Δεκαετία ‘80. Ο γνωστός πράσινος ήλιος λάμπει. Όπως και τα στρας, οι βάτες, το περλέ, τα υπερμεγέθη σκουλαρίκια, τα σεμεδάκια, το απίστευτο κιτς, τα σταθερά τηλέφωνα με το καντράν (πάρε σου λέω το μηδέν, δεν ακούγεσαι) και η ντίσκο μουσική. Μια δεκαετία που ακόμη το γεροντοπαλλήκαρο και η γεροντοκόρη αποτελούν προσφιλείς, αν και υποτιμητικούς, προσδιορισμούς, τα καλιαρντά και όσοι τα ομιλούν προσπαθούν να κατακτήσουν τον χώρο τους και το όνομα Ανδρέας, όπως και τα ζιβάγκο, συναντώνται συχνά. Διαφημίσεις στην τηλεόραση, όπου τραγούδια ή ατάκες γίνονται σλόγκαν και βρίσκονται στα χείλη όλων, ενώ ο κόσμος ανακαλύπτει και τα ζώα συντροφιάς. Continue reading
