Ο Δημητρης Καρατζιας στο «Και για πες…» με την Ελενα Χατζοπουλου

Ο Πολυχώρος Τέχνης «VAULT», δημιούργημα του σκηνοθέτη-ηθοποιού Δημήτρη Καρατζιά και του μουσικοσυνθέτη Μάνου Αντωνιάδη, ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάρτιο του 2012, στην περιοχή του Βοτανικού, έχοντας ως στόχο να αποτελέσει ένα σημείο έκφρασης, δημιουργίας και συνάντησης των προσωπικών τους ονείρων, αλλά και άλλων καλλιτεχνών της πόλης. Φέτος το «VAULT» γιορτάζει τα 10 χρόνια προσφοράς στη θεατρόφιλη Αθήνα, με ολοκαίνουργιες παραστάσεις, αλλά και με την επιστροφή κάποιων παλαιότερων επιτυχιών.

Πριν λίγες ημέρες, ο Δημήτρης Καρατζιάς έγραψε στο Facebook: «Και κάπως έτσι ήρθε ο Σεπτέμβρης. Καινούργια ξεκινήματα, προετοιμασίες, σχέδια, όνειρα… νέες περιπέτειες. Καλό μήνα και καλή σεζόν σε όλους!». Η υπόσχεσή του, λοιπόν, για τα νέα ξεκινήματα, τα σχέδια και τα όνειρα, αποτέλεσε και το έναυσμα για να του ζητήσω να βρεθούμε και να μιλήσουμε για όλα αυτά. Λίγες ημέρες μετά, βρεθήκαμε στο «VAULT», όπου, μπαίνοντας κάποιος, αντιλαμβάνεται ότι ο Δημήτρης, ο Μάνος και οι συνεργάτες τους ζούνε στον πυρετό της προετοιμασίας της νέας περιόδου. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μυρίζει δημιουργία και προσμονή, ο Δημήτρης Καρατζιάς μάς αφήνει να έρθουμε κοντά στην ψυχή και στο μυαλό του.

Δημήτρη, κατ’ αρχάς καλωσόρισες στο Sin Radio. Πες μου, σε παρακαλώ, γιατί ο χώρος σας ονομάστηκε “Vault”;

Κι εγώ ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Γιατί “Vault”… “Vault” είναι η κρύπτη… Αν και ήταν και λίγο πρακτικοί οι λόγοι που επιλέξαμε αυτό το όνομα. Αρχικά θέλαμε ένα μικρό, σύντομο όνομα, να εντυπωσιάζει, να μένει στη μνήμη… δεν θέλαμε κάτι ελληνικό και αυθόρμητα μας ήρθε το “Vault”, που σημαίνει και κρύπτη και θησαυροφυλάκιο, που για εμάς είναι έτσι ακριβώς…

Και σε αυτό το κτίριο βρήκατε ακριβώς ό,τι ψάχνατε;

Ψάχναμε σίγουρα κάτι στην περιοχή του Βοτανικού. Όταν βρήκαμε αυτό το κτίριο, που παλαιότερα ήταν βιοτεχνία και φανοποιία, ενώ δεν ήμασταν οι μόνοι που το θέλαμε… Το ζητούσαν κι άλλοι για να το κάνουν studio, αλλά ευτυχώς προτίμησαν εμάς κι έτσι από studio έγινε ένας χώρος τέχνης.

Το αλλάζεις;

Όχι. Φέτος γιορτάζουμε τα 10 χρόνια λειτουργίας του “Vault”. Οπότε όχι. Ανοίξαμε το 2012, με την οικονομική κρίση στην κορύφωσή της και μετά είχαμε και τον κορωνοϊό… οπότε είναι 10 χρόνια πολύ γεμάτα, πάρα πολύ δημιουργικά, αλλά μ’ αδιανόητη κούραση και δουλειά. Βέβαια, μας έχει χαρίσει τόσες πολλές χαρές αυτό το κτίριο και, για να είμαι πιο συγκεκριμένος, όλα όσα έγιναν σε αυτό το κτίριο, οπότε είμαι ευγνώμων για αυτά τα 10 χρόνια. Πολύ ευγνώμων.

Αν θυμάμαι σωστά, είχες σπουδάσει βοηθός τραυματολόγου και ορθοπεδικού… Άρα γνωρίζεις πώς να επουλώνεις τραύματα…

Ήταν για πολύ λίγο το πέρασμά μου από αυτήν τη  σχολή. Δεν μου ταίριαζε και δεν το ολοκλήρωσα. Σπούδασα, όμως, δημοσιογραφία. Μιλάμε για το εάν έχει τη δυνατότητα ο χώρος να επουλώνει τα τραύματα… Νομίζω η ίδια αυτή η δουλειά μπορεί. Το θέατρο γενικά έχει αυτήν τη δυνατότητα. Δεν ασχολούμαι με ένα πράγμα στο θέατρο. Ξεκίνησα από δημοσιογράφος, από ηθοποιός, πέρασα στο στάδιο της σκηνοθεσίας, της συγγραφής… Κι όταν έχεις κι έναν δικό σου χώρο, περνάς απ’ όλα τα πόστα… Κάνεις τα πάντα… Από το να φτιάξεις τις σκηνές, το πώς θα είναι οι θέσεις, πώς θα μπει και το τελευταίο καρφί μέσα σε αυτόν τον χώρο… Όλο αυτό είναι και πολύ – πολύ σημαντικό και όμορφο και δύσκολο και κουραστικό.

Δημήτρη, τι απ’ όλα είσαι ή προτιμάς να είσαι, τελικά;

Τι απ’ όλα είμαι; Καλλιτέχνης είμαι. Με την ευρεία έννοια.

Δηλαδή δεν επικρατεί ο ηθοποιός ή ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης;

Όχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω σαν άνθρωπος είναι το ότι βαριέμαι αρκετά εύκολα… Ίσως και γι’ αυτό διάλεξα ένα επάγγελμα, του ηθοποιού, το οποίο ζει όλες αυτές τις ζωές, μέσα από τους ρόλους, μέσα από τα έργα και το οποίο όμως έφτασε μια στιγμή που έπαψε να φτάνει… Γιατί η σκηνοθεσία είναι κάτι πιο γενικό. Ζεις τις ζωές όλων των ηθοποιών. Όλων των ρόλων σε ένα έργο. Γιατί σαν ηθοποιός ζεις τη ζωή ενός συγκεκριμένου ρόλου. Μέσα, όμως, από τη σκηνοθεσία ζεις το όλον. Η δε συγγραφή είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μιας και δημιουργείς έναν ολόκληρο κόσμο. Θα μου πεις ότι το ίδιο δημιουργείς και με τη σκηνοθεσία. Δημιουργείς όμως τον κόσμο που έγραψε ένας άλλος. Είναι ένα παράξενο, όμορφο συνονθύλευμα. Οπότε, δεν είμαι ένα από αυτά. Και ευτυχώς έχω το περιθώριο να πω ότι τώρα θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο.. Ή νοιώθω ότι αυτήν την περίοδο θέλω να γράψω. Αν και εδώ και πολύ καιρό δεν έχω τον χρόνο να γράψω. Οπότε, επικεντρώνομαι σε κάποιον τομέα του θεάτρου, την κάθε φορά.

Έχεις δηλώσει ότι είσαι «κλέφτης»…

(γέλια) Κανονικότατα! Κλέβουμε κανονικά! Οι ηθοποιοί είναι αυτό. Βλέπω να περπατάει ένας άνθρωπος, μου αρέσει ο τρόπος που περπατάει και τον κλέβω για να τον βάλω σε έναν ρόλο. Ή θα κλέψω τον τρόπο που κάποιος μιλάει ή τον τρόπο που κοιτάει. Θα κλέψω κάτι που μ’ αρέσει ή κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου και αυτό θα το εντάξω σε έναν ρόλο. Ε, αυτά λοιπόν θα τα πάρω, θα τα δανειστώ ή κοινώς θα τα κλέψω…

Ποια είναι η σχέση σου με την έκθεση;

Με την έκθεση; Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, με τα χρόνια έγινα και λίγο αγοραφοβικός, δηλαδή όταν πάω σε μια πρεμιέρα με πολύ κόσμο, αγχώνομαι… Αισθάνομαι πολύ πιο ασφαλής όταν θα πάω με κάποιους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα εάν ρωτάς εάν αγχώνομαι την ώρα που θα ανέβω στην σκηνή, όχι αυτό δεν μ’ αγχώνει… δεν αγχώνομαι να βγω να παίξω στο θέατρο, γιατί ξέρω το πόσο έχω δουλέψει για αυτό… Η τηλεόραση, που έχει πιο γρήγορους ρυθμούς, ναι μπορεί να με αγχώσει…

Όμως, δεν φοβάσαι να εκτίθεσαι…

Να εκτίθεμαι, όχι δεν φοβάμαι. Ειδικά όσο περνούν τα χρόνια, όχι δεν φοβάμαι.

Σήμερα βλέπεις εκτιθέμεθα και με τον λόγο που εκφράζουμε, για παράδειγμα στα social…

Τα social είναι όπως ακριβώς είναι και η δουλειά μας. Είναι μια θέση. Είναι μια πολιτική θέση. Αν πω ότι μου αρέσει το άσπρο και όχι το μαύρο, αυτό είναι μια θέση. Με όσα γράφουμε, ναι, μπορούμε να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Παίρνουμε θέση στα πράγματα, κρίνουμε και κρινόμαστε. Τα social είναι ένας άλλος κόσμος, τεράστιος. Κάποιοι άνθρωποι μας διαβάζουν, μας κρίνουν, μας ακούν, μας ακολουθούν… ή δεν θέλουν να μας ξανακούσουν πότε.  Εκφράζουμε τη θέση μας, τη στάση της ζωής μας και τα πιστεύω μας με όσα γράφουμε. Όπως και στο θέατρο και στις παραστάσεις που ανεβάζουμε. Ό,τι θέλουμε να πούμε το λέμε μέσα από τη δουλειά μας, απλά με τα social είναι αυτά που κάποτε ήθελα να πω στους φίλους μου, τώρα θα τα πω δημόσια.

Είναι το ίδιο όμως; Μια ιδιωτική κουβέντα με τον δημόσιο λόγο;

Είναι τελείως διαφορετικά. Υπάρχουν πράγματα που δεν θα τολμούσα να πω, αλλά δυστυχώς βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποi που τα εκφράζουν στα  social κι αυτό εμένα μ’ αφήνει άναυδο. Για παράδειγμα, όλο αυτό που συνέβη με τον κορωνοϊό… Εμβολιασμένοι κι ανεμβολίαστοι… Οι θέσεις που παίρνουν… Ή όλο αυτό που είχε γίνει για παράδειγμα με τη Χρυσή Αυγή με το MeToo… βλέπω ανθρώπους που παίρνουν θέση με μεγάλη ευκολία και λες, όπα, τι γίνεται εδώ; Κι όμως είναι η θέση μου και θέλω να τη μοιραστώ δημόσια. Οκ. Σαφώς, όμως, υπάρχει ένα αντίκρισμα και πρέπει να το λουστείς αργότερα, όποια κι αν είναι η θέση σου… Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που δεν παίρνουν καμιά απολύτως θέση και, εάν είναι καλλιτέχνες, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Με όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια γύρω μας, δεν γίνεται να μη βγεις να μιλήσεις, δεν γίνεται να μην σε απασχολούν, να μην σε καίνε όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία σήμερα. Αν θέλεις να ονομάζεσαι καλλιτέχνης, πρέπει να παίρνεις θέση, έστω και μέσα από τη δουλειά σου. Στους καλλιτέχνες μάς δίνεται ένα βήμα, όπως για παράδειγμα αυτό που κάνεις τώρα εσύ. Μου δίνεις ένα βήμα να μιλήσω, για όλα αυτά. Και για τη δουλειά μου. Άρα, έχω ένα βήμα κι αν δεν εκμεταλλευτώ αυτό το βήμα, ε, τότε είμαι άξιος της μοίρας μου…

Τι θα ήθελες λοιπόν να πεις σήμερα από αυτό εδώ το βήμα;

Ας αφεθούμε κι όπου μας πάει η συζήτηση. Αν και αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι είμαι όπως όλοι μας, συμμερίζομαι τον πόνο και την αγωνία όλων των ανθρώπων που είναι εκεί έξω, ανησυχώ και αγωνιώ κι εγώ για το αύριο, όπως όλοι μας. Δεν είμαστε μόνοι εκεί έξω.

Δεν είμαστε;

Εννοώ ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, με τα ίδια θέλω, με τις ίδιες σκέψεις και καλό είναι να τα μοιραζόμαστε. Έχει πάρα πολλούς ανθρώπους που είναι μόνοι, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι. Ίσως και γι’ αυτό είναι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο διαδεδομένα… γιατί μιλάς με κάποιους ή νομίζεις ότι μιλάς. Υπάρχει πολύ μοναξιά και είναι τεράστια. Απλά καλό είναι να καταλαβαίνουμε ότι αυτός, που για παράδειγμα δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα, βρίσκεται στην ίδια θέση με πολλούς άλλους. Είμαστε πολλοί στην ίδια θέση. Κι αν όχι σήμερα, αύριο ή σε έναν μήνα…

Δημήτρη, φοβάσαι;

Όχι. Όχι. Άλλο αγχώνομαι, άλλο αγωνιώ, άλλο φοβάμαι. Να φοβάμαι… Όχι. Έχω μάθει να είμαι αυτάρκης από πολύ μικρός. Από 20 χρονών μένω μόνος, εργάζομαι κι ό,τι έχω καταφέρει, το έχω καταφέρει ουσιαστικά μόνος μου. Οπότε, δεν με φοβίζει κάτι ιδιαίτερα. Να φοβηθώ τι; Τις δύσκολες συνθήκες; Μα έχω περάσει τόσα που δεν τολμάς να τα ξαναπείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό…

Πιστεύεις;

Ναι. Πιστεύω στον Θεό, ενώ δεν πιστεύω καθόλου στην εκκλησία. Κι έπαψα να πιστεύω από πάρα πολύ μικρός στην εκκλησία. Θυμάμαι σαν παιδί, ήμουν στην εκκλησιαστική χορωδία, ξεκινούσα το κατηχητικό κι όλα αυτά που συμβαίναν τότε. Κάθε μέρα στο σχολείο η δασκάλα έγραφε κάτι στον πίνακα. Εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα στον πίνακα ήταν γραμμένη η φράση «ο Σταυρός μας οδηγεί». Και κάποιος συμμαθητής μου για πλάκα, πιτσιρίκια τότε περίπου στα 12, παραποίησε τη φράση κι έγραψε «ο Στραβός μας οδηγεί». Και η θεολόγος, άνθρωπος που υποτίθεται ότι κηρύττει τον λόγο του Θεού, όταν το είδε είπε «όποιος το έγραψε αυτό, να στραβωθεί ο ίδιος». Αυτό ήταν και το πρώτο ρήγμα με την εκκλησία, το οποίο βέβαια συνεχίζεται με διάφορους τρόπους όλα αυτά τα χρόνια…

Μέχρι και πολύ πρόσφατα… Μέχρι και προχθές (αναφέρομαι στις δηλώσεις του Μητροπολίτη Δωδώνης)…

Δεν το συζητώ. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους. Έπρεπε να γίνει ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους εδώ και χρόνια κι έπρεπε και η ίδια η εκκλησία να προστατεύει και το ποίμνιο της και τους ιερείς που είναι σωστοί. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο και την ανοχή της, το μόνο που καταφέρνει είναι να διώχνει τον κόσμο από τις εκκλησίες.

Και με την προσευχή έχεις καλή σχέση;

Ναι. Πώς το εννοείς όμως;

Εσύ πώς το αντιλαμβάνεσαι;

Αν θα ζητήσω, ας πούμε, μέσω της προσευχής βοήθεια; Δεν θα ζητήσω βοήθεια, αλλά θα ευχαριστήσω, όταν θα συμβεί κάτι καλό σε μένα ή σε κάποιον δικό μου. Θα αποδώσω ευγνωμοσύνη.

Με την αισθητική τι σχέση έχεις;

Μα, τα πάντα είναι θέμα αισθητικής. Από το φαγητό που θα φας, τον τρόπο που θα κάνεις το σπίτι σου, το πώς θα κάνεις την δουλειά σου, τα πάντα όλα είναι θέμα αισθητικής. Ακόμη και το πως θα φερθείς. Αν κι αυτό είναι και θέμα παιδείας. Θέμα κοινωνικής μόρφωσης…

Η παιδεία δεν έχει αισθητική;

Ναι, σαφώς. Αυτά είναι νομίζω αλληλένδετα. Παιδεία, κοινωνική μόρφωση και καλλιέργεια.

Στο «Vault» έχετε αισθητική;

Χμ… αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ, αλλά σίγουρα προσπαθούμε. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε.

Οι  επιλογές που κάνετε είναι κυρίως πολιτικές επιλογές;

Ναι, βέβαια, είναι. Γιατί με το οποιοδήποτε έργο παίρνεις μια θέση. Επιλέγεις μια ιστορία που πρέπει κάτι να έχει να πει. Να αφορά τον κόσμο σήμερα. Για παράδειγμαμ όταν ανεβάζαμε την “Ψιλικατζού», ήταν μια ιστορία μιας γυναίκας, η οποία προσπαθούσε απεγνωσμένα να κάνει παιδιά. Ξέρεις πόσες φίλες έχω, που χρόνια τώρα προσπαθούν να κάνουν παιδιά, αλλά ντρέπονται να πουν ότι προσπαθούν; Στη θεία, στη γιαγιά τους ή ακόμη και στην ίδια τους τη μάνα. Ή που ντρέπονται να τους πούνε το πολύ απλό, ότι θα κάνω παιδί όταν μπορώ κι όταν θέλω… μη με ζαλίζετε, μη με ρωτάτε συνέχεια… Όλα αυτά λοιπόν είναι μια πολιτική θέση.

Έχεις δίκιο. Ακόμη και η περσινή σας παράσταση «Γυναικείες ιστορίες» του σπουδαίου Γιώργη Μασσαβέτα. Ιστορίες που γράφτηκαν τόσα χρόνια πριν κι όμως νομίζεις ότι είναι στο σήμερα. Είμαστε τόσο ίδιοι δηλαδή;

Οι έριδες και ο διχασμός είναι μέσα στο DNA μας. Δεν βλέπεις τι γίνεται; Με το παραμικρό θα διχαστούμε.

Μας αρέσει κάπως όλο αυτό;

Νομίζω είναι το ταμπεραμέντο μας. Αυτό που πιστεύουμε το υποστηρίζουμε με πάθος. Αυτό, όμως, δεν είναι και πολύ καλό, γιατί θα έπρεπε να ψάχνουμε και ίσως η δική μας γνώμη ή άποψη τελικά ίσως και δεν είναι η σωστή. Αν ήμασταν αλλιώς, ίσως πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα. Είμαστε, όμως, τόσο ισχυρογνώμονες και ημιμαθείς… Δεν αντιλέγω. Πρέπει να υποστηρίζουμε όσα νομίζουμε, αλλά ας ακούσουμε, ας μελετήσουμε και την άλλη πλευρά. Και μετά ας πούμε αυτά που θέλουμε. Μετά από μελέτη όμως.

Μα η ημιμάθεια είναι χαρακτηριστικό των ακραίων και με παρωπίδα ανθρώπων…

Έτσι…

Δημήτρη, επιτυχία για σένα τι είναι;

Επιτυχία είναι να είμαι ήρεμος. Να είμαι χαρούμενος μ’ αυτό που κάνω. Να είμαι ευτυχισμένος. Αυτό είναι επιτυχία. Και πια η επιτυχία δεν είναι συνυφασμένη και με τη δουλειά. Θεωρώ επιτυχημένο έναν άνθρωπο, ο οποίος ήθελε να κάνει οικογένεια και την έχει κάνει. Ή ήθελε να βρει μια δουλειά που θα βγάζει 500 ευρώ και βρήκε μια που βγάζει 600 ευρώ και είναι ευτυχισμένος.

Άλλο όμως ευτυχισμένος κι άλλο επιτυχημένος. Ή είναι ταυτόσημα αυτά;

Όχι… Επιτυχημένος σήμερα θεωρείται αυτός που είναι κάποιος… Όλα όμως είναι σχετικά, ιδίως με όλα αυτά που έχουν συμβεί τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και την περίοδο της πανδημίας. Λοιπόν, ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Επιτυχία είναι να καταφέρω να υλοποιήσω τους στόχους μου. Φέτος, για παράδειγμα, εάν καταφέρουμε να ανεβάσουμε όλες τις παραστάσεις που έχουμε στο πρόγραμμα, ναι, θα είμαι επιτυχημένος. Επιτυχημένος είμαι κι όταν καταφέρνω να διατηρήσω το σπίτι μου καθαρό, με τις 14 γάτες που ζούνε μαζί μου!

Αυτό πραγματικά είναι μεγάλη επιτυχία!

Είναι λοιπόν πολύ σχετικά όλα. Είναι, για παράδειγμα, επιτυχία, αν καταφέρω να βρω χρόνο να γράψω ένα βιβλίο, το οποίο το παιδεύω εδώ και τέσσερα χρόνια. Είναι επιτυχία αν καταφέρω να κάνω ένα ταξίδι που θέλω και δεν έχω καταφέρει να κάνω. Παρόλο που η επιτυχία είναι συνυφασμένη με τη δουλειά, προσωπικά θεωρώ επιτυχία, όλα αυτά που σου ανέφερα.

Μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις επιτυχίας, όπως λέμε και για τις δόσεις ευτυχίας.

Έτσι. Είναι εξάλλου επιτυχία το ότι καταφέραμε και κρατήσαμε το «Vault», μέσα σε όλα αυτά. Είναι μια ευτυχισμένη κι ευλογημένη συγκυρία. Επιτυχία είναι ότι πέρυσι, μέσα στις παύσεις εξαιτίας του κορωνοϊού, εμείς καταφέραμε και ανεβάσαμε μια παράσταση. Μη σου πω ότι το θεωρώ και μεγαλύτερη επιτυχία από κάποιες παραστάσεις που για δύο χρόνια ήταν διαρκώς sold out. Πέρυσι μια βδομάδα παίζαμε, δυο είχαμε κορονοϊό, μετά είχαμε αναστολές μετά είχαμε τα χιόνια…

Ο Καρατζιάς, με τι είναι ευτυχισμένος;

Μμμμ, αυτήν την περίοδο….

Με τις γάτες του μήπως;

Ναι. Σίγουρα.

Αυτός όμως είναι έρωτας.

Σωστά! αυτός είναι έρωτας (γέλια). Ευτυχισμένος νομίζω είμαι, όταν είμαι ήρεμος. Όταν θα συναντηθώ με τ’ αδέλφια μου, όταν δω την οικογένεια μου και τους δικούς μου ανθρώπους και τους φίλους μου. Γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο να τους δω κι όλες αυτές οι στιγμές είναι ευτυχισμένες στιγμές. Επίσης, είναι ευτυχισμένος, όταν είμαι ολομόναχος, κάποιες φορές, ώστε να κάνω πράγματα, όπως διάβασμα, γράψιμο ή να δω μια καλή ταινία, μια καλή παράσταση. Είμαι ευτυχισμένος με όλα αυτά τα μικρά πράγματα.

Για τον έρωτα σου θα μου μιλήσεις;

Έχω μια λατρεία με μια συγκεκριμένη ράτσα γάτας, τα Maine Coon, τα οποία γίνονται τεράστια και τα οποία έχουν περισσότερο χαρακτήρα σκύλου. Στην αρχή πήρα μία, μετά για να μην μείνει μόνη της πήρα και το ταίρι της κι έπειτα προέκυψε κι άλλη και μετά γεννήσανε και σήμερα γίνεται το έλα να δεις… Αγαπώ πολύ τα ζώα. Και παλαιότερα είχα σκυλιά κι άλλα ζώα. Ε, τώρα περνάω την φάση μου σαν μπαμπάς…

Ας κλείσουμε την κουβέντα μας με όσα διάβασα στο facebook σου. «Καινούργια ξεκινήματα, προετοιμασίες, σχέδια, όνειρα… νέες περιπέτειες».

Καινούργια ξεκινήματα. Φέτος είναι το επετειακό έτος μας. Κλείνουμε τα 10 χρόνια και σκεφτόμασταν να φέρουμε μια από τις πιο επιτυχημένες εναρκτήριες παραστάσεις μας, που ήταν και η μοναδική κωμωδία που έχω κάνει, το «Elizadeth», η οποία βασίζεται στο έργο του Χάρη Ρώμα «Βασιλικοί μετά τρούλου» και παιζόταν για τρία χρόνια. Μια παράσταση, η οποία είναι και αστεία και αδιανόητα επίκαιρη. Πρόκειται για κάποιους ηθοποιούς, οι οποίοι μετά από μια καραντίνα και μια πανδημία αναγκάζονται να συνεργαστούν με μια συγγραφέα, η οποία είναι και η παραγωγός της παράστασης που θα ανεβάσουν, την οποία όλοι όμως σιχαίνονται. Και τελικά ανεβάζουν μια παράσταση με καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτή, λοιπόν, η παράσταση ευελπιστούμε να ανέβει αρχές Οκτωβρίου. Παράλληλα ανεβαίνει και η αγαπημένη παράσταση «η Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος», αλλά και το αγαπημένο θεατρικό project «Ο γιος μου…», που φέρνει επί σκηνής, μάνες σπουδαίων Ελλήνων ανδρών, όπως είναι η «Χαρίκλεια Καβάφη» και  «Η Μάνα Αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή». Αυτό το concept έχει και συνέχεια, διότι τώρα γράφονται ακόμη τρεις μανάδες. Θα ήθελα, επίσης, αυτή τη χρονιά, να καταφέρω να συνεργαστώ με τρεις υπέροχους κι αγαπημένους μου συγγραφείς. Τον Άγγελο Πυριόχο, την Ειρήνη Δερμιτζάκη και τον Μιχάλη Παπαδόπουλο. Αν όλα πάνε καλά θα ανέβουν και δικά τους έργα αυτή την χρονιά.

Μέσα σε όλα τα ξεκινήματα έχεις και την προετοιμασία των θεατρικών εργαστηρίων σου…

Ναι, για 7η χρονιά θα λειτουργήσει το θεατρικό εργαστήρι της υποκριτικής, για επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς και το εργαστήρι της σκηνοθεσίας και το εργαστήρι της συγγραφής το οποίο θα το κάνουμε σε συνεργασία με την Σοφία Καψούρου.

Και όνειρα;

Δεν σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι. Όνειρα πολλά για παραστάσεις, για κείμενα, λιγότερα για ρόλους… Όνειρα για συνεργασίες με ανθρώπους… αυτό είναι πολύ σημαντικό όνειρο. Ένα μεγάλο όνειρο, που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη, ομολογώ εξαιτίας μου, να βγούμε επιτέλους και εκτός «Vault» και να κάνουμε και μια παράσταση σε ένα μεγαλύτερο χώρο.

Μέσα στην Αθήνα ή και εκτός;

Και μέσα στην Αθήνα και σε συνεργασία με κάποια ΔΗΠΕΘΕ. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που θέλω να συνεργαστώ.

Η ημέρα έχει 24 ώρες…

Αυτό είναι και το τεράστιο πρόβλημα…

Δημήτρη, τι θα ήθελες να ξέρει ο κόσμος για σένα;

Ότι προσπαθώ να είμαι πάρα πολύ τίμιος με αυτά που παρουσιάζω. Ότι κάθε φορά προσπαθώ για το καλύτερο. Ότι κάθε φορά προσπαθώ να είμαι όσο πιο έντιμος γίνεται απέναντί τους. Άλλες φορές το πετυχαίνω περισσότερο κι άλλες λιγότερο.

Είσαι ένας έντιμος «κλέφτης» λοιπόν! Δημήτρη, εύχομαι όλα τα όνειρα να υλοποιηθούν και οι περιπέτειες αυτής της χρονιάς να σας μείνουν, ευχάριστα, αξέχαστες.

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη είναι σε πρώτη δημοσίευση. Από τον φωτογράφο Μιχάλη Παπαδόπουλο.