Βαγγέλης Ρασσιάς. Ένας σημαντικός φωτογράφος της εποχής μας. Με σπουδές ψυχολογίας στην Αθήνα, στο Παρίσι και στη Νίκαια της Γαλλίας, καθώς και σπουδές φωτογραφίας, επίσης, στη Νίκαια της Γαλλίας και στο Παρίσι. Συνεργάτης των γαλλικών πρακτορείων Diaf, Gamma press, Graffiti, I.M.L, ως ξένος ανταποκριτής με ταξιδιωτικά ρεπορτάζ ανά τον κόσμο. Επίσημος φωτογράφος στα περιοδικά Ένα, Σελίδες της Καθημερινής, Ψυχολογικό Σχήμα, Ελεύθερος Τύπος, Ραδιοτηλεόραση, Τηλέραμα, TV Zapping, Τηλεθεατής, Εικόνες, Εγώ, Status, Ε Ελευθεροτυπίας, Metro, Diva, Penthouse, Maxim, Άμυνα και Διπλωματία, Παιδί και Νέοι Γονείς, Οικία και Διακόσμηση, Volvo Magazine, Insider, Crash κ.α. Επίσημος φωτογράφος του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και του Hellenic Fashion Week. Έχει ασχοληθεί, ως Διευθυντής φωτογραφίας, με την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων για το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και από το 1990 έως και σήμερα διατηρεί studio δημιουργικής και διαφημιστικής φωτογραφίας. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στη Γαλλία, ενώ από το 2010 αναλαμβάνει τη Διεύθυνση φωτογραφίας σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις της Αθηνάς Παππά.

Σήμερα στο Φουαγιέ του θεάτρου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών η έκθεση φωτογραφίας του, με τίτλο «Το τραύμα», συναντά τη θεατρική παράσταση «Η Tραγωδία… Αλλιώς», σε σκηνοθεσία Αθηνάς Παππά και κείμενα Αθηνάς Παππά και Νίκου Γιαννόπουλου.

Η έκθεση αυτή γίνεται και η αφορμή της σύντομης συζήτησής μας.

Κύριε Ρασσιά, καλωσορίσατε στο Sin Radio. Οι υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες σας κυριαρχούν στο χώρο. Είναι κορμιά δεμένα, με διάφορους τρόπους. Ακέφαλα κορμιά. Κορμιά που μοιάζει σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δεσμά τους ή σαν να προσπαθούν να δέσουν ένα τραύμα τους…

Δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα. Ούτε να ξεφύγουν, ούτε να επιδέσουν. Είναι, απλώς δεμένα. Δεμένα στην μοίρα τους. Στην μοίρα πού προκάλεσε το Τραύμα, πού επικαλύφθηκε μέχρι να ιαθεί…. Μόνον πού το Τραύμα αυτό, είναι ένα τραύμα ασυνείδητο, όπως εξάλλου και η μοίρα είναι ασυνείδητη. Οι άνθρωποι στην Αρχαία Τραγωδία δεν ορίζουν την μοίρα τους, γιατί δεν ορίζουν το ασυνείδητό τους, την ασυνείδητη επιθυμία τους που είναι μία συνεχής περιπλάνηση, ψυχική…

Το δέσιμο σε κάθε κορμί συμβολίζει κάτι; Είναι ο ίδιος συμβολισμός σε κάθε φωτογραφία ή κάτι διαφορετικό;

Όπως αναφέρθηκα ήδη, το δέσιμο είναι η επικάλυψη ενός τραύματος, ειδικότερα ψυχικού πού εκδηλώνεται στο σώμα. Το ανθρώπινο σώμα μιλά με το σύμπτωμα, τη σωματοποίηση της ψυχικής ασθένειας.

Φωτογραφίζετε τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην παράσταση;

Ναι, τα σώματα που φωτογράφισα είναι των ηθοποιών της παράστασης της Αθηνάς Παππά ‘’Η Τραγωδία…Αλλιώς’’. Πίστεψα, ότι φωτογραφίζοντας τους ηθοποιούς της παράστασης, ακέφαλους σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πλησίαζα περισσότερο στον ευνουχισμό της επιθυμίας… ότι κάτι λείπει, κάτι δεν ολοκληρώνεται… Αλλά και στα ακέφαλα αγάλματα που γνωρίζουμε ή έχουμε δει, όπως και τη μονοχρωματικότητα της αισθητικής που έχουμε αναπτύξει, σε σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος τότε δεν ήταν μονοχρωματικός, αλλά πολυχρωματικός…..

Και ποια είναι η σύνδεση της παράστασης με την έκθεσή σας; Υπονοείτε ότι σε κάθε τραγωδία υπάρχει κι ένα τραύμα;

Φυσικά κάθε τραγωδία κρύβει ένα τραύμα που στο τέλος αποκαλύπτεται ως χαίνουσα πληγή με τρομερές επιπτώσεις. Είναι όπως η ασυνείδητη φαντασιωσική επιθυμία του ανθρώπου, ευνουχισμένη, ανολοκλήρωτη, περιφερόμενη….. Ο λεγόμενος μύθος των Ατρειδών εμπεριέχει την ψυχωσική κατάσταση της επιθυμίας που δεν έχει ευνουχιστεί. Όπου το αντικείμενο της επιθυμίας υπάρχει ωμό και όπου εν τέλει καταβροχθίζεται από την ασυνείδητη επιθυμία σε μια θυσία και σε μία σφαγή…..

Και το μήνυμα που στέλνει η έκθεσή σας;

Η Τραγωδία θέτει το ερώτημα της περιπλάνησης της επιθυμίας. Το ερώτημα στην Τραγωδία είναι το εξής: «Νά υποταχθεί κανείς στην επιθυμία του ή στην αποδοχή του ευνουχισμού του;» Ότι εν τέλει, η επιθυμία παραμένει μερική (partielle)… Παραμένει ανολοκλήρωτη… Να μην αποδέχεσαι την επιθυμία σου είναι να μην υποτάσσεσαι σε αυτήν. Υπεράνω όλων κυριαρχεί η πρωτόγονη καθαρή επιθυμία χωρίς Ευνουχισμό. Αλλά εν τέλει, η καθαρή επιθυμία είναι η αποδυνάμωση του Άλλου και η καταστροφή του. Η καθαρότητα της επιθυμίας, χωρίς όρια, χωρίς ευνουχισμό, μία επιθυμία ανεξέλεγκτη εξαφανίζει το αντικείμενο της επιθυμίας. Ακόμη και αν αυτό είναι το αντικείμενο της επιθυμίας. Είναι η λεγόμενη θυσία και η επερχόμενη σφαγή. Όπως συνέβη με το γένος των Ατρειδών.

κ. Ρασσιά σας ευχαριστώ θερμά για τη συζήτησή μας.