Αυτήν την περίοδο, στο Θέατρο Αθηνών, ανεβαίνει η παράσταση «Όνειρο στο κύμα» – «Έρως Ήρως», βασισμένη στα ομότιτλα διηγήματα δραματουργικής σύνθεσης, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που βασίζονται στο αυτοδιήγημά του «Η Φαρμακολύτρια».

Με τη χαρακτηριστική απλότητα του λόγου του, ο Παπαδιαμάντης, στο πρώτο διήγημα, περιγράφει τον ανολοκλήρωτο και ανομολόγητο έρωτά του, για τη συνομήλική του εξαδέλφη, Μαχούλα ή Μοσχούλα, την οποία θωρεί με δέος κάποιο φεγγαρόλουστο βράδυ να αναδύεται, γυμνή, μέσα από τη θάλασσα, όμοια με θεότητα. Κι όταν εκείνη κινδυνεύει να πνιγεί, ο νέος έχει μόνο μια επιλογή και, παρόλο που θα φανερωθεί, με άδολη σκέψη, βουτάει για να τη σώσει. Το δεύτερο διήγημα, ως συνέχεια του πρώτου, ο έρωτας του Παπαδιαμάντη για την Αρχόντω – Μαχούλα, μετουσιώνεται σε πάθος, αλλά και σε πόνο ψυχής, όταν την παντρολογούν με έναν κατά πολύ μεγαλύτερό της άνδρα.

∞

Η παράσταση φέρει την υπογραφή του πολυσχιδούς δημιουργού και τολμηρού Δάσκαλου και σκηνοθέτη, Δήμου Αβδελιώδη, ο οποίος ανακαλύπτει, μέσα από τις μελέτες του, τον τρόπο διδασκαλίας των κλασικών κειμένων από την εποχή του Ομήρου. Διασκευαστής, ανιχνευτής του αρχέγονου ήθους και ύφους, κληροδοτεί στο κοινό κείμενα σημαντικών Ελλήνων, μέσα από τη δική του οπτική, εμβαθύνοντας στη σημασία των λέξεων, μέσω του ήχου τους.

Ο Δήμος Αβδελιώδης, γέννημα της Χίου, αν και σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την ίδια χρονική περίοδο, η αγάπη του για το θέατρο τον ωθεί στη Σχολή θεάτρου Γιώργου Θεοδοσιάδη, καθώς θέλει, διακαώς, να αποκτήσει την «άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού». Για κάποια χρόνια και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι δεν τον συγκινεί η ρουτίνα της θεατρικής μανιέρας, μιας και ματαίωνε τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό που προσδοκούσε. Ακολουθεί η ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο, όπου δημιουργεί ταινίες με τα στοιχεία του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, έχοντας την αίσθηση πως περιγράφει την τελευταία εκδοχή του ομηρικού ήθους των ανθρώπων της υπαίθρου, έναντι της ζωής και της φύσης. Από το 1993 έως και σήμερα, ο Δήμος Αβδελιώδης διδάσκει ερμηνεία και σκηνοθετεί, δημιουργώντας ένα λαϊκό θέατρο υψηλής ποιότητας.

∞

Σήμερα, ο Αβδελιώδης ανεβάζει στη σκηνή και διδάσκει τον ηθοποιό, Θεμιστοκλή Καρποδίνη, ο οποίος κυριολεκτικά αποκαλύπτεται. Με τη στάση του σώματός του, τα χέρια του όλο ένταση, τη φωνή και το βλέμμα του, δημιουργεί μουσική και εικόνες και κάνει την ομορφιά και την απλότητα του κειμένου του Παπαδιαμάντη οικεία, ενώ το υποκριτικό του crescendo καθηλώνει τον θεατή. Στη μυσταγωγική μαγεία συνηγορούν οι φωτισμοί που δημιουργούν υποβλητικές σκιές, όπως και οι μουσικές επιλογές (Claude Debussy, “La mer”), ενώ, ως βοηθός σκηνοθέτη, η Στεφανία Βλάχου αποτελεί δημιουργικό μέρος του σύμπαντος του Αβδελιώδη.

∞

Μετά την παράσταση, ο Δήμος Αβδελιώδης, αφού ευχαριστήσει το κοινό, μοιράζεται μαζί μας, όλα όσα μπορούν να ειπωθούν, σχετικά με τα κείμενα που επιλέγει, τον τρόπο της διδασκαλίας του και την τέχνη.

Αγαπητέ μου Δήμο. Όλα αυτά τα χρόνια ασχολείσαι με τη μελέτη και την ερμηνευτική διδασκαλία κλασικών κειμένων, ενώ σήμερα έδωσες ζωή στα κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Τι είναι για σένα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης;

Ανεξιχνίαστος, μέσα στην αφοπλιστική του απλότητα. Ένα ξεχωριστό φαινόμενο, που μέσα από την γλώσσα, αποκαλύπτει την Αλήθεια του. Άνθρωπος με βαθιά πίστη στον Θεό, που πιστεύει στην ομορφιά και στην αγάπη για τον άνθρωπο. Και όσα αισθήματα βίωσε με τον έρωτά του για τη Μαχούλα, βρίσκονται σε αυτά του τα διηγήματα. Και όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, «Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί κι όπου θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Ο Παπαδιαμάντης δεν χρησιμοποιεί δραματουργικά μοντέλα και τεχνικές. Κάθε του φράση είναι πηγαία κατάθεση ψυχής, ασπαίρουσα και συναρπαστική που την απολαμβάνουμε κάθε στιγμή, σαν εξαίσια μουσική όπερα, η οποία αποκαλύπτει με απλότητα την Αλήθεια. Αυτήν που βρίσκει όλους τους ανθρώπους να ομονοούν σιωπηρά για το τι είναι το σωστό ή το λάθος, το ηθικό ή το ανήθικο.

Τι μας διδάσκουν τα συγκεκριμένα διηγήματά του;

Αναδεικνύοντας το πνεύμα του, διδασκόμαστε αθόρυβα ότι κανένας έρωτας δεν μπορεί να ευτυχήσει, εάν δεν υπάρχει σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον άλλο, αφού η πραγματική απόλαυση, ως αγαθό, δεν εξαρτάται από την ικανοποίηση ενός πόθου, αλλά από την ψυχική και την ηθική μας πληρότητα. Και αυτή την αυθεντική, σπάνια ποιητική τέχνη του προσπαθεί να αποδώσει η παράσταση, με έντεχνο τρόπο απαγγελίας, για να αναδείξει με ακρίβεια το πνεύμα του.

Ως δάσκαλος ερμηνείας, σε χαρακτηρίζει ο διαφορετικός τρόπος που οι ηθοποιοί σου εκφέρουν τον θεατρικό λόγο.

Το 1993, όταν επανήλθα στη σκηνή ως θεατρικός σκηνοθέτης, μου δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσω, εμπράκτως, ότι, μέσω του ήχου της φωνής των ηθοποιών, μεταφέρονται στους θεατές οι πληροφορίες ενός θεατρικού ή λογοτεχνικού έργου, και ότι ο τρόπος της εκφοράς του λόγου, που είναι από την φύση του μουσικός, είναι ο αποκλειστικός παράγων, όχι μόνον μιας ακριβούς, αλλά και μιας εντελώς ανακριβούς απόδοσης αυτών των πληροφοριών, που δεν είναι άλλο από ιδέες, εικόνες και τα αισθήματα του ίδιου του συγγραφέα για αυτές τις εικόνες και τις ιδέες.

Διαφορετικά οι πληροφορίες που λαμβάνουν οι θεατές είναι ανακριβείς;

Ακριβώς. Και για να αποκλειστεί η ανακρίβεια των πληροφοριών, πρέπει να διαχειριστούμε το κείμενο κάθε έργου ως μια παρτιτούρα από σημαίνουσες λέξεις και φράσεις, που πρέπει να εντοπισθούν επί της γραπτής του μορφής σαν διαφορετικές οντότητες, ως προς τη σημασία που φέρουν, ώστε να ερμηνευθούν κατόπιν φωνητικά με τη δική τους μουσική αξία, τη δική τους φωνή, τους δικούς τους ρυθμούς και τη δική τους ατμόσφαιρα.

Κι έτσι ένα θεατρικό κείμενο αποκτά μοναδικότητα;

Ακριβώς. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο του συγγραφέα γίνεται απόλυτα διακριτό από οποιοδήποτε άλλο έργο, έχοντας την ξεχωριστή ηχητική του ταυτότητα, όπως συμβαίνει και με τα μουσικά έργα. Με αυτόν τον τρόπο, η φωνητική ερμηνεία των ηθοποιών λειτουργεί ως πεμπτουσία της υποκριτικής τέχνης, που μπορεί να αποδώσει με απόλυτη ακρίβεια τις συγκεκριμένες ιδέες, τις συγκεκριμένες εικόνες και τα αισθήματα που απαρτίζουν το κάθε έργο. Πρόκειται για την έντεχνη ενεργοποίηση του Λόγου ως φορέως νοήματος, που δεν έχει σχέση με την προσωδία ή κάθε άλλο είδος τυποποιημένης μανιέρας που υποβιβάζει τον Λόγο σε δευτερεύον, αδρανές αισθητικό στοιχείο.

Γιατί ο Λόγος έχει αυτήν την ιδιαίτερη σημασία;

Ο Λόγος είναι το αίτιο και ο σκοπός κάθε έντεχνου έργου και εμπεριέχει όλες τις σχετικές πληροφορίες που το συντάσσουν, όντας η αυθεντική πηγή της συγκίνησης. Όλες οι άλλες τέχνες που συνδράμουν στο θέατρο πρέπει να τον υπηρετούν. Στο θέατρο λένε ότι κάνω κινηματογράφο, γιατί οι θεατές βλέπουν, ακούγοντας κατά τη διάρκεια της παράστασης, την αλληλουχία των εικόνων και των ιδεών του κειμένου, ενώ στον κινηματογράφο με τις μέχρι τώρα ταινίες είναι σαν να έχω κάνει θέατρο, επειδή ο λόγος γίνεται εικόνα.

Και με ποιον ακριβώς τρόπο επεξεργάζεσαι – διδάσκεις τον Λόγο;

Στο θέατρο δεν υπάρχει καμία εγγύηση, αν εμπιστευθούμε μόνο τις καλές μας προθέσεις ή το πάθος μας, αν δεν έχουμε κατακτήσει την τεχνογνωσία που έχουν οι μουσικοί αλλά και οι χορευτές στην Τέχνη. Γιατί και η Τέχνη είναι επιστήμη, αφού υπάγεται σε κανόνες που μετρούνται με μαθηματικούς και φυσικούς νόμους, οι οποίοι διδάσκονται και μπορούν να γίνουν κτήμα του καθενός. Δουλεύω με τη λογική/μουσική μέθοδο που ανακάλυψα και δεν έχει σχέση με την ορθοφωνία, αλλά κυρίως με τη λογική διαχείριση της φράσης και μετά τη μουσική της εκτέλεση, που γίνεται πλέον συντεταγμένα ως κανονική παρτιτούρα. Έτσι, δεν έχουμε ένα περιγραφικό, αλλά βιωματικό γεγονός. Είναι μια τεχνογνωσία που αποτελείται από κανόνες λογικούς και μουσικούς και μπορεί να κάνει κατανοητά ακόμα και τα πιο δύσκολα κείμενα, ώστε να μπορούν να τα απολαμβάνουν και μικρά παιδιά ή άνθρωποι που δεν έχουν τύχει παιδείας. Το θέατρο είναι ένα μοναδικό και αναντικατάστατο είδος επικοινωνίας, που, όταν γίνεται έντεχνα, μπορεί κυριολεκτικά να επηρεάσει θετικά τη ζωή των ανθρώπων, μέσα από τη μέθεξη που προσφέρει, δίνοντάς μας ενθουσιασμό και πίστη για τη ζωή.

Τι αποκομίζει ο ηθοποιός από αυτήν τη διαφορετική και μοναδική διδασκαλία;

Οι ηθοποιοί, αφού εκπαιδευθούν, μπορούν να επανιδρύουν το σύμπαν του έργου με ανεπιτήδευτη φυσικότητα, απλότητα και ενάργεια, με αποτέλεσμα να απολαμβάνουν την ερμηνεία τους με ενθουσιασμό και συγκίνηση, που μεταφέρεται αυτούσια και στους θεατές.

Πώς έφτασες σε αυτές τις «ανακαλύψεις»;

Οι εμπειρικές αυτές βεβαιότητες με οδήγησαν να ανακαλύψω τους μουσικούς κανόνες της υποκριτικής τέχνης, οι οποίοι είναι αντικειμενικοί και εμπεριέχουν μουσικές αξίες διαχείρισης του χρόνου των φωνηέντων κατά την εκφορά του λόγου, με απειροελάχιστα, αλλά μετρήσιμα μαθηματικά μεγέθη, που δεν έχουν καταγραφεί ή αναφερθεί στην ιστορία του θεάτρου, σε αντίθεση με τους δραματουργικούς κανόνες που έχουν καταγραφεί από τον Αριστοτέλη και αφορούν την ιδεώδη συγγραφή ενός έργου.

Και τι παρέχει αυτή η συνειδητοποίηση στους ηθοποιούς σου;

Αυτή η συνειδητοποίηση παρέχει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να διδάσκονται την υποκριτική τέχνη σε δύο στάδια. Στο πρώτο, ως λογική και αναλυτική διαχείριση του κειμένου για να αποκαλυφθεί και να διαχωριστεί ανά κάθε φράση η λανθάνουσα παρτιτούρα του, και στο δεύτερο, ως ερμηνευτική απόδοση της παρτιτούρας με τις μουσικές παραμέτρους της απαγγελίας, σε σχέση με τη συχνότητα των φωνητικών χορδών, το ρυθμό, το ύψος, την ένταση και τη χροιά. Μετά από αυτή μου την «ανακάλυψη», αφοσιώθηκα αποκλειστικά στο θέατρο, καλλιεργώντας τη «Λογική – Μουσική Μέθοδο», με την επιθυμία να μεταφέρω την εφαρμοσμένη αυτή τεχνογνωσία που διευκολύνει σκηνοθέτες, ηθοποιούς και εκπαιδευτικούς στην ανάδειξη των πανανθρώπινων αξιών των θεατρικών ή λογοτεχνικών έργων, με συγκεκριμένο και αφαιρετικό τρόπο, που προσιδιάζει στην οικονομία διαχείρισης του λόγου του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος και καθιστά το έργο βιωματικό, θεραπευτικό απόκτημα για το κοινό, κάθε ηλικίας και παιδείας.

Και είναι όλη αυτή η γνώση που διδάσκεις, ακόμη και σε σχολεία;

Διδάσκω ανιδιοτελώς την ως άνω μέθοδο επί σειρά ετών, προσκεκλημένος από εκπαιδευτικούς και σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ανά την Ελλάδα. Από το 1993 έως το 1997, προσκεκλημένος στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, δίδαξα την τεχνογνωσία των λογικών συνδέσεων της δραματουργικής τέχνης, στηριγμένη στην ενορατικά διαφωτιστική εισαγωγή του Ιωάννου Συκουτρή για την Ποιητική του Αριστοτέλους, ως κύριου εργαλείου αφομοίωσης της ουμανιστικής παιδείας. Το χρονικό διάστημα 1997-2000 και 2003-2009 διετέλεσα Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου, στη Χίο. Το 2010 επανήλθα στην Αθήνα, όπου μου παραχωρήθηκε, άνευ δαπάνης, το Θέατρο Λήδρα, από το Κέντρο Αρχαίου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου, συνεχίζοντας εκεί τη δραστηριότητά μου για δύο χρόνια, και αργότερα σε διάφορους χώρους και θέατρα ανά την Ελλάδα έως και σήμερα.

Τι είναι για σένα η Τέχνη;

Μυσταγωγία. Πηγαία συγκίνηση, αλλά και συγκίνηση. Κάθαρση και Θεραπεία. Και με δυο λέξεις: πηγή ζωής.

Πώς δημιουργείται η μυσταγωγία;

Η μυσταγωγία δημιουργείται από τον συντεταγμένο τρόπο της ερμηνείας των ηθοποιών, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για χάσματα ή για αδόκιμες εκφραστικές επιλογές που διακόπτουν την αλληλουχία του νοήματος. Είναι ένας έντεχνος τρόπος, γιατί υπακούει αποκλειστικά σε μουσικές παραμέτρους ως προς τη χρήση της φωνής για την ερμηνεία. Κι αυτό είναι το μέσο, ώστε να φτάσει ο θεατής στη μέθεξη, που για μένα είναι ο ενθουσιασμός και η πηγαία συγκίνηση.

Αναφέρεις πηγαία συγκίνηση και συγκίνηση. Ποια η διαφορά των δύο;

Η πηγαία συγκίνηση είναι το πιο απλό και το πιο πειστικό κριτήριο, ότι αυτό που είδαμε ήταν πραγματική και επωφελής τέχνη και όχι χάσιμο χρόνου. Λέω πηγαία, γιατί υπάρχει και η συγκίνηση που προκαλείται είτε με συναισθηματική πίεση είτε για διάφορους άλλους υποκειμενικούς λόγους, που δεν έχουν σχέση με το ίδιο το έργο ή την παράσταση. Η παράδοση αυτή, που προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό δράμα, το οποίο εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αποτελεί μοντέλο της δραματουργικής τέχνης, έχει κανόνες που έχουν διατυπωθεί από τον Αριστοτέλη και παραμένουν οι ίδιοι ως σήμερα, χωρίς να ανατραπούν από μια νέα θεωρία. Οι πρώτοι δραματουργοί, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης, μπορεί να μην είχαν επίγνωση αυτών των κανόνων, όταν έγραφαν τα πρώτα τους έργα. Αλλά ήξεραν ότι τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό που θα μετέδιδαν, θα τα απολάμβαναν στο πολλαπλάσιο από το κοινό τους. Συγκίνηση βέβαια δεν είναι απαραίτητα το κλάμα ή το γέλιο, αλλά η ψυχική ευφορία που αισθανόμαστε, όταν επανασυνδεόμαστε με την όντως πραγματικότητα των ιδεών, μέσα από τη λογική και τη δραματουργική τάξη και τη βεβαιότητα που μας γεννιέται, ότι δεν είναι ούτε μάταιος ούτε ανέφικτος ρομαντισμός ή προσωπικός μας πόθος η πάγιά μας ανάγκη για αλληλοκατανόηση, συνύπαρξη, ειρήνη και χαρά.

Η τέχνη αποβλέπει στην κάθαρση;

Η τέχνη του θεάτρου από την καταγωγή της αποβλέπει στην κάθαρση, που είναι ο ενθουσιασμός ως αποτέλεσμα της συγκίνησης. Έτσι, μ’ αυτά μπορούμε να εκτιμάμε από μόνοι μας πως το θέατρο και ο κινηματογράφος έχουν διπλό χαρακτήρα: Είτε θα μας ενθουσιάζουν και θα μας ενθαρρύνουν, για να μπορούμε να διαχειριστούμε με ψυχραιμία την οποιαδήποτε κρίση, είτε θα μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα, αυξάνοντάς μας τη σύγχυση, ανακυκλώνοντας την κρίση και οδηγώντας μας στη μοιρολατρία και στην καθήλωση.

Δήμο, σχετικά με την έρευνά σου για τα ομηρικά έπη;

Τα ομηρικά έπη είναι δύο βίβλοι, που τροφοδοτούν τον άνθρωπο με πίστη για την οντότητά του στην περίπτωση της «Οδύσσειας», και τον εκπαιδεύουν να αποφεύγει το χειρότερο όλων, που είναι το μίσος, στην περίπτωση της «Ιλιάδας». Ξεκίνησα πριν από χρόνια να σχεδιάζω και να δοκιμάζω την παρουσίαση της «Ιλιάδας», στην αυθεντική ομηρική γλώσσα, αλλά δεν είχα την απαραίτητη οικονομική δύναμη να ολοκληρώσω μια τέτοια παραγωγή. Ωστόσο, τα ομηρικά έπη είναι πάντα στη σκέψη μου, γιατί θεωρώ πως αποτελούν την απαρχή του πλανητικού μας πολιτισμού.

Γιατί επιμένεις να παρουσιάζεις τα κείμενα των συγγραφέων, όπως για παράδειγμα του Ρίτσου, Θουκυδίδη, Σωκράτη, Σολωμού, Παπαδιαμάντη, που προφανέστατα αγαπάς, στη γλώσσα που γράφτηκαν;

Στα πρωτότυπα κείμενα υπάρχουν καταγεγραμμένα με απόλυτη ακρίβεια τα αυθεντικά αισθήματα του συγγραφέα και των ηρώων του, επειδή η σύνθεση των λέξεων έχει αιχμαλωτίσει μέσα τους αυτή την αλήθεια ως ζωντανό ντοκουμέντο που παραμένει αθάνατο. Για παράδειγμα, η αρχαία πλατωνική γλώσσα στην «Απολογία του Σωκράτη» δίνει με απόλυτη ακρίβεια τα αισθήματα του Σωκράτη, όταν μιλούσε στο δικαστήριο της Ηλιαίας. Δεν είναι δηλαδή πρωτίστως θέμα αισθητικής, αλλά δραματουργικής ενσάρκωσης της αλήθειας. Εξάλλου τα πάντα όλα πηγάζουν από το κείμενο.

Όλοι αυτοί οι σημαντικότατοι διανοητές μπορούν να βοηθήσουν στη σημερινή ταραγμένη εποχή;

Διανύουμε μια εποχή γενικής αναθεώρησης, που δημιουργεί την ίδια στιγμή ανασφάλεια, αλλά και αισιοδοξία. Η ανασφάλεια δεν είναι μια πραγματικότητα για να τη φοβόμαστε, αλλά ένα συναίσθημα κενότητας, όταν έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας. Οι μεγάλοι, αλλά και ταπεινοί αυτοί διανοητές, αποκαλύπτουν με καθαρότητα στο έργο τους το νόημα και τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς και τον ηθικό αλγόριθμο, που είναι ο διαχρονικός κανόνας για να αντιπαρέλθει κανείς την αλαζονεία και την ύβρη, αλλά και την άγνοια του κινδύνου. Μαθήματα ζωής, που αποτελούν αντίδοτο στα αρνητικά μας συναισθήματα και στην απάθεια.

Δήμο Αβδελιώδη, πολύ σε ευχαριστώ! Εύχομαι τα όνειρα σου να αποτελούν σύντομα την πραγματικότητά σου!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Με τα διηγήματα «Όνειρο στο κύμα» – «Έρως Ήρως», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μετουσιώνει με ποιητικό οίστρο τις δύο όψεις του ανολοκλήρωτου και ανομολόγητου έρωτά του για την ξαδέλφη του Μαχούλα,* βιώνοντας το δέος, τη μέθεξη, το πάθος, τη συντριβή, έως το μεγαλείο και τον ηρωισμό της ανθρώπινης ψυχής, αφήνοντάς μας δύο διαχρονικά αριστουργήματα που δοξάζουν τον Άνθρωπο.

Στο πρώτο, μας μεταφέρει σ’ ένα νυκτερινό, καλοκαιρινό τοπίο όπου αντικρίζει με δέος και ιερό ρίγος την ομορφιά της νεαρής συνομήλικής του Μοσχούλας – Μαχούλας, καθώς εκείνη αναδύεται μέσα απ’ τη θάλασσα γυμνή ως θεότητα. Όταν κινδυνεύει να πνιγεί βουτά και την σώζει. Η ευχαρίστηση ότι της έσωσε τη ζωή αποκτά απείρως μεγαλύτερη αξία από την ερωτική επιθυμία.

Στο δεύτερο, που το θεωρούμε ως εξέλιξη της προηγούμενης ιστορίας, ο έρωτας του Παππαδιαμάντη για την Αρχόντω – Μαχούλα, μετατρέπεται σε οδυνηρότατο πάθος, με άφατο ψυχικό πόνο, όταν διαπιστώνει πως κινδυνεύει να την χάσει από έναν μεγαλύτερό του και ευκατάστατο Άνδρα.

Ο Παπαδιαμάντης δεν χρησιμοποιεί δραματουργικά μοντέλα και τεχνικές. Κάθε του φράση είναι πηγαία κατάθεση ψυχής, ασπαίρουσα και συναρπαστική που την απολαμβάνουμε κάθε στιγμή σαν εξαίσια μουσική όπερα, η οποία αποκαλύπτει με απλότητα την Αλήθεια*. Αυτήν που βρίσκει όλους τους ανθρώπους να ομονοούν σιωπηρά για το τι είναι το σωστό ή το λάθος, το ηθικό ή το ανήθικο.

Αυτή την αυθεντική, σπάνια ποιητική τέχνη του προσπαθεί να αποδώσει η παράσταση με έντεχνο τρόπο απαγγελίας, για να αναδείξει με ακρίβεια το πνεύμα του, που μας διδάσκει αθόρυβα ότι κανένας έρωτας δεν μπορεί να ευτυχήσει, εάν δεν υπάρχει σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον άλλο, αφού η πραγματική απόλαυση ως αγαθό δεν εξαρτάται από την ικανοποίηση ενός πόθου, αλλά από την ψυχική και την ηθική μας πληρότητα. Δ.Α.

*Η Μαχούλα περιγράφεται από τον Παπαδιαμάντη στο δραματικά σημαίνον για διήγημά του «Φαρμακολύτρα», όταν συναντά το ίνδαλμά του μετά από 20 χρόνια χωρίς ακόμη να έχει ο ίδιος λυτρωθεί, ενώ εκείνη, εντελώς ανυποψίαστη, κάνει τάμα στον ίδιο ναό για να λυτρωθεί ο γιός της από τα μάγια του έρωτά του.

* «Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί κι όπου θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.» Οδυσσέας Ελύτης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Δραματουργία / Διδασκαλία Ερμηνείας / Σκηνική Όψη / Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεύει ο Θεμιστοκλής Καρποδίνης
Μουσική: Claude Debussy, “Lamer”
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Graphic Design: Γιάννης Σταματόπουλος & Tasos Grønn
Επικοινωνία-Προβολή στα ΜΜΕ: Νατάσα Παππά

ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ
Βουκουρεστίου 8, Σύνταγμα
Τηλ. 210 3312343

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Από Δευτέρα 13 & Τρίτη 14 Ιανουαρίου
Και κάθε Δευτερότριτο
Ώρα έναρξης: 20:00
Διάρκεια: 90’

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
– online: https://www.ticketservices.gr/event/theatro-athinon-oneiro-sto-kyma-eros-iros/
– τηλεφωνικά: 2107234567
– εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Α ζώνη 20€
B ζώνη 18€ (φοιτητικό, 65+, ανέργων, ΑμεΑ: 15€)
Γ ζώνη 15€ (φοιτητικό, 65+, ανέργων, ΑμεΑ: 12€)

ΠΡΩΙΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ: Πληροφορίες τηλ. 6948050808 & 6938624496