Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! «Ο Πατέρας μου η Αθήνα», η επιστροφή από τις 20/05 στο Χυτήριο. Μια Αθηνά παίζει και τραγουδά για την Αθήνα! Πόσο χαρούμενη είστε, που και αυτό το καλοκαίρι θα είστε μέλος αυτής της μουσικοθεατρικής παράστασης;

Μα, με τι ωραία διάθεση με υποδέχεστε, πραγματικά! Η Αθηνά παίζει και τραγουδά για την Αθήνα με πολλή χαρά. Είναι μια όμορφη συνεργασία με ωραίους ανθρώπους. Κι επειδή προέκυψε από την ανάγκη για μουσική παρέα που μας είχε λείψει όλο τον καιρό της πανδημίας, έχουμε όλοι ριχτεί με πολύ μεράκι σ’ αυτή τη δουλειά.

Η παράσταση εξερευνά τη λαογραφία της Αθήνας, μέσα από τις ιστορίες και τα ακούσματα του πατέρα της Μάνιας Παπαδημητρίου, όπως της τα αφηγήθηκε ο ίδιος. Όταν πρωτοήρθατε σε επαφή με το κείμενο και, στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των προβών, πώς αισθανθήκατε; Βρήκατε κοινούς τόπους σε αυτές τις ιστορίες για την πόλη και στις δικές σας;

Νομίζω από εκεί ξεκίνησε και αυτή η συνεργασία. Από αυτόν τον κοινό τόπο που είχαμε με τη Μάνια Παπαδημητρίου και με αυτά τα βιώματά της. Είναι εκείνο που αναφέρει η ίδια στο σκηνοθετικό της σημείωμα: «Πώς τα γνωρίζουν οι νεότεροι και τα τραγουδούν αυτά τα τραγούδια;» Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, εγώ θα προσθέσω «τι σημαίνουν αυτά τα τραγούδια για τους νεότερους»; Απαντώντας, λοιπόν, ως «νεότερη», θα πω ότι δεν είναι μια παρελθοντολαγνεία και μία αναπόληση εποχών που πέρασαν και δε γυρίζουν πια. Είναι μια ζωή, που παρότι δεν τη ζήσαμε, την κουβαλάμε μέσα μας. Από τους γονείς, τους παππούδες, τους θείους και ίσως εκείνο το φίλο του πατέρα μας, ο οποίος στο δεύτερο ποτήρι τσίπουρο έπιανε το τραγούδι. Και τραγουδούσε τόσο δυνατά αυτός ο φίλος! Λες και προσπαθούσε να νικήσει τον τραγουδιστή στο ραδιόφωνο. Από τη στιγμή που έπιασα το κείμενο στα χέρια μου, αυτές οι ιστορίες ήταν πέρα για πέρα γνώριμες, σχεδόν δικές μου. Γι΄ αυτό την αναζητούμε αυτή την εποχή. Κάποιοι μέσα από στίχους, κάποιοι μέσα από τη λογοτεχνία, κάποιοι μέσα από την ιστορία. Είναι κομμάτι απόλυτα δικό μας. Κι έτσι τόσο το κείμενο της Μάνιας Παπαδημητρίου, όσο και η ίδια η παράσταση δεν είναι μόνο για το δικό της πατέρα, αλλά και για τον πατέρα του καθενός από εμάς.

Στην παράσταση συνυπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες, από διάφορες κοινωνικές τάξεις, καθώς επίσης ακούγονται πολλά και διαφορετικά τραγούδια. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με όσους έχουν ήδη δει την παράσταση, είναι πολύ όμορφο και δεν ξενίζει αυτή η πολυμορφία. Τι φταίει και σήμερα πολλοί από τη νέα γενιά δεν «αντέχουν» να συνδυάσουν μουσικά ακούσματα και δηλώνουν «πιστοί» ενός και μόνο μουσικού είδους; Είναι θέμα παιδείας, εποχής….;

Ίσως φταίει η πολυμορφία σε όλα τα άλλα κομμάτια της ζωής. Κατακλυζόμαστε από εικόνες και πληροφορίες, οπότε το να βρει ένας νέος ταυτότητα είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι ίσως ήτανε παλιά. Όλοι μας μέσα σ’ αυτή τη διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, ψάχνουμε κάπου να εστιάσουμε, κάπου να νιώθουμε ότι ανήκουμε. Μπορεί να βρίσκουν, λοιπόν, οι νέοι αυτήν την ταυτότητα, μέσα από τις μονοδιάστατες μουσικές επιλογές. Μιλώ μία σε πρώτο και μία σε τρίτο πληθυντικό. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν τελικά πρέπει να βάλω τον εαυτό μου στη «νέα γενιά» ή όχι. Η κρίση ταυτότητας των νέων που λέγαμε. Άρα μάλλον είμαι ακόμη στη νέα γενιά, ευτυχώς!

Μετά από 2 και πλέον χρόνια πανδημίας, ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε ένα πιο «ελεύθερο» καλοκαίρι. Πόσο δύσκολο ήταν για σας, ως άνθρωπος της τέχνης, το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με δεδομένο ότι τα θέατρα υπολειτούργησαν και η πολιτεία καθυστέρησε να υποστηρίξει έμπρακτα τον κλάδο σας;

Ήταν πολύ δύσκολο το προηγούμενο διάστημα για όλους τους καλλιτέχνες. Για λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα, τα θέατρα ήταν τα πρώτα που έκλειναν και τα τελευταία που ανοίγαν. Με μάσκες καθ’όλη τη διάρκεια και πολύ καλύτερες αποστάσεις απ’ ότι σε καταστήματα εστίασης, δεν μπορώ ακόμη και σήμερα να κατανοήσω γιατί οι καλλιτέχνες στερήθηκαν για τόσο μεγάλο διάστημα τις δουλειές τους. Το «απαγορεύεται η μουσική» απ’ όταν το εισηγήθηκαν μέχρι και σήμερα μου φαίνεται ένα από τα πιο ακραία ανώφελα μέτρα και δεδομένης της ποιητικής διάστασης της φράσης αυτής, και προς απάντηση της ερωτησής σας, θα ήθελα να προσθέσω ότι εγώ, όταν «απαγορεύεται η μουσική», χορεύω!

Αν σας ρώταγε κάποιος να περιγράψετε την Αθήνα, με ένα τραγούδι, με ένα φαγητό και με μία μυρωδιά, ποια θα ήταν αυτά και γιατί;

Μα τι δύσκολη ερώτηση! Πώς να χωρέσει ολόκληρη Αθήνα με τις εκατομμύρια αντιθέσεις της σε ένα τραγούδι, ένα φαγητό και μία μυρωδιά; Αν και τα σπίτια δεν είναι διόλου χαμηλά στην Αθήνα, θα πω το «Μην κλαις». Για φαγητό θα πω ένα πιάτο φασολάκια με φέτα στα στενά αστικά μπαλκόνια με το μωσαϊκό. Και για μυρωδιά, μια πασχαλιά στα Εξάρχεια.

Παράλληλα ή μετά τις παραστάσεις στο Χυτήριο, ποια είναι τα επαγγελματικά σχέδιά σας; Προβλέπονται ξεκούραση και διακοπές; Υπάρχει κάποια πρόταση για την επόμενη θεατρική σεζόν, την οποία έχετε αποδεχθεί ή σκέφτεστε σοβαρά (και φυσικά να μπορείτε να μιλήσετε γι’αυτήν);

Σίγουρα κάποιες διακοπές, αυτή η σεζόν ήταν αρκετά γεμάτη. Αυτό που μπορώ να πω για την ώρα είναι ότι το Σεπτέμβριο θα με δείτε στο ρόλο του σκηνοθέτη. Δεν μπορώ να πω περισσότερα αυτή τη στιγμή, αλλά σε επόμενη συζήτησή μας, με χαρά να σας πω περισσότερα.

ΑΣ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γ. Αρμένη (2013), διπλωματούχος του μεταπτυχιακού τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου Κύπρου (2019) με κατεύθυνση Σκηνοθεσία – Υποκριτική και απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2008).

Συμμετείχε σε παραστάσεις: του ΚΘΒΕ στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, με σκηνοθέτη τον Γ. Αρμένη, του Τόπος Αλλού, με σκηνοθέτη τον Ν. Καμτσή (Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Κοσμογονία, Ορλάντο κ.α.), στο Ανοιχτό θέατρο Κολωνού, Θέατρο Ρεματιάς κ.α., με σκηνοθέτη την Μάνια Παπαδημητρίου, στο θέατρο Άβατον, με σκηνοθέτη την Όλγα Τζωρτζ (Redial), στο θέατρο «Άννα Καλουτά» με σκηνοθέτη την Χριστίνα Ράπτη, ενώ συνεργάζεται σταθερά σε παιδικές και εφηβικές θεατρικές παραστάσεις με σκηνοθέτες: Νίκο Καμτσή, Αθανασία Καλογιάννη και άλλους.

Έχει γράψει το θεατρικό έργο «Ραντεβού στην Αθήνα» και έχει γράψει και σκηνοθετήσει την παράσταση «Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε» η οποία ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, στον Ιανό, στο Βρυσάκι και άλλου.

Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τον Μ. Μαρμαρινό, το σεμινάριο αρχαίου δράματος στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών, με τον Θωμά Μοσχόπουλο, και με γνωστούς καθηγητές του αμερικάνικου κινηματογράφου στην American Academy of Dramatic Arts στο Λος Άντζελες. Επίσης, έχει παρακολουθήσει το 1ο Σχολείο Σκηνοθεσίας του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας με βασικούς καθηγητές τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, τον Γιάννη Λεοντάρη, την Ιώ Βουλγαράκη, τον Δημήτρη Καραντζά. Έχει κάνει σπουδές στο πιάνο, στα θεωρητικά της μουσικής και κάνει μαθήματα φωνητικής από το 2018 έως σήμερα. Επίσης έχει τελειώσει το σεμινάριο του ΕΚΠΑ στη «Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων».

Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός, μεταφράστρια, project manager και ερευνήτρια σε ευρωπαϊκά προγράμματα για τον πολιτισμό σε συνεργασία με εταιρίες όπως η CulturePolis, η Μίλητος Συμβουλευτική, η RnDo, το θέατρο Αερόπλοιο και με ηθοποιούς και καλλιτέχνες από διάφορα μέρη του κόσμου, ενώ τον τελευταίο χρόνο δραστηριοποιείται και ως παραγωγός στο χώρο του θεάτρου και των τεχνών γενικά, ως ιδρυτικό μέλος και διαχειρίστρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας CALD Productions.

Έχει δουλέψει ως αεροσυνοδός στην Emirates και έχει υπάρξει αρθρογράφος στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα victory-press.gr.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Ο Πατέρας μου η Αθήνα
Της Μάνιας Παπαδημητρίου
Από Παρασκευή 20 Μαΐου και κάθε Πέμπτη και Παρασκευή
στην αυλή του θεάτρου «Χυτήριο»

Παλιοί κανταδόροι, πλούσιοι και φτωχοί, έμποροι και διανοούμενοι, εργαζόμενοι και φοιτητές μαζεύονταν κάποτε για να πιουν το κρασί τους και να τραγουδήσουν με κιθάρες κι ένα μπουζουκάκι όλα τους τα ντέρτια. Τη λαογραφία τούτης της πλευράς της Αθήνας εξερευνούν έξι νέοι και παλιότεροι ηθοποιοί και μουσικοί μέσα από τα μάτια του πατέρα. Έτσι όπως τα αφηγήθηκε στην κόρη, Μάνια Παπαδημητρίου. Το νέο και το παλιό σιγοτραγουδούν παρέα… Έντεχνο, αλλά και οπερέτα και παλιό ελαφρύ, λαϊκό της δεκαετίας του `60 και τόσα άλλα. Πόσο μας έχει λείψει, όλους αυτούς τους μήνες, αυτή η συνεύρεση τα βράδια!

Η σκηνοθέτις της παράστασης εξομολογείται:

«Νιώθοντας μέσα μου βαθιά
πως έπειτα από τα τελευταία γεγονότα,
με κοροναϊούς και τα λοιπά
στην πόλη μου τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα
και όπως ήτανε παλιά
Αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω,
Με αφορμή τα 200 χρόνια μετά την επανάσταση
Για την ίδια την πόλη των Αθηνών
Και τα περίχωρά της
Συνδεδεμένα με τη μορφή του πατέρα
Που έζησε εδώ 91 ολόκληρα χρόνια (1912-2003)
Και μ’ έμαθε να τ’ αγαπώ κι εμένα
Που γεννήθηκα στην Αθήνα το 1963
Αθήνα κόρη τ ουρανού,
Ελλάδα μάννα γλυκιά της μαγεμένης συνεστίασης
Με τα καφενεία, τις ταβέρνες και τα καπηλειά
Εσύ πατρίδα της παρέας και της νοστιμιάς!
Η Ελλάδα ήξερε από μικρό να σε μαθαίνει
Όλα του κόσμου τα φαρμάκια
Με στίχο και με μουσική να τα ξεχνάς»

Συντελεστές:

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Φωτισμοί: Γιάννης Ζέρβας
Βίντεο: Ίρις Κατσούλα
Γραφιστική Επιμέλεια: Εύα Λαμπάρα
Παραγωγή: CALD Productions

Πιάνο: Μαρίνα Χρονοπούλου
Κιθάρα: Τάσος Αντωνίου
Μπουζούκι: Θοδωρής Ζέης

Παίζουν και τραγουδούν: Μάνια Παπαδημητρίου, Τάσος Αντωνίου, Αθηνά Xατζηαθανασίου
Πληροφορίες για την παράσταση:
Θέατρο Χυτήριο (Αυλή), Ιερά Οδός 44, Αθήνα
Τηλ. Κρατήσεων: 21 0341 2313 ή μέσω viva.gr https://www.viva.gr/tickets/theater/o-pateras-mou-i-athina/
Διάρκεια: 110 λεπτά
Από 20/5 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00
Τιμές Εισιτηρίων: 15 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητές, ανέργων), 8 ευρώ (ΑΜΕΑ)