέωσης και της υποχρέωσης στον εαυτό του. Τη μία και μοναδική υποχρέωση: της εξατομίκευσης, της αυθυπαρξίας. Βαδίζοντας τα στάδια του μεγαλώματός του ένα-ένα, βασανιστικά όσο και απελευθερωτικά, μέχρι την τελική μεταμόρφωσή του προς το άφυλο ψάρι. Ένα πλάσμα που δεν θα ορίζεται από την ταυτότητα φύλου του. Δίχως τα κοινωνικά στερεότυπα και τους έμφυλους προκαθορισμούς που θέλουν να το ετεροπροσδιορίζουν.

«Χωρίς γεννητικά όργανα, χωρίς παντελόνι, χωρίς φούστα», όπως μας λέει το ίδιο. Επιλέγοντας ένα σώμα που θα αφεθεί στη δύναμη του νερού. Στη ροή. Να λοιπόν, μπροστά μας αυτό το αρχέγονο δίδυμο μάνας-γιου. Αυτή η γνωστή (;) σχέση: οριακή, απόμακρη, επικίνδυνα κοντινή. Μία σχέση σαρκοβόρα, που αρρωσταίνει, που γιατρεύει και γιατρεύεται. Μια Θεία σχέση. Μια σχέση ιδωμένη τούτη τη φορά… αλλιώς. Και μ’ ένα τέλος… άλλο. Ως αρχή.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

1. Nat King & Natalie Cole – Unforgettable
2. Anita Baker – Lately
3. Anita Baker – Caught up in the rapture
4. Billie Holiday – Crazy he calls me
5. Billie Holiday – Easy living
6. Aretha Franklin – You make me feel like a natural woman
7. Marilyn Monroe – I wanna be loved by you
8. Marilyn Monroe – I’m gonna file my claim
9. Marilyn Monroe – Bye bye baby
10. Marilyn Monroe – After you get what you want, you don’t want it
11. Nina Simone – Love or leave me
12. Nina Simone – My baby just cares for me
13. Peggy Lee – Alright, okay, you win
14. Anita Baker – Sometimes
15. Billie Holiday – All of me
16. Billie Holiday – I’m a fool to want you
17. Billie Holiday – Solitude
18. Diana Ross – I never loved a man before
19. Billie Holiday – The very thought of you
20. Ella Fitzgerald & Louis Armstrong – Autumn in New York
21. Ella Fitzgerald – Bewitched, bothered, and bewildered
22. Ella Fitzgerald – Cry me a river
23. Ella Fitzgerald – Every time we say goodbye
24. Ella Fitzgerald – Let’s do It, let’s fall in love
25. Ella Fitzgerald – These foolish things remind me of you
26. Ella Fitzgerald & Louis Armstrong – April in Paris
27. Etta James – At last
28. Etta James – I’d rather go blind
29. Etta James – Stormy weather
30. Etta James – All I could do was cry
31. Janis Joplin – Cry baby