Σας καλωσορίζουμε στο Sin Radio! Ηθοποιός, ψυχοθεραπευτής, καθηγητής ψυχολογίας, σκηνοθέτης, μερικές από τις ιδιότητές σας. Υπάρχουν κι άλλες που θα “αποκαλύψετε” στο μέλλον; Προλαβαίνετε τα πάντα, έχετε χρόνο για τους δικούς σας ανθρώπους και ποια η σύνδεση των διαφορετικών αυτών ιδιοτήτων μεταξύ τους;

Όλα άρχισαν περίεργα, όταν σπουδαστής ακόμα Ψυχολογίας στο Πάντειο αποφάσισα να δωσω εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Κάτι με έτρωγε. Αφού κατάφερα και μπήκα, δεν μπορούσα να αφήσω παραπέρα την αγάπη μου για την ψυχοθεραπεία, αλλά ούτε να παρατήσω τον Έρωτά μου για το Θέατρο. Από τότε μέχρι και σήμερα νιώθω τυχερός, γιατί, όχι μόνο κατάφερα να σπουδάσω αυτά που ήθελα, αλλά δουλεύω και σε αυτά ταυτόχρονα. Έτσι η ημέρα μου μοιράζεται ανάμεσα στο γραφείο που έχω ως Ψυχοθεραπευτής, στις πρόβες για παραστάσεις και στη διοίκηση και διδασκαλία της Ανώτερης Δραματικής σχολής ‘’Αθηναϊκή Σκηνή’’ που ίδρυσα με το Θόδωρο Κάλβο πριν δέκα χρόνια. Την επιστήμη της Ψυχολογίας και την τέχνη της υποκριτικής πέρα από το πρακτικό σκέλος τις ασκώ και ως καθηγητής Ψυχολογίας και Υποκριτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τη διδασκαλία την ασκώ πλέον αρκετά χρόνια και με γεμίζει εξίσου. Η επαφή με νέους καλλιτέχνες σε κρατάει σε φόρμα με τη γνώση, με τις νέες τάσεις, με την συνεχή επεξεργασία και βελτίωση της τεχνικής σου. Αλλά και με το κέφι και την παιδικότητα…Αν χάσεις αυτά τα δύο…Χάθηκες! Είμαι στην ουσία ο πρώτος που εισηγήθηκε την ένταξη της Ψυχολογίας στη Θεατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα και ευτυχώς, με πολύ κόπο, δικαιώθηκα. Πολλοί πλέον αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα και εντάσσουν στα προγράμματά τους τη γνώση της Ψυχολογίας. Δε νοείται τέχνη χωρίς Ψυχολογία. Από όπου και να το πιάσεις. Από ρεύματα τεχνης που επηρεάστηκαν από την επιστήμη αυτή, έως γνώσεις που σε βοηθούν στη σκηνοθεσία και στο χειρισμό ενός θιάσου. Εξάλλου, στο θέατρο ενσαρκώνουμε χαρακτήρες που έχουν ψυχή. Έχεις ένα αβαντάζ στην επεξεργασία του ρόλου, όταν έχεις αντίστοιχες γνώσεις. Τώρα αναφορικά σε νέες δράσεις. Στα σκαριά έχω την προώθηση στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση εκπομπών με θέματα Ψυχολογίας, καθώς και (πέραν του θεάτρου που αποτελεί την απαιτητική ερωμένη μου υποκριτικά και σκηνοθετικά, αλλά και ως παραγωγός) τη συμμετοχή μου σε μια τηλεοπτική σειρά που συζητάω. Έχεις δίκιο όταν αναφέρεις το θέμα του χρόνου. Πλέον προσπαθώ περισσότερο να ξεκλέβω χρόνο για την παρέα μου, την οικογενειά μου, να πηγαίνω εκδρομές ή λίγο να ξεσκάω. Από τη στιγμή όμως που αυτά που κάνω με γεμίζουν, η σωματική κόπωση έρχεται δεύτερη. Μέχρι βέβαια να πέσω κάτω…

Πόσο τολμηρό εγχείρημα ήταν η ίδρυση της Σχολής; Πώς καταφέρατε να σας εμπιστευτούν όλα αυτά τα χρόνια πολλοί και σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου που δίδαξαν ως καθηγητές σε αυτήν;

Τολμηρό; Τρέλα θα έλεγα! Πριν την ίδρυση της Ανώτερης Δραματικής Σχολής ‘’Αθηναϊκή Σκηνή’’ είχαμε ένα θεατρικό εργαστήρι με στόχο τη θεατρική επιμόρφωση, το ανέβασμα παραστάσεων, την προετοιμασία υποψήφιων σπουδαστών για τις Δραματικές σχολές. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη και η επιτυχία της εισαγωγής των σπουδαστών στις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και κυρίως στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου ακόμα μεγαλύτερη. Η εμπιστοσύνη των σπουδαστών οδήγησε στην ίδρυση της σχολής που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όταν ο στόχος είναι να αποκτήσεις επαγγελματική εκπαίδευση, η γνώση οφείλει να είναι σοβαρή και όχι ενός πρώτου επιπέδου θεατρικού εργαστηρίου. Το στοίχημα ήταν να δημιουργηθεί κάτι νέο, με βλέμμα στις γνώσεις που παρέχονται στο εξωτερικό. Έτσι για πρώτη φορά εντάχθηκε σε πρόγραμμα σχολής το μάθημα της πρακτικής μεταγλώττισης, της ιστορίας τέχνης και τόσων άλλων που κάνουν το πρόγραμμα της Αθηναϊκής Σκηνής να διαφοροποιείται από τη συνηθισμένη εκπαίδευση που παρέχεται στην Ελλάδα. Το να έχεις ένα εργαστήρι είναι απλό. Η σχολή όμως που παρέχει Ανώτατη γνώση και οδηγεί σε επαγγελματίες ηθοποιούς αποτελεί τρελό εγχείρημα που δεν μπορεί ο καθένας να τολμήσει. Πέραν άλλων, κυρίως για οικονομικούς λόγους, μιας και αμέσως γίνεσαι εργοδότης πολλών εργαζομένων και έχεις και κρατικό έλεγχο. Αυτό εμπιστεύτηκαν και οι τόσο άξιοι συνεργάτες και συμπορεύτηκαν με το όραμά μας. Ποιους να πρωτοαναφέρω. Κονιόρδου, Δαμάτης, Μπουσδούκος, Σιδέρης, Χαραλάμπους, Ιορδανίδης, Χρονόπουλος, Μπεμπεδέλη, Γαβριηλίδης, Ιμπροχώρη, Τζομπανάκη, Κοταμανίδου, Ληναίος, Μπιμπίλας, Μπελιές, Χορς, Βουτζουράκη, Βασιλοπούλου, Θεοδωράκη, Μοσχολιδάκης, Μπουμπούκης, Γεωργίου, Κουμίδου, Σταματιάδης και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες που με κέφι για διδασκαλία συνέβαλαν στο διαφορετικό από αυτό που παρεχόταν. Το στοίχημα κερδήθηκε. Οι σπουδαστές εμπιστεύτηκαν το όραμα για ουσιαστική και ολοκληρωμένη γνώση και μόρφωση καθώς και ουσιαστική πρακτική. Από την πρώτη χρονιά λειτουργήσαμε με τμήματα όλων των ετών σε πληρότητα. Και ευτυχώς έτσι συνεχίζουμε. Γιατί δεν καθόμαστε στα αυγά μας! Η τρέλα που προανέφερα αφορά στο ότι, ενώ στο πλαίσιο μιας κρίσης συρικνώνεσαι για να διατηρήσεις τα κεκτημένα, εμείς αποφασίσαμε να δράσουμε επιθετικά και να προσφέρουμε περισσότερα! Να φανταστείς ότι το πρόγραμμα της καλοκαιρινής προετοιμασίας για τις εξετάσεις του Υπουργείου και του Εθνικού για το οποίο φημιζόμαστε εδώ και πάνω από δεκαετία πλέον, λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας, το παρέχουμε δωρεάν σε όσους επιθυμούν να σπουδάσουν! Τρέλα;

Πώς προέκυψαν οι Τρελοί της Βαλένθια; Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο που δεν έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο κοινό. Γιατί οι θίασοι αποφεύγουν έργα αυτής της περιόδου; Φοβούνται πως δεν θα βρουν ανταπόκριση στους θεατές και επιλέγουν κάτι πιο σύγχρονο.. ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη δυναμική αυτών των κειμένων;

Τα τελευταία τρία χρόνια αποκτήσαμε το Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή, στο οποίο πέραν φιλοξενούμενων παραγωγών και των πολλών παραστάσεων των σπουδαστών της σχολής, δρα και ο επαγγελματικός θίασος της Αθηναϊκής Σκηνής. Παλαιότερα οι παραγωγές μας φιλοξενούνταν σε άλλα θέατρα ή έκαναν μεγάλες καλοκαιρινές περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό με εξαιρετικούς πρωταγωνιστές και ηθοποιούς. Στον επαγγελματικό θίασο απορροφούνται επιπλέον και απόφοιτοι της Σχολής, αλλά και σπουδαστές για πρακτική που με το ταλέντο τους συνέβαλαν στην καθιέρωση του θιάσου. Οι παραστάσεις που συνήθως ανέβαζα ήταν είτε ποιητικά δράματα, είτε τραγωδίες, είτε μιούζικαλ, είδη στα οποία αισθάνομαι οικεία και λόγω αγάπης, αλλά και λόγω της καταβολής μου από το Εθνικό Θέατρο ή τις μουσικές και χορευτικές μου σπουδές. Έπεσε στα χέρια μου αυτό το έργο, ύστερα από πρόταση των συνεργατών και συμπαραγωγών μου, Αλεξάνδρα Βουτζουράκη και Θωμά Πανδή, με τους οποίους συμπορευόμαστε. Αμέσως το αγάπησα! Το φαντάστηκα και το έστησα στο μυαλό μου! Ο λόγος που πιστεύω ότι αποφεύγονται τέτοια έργα είναι η ποιητική διάθεση και ο λόγος, είδη στα οποία η πλειοψηφία των ενεργών ηθοποιών και σκηνοθετών δεν είναι εξοικιωμένοι ή μορφωμένοι. Πραγματικά λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε τέτοια έργα. Αλλά ευτυχώς ακόμα υπάρχουν! Αυτός είναι και ο λόγος που επιμένω να αποτελώ μια από τις μοναδικές σχολές στις οποίες ο σπουδαστής εξοικιώνεται με όλα τα είδη θεάτρου. Μέχρι και μαθήματα στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου κάνουμε για εξοικίωση με τη φωνή στο Αρχαίο Δράμα. Η άλλη δυσκολία είναι το σκηνοθετικό ‘’πείραγμα’’ για την απεύθυνση στο σύγχρονο κοινό.Οι ‘’Τρελοί της Βαλένθια’’ είχαν από γραφής θέματα που ήθελαν επεξεργασία και διασκευή. Κατανοώ ότι αν κάποιος δαβάσει το πρωτότυπο μπορεί να μείνει στα προβλήματα και να μην το επιλέξει. Εδώ συνέβαλε ουσιαστικά το όραμα της μεταφράστριας Αλεξάνδρας Βουτζουράκη. Απ’ όταν εκδόθηκε το κέιμενό της δε θα σας κρύψω ότι μας ζητήθηκαν τα δικαιώματα για το ανέβασμα της παράστασης και αλλού! Η δική μας παράσταση άγγιξε, λόγω της ποιητικότητας, και μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά και μικρότερες λόγω του γρήγορου ρυθμου, της αισθητικής ροκ αναγέννησης, των κωμικών στοιχείων που εμπνεύστηκαν κινησιολογικά τόσο από την κομέντια ντελ άρτε, όσο και από το σλάπστικ βωβό κινηματογράφο, αλλά και των γκαγκ καρτουνίστικων αστείων. Μαζί με τον ταλαντούχο ενδεκαμελή θίασο, αλλά και τους δεκαπέντε συντελεστές που εργάστηκαν στα πίσω από τη σκηνή πόστα, μετατρέψαμε τις πρόβες σε πανηγύρι. Σε ένα γαϊτανάκι που βρήκε τέτοια απήχηση που βάλαμε επιπλέον παραστάσεις και αποφασίσαμε να ανεβάσουμε την παράσταση φέτος για δεύτερη χρονια!

Πόσο η χώρα μας μοιάζει σήμερα με την αυλή του τρελοκομείου της Βαλένθια; Τι είδους θα μπορούσε να είναι αυτός ο έρωτας που θα μας τρέλαινε -με την καλή έννοια- και θα μας έσπρωχνε έξω από το τέλμα;

Η Ελλάδα πάντα ζούσε σε τρέλα! Τώρα πλέον όλα έχουν ξεφύγει. Σε κάθε τομέα. Από τους κλάδους εργασίας μέχρι την πληροφόρηση ή τις σχέσεις. Πιστεύω πραγματικά ότι βρισκόμαστε σε τέτοιο βάθος που το μόνο που μένει είναι να κοιτάζεις προς τα πάνω και να μη χάνεις την αισιοδοξία σου. Από τη φύση μου είμαι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος, παρόλο που σαν επιχειρηματίας στο χώρο του θεάτρου βάλλομαι όπως όλοι. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω τον κόσμο να είναι στα πρόθυρα κατάθλιψης ή κρίσεως πανικού, ειδικά τη δική μου γενιά που βρίσκεται στην πλέον δημιουργική ηλικία. Ο έρωτας από την άλλη είναι κάτι που δε γνωρίζει κρίσεις! Ο έρωτας, όπως λέει και ο χαρακτήρας που υποδύομαι, είναι η τελειοποίηση των πάντων. Η αρχή της δημιουργίας! Είναι μια αρρώστια που σε οδηγεί να νιώθεις ζωντανός και πεθαμένος. Να γελάς και να κλαις! Να χαίρεσαι και να πονάς! Άρα να υπάρχεις. Έχουμε χαθεί στα προβλήματά μας και έχουμε ξεχάσει να ερωτευόμαστε. Άρα και να υπάρχουμε. Η δύναμη δημιουργικότητας που έχεις όταν είσαι ερωτευμένος μπορεί να διαλύσει πλανήτες! Λες τελικά η λύση στην κρίση να είναι ο Έρωτας; Είτε είναι ο έρωτας είτε όχι για μένα η λύση βρίσκεται στην ύπαρξη. Στη διατήρηση της, όσο γίνεται, ανεπηρέαστης σκέψης, στη δημιουργικότητα και όχι στο σκοτάδι και στο καβούκι ή στο συνεχές σκύψιμο πάνω από ένα τάμπλετ ή ένα κινητό!

Με την κατάσταση που ζούμε, γιατί να επιλέξει κάποιος να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός και να φοιτήσει π.χ. στη Σχολή σας; Μπορεί σήμερα να ζήσει ο άνθρωπος από το επάγγελμά του ηθοποιού; Αν υποθέσουμε πως όχι, υπάρχει ο φόβος η οικονομική πενία να μας οδηγήσει μακροπρόθεσμα και σε αντίστοιχη πολιτισμική (μεγαλύτερη ακόμα από την τωρινή);

Πέραν των σημαντικών διαφοροποιήσεων της Σχολής της Αθηναϊκής Σκηνής, στις οποίες αναφέρθηκα προηγουμένως από τους βασικούς λόγους που ένας σπουδαστής επιλέγει τη σχολή μας είναι το μοναδικό και προσεγμένο νεοκλασικό κτίριο στο οποίο εδρεύει, καθώς και οι υποδομές, η ασφαλής τοποθεσία της στη μαγευτική Ακρόπολη, ακριβώς έξω από το Μετρό, οι καταξιωμένοι και έμπειροι καθηγητές, το πρόγραμμα σπουδών που δίνει μόρφωση σε τομείς στους οποίους μπορεί να εργαστεί ο απόφοιτος και που γενικά οι ηθοποιοί θα πρέπει να επιμορφωθούν εκτός σχολών, στο γεγονός ότι είναι από τις ελάχιστες σχολές που διαθέτουν καί θέατρο και επαγγελματικό θίασο, στο ότι όλα τα τμήματα δίνουν πάντα παραστάσεις ανοιχτές στο κοινό για εξοικείωση, στα μεγάλα ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις του Υπουργείου και άλλα τα οποία μπορει ο καθένας να διαπιστώσει από κοντά. Σε γενικότερο τώρα πλαίσιο, έχοντας σαν παράδειγμα τη δική μου περίπτωση, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θέλει να σπουδάσει Θέατρο να μην το κάνει, σκεπτόμενος την οικονομική κατάσταση του κλάδου. Το Θέατρο είναι όνειρο, μικρόβιο, πάθος. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να τα ανοίγει μετά από τριάντα χρόνια και να κλαίει που δεν το έκανε. Που δεν το τόλμησε. Ακόμα και στην προ κρίσης περίοδο κανείς δε σου εξασφάλιζε ότι θα δουλέψεις. Όταν σπούδαζα στο Εθνικό δε φανταζόμουν ότι μετά από τόσα χρόνια θα συνεχίζω να δουλεύω σε αυτή την τέχνη. Όσοι έχουν το μικρόβιο με καταλαβαίνουν, γιατί είναι εξίσου άρρωστοι με εμένα. Δεν υπάρχει καλύτερη επένδυση από την πνευματική και καλλιτεχνική μόρφωση. Ο χώρος αυτός θέλει μαχητές και οραματιστές! Κάποτε, επίσης, το πρότυπο ήταν να ασχολείσαι μόνο με το θέατρο. Πλέον, η πλειοψηφία των σπουδαστών σπουδάζει και κάτι άλλο. Σημείο των καιρών. Τέλος, οφείλω να πω ότι είναι άλλο οι σπουδές και άλλο η επαγγελματική αποκατάσταση. Πάντα πρέπει να έχεις στο νου σου και το δεύτερο, αλλά ποιός κλάδος αυτή τη στιγμή ή ποιες σπουδές σού εξασφαλίζουν εργασία και αποκατάσταση; Επίσης, σκεπτόμενοι έτσι, είναι σα να προδιαθέτουμε ότι για πάντα θα είμαστε στην κατάσταση που είμαστε τώρα! Εμπιστεύομαι την Ιστορία και τη μελετώ. Και η Ιστορία δείχνει ότι τα πράγματα αλλάζουν. Κάποια στιγμή. Την πολιτισμική πενία την τρέμω. Βέβαια ιστορικά το θέατρο δεν πέθανε ποτέ. Ακόμα και σε χειρότερες συνθήκες. Περισσότερο με τρομάζει ο τρόπος που ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει στο χώρο. Με άγχος και πανικό, χωρίς τάση αλληλοβοήθειας. Αν όμως πνιγώ κάποια στιγμή, θα έρθει και η σειρά σου και αυτή τη στιγμή δε δείχνουμε να το καταλαβαίνουμε. Σημαντικό, επίσης, πρόβλημα αποτελεί το γεγονός ότι, ελλείψει κρατικής βοήθειας και επιχορηγήσεων, οι παραγωγές οδηγούνται σε εσωστρέφεια με καλλιτεχνικά αποτελέσματα που πολλές φορές αγγίζουν ερασιτεχνικές παραστάσεις και λάθη. Το θέμα δεν είναι αν γίνονται πολλές παραστάσεις, αλλά πώς γίνονται, με τί θυσίες και τέλος με ποιο αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμη μπορείς να δεις τα πάντα. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να ανεβάσει με ελάχιστο κόστος παράσταση και να βρεθεί δίπλα σε μεγάλες παραγωγές. Θετικό, γιατί έτσι δίνεται βήμα σε νέα ταλέντα, αρνητικό, γιατί χωρίς οικονομική ενίσχυση στις περισσότερες περιπτώσεις είναι σχεδόν δεδομένο ότι η παραγωγή θα χάσει από κάπου. Και καπου εκεί αρχίζει και η πτώση. Το κοινό την αντιλαμβάνεται και απομακρύνεται. Οι σχολές παρέχουν λιγότερα από αυτά που πρέπει, λόγω οικονομικών προβλημάτων, τα εργαστήρια που δεν παρέχουν επαγγελματικό πτυχίο αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση η αισθητική και το μάθημα των τεχνών αφανίζονται.

Πώς βλέπετε την “άνθιση” των social media στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια; Σε ποιο είδος χρήστη ανήκετε;

Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας πλέον του καθενός. Άργησα λίγο να τα μάθω, αλλά πλέον όχι μόνο βρίσκονται στη ζωή μου, αλλά αποτελούν και βασικό εργαλείο επικοινωνίας της εργασίας μου. Έχω μάθει να τα χειρίζομαι σωστά και να αποφεύγω κινδύνους που ακουμπούν στην προστασία της προσωπικής μου ζωής (ειδικά για εμάς που ασχολούμαστε με επαγγελματα προβολής, το θέμα είναι ιδιαίτερα λεπτό και επικίνδυνο). Με απασχολεί ωστόσο και με προβληματίζουν ζητήματα που σχετίζονται με την καταπάτηση της ιδιωτικής ζωής, του εντοπισμού του καθενός ακόμα και με τη θέλησή του, της εκμετάλλευσης πνευματικής δημιουργίας, της απρόσωπης κοινωνικής επαφής, της εθελοντικής καταγραφής των πάντων, της καταιγιστικής πληροφόρησης που αποπροσανατολίζει, της κακοποίησης. Με τρομάζει να βλέπω τρίχρονα να χειρίζονται κινητά και ακόμα περισσότερο γονείς που βολεύονται γιατί έτσι δεν τους ενοχλούν. Με τρομάζει να βλέπω σε καφετέριες όλοι να ασχολούνται με το κινητό τους. Πιο πολύ με τρομάζει το αυχενικό που θα πάθουμε όλοι από το σκύψιμο και η μυωπία μας που θα αυξηθεί κατακόρυφα! Κάποια πράγματα όμως που παρέχουν, αν μάθεις να τα χειρίζεσαι με σύνεση, σου λύνουν τα χέρια.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στην καθημερινότητά σας και πόσο σημαντική πιστεύετε ότι είναι για μια θεατρική παράσταση;

Η μητέρα μου ήταν τραγουδίστρια του νέου κύματος. Μεγάλωσα με τραγούδια, με μελωδίες, με ‘’δεύτερες’’ φωνές. Η μουσική μου δίνει ρυθμό και συνοδεύει κάθε φάση της ζωής μου. Πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει πολύ και να κάνει παιχνίδια με ρυθμούς! Στην εργασία μου, και ως ψυχολόγος, αναγνωρίζω την ουσιαστική συμβολή της μουσικής στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με σημαντικούς μουσικούς, τόσο δισκογραφικά όσο και σε παραστάσεις, όπως ο Πλέσσας, ο Κατσαρός, ο Χριστοδουλίδης, όπως επίσης και οι δασκάλες μου στο Εθνικό, Κυριακάκη και Παιονίδου, που με έμαθαν να ερμηνεύω με το συναίσθημα το άκουσμα. Η μουσική για εμένα είναι διάλογος οργάνων και τη χρησιμοποιώ και στην ψυχοθεραπεία. Άλλωστε η καρδιά μου μου δίνει το ρυθμό για να αγαπώ την Τέχνη μου!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΑΜΠΟΚΗ

Ο Μιχάλης Καλαμπόκης γεννήθηκε στη Βοστώνη των Η.Π.Α. από Έλληνες καλλιτέχνες γονείς. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, Αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθήνας, με Μεταπτυχιακές και Διδακτορικές σπουδές στην Ψυχοθεραπεία, την Ψυχολογία στο χώρο του Θεάτρου και τη Σκηνοθεσία. Έχει, επίσης, μετεκπαιδευτεί στο Πάντειο στη Διαφήμιση, τις Διεθνείς και Δημόσιες Σχέσεις και τη Διοίκηση μονάδων πολιτισμού. Εργάζεται παράλληλα ως καθηγητής Ψυχολογίας και Υποκριτικής από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Είναι συνιδρυτής με το Θόδωρο Κάλβο της Δραματικής Σχολής Κάλβου – Καλαμπόκη “Αθηναϊκή Σκηνή”, καθώς και του θεάτρου “Αθηναϊκή Σκηνή”, όπου σκηνοθετεί, παίζει και διδάσκει. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, ενώ ήταν σπουδαστής στη Σχολή του Εθνικού. Έχει συνεργαστεί με τους Κρατικούς Οργανισμούς, με το ελεύθερο θέατρο, με Δημοτικά Θέατρα, με την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε Φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού με σκηνοθέτες όπως Νίκος Χαραλάμπους, Γιάννης Ιορδανίδης, Κ.Τσιάνος, Κ.Τσώνος, Ισίδωρος Σιδέρης, Θόδωρος Κάλβος κ.α.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΗΣ ΒΑΛΕΝΘΙΑ’

Οι Τρελοί της Βαλένθια
του Λόπε Ντε Βέγκα,σε σκηνοθεσία Μιχάλη Καλαμπόκη
2ος χρόνος επιτυχίας

Παράταση λόγω επιτυχίας!!!

Οι Τρελοί της Βαλένθια μέχρι Κυριακή 15 Μαϊου 2016 στο θέατρο ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΚΗΝΗ

Οι “Τρελοί της Βαλένθια”, γραμμένοι στην Ισπανία από το Λόπε ντε Βέγκα την εποχή που “μεσουρανούσε” ο Σαίξπηρ στην Αγγλία, αποτελούν έργο κλασικό, ποιητικό, μια ιπποτική κωμωδία και ταυτόχρονα τόσο σύγχρονη μιας και καταπιάνεται με τη διαχρονική τρέλα του Έρωτα που δεν αγγίζει εποχές.

Υπόθεση:

Μέσα στο διάσημο τρελοκομείο της Βαλένθια συναντιούνται και ερωτεύονται ο νεαρός Φλοριάνο (Μιχάλης Καλαμπόκης) που προσποιείται τον τρελό για να γλιτώσει την σύλληψη για την δολοφονία του πρίγκιπα Ρεϊνέρο και η όμορφη Εριφίλα (Αλεξάνδρα Βουτζουράκη) που αφού τη λήστεψε και την εγκατέλειψε γυμνή ο υπηρέτης της, την περάσανε για τρελή και την μαζέψανε! Οι δυο τους παριστάνουν τον Άμλετ και την Οφηλία και έτσι τους πιστεύουν. Τα εμπόδια στην σχέση τους πολλά: ο ψευτοδιανοούμενος, πιο τρελός απ’ τους τρελούς διευθυντής του τρελοκομείου Πιζάνο (Θωμάς Πανδής) με τους δύο θεόχαζους υπηρέτες του, Μάρτιν και Τόμας που πιστεύουν ότι είναι ο Δον Κιχώτης και ο Θερβάντες, ο τρελός με τα καθήκοντά του αστυνομικός Λιμπέρτο, ο έμπιστος φίλος του Φλοριάνο, Βαλέριο, ερωτευμένος έως φρενοβλάβειας κι αυτός με την Εριφίλα, η ανιψιά του Πιζάνο, Φαίδρα με την υπηρέτριά της Λαϊντα ερωτευμένες με τον Φλοριάνο που κάνουν τις τρελές για να μείνουν κοντά του… και τελικά το χάνουν και κυρίως το μεγάλο εμπόδιο μεταξύ Φλοριάνο και Εριφίλα που πιστεύει ο ένας για τον άλλο ότι είναι πραγματικά τρελοί. Ένα μυστηριώδες πρόσωπο από το παρελθόν, όμως, θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους και θα ενώσει τους δύο ερωτευμένους… ή μήπως όχι.

Ο Λόπε ντε Βέγκα με το έργο του ικανοποίησε τόσο τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης, όσο και του πιο λαϊκού κοινού μιας και ένωσε το ρυθμό με την ποίηση, την ιπποτική καθημερινότητα με τις περιπέτειες των υπηρετών.

Όλες οι εκδηλώσεις του Έρωτα, κεραυνοβόλο χτύπημα, πάθος, πόθος, κτητικότητα, υποψίες, ζήλια, κρεβατομουρμούρα, κάνουν τους πιο λογικούς ήρωες να μοιάζουν πιο τρελοί από τους τρελούς. Άλλωστε ποιός δεν είναι ή δεν έχει υπάρξει τρελός από Έρωτα!

Μια παράσταση βγαλμένη από την Αναγέννηση, γεμάτη μουσική και κοστούμια εποχής και ξεκαρδιστικές καταστάσεις σε ανατρεπτική ανάγνωση Μιχάλη Καλαμπόκη με τρία διαφορετικά “φινάλε” για να ικανοποιήσουν το κοινό.

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Καλαμπόκης
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Μουσική: Χρήστος Γαλίτης

Διανομή:
Φλοριάνο: Μιχάλης Καλαμπόκης
Πιζάνο: Θωμάς Πανδής
Εριφίλα: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Φαίδρα: Κέλλυ Ανυφαντή
Λαϊντα: Ίριδα Δασκαλοπούλου
Βαλέριο: Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου
Τόμας: Λυκούργος Μπάδρας
Μάρτιν: Χάρης Λεοντσίνι
Λεονάτο: Βασίλης Τριανταφύλλου
Ρεϊνέρο: Αντώνης Καραθανασόπουλος
Λιμπέρτο: Δημήτρης Μακρής
trailer και φωτογραφίες : Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Φώτα: Σπύρος Κάρδαρης
Kοστούμια: Βεστιάριο Κοραή Δαμάτη
Kαλλιτεχνικές δημιουργίες: Άννα Μαχαιριανάκη
Κωμμωσεις: Χαρά Ζαφειρίου
Mακιγιάζ: Μαρίνα Μηλιάρη

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 20:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Γενική είσοδος: 12 ευρώ
10 ευρώ (άνεργοι, Α.Μ.Ε.Α., άνω των 65, φοιτητές), δεκτές ατέλειες, ειδικές τιμές για ομαδικά.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά

Δυνατότητα για κλείσιμο παραστάσεων πέραν των προγραμματισμένων.

Θέατρο “Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη”,
Αθ. Διάκου & Τζιραίων 13, έξω από το Μετρό Ακρόπολης.
Πληροφορίες – κρατήσεις: 210 9222300 | www.athstage.gr