Ο Τολης Παπαδημητριου και ο Αντωνης Σταμος στο «Και για πες…» με την Ελενα Χατζοπουλου

12.30 π.μ. η ώρα. Θέατρο Αλκμήνη. Μόλις έχει τελειώσει η παράσταση Μαύρη Σαμπούκα. Ο κόσμος φεύγει να πάει για ύπνο, όλη η φύση ησυχάζει κι εγώ περιμένω τους μοναδικούς Τόλη Παπαδημητρίου και Αντώνη Στάμο για να μιλήσουμε για την παράσταση τους και ότι άλλο προκύψει… Θα μπορούσα να κάτσω πολλές ώρες μαζί τους, αλλά είμαι διακριτική και θα περιοριστώ στα απολύτως απαραίτητα…

Καλώς τους. Πολύ θανατικό σήμερα παιδιά… Θάνατος σε κωμωδία… τι να σημαίνει άραγε;

(Γέλια φυσικά…. Εξάλλου έχω να κάνω με δύο ανθρώπους που διαθέτουν σίγουρα υψηλή αίσθηση του χιούμορ)

Τ.Π. Ε, ναι γιατί όχι…. Όλοι τον φοβόμαστε, αλλά συμβαίνει γενικά… Ε, και με το γέλιο προσπαθούμε λίγο να ξορκίσουμε τον φόβο που έχουμε για το άγνωστο.

Α.Σ. Ναι, θα συμφωνήσω κι εγώ. Μαύρη κωμωδία θα μπορούσες να πεις…

Σαν τη σαμπούκα σας…

Α.Σ. Ναι, πάει με το χρώμα…

Τ.Π. Εντάξει, έχει μαύρα στοιχεία…

Α.Σ. Ναι, οκ δεν είναι ακριβώς…

Τ.Π. Ε, τώρα όλο αυτό με τα είδη, είναι και λίγο επιστημονικό… Είναι μια κωμωδία που η έκβαση της δεν είναι και τόσο καλή. Αυτό! Και πώς να είναι καλή δηλαδή με όλα αυτά που συμβαίνουν;

4η χρονιά φέτος που ανεβαίνει η παράσταση. Τι γεύση έχει λοιπόν η σαμπούκα και μάλιστα η Μαύρη Σαμπούκα.

Τ.Π. Είναι ανανεωμένη, είναι γλυκόπικρη…

Γλυκόπικρη. Τι σημαίνει αυτό;

Τ.Π. Εν γένει, η παράσταση έχει γέλιο πολύ. Βέβαια, αυτό περνά στον κόσμο, αλλά έχει και μία στενοχώρια, άμα κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά και φύγεις από την πρώτη ατάκα… βγάζουν μία θλίψη οι χαρακτήρες της… υπάρχει ένα τέτοιο επίπεδο, απλά δεν το περνάμε πρώτο… Όποιος το πιάσει, το ‘πιασε.

Σε κάποια συνέντευξή σας είχατε πει ότι η σαμπούκα είναι καλοκαιρινό ποτό… Χειμώνα έχουμε…

Α.Σ. Ναι, κι εγώ νομίζω ότι είναι χειμερινό. Αποκλείεται να το ‘χω πει εγώ…

Τ.Π. Μάλλον ήτανε μέσα στα πλαίσια του καλοκαιρινού promo; Οκ, το ξεπουλήσαμε…. (πολλά γέλια)

Οπότε τώρα το κάναμε χειμερινό;

Α.Σ. Νομίζω καλύτερο. Για εμένα προσωπικά που μου αρέσει το κλειστό θέατρο και το συγκεκριμένο έργο νομίζω ότι είναι και πιο ατμοσφαιρικό… για να μην έχει χειλόφωνο, να μην έχει θορύβους, να είναι πιο μαζεμένα.

Λοιπόν έχω απορία. Πώς μία τραγική ιστορία, γιατί οι περισσότερες κωμωδίες βασίζονται πάνω σε τραγικές ή δύσκολες ιστορίες, πώς λοιπόν μια τραγική ιστορία γίνεται κωμωδία;

Τ.Π. Νομίζω, με τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, στο γράψιμο ειδικά, από πιο πρίσμα θα βάλεις τα πράγματα. Με ποια ματιά θα δεις τα πράγματα. Η αλήθεια είναι, αυτό που έχω καταλάβει, ότι για να κάνεις κωμωδία χρειάζεται να έχεις μια διαστρεβλωμένη ματιά.

Ναι, Τόλη, αλλά το κείμενο παραμένει ίδιο. Εννοώ, χωρίς να αλλάξεις το κείμενο.

Τ.Π. Α, εννοείς να γίνει δράμα…

Ναι. Με το ίδιο ακριβώς κείμενο…

Τ.Π. Ναι… είναι η ίδια ιστορία από δύο όψεις Αυτό είναι…

Είναι απλά οι δύο όψεις;

Α.Σ. Εγώ νομίζω ότι έχει να κάνει και με το υποκριτικό μετά κομμάτι… Το πώς λες την κάθε ατάκα, το πώς παίζεις την κάθε ατάκα…

Τ.Π. Την πίστα που θα βάλεις για να χορέψουν…

Α.Σ. Ναι, πολλές φορές έχει τύχει και σε μας και προς το τέλος του έργου, που γίνεται και πιο άγριο… ε, καμιά φορά έχουμε ξεφύγει και το έχουμε μαυρίσει περισσότερο… δηλαδή το έχουμε σοβαρέψει… και εμείς οι ίδιοι το λέμε μετά, πωπω, πήγαμε να μπούμε σε άλλο μονοπάτι… πήγαμε να ξεφύγουμε, να πάμε λίγο προς το δραματικό… Είναι νομίζω και ο τρόπος που παίζουμε το έργο… Αν και είναι λίγο δύσκολο με το συγκεκριμένο έργο, που έχει τόση ατάκα, δεν γίνεται εύκολα σοβαρό…

Τ.Π. Το δύσκολο με το σοβαρό, πιστεύω, ειδικά στο τέλος που έχει όλη αυτή τη διάσταση, είναι ότι εκεί πρέπει να συμβούν πράγματα, τα οποία στο θέατρο ή θα συμβούν ή δεν θα συμβούν. Δεν μπορείς να αναπαράγεις κάθε φορά το ίδιο εσωτερικό. Για μένα η κωμωδία είναι και τεχνική. Δηλαδή έχω δεν έχω κέφι το ίδιο θα πλασάρω την ατάκα, το ίδιο θα γελάσει ο άλλος και θα πάμε παρακάτω. Αλλά το να σου συμβεί και κάτι και να κοιτάξεις τον ηθοποιό που είναι απέναντί σου και να νιώσεις και κάτι παραπάνω, πρέπει να το επιτρέψουν και οι συνθήκες της ψυχολογίας σου εκείνη τη μέρα για να συμβεί, φαντάζομαι…

Εσείς είστε και χρόνια φίλοι, έτσι; Και είστε και οι δύο από την Άρτα, σωστά;

Α.Σ. (γέλια φυσικά) Εγώ θα απαντήσω. Ναι!

Τ.Π. Από την πλευρά του πατέρα μου κατάγομαι από την Άρτα.

Α.Σ. Εγώ έχω μεγαλώσει στην Άρτα. Ο Τόλης όχι. Έχουμε γνωριστεί εδώ στην Αθήνα. Δεν γνωριζόμασταν δηλαδή πιο πριν. Και είμαστε φίλοι κοντά 10 χρόνια. Από τα χρόνια της σχολής. Από τον πρώτο χρόνο.

Οπότε δουλεύουμε με φίλους. Είναι καλύτερα;

Α.Σ. Νομίζω ότι αυτή γενικά δεν είναι καλή συμβουλή. Με εμάς έχει «κάτσει», ίσως γιατί γίναμε φίλοι στην πορεία. Δεν ήμασταν φίλοι εξ αρχής και είπαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Ξεκινήσαμε μια δουλειά, χωρίς να γνωριζόμαστε καλά-καλά και, μέσω της δουλειάς, μετά δέσαμε και γίναμε τόσο καλοί φίλοι.

Τ.Π. Το να είσαι φίλος με τους συνεργάτες σου, μη λέμε ψέματα, είναι το ιδανικό. Γιατί κι εμείς εδώ στο θέατρο και στην τηλεόραση περνάμε άπειρες ώρες μαζί. Οπότε είναι πολύ ψυχοφθόρο να είσαι σε κόντρα. Τα πράγματα ρέουν πολύ πιο ωραία, όταν είσαι με φίλους. Αλλά αυτό που μας κάνει εμάς και μπορούμε και δουλεύουμε σωστά, είναι ότι έχουμε αντίληψη και διάκριση, ιδίως ο Αντώνης, στη δουλειά. Δηλαδή σταματάμε να είμαστε φίλοι όταν σκηνοθετώ κι όταν θα του πω κάτι που πρέπει να γίνει. Δεν θα μου πει «έλα μωρέ τώρα ‘ντάξει», όπως θα μου πει όταν είμαστε εκτός δουλειάς για καφέ…

Μα είναι δουλειά…

Πίστεψε με αυτό είναι ένα ταλέντο, το να μπορείς να διακρίνεις τα πράγματα, το οποίο δεν το ‘χουν όλοι και ούτε μαθαίνεται. Αυτό είτε το ‘χεις, είτε δεν το ‘χεις…

Η δικιά σας περίπτωση είναι αυτό που λέμε «περνάμε καλά στα καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω;»

Α.Σ. Ναι, σίγουρα.

Τ.Π. Καλά, όχι πάντα.

Α.Σ. Ναι εντάξει δεν είμαστε και τρελοί… ερχόμαστε εδώ και είμαστε πάντα χαρούμενοι, γιατί κουβαλάμε και… Αλλά και τις περισσότερες φορές που μπορεί να είμαστε χάλια, όταν έρθουμε εδώ, θα τη βρούμε την όρεξη ξαφνικά… και μεταξύ μας είμαστε μια χαρά… Υπάρχει ένα κλίμα ωραίο, επειδή γνωριζόμαστε τώρα 10 χρόνια και κάνουμε παρέα και συζητάμε μεταξύ μας πολλά πράγματα και εκτός θεάτρου, ε γενικά υπάρχει όρεξη.

Τ.Π. Είναι και ότι τον τελευταίο καιρό και με τις δουλειές που έχει ο καθένας, ο Αντώνης full στο θέατρο Μουσούρη, εγώ με τα δικά μου, η παράσταση είναι και σημείο συνάντησης. Λες δηλαδή «πάω να δω και τον φίλο μου παράλληλα». Που καμιά φορά ισχύει και πιο πολύ. Πάω να δω τον Αντώνη και να παίξουμε…

Να βρεθείτε για να γελάσετε και μαζί… Γιατί γελάτε πολύ, έτσι;

Α.Σ. Σήμερα, σήμερα ναι…

Τ.Π. Σήμερα ήταν καταπληκτικό κοινό. Είχε αυτήν την οικειότητα που σπάσαμε τελείως το εμείς παίζουμε κι εσείς βλέπετε. Ήμασταν όλοι μια παρέα. Αυτό ήταν πολύ όμορφο για μας.

Α.Σ. Σπάσαμε τον 4ο τοίχο, που λένε…

Τ.Π. Ναι, σπάσαμε τον 4ο τοίχο. Εγώ ήμουνα ας πούμε με τον γκασμά κι έσπαγα…

Τι σημαίνει ο 4ος τοίχος;

Τ.Π. Είναι η μέθοδος Στανισλάφσκι. Δηλαδή από εκεί που σταματάει η σκηνή και ξεκινάει η πλατεία, υπάρχει ένας τοίχος. Ο περίφημος 4ος τοίχος.

Α μάλιστα. Οπότε προσπαθείτε κάθε βράδυ να τον σπάσετε αυτόν τον τοίχο;

Τ.Π. Όχι, όχι. Δεν είναι interactive η παράσταση, ούτε μιλάμε στον κόσμο… Απλά, όταν το κοινό είναι με μια τόσο θετική ενέργεια, όπως σήμερα, τόσο γέλιο και γίνεται κι αυτή η αρένα, που είναι ζητούμενο για εμάς, μας αρέσει δηλαδή να είναι αρένα, ε τότε μας βγαίνει κι εμάς… είναι φυσικό.

Από την Βίλλα Αμαλίας στο θέατρο Ακάδημος, μέχρι τη Μαύρη Σαμπούκα στο θέατρο Αλκμήνη, δρόμος μακρύς;

Α.Σ. Ναι… Ναι… Προσωπικά νιώθω ότι καλλιτεχνικά εξελιχθήκαμε πάρα πολύ. Δηλαδή η Βίλλα Αμαλίας ήταν ένα δύσκολο έργο, με πολλούς ηθοποιούς…

Τ.Π. Επτά ήμασταν…

Μόνο επτά; Εγώ γιατί θυμάμαι πάρα πολλούς;

Τ.Π. Ε, με τόση τρέλα και τόση ενέργεια… φαινόμασταν πολλοί…

Α.Σ. Εγώ, όμως, σαν ηθοποιός μέχρι τη Σαμπούκα δεν είχα κάνει κάτι παρόμοιο. Όταν πρωτοδιάβασα τη Σαμπούκα, αγχώθηκα… Με τόσα πολλά, λόγια, μόνο οι δυο μας, τόση ώρα στη σκηνή, σε σχέση με τη Βίλλα που ήμασταν πολλοί…

Τ.Π. Ναι, γιατί με τα πολλά άτομα έχεις και μια ασφάλεια ότι θα με καλύψει ο άλλος, άμα «πέσω» θα με «σηκώσει» ο άλλος…

Α.Σ. Το μοιράζεσαι κάπως όταν είναι περισσότερα άτομα… Αλλά ήταν τέλεια πρόκληση για εμάς. Και τελικά γούσταρα πάρα πολύ. Και το καλό είναι ότι 4 χρόνια τώρα που παίζεται η παράσταση ανακαλύπτουμε συνεχώς στοιχεία, σε ένα μεγάλο έργο που είναι για δύο ανθρώπους…

Τ.Π. Και ο κόσμος ανακαλύπτει νέα στοιχεία. Δηλαδή γελάει και με άλλα πράγματα, που, ας πούμε, τον πρώτο χρόνο δεν γελούσε. Δηλαδή ανακαλύπτουν και αυτοί κι εμείς μετά καταλαβαίνουμε ότι κάτι συγκεκριμένο είναι αστείο. Γιατί από την πολλή την επανάληψη κάποια στιγμή δεν θυμάσαι ποιο είναι αστείο και ποιο δεν είναι… Πάντως κι εγώ νιώθω ότι έχουν περάσει αιώνες από τότε…

Α.Σ. Ναι, κι εγώ νομίζω ότι είμαστε δέκα χρόνια μετά…

Τ.Π. Που δεν είναι…

Α.Σ. Όχι δεν είναι… Είναι τέσσερα χρόνια..

Τ.Π. Παίζαμε με την Σαμπούκα μαζί… Παράλληλα… Ο 3ος χρόνος της Βίλλας Αμαλίας, ήταν και ο 1ος χρόνος της Μαύρης Σαμπούκας… Παίζαμε παράλληλα… Αυτό ήταν μια παράνοια δική μου…

Μα ήσασταν πολύ πιτσιρίκια τότε… Έτσι τουλάχιστον σας θυμάμαι…

Α.Σ. Ε, ναι πιτσιρίκια ήμασταν…

Τ.Π. Τώρα είναι η φάση που αλλάξαμε… Άσε, άσε…

Και μετά ήρθε ο Ηλίας ο Κανάτης, ήρθε το Γκαζόν για τον Τόλη και η σειρά «Κάνε γονείς να δεις καλό» για τον Αντώνη.

Α.Σ. Τι να πω… Μας κόψανε… Πάνω στη χαρά μας κόψανε… Όσο όμως κράτησε ήταν ωραία εμπειρία για μένα. Είχα ξανακάνει τηλεόραση για το «Κάτι χωρισμένα παλληκάρια», σαν guest στα τελευταία πέντε επεισόδια, αλλά αυτό ήταν η πρώτη μου εμπειρία. Μετά ήρθε η σειρά, που ήταν διαφορετικό πράγμα γιατί είχα ένα βασικό ρόλο, καθημερινά γυρίσματα… Πολλή ωραία εμπειρία, μακάρι να συνεχίσουμε έτσι.

Τ.Π. Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση φέρνει μια αναγνωρισιμότητα. Που βοηθάει γενικότερα. Νιώθεις δηλαδή ότι και η δουλειά σου αποκτά μια αναγνώριση. Και ειδικά με το «Μη ψαρώνεις» και με το «Γκαζόν» που με φωνάζουν στο δρόμο…

Το χαίρεσαι αυτό;

Τ.Π. Το χαίρομαι. Ναι, γιατί εγώ έχω και το ψώνιο… Φυσικά και έχω το ψώνιο δεν θα το κρύψω. Αλλά πέρα από το ψώνιο είναι ότι εκπληρώνεται μια επιθυμία μου, να αναγνωριστεί δηλαδή η δουλειά μου. Και ποια είναι η δουλειά μου όταν παίζω; Να κάνω τον άλλο να γελάσει, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και ο άλλος γελάει. Τελεία. Επιτυχία. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο για να αποδειχτεί. Και αυτό είναι πολύ ωραίο. Και μας δίνει και ώθηση για να προχωρήσουμε παρακάτω.

Ποιο είναι το όνειρο σας και ποιο το επόμενο σας βήμα;

Α.Σ. Ο Τόλης αυτή τη στιγμή έχει μια τηλεοπτική δουλειά που ετοιμάζει. Το όνειρό μας είναι να πάρει μπροστά αυτό…

Πάλι μαζί;

Α.Σ. Ναι πάλι μαζί. Να δουλέψουμε πάνω σε αυτό, γιατί έχω τη χαρά να το έχω διαβάσει, να μου έχει μιλήσει… Και είναι από τις δουλειές που ονειρεύεσαι να κάνεις…. Αυτό ακριβώς είναι για μένα.

Οπότε, Αντώνη, το όνειρό σου είναι ταυτόσημο με το επόμενό σου βήμα.

Α.Σ. Ναι, ναι. Και κάθε φορά νομίζω έτσι σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Δηλαδή βήμα-βήμα. Δεν κάνω τεράστια όνειρα για το μέλλον, ό,τι θέλω να κάνω όλα αυτά…

Τ.Π. Θα συμφωνήσω με τον Αντώνη. Θέλω να κάνω μια τηλεοπτική δουλειά και να στο πω πιο απλά, θέλω να μυήσω περισσότερο κόσμο σε αυτό το χιούμορ και σε αυτή την τρέλα, να πάρουν όλοι και να πάρουμε κι εμείς από αυτό. Αυτό είναι στόχος – όνειρο και όραμα. Το έχω οραματιστεί αυτό να συμβαίνει. Τώρα, όνειρο όσον αφορά το επάγγελμα, δικό μου και νομίζω όλων, να μπορώ να επιλέγω τη δουλειά και να μην με επιλέγει, να μπορώ να δουλεύω όποτε θέλω, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό, να κάνω όποτε θέλω ένα έργο, όποτε θέλω να ξεκουραστώ… Μακάρι, μακάρι… Γιατί και ο καλλιτέχνης, όταν τον παραπιέσεις και γίνεται φάμπρικα, σιγά-σιγά αποστρέφεται και το αντικείμενο και αυτό θέλω να το αποφύγω. Τώρα για το επόμενα άμεσα βήματα. Πάμε ένα mini tour Θεσσαλονίκη 30 και 31 Μαρτίου στο θέατρο Αθήναιον και μέσα στον Μάιο Χαλκίδα, Ρέθυμνο, Ηράκλειο και Χανιά και μια πιθανότητα για Πάτρα.

Τόλη και Αντώνη, πολύ σας ευχαριστώ. Και να μη ξεχάσω να σας δώσω πολλούς χαιρετισμούς και από τον Θοδωρή.

Τι όμορφα που πέρασα μαζί τους! Ευχάριστα και με πολλά γέλια (δεν τα έγραψα όλα, γιατί θα ήταν κουραστικό). Και στην παράσταση και μετά. Σας λέω πέρασα πολύ καλά μαζί τους. Και στην παράσταση και μετά (το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσετε).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΜΑΥΡΗ ΣΑΜΠΟΥΚΑ’

Κι ενώ η «Μαύρη Σαμπούκα» μεσουρανεί στα ξενυχτάδικα της Αθήνας, ο Βλάσης Κουρούπας – ένας ταξιτζής απο τις Κουκουβάουνες- μπαίνει κατα λάθος στο σπίτι του πάμπλουτου μουσικοσυνθέτη Διονύσιου Αβέρωφ με σκοπό να τον κλέψει. Το μεγάλο πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν εμφανισθεί ο συνεργός του Βλάση, ο Μήτσος. Μόλις ο Διονύσιος τον αντιληφθεί… αλλά αυτό καλύτερα να το δείτε!

Ο Τόλης Παπαδημητρίου υπογράφει σκηνοθετικά την κωμωδία του «ΜΑΥΡΗ ΣΑΜΠΟΥΚΑ» κι έρχεται – για 4η Χρονιά – να «ανατινάξει» το θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ.

Με «όπλο» τον ξέφρενο ρυθμό, «σκανδάλη» την έξυπνη ατάκα, «μπαρούτι» τους 2 ακραίους χαρακτήρες και «δυναμίτη» το γέλιο η «ΜΑΥΡΗ ΣΑΜΠΟΥΚΑ» είναι μια κωμωδία-σφαίρα που σας υπόσχεται την πιο ξεκαρδιστική «έκρηξη».

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη λοιπόν, κερνάμε «ΜΑΥΡΗ ΣΑΜΠΟΥΚΑ»!

Εσύ; Δε θα πιείς;

Παίζουν:
Στο ρόλο του Βλάση Κουρούπα ο Τόλης Παπαδημητρίου
Στο ρόλο του Διονύσιου Αβέρωφ ο Αντώνης Στάμος
Ανάργυρος Βαζαίος,  Ζέτα Λιάλιου,
Σκηνοθεσία: Τόλης Παπαδημητρίου
Βοηθ.Σκηνοθ.:  Ζέτα Λιάλιου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Δημητρίου
Graphics: Άννα Μαυροειδή
Μουσ. Επιμέλεια: Τόλης Παπαδημητρίου

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00, θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Γκάζι)
Διάρκεια: 140΄ (με διάλειμμα)
Προπώληση εισιτηρίων: 2103428650
Γεν. Είσοδος: 14 € / Φοιτ.-Ανέργων: 10 €

Like on Facebook: https://www.facebook.com/mavriSambuca
Watch more on Youtube: Youtube.com/craveformore
#MavriSambuca