Ο λόγος της συνάντησής μας με τον Γιώργο Λιβανό, η παράσταση «Τo βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών», σε κείμενο του Γιάννη Σολδάτου και σκηνοθεσία δική του. Ερμηνεύει η ομάδα του «Θεατρίνων Θεατές» και τα περίπου 100 κοστούμια και τα χρυσόμαυρα σκηνικά επιμελείται η Δέποινα Βολίδη.

Μια ιδέα πρωτότυπη και ιντριγκαδόρικη, σχετικά με αυτό που συμβαίνει όταν οι κινηματογραφικοί μύθοι του Χόλυγουντ αφήσουν τα εγκόσμια και συναντώνται στην άλλη διάσταση.

∞

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λιβανός, μιλάει για το διαφορετικό στοίχημα που αποτέλεσε η Μαίρυλιν τη χρονιά αυτή και για τον ίδιο, αλλά και για το Studio Κυψέλης και τονίζει ότι έχει πάντα γνώμονα την ομάδα του.

Ήθελα να κάνω φέτος κάτι διαφορετικό, σε συνεργασία και με την ομάδα μου και με τον Γιάννη Σολδάτο, ο οποίος είναι εξαιρετικός κινηματογραφιστής, συγγραφέας και εκδότης. Έτσι, με δική μου πρωτοβουλία, του είπα να ξύσει λίγο τις πληγές του Χόλυγουντ. Στο παρελθόν είχαμε δουλέψει για τον Φελίνι και τον Παζολίνι και τώρα είπαμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη, στην Αμερική, και να δούμε τι συνέβαινε τότε που έζησε η Μαίρυλιν και μαζί της όλοι οι μεγάλοι μύθοι, εκεί στο 1950. Κουβέντα, στην κουβέντα σχεδιάστηκε το κείμενο της παράστασης, μέσα σε ένα διάστημα περίπου 4 μηνών, και ό,τι γράφτηκε είναι κατά παραγγελία μόνο για την ομάδα. Έτσι, είναι ένα ιδιαίτερο στοίχημα, γιατί ανταλλάξαμε απόψεις και ο Σολδάτος έγραψε για εμάς, ένα musical vaudeville, κάτι που γνωρίζει ότι μου αρέσει πολύ. Γνώριζε ότι θα έβαζα μουσική και τραγούδια και μάλιστα σε στίχους της Μαριάννας Τόλη ή από παλαιότερα μιούζικαλ ή απλά από στίχους που είχα στην κατοχή μου και θα τους έντυνε με μουσική ο Σάκης Τσιλίκης. Ο Σολδάτος ολοκλήρωσε το κείμενο, με κοινή συνεπαγωγή, με το δικό του ένστικτο και τις γνώσεις που έχει για τους μύθους του Χόλυγουντ και θέλαμε, πέρα από το που πάνε όλοι αυτοί οι μύθοι όταν φεύγουνε, όταν πεθαίνουν, στο τέλος να υπάρχει ένα συμπέρασμα. Δηλαδή αν ξαναζούσαν, αν ξαναζούσαμε κι εμείς οι απλοί άνθρωποι, τι θα γινόταν; Αν το πνεύμα μας βρισκόταν κάπου αλλού τι θα γινόταν; Θα κατέληγε; Θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη; Ποιο είναι το συμπέρασμα; Νομίζω, λοιπόν, ότι στο τέλος της παράστασης έχουμε κάποιο συμπέρασμα, που λέει ότι αν ξαναζούσαμε θα βιώναμε τα ίδια πράγματα και θα κάναμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά…

Όλη η ομάδα «Θεατρίνων Θεατές» βρίσκεται επί σκηνής. Επίσης παρελαύνουν πάρα πολλά ονόματα του Χόλυγουντ. Πως διαχειριστήκατε όλο αυτό το έμψυχο και άψυχο υλικό κύριε Λιβανέ;

Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, μιας και αποφασίσαμε να είναι όλη η ομάδα. Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και φυσικά έπρεπε να είμαστε συνεπείς ως προς το τι δηλώσαμε. Ότι θα συμμετέχουν 14 άτομα και 2 μουσικοί (ζωντανά), με μια πολυμορφική απεικόνιση και με ένα σκηνικό που θα «τρέχει» και θα δηλώνει κάτι από τους μύθους αυτούς και το Χόλυγουντ… Ήταν δύσκολος και ο σχεδιασμός της παράστασης και ιδίως ο συνδυασμός των εικόνων, που έπρεπε να εξυπηρετήσουν το δεδομένο, πάνω στο μαύρο χρυσό σκηνικό, σαν σπασμένος καθρέφτης, της Δέσποινας Βολίδη… Έχουμε εικόνες και από κινηματογράφο και από υποβρύχιες λήψεις και 3D animation, ώστε να βγει το αποτέλεσμα που απαιτούσαμε. Επίσης έπρεπε να ετοιμαστούν περίπου 100 κοστούμια, έτσι όπως τα θέλαμε… Εν ολίγοις, δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με τους ηθοποιούς και την ερμηνεία τους, όσο με τη σύνδεση αυτού του πολυδαίδαλου εγχειρήματος, το οποίο έπρεπε να ενταχθεί σε έναν μικρό χώρο. Ευτυχώς το εγχείρημα πέτυχε κι έτσι έχουμε ένα μεγάλο θέαμα σε ένα μικρό θέατρο.

Κύριε Λιβανέ, πως επιλέγετε τις παραστάσεις που προτίθεστε να ανεβάσετε;

Από ένστικτο. Μελετάω πολύ θέατρο, παλαιότερα έβλεπα περίπου 300 παραστάσεις το χρόνο, τώρα περίπου πενήντα… Ενημερώνομαι για τα νέα ρεύματα που υπάρχουν στο εξωτερικό, τα προηγμένα σχήματα που μ’ ενδιαφέρουν πολύ, αλλά ακολουθώ το δικό μου ένστικτο, με γνώμονα πάντα τις ανθρώπινες σχέσεις, που με απασχολούν σε όλα μου τα έργα… Όπως και η σύγκρουση του άνδρα και της γυναίκας, το Γιν και το Γιαν… Και τέλος μ’ ενδιαφέρει το συμπέρασμα που βγαίνει. Φέτος λοιπόν επέλεξα να κάνω ένα ακόμη ελληνικό έργο, μετά το περσινό του Γιώργο Σκούρτη και επέλεξα τον Σολδάτο, τον οποίος εκτιμώ βαθύτατα και πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο του έργο και μας δικαίωσε το αποτέλεσμα. Ήθελα μια παράσταση να μιλήσει στην ψυχή των θεατών. Πέρα από το τι ήταν αυτοί οι μύθοι και από το πώς κατάφεραν να υπάρξουν και να διακριθούν, βγαίνει κι ένα συμπέρασμα για μας τους απλούς ανθρώπους. Ότι όλοι κουβαλάμε έναν προσωπικό σταυρό, σε μια προσπάθεια να υπάρξουμε και να αφήσουμε κάτι πίσω. Αυτοί είναι τυχεροί, γιατί υπάρχουν μέσα από το σελιλόιντ … αλλά το σελιλόιντ θα υπάρχει αύριο; Ή θα είναι μια φθαρτή απεικόνιση μέσα από ένα κινητό; Και σε αυτό το σημείο βάζω το δικό μου συμπέρασμα, μέσα από τους δικούς μου στίχους σε ένα τραγούδι της παράστασης, που λέει ότι όταν η εικόνα είναι μικρή, όπως του κινητού, δυστυχώς ιστορία δεν γνωρίζει… κι ό,τι είναι μικρό δεν αφήνει πίσω του ιστορία…

Αν και ήθελα να κλείσω έτσι αυτή την κουβέντα, οφείλω να ρωτήσω για το επόμενο βήμα σας…

Έχω εξασφαλίσει για του χρόνου τα δικαιώματα του έργου του Όσκαρ Γουάλιντ, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», αλλά στην εκδοχή του Τζον Όσμπορν, που έχει γράψει τα «Οργισμένα Νιάτα» και το οποίο έχει ανέβει μόνο στην Αγγλία. Εξάλλου όταν είχαμε ανεβάσει τα «Οργισμένα Νιάτα», ο ατζέντης μου είχε χαρακτηρίσει την παράσταση την καλύτερη στον κόσμο και την ερμηνεία της Μαριάννας Τόλη ως την καλύτερη Άλισον που είχε δει. Αυτή η παράσταση αποτέλεσε και το διαβατήριο στην επιλογή του να μας δώσει και αυτά τα δικαιώματα. Φέτος το «Studio Κυψέλης» πηγαίνει πολύ καλά, έχουμε εγκωμιαστικές κριτικές, έχουμε παράλληλες συνεργασίες με σημαντικά ονόματα, όπως η Πέπη Οικονομοπούλου και η Μαρία Ξενουδάκη, που φέτος στεγάζονται εδώ. 10 χρόνια αγώνας για να διατηρηθεί το «Studio Κυψέλης» και χαίρομαι πολύ που κι άλλοι άνθρωποι βρίσκουν στέγη στον δικό μας χώρο. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να κρατήσουμε το θέατρο γιατί το αγαπάμε και ζούμε μέσα από αυτό.

Ευχαριστώ πολύ κύριε Λιβανέ! Εις το επανιδείν για να υλοποιήσουμε αυτό που συζητήσαμε…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Τo βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών»
του Γιάννη Σολδάτου
Σκηνοθετεί ο Γιώργος Λιβανός

 Οι «Θεατρίνων Θεατές», υπερασπιζόμενοι το θέατρο ρεπερτορίου κι έχοντας προσεγγίσει επιτυχώς άξιους συγγραφείς του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, επιστρέφουν στον Γιάννη Σολδάτο. Μετά τον Pasolini και τον Fellini- που βραβεύτηκε σαν καλύτερη παράσταση στο «2nd Inter Balcan Festival» – ο Σολδάτος αγγίζει και πάλι τους μύθους (αυτή τη φορά του Ηollywood) στη φθορά τους,  ονομάζει το έργο του και ο Λιβανός καταπιάνεται με το είδος που αγαπά και γνωρίζει καλά, το μιούζικαλ!

Λίγα λόγια για το έργο

«Πού πάνε οι Ήρωες όταν δραπετεύουν από την καθημερινότητά τους; »,θα μπορούσε να ‘ναι ο υπότιτλος αυτού του σκληρού – ερωτικού μαύρου musical vaudeville, στο οποίο καλούμαστε να συν – ταξιδέψουμε με την ανθρώπινη πλευρά των Κινηματογραφικών Συμβόλων, με τον Ρεαλισμό και την Πτώση, την Αυταπάρνηση της Δημιουργίας και κυρίως τη Ματαιότητα της Επικοινωνίας, σε έναν κόσμο όπου οι Star επαναπροσδιορίζονται και μιλούν τη γλώσσα της Αλήθειας: ποιός πραγματικά είμαι και ποιός πρόβαλα ότι υπήρξα.

Παραμορφωτικοί καθρέφτες παντού και η αλήθεια της ύπαρξης γυμνή. Ένα εξαιρετικά φιλόδοξο μουσικό ανέβασμα ενός λυρικού κειμένου που ηρωοποιεί το φθαρτό. Ο θεατής θα κλιθεί να μπει από την κλειδαρότρυπα στον panoramic χώρο των Studios Hollywood. Η μήπως στη Μεταθανάτια αίθουσα Υποδοχής που δίνεται ένας ακόμα χορός;

Να προσθέσουμε ότι όλο το θέατρο θα γίνει ένα τεράστιο studio, στο οποίο η εικονική πραγματικότητα θα «τρέχει» παράλληλα με τη ρεαλιστική. Η χρήση πολυμέσων θα βοηθήσει ν’ αποτυπωθεί καλύτερα η αλήθεια του διττού παιχνιδιού της ύπαρξης.

Με σταθερούς συνεργάτες οι «Θεατρίνων Θεατές» προετοιμάζουν τη νέα τους φιλόδοξη παραγωγή που θα κάνει πρεμιέρα την τελευταία Δευτέρα του Οκτώβρη στο ανανεωμένο Studio Κυψέλης – που και φέτος φιλοδοξεί να εκπλήξει, με μια σειρά από ιδιαίτερες συνεργασίες και σημαντικά έργα.

Η ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο: Γιάννης Σολδάτος
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Σκηνικά-Κοστούμια:  Δέσποινα Βολίδη
Μουσική: Σάκης Τσιλίκης
Κινηματογράφηση: Γιάννης Σολδάτος
Χορογραφίες: Σίμωνας Πάτροκλος
Μοντάζ: Αντώνης Μανδρανής
Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης
Special effect- 3d animation: Σάκης Γεωργιάδης
Θεατρολογική ανάλυση: Μαρία Βλάχου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη
Βοηθός χορογράφου: Μαρία Δρακοπούλου
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Πρωταγωνιστούν:
Καίτη Ιμπροχώρη, Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Σοφία Μπεράτη , Όλγα Πρωτονοταρίου,  Μαρία Δρακοπούλου, Σόνια Κωτίδου, Σωτήρης Αντωνίου, Φραγκίσκος Βαφειάδης, Μάνος Τσιβιλής, Γωγώ Φάκου
Στον ρόλο της Μαίρυλιν η Νίνα Ακτύπη.
Τους στίχους υπογράφουν ο Γιώργος Λιβανός και η Μαριάννα Τόλη (πρόκειται για επιλογή από στίχους που είχε γράψει η ίδια για την ομάδα).
Ζωντανά στο πιάνο θα συνοδεύει την παράσταση η Νίκη Γκουντούμη.

Video trailer παράστασης:

Διάρκεια παράστασης: 115 λεπτά
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Ημέρες & ώρες παράστασης
Κάθε Δευτέρα στις 21.00
Κάθε Τρίτη στις 21.00
Πρεμιέρα: Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό: 15 ευρώ (Α΄σειρά 17 ευρώ)
Μειωμένο (φοιτητικό-ανέργων-ΑΜΕΑ-θεατών άνω των 65 ετών): 12 ευρώ
Ατέλειες: 7 ευρώ
Ειδική τιμή σε ομαδικές κρατήσεις
Κρατήσεις θέσεων-πληροφορίες
Τηλ θεάτρου: 210 8819571

Social Media
Facebook group παράστασης: https://www.facebook.com/groups/448746022382525/
Facebook group ομάδας «Θεατρίνων Θεατές»: https://www.facebook.com/groups/195324911946/
Προσωπικό Facebook group Καίτης Ιμπροχώρη:
https://www.facebook.com/groups/107774265993556/

Πρόσβαση στον χώρο
Με τα τρόλεϊ 2, 4 (στάση Ζακύνθου)
Με το λεωφορείο 022 (στάση Ζακύνθου)