Ο Θανασης Ταταυλαλης και ο Ορεστης Τζιοβας στο «Και για πες…» με την Ελενα Χατζοπουλου

Σήμερα στον καναπέ του «Και για πες…» κάθονται δύο αγαπημένοι μου κύριοι. Θεσσαλονικείς αμφότεροι. Φίλοι από τα μικράτα τους, με τις ίδιες ανησυχίες, ενδιαφέροντα και αγάπες. Θανάσης Ταταύλαλης και Ορέστης Τζιόβας. Νέοι, ωραίοι, παθιασμένοι με τη δουλειά τους, πολυπράγμονες, πολυτάλαντοι, σημαντικοί ο καθένας στον τομέα του και πολλά υποσχόμενοι.

Στη σκηνή του Θεάτρου Faust, ολοκληρώνονται οι τελευταίες λεπτομέρειες κι όλα μοιάζουν να είναι έτοιμα για την πρεμιέρα της παράστασης «ΠΑΡΚΙΝΓΚ» την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου.

«ΠΑΡΚΙΝΓΚ». Ένας μονόλογος που ερμηνεύει ο Ορέστης Τζιόβας, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θανάση Ταταύλαλη. Μια παράσταση που μιλάει για τη μοναξιά που περιπλανιέται, την σφοδρή επιθυμία, τη θεά τύχη, τα όνειρα, την αλλαγή και την επανεκκίνηση μιας ζωής. Μιλάει για τους κύκλους και τις διαδρομές και για την προσωπική Ιθάκη που είναι εκεί και περιμένει τον καθένα μας…

Η πρόβα τελειώνει και τη στιγμή που ο Θανάσης και ο Ορέστης χαλαρώνουν, δράττομαι της ευκαιρίας να τους αποσπάσω κάποιες λίγες κουβέντες…

Θανάση, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Ή ηθοποιός και σκηνοθέτης;

Σκηνοθέτης και λίγο ηθοποιός… Από παιδί έγραφα έργα κι επειδή δεν τα έπαιζε κανείς, τα έπαιζα με την αδερφή μου κι έτσι κάπως άρχισε να μπερδεύεται το πράγμα, λέει με αφοπλιστικό γελάκι. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να κάνω τη ζωή του ηθοποιού κι έτσι παίζω μόνο επιλεκτικά…

Τι σε γοητεύει περισσότερο; Κινηματογράφος, θέατρο ή τηλεόραση;

Από τηλεόραση δεν έχω ιδέα. Τον κινηματογράφο τον αγαπώ, αλλά είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία… Με το θέατρο μεγάλωσα, γιατί είχα την τύχη να με πηγαίνουν συνέχεια οι γονείς μου…Αργότερα όμως έχασα την πίστη μου, αλλά χαίρομαι πολύ που τώρα τελευταία την ξαναβρίσκω…

Στον κινηματογράφο, όμως, που λες ότι είναι μια «πονεμένη ιστορία», έχεις καταθέσει αρκετά πράγματα…

Ναι, έχω κάνει 11 ταινίες μικρού μήκους, γιατί απλούστατα έπρεπε να μάθω τον κινηματογράφο μόνος μου. Έτσι μαζί με τον φίλο μου Γιώργο Κελλάρη παίρναμε κάμερα, μικρόφωνο, φώτα και κάναμε ταινία σε 2 μέρες. Κάναμε ένα δικό μας δόγμα. Απο κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισε να λειτουργει κι έτσι μπορώ να πω πως πλέον δε νιώθω ημιμαθής… Αργότερα δίδαξα-έδειξα για 4 χρόνια αυτόν τον τρόπο στον Κήπο στη Θεσσαλονίκη και με εντυπωσίασε η ανταπόκριση που είχε απο όλους. Πολύς κόσμος θέλει να δει πώς γυρίζεται μια ταινία…

Μμμ εξαιρετικό! Κι εγώ θα ήθελα, είναι η αλήθεια… Έχεις κάνει όμως και κάποιες ταινίες μεγάλου μήκους, σωστά;

Ναι. Την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία «The fall and the rise and the fall» τη γύρισα όλη μόνος μου στο Βερολίνο. Στην κυριολεξία τα έκανα όλα μόνος μου. Φυσικά είχα την πολύτιμη βοήθεια της Ελένης Αγγελοπούλου, σε οργάνωση και παραγωγή και τη σπουδαία υποκριτική ικανότητα του Ανδρέα Κωνσταντίνου. Τη δεύτερη ταινία μου μεγάλου μήκους «Roots in the heart» είχα την τιμή και τη χαρά να τη συνσκηνοθετήσω με τον JamesCameron… Μη με κοιτάς έτσι Έλενα, είναι τέλεια συνωνυμία… αν και κάποια στιγμή θα σταματήσω να το διευκρινίζω αυτό. Μαζί με τον Jimmy, λοιπόν, ταξιδέψαμε τη μισή Ευρώπη, ψάχνοντας να βρούμε την παραδοσιακή μαγεία…

Πάντα πίσω από τις κάμερες;

Όχι, έχω παίξει και σε κάποιες ταινίες όπως «Manatsea» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Όχθες» του Πάνου Καρκανεβάτου, «Saison Morte» του Θανάση Τότσικα και πιστεύω πως, σαν ηθοποιός, προτιμάω τελικά τον κινηματογράφο…

Και η επαφή σου με το θέατρο;

Το θέατρο το γνώρισα από μέσα καθαρά από προσωπικό καπρίτσιο. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω κάποιο υποκριτικό ταλέντο. Έμαθα λοιπόν δυο κείμενα και πήγα και τους τα είπα… Τελικά, πέρασα και στο ΚΘΒΕ και στο Εθνικό, αλλά μετά… απλώς δεν είχα άλλα κίνητρα. Επέλεξα να σπουδάσω στο Εθνικό κι έτσι βρέθηκα κι έζησα στην Αθήνα 5 χρόνια.

Έκτος όλων αυτών, γράφεις κιόλας… Πότε συνήθως συμβαίνει αυτό;

Μόνο όταν είμαι καλά. Όταν δεν είμαι καλά, ούτε το στυλό δε μπορώ να πιάσω.

Θέματα «αγαπημένα» υπάρχουν;

Όχι, αλλά υπάρχει αγαπημένο είδος. Η μαύρη κωμωδία. Δε νομίζω πως μπορώ να γράψω κάτι πέρα από αυτό…

Και τι είναι αυτό που σου τραβάει το ενδιαφέρον ώστε να το κάνεις σενάριο;

Συνέχεια μου έρχονται ιδέες. Όποια απο αυτές κολλήσει στο μυαλό μου για καιρό, πρέπει να τη γράψω… Όταν δε ξεκινάω να γράφω, δεν ξέρω τι μορφή θα πάρει αυτό που γράφω. Όταν τελείωσα το «ΠΑΡΚΙΝΓΚ», τότε κατάλαβα πως αυτό που έγραψα είναι μονόλογος…

Θανάση, την έννοια «δημιουργία» πως την ορίζεις;

Είναι η τομάτα που φυτεύεις, ποτίζεις, κόβεις και τρως…

Έχει παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή σου η τύχη, ως εύνοια και ως πεπρωμένο;

Ήμουν και είμαι εξωφρενικά τυχερός… Και μάλλον αυτό είναι που με συνεπήρε, όταν έγραφα το «ΠΑΡΚΙΝΓΚ», κι έτσι το ολοκλήρωσα και θα το δούμε να ανεβαίνει.

Πότε πιστεύεις ότι τελειώνει ένα προσωπικό ταξίδι;

Δεν έχω ιδέα…

Και με τις βαθύτερες επιθυμίες τι γίνεται;

Παραμένουν βαθιά και ανικανοποίητες όσο ζεις με και για τις κοινωνικές συμβάσεις…

Κοινωνικές συμβάσεις… Οι επιβεβλημένες κοινωνικές συμβάσεις έχουν παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή σου;

Είχα την πολυτέλεια να μη συμβιβαστώ…

Στόχοι βραχυπρόθεσμοι ή και μακρόπνοοι;

Να πάω να ζήσω στο χωριό μου στη Φουρνή Λασιθίου…

Εεε, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Έχω να μοντάρω την καινούρια μου μικρού μήκους ταινία με τίτλο «QUALIA» που γύρισα με τον Θανάση Τότσικα κι έπαιξαν ο Έκτορας Λιάτσος, ο Πανάγος Ιωακείμ και η Έλια Βεργανελάκη. Μετά έχω να μοντάρω και ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για τη Φουρνή και είμαι σε συζητήσεις για άλλο ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για τον ερχόμενο Ιούνιο.

Ορέστη, αλήθεια, εσένα τι σε γοητεύει περισσότερο; Κινηματογράφος, θέατρο ή τηλεόραση;

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για πολύ διαφορετικές τέχνες. Είχα την τύχη να εργαστώ και στους τρεις αυτούς χώρους. Με γοητεύει περισσότερο το θέατρο, λόγω της αμεσότητάς του και της πειθαρχίας που χρειάζεται, για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε καθημερινή βάση. Έχει ένα ρίσκο – αν θέλετε – όσον αφορά στον κίνδυνο να πάει κάτι στραβά, αυτό όμως το γεγονός το κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Θα ήθελες να βρεθείς πίσω από τις κάμερες;

Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει στο παρελθόν διάφορες δουλειές πίσω από τις κάμερες, αλλά και πίσω από τη σκηνή του θεάτρου, και το έχω ευχαριστηθεί πολύ. Αν ωστόσο θέλεις να σου πω συγκεκριμένα για τη σκηνοθεσία, δεν βρίσκεται στο μυαλό αυτή τη στιγμή. Αυτό όμως που μου έχει προκύψει και θα το έλεγες παρεμφερές, είναι η διδασκαλία. Ομολογώ πως το βρήκα πολύ δημιουργικό και θα ήθελα να το ξανακάνω…

Από το «Παρκινγκ» του Θανάση Ταταύλαλη, ως τον «Μάκβεθ» του Δημήτρη Λιγνάδη, που πρόκειται να συμμετέχεις, ποια είναι η απόσταση;

Κοίτα, από τη μια έχουμε ένα από τα σπουδαιότερα έργα στην ιστορία του θεάτρου και από την άλλη ένα έργο αυτοβιογραφικό, μονόλογο, ενός νέου συγγραφέα που γράφει για την εποχή μας. Το ότι δεν έχω ερμηνεύσει μονόλογο στο παρελθόν, μου δημιουργεί έναν έξτρα ενθουσιασμό…. Όπως και το ότι δεν έχω ξανασυνεργαστεί με τον Δημήτρη Λιγνάδη μου δημιουργεί μια μεγάλη ανυπομονησία και χαρά. Όποτε η απόσταση δεν είναι μετρήσιμη προς το παρόν και ούτε ξέρω αν θα είναι ποτέ…

Και η τύχη; Τι ρόλο έχει παίξει στη δική σου ζωή η τύχη, ως εύνοια και ως πεπρωμένο;

Σε γενικές γραμμές η τύχη ήταν με το μέρος μου. Όποτε δεν ήταν, θεωρούσα πως αυτό είναι το πεπρωμένο μου… Πρέπει να είμαστε αφυπνισμένοι, όταν η τύχη μας παρουσιάζεται, αλλά και ψύχραιμοι όταν δε μας τα φέρνει και τόσο καλά…

Και με τις βαθύτερες επιθυμίες, τι γίνεται Ορέστη;

Αααα, θέλει αρετή και τόλμη για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις τις βαθύτερες σου επιθυμίες και να αρχίσεις να πράττεις έτσι ώστε να τις ικανοποιήσεις…

Οι κοινωνικές συμβάσεις, οι επιβεβλημένες, τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;

Θα με χαρακτήριζα αντισυμβατικό είναι η αλήθεια. Ελλοχεύει, ωστόσο, ο κίνδυνος να καταντήσεις επαναστάτης χωρίς αιτία…

Με τον Θανάση Ταταύλαλη είστε φίλοι από παλιά. Οι γνώμες σχετικά με συνεργασίες μεταξύ φίλων διίστανται. Εσύ πώς το αντιλαμβάνεσαι;

Θεωρώ πως είναι καλό να συνεργάζεσαι με φίλους. Δε χρειάζεται να δημιουργήσεις κώδικες επικοινωνίας, καθώς υπάρχουν ήδη… Φυσικά μια φιλία δοκιμάζεται μέσα από μια συνεργασία και, αν όλα πάνε καλά και δέσει το γλυκό, το αποτέλεσμα είναι ιδανικό.

Στόχοι βραχυπρόθεσμοι ή και μακρόπνοοι;

Θα ήθελα να αποκτήσω όσο περισσότερες εμπειρίες γίνεται σε όσο το δυνατόν περισσότερα επίπεδα

Και το επόμενό σου βήμα, Ορέστη;

Μετά το Πάσχα θα συμμετάσχω στη θεατρική διασκευή των Αδερφών Καραμάζοφ, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Μίνας Αδαμάκη.

Θανάση και Ορέστη. Ορέστη και Θανάση, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Εύχομαι κάθε επιτυχία στην παράστασή σας που κάνει πρεμιέρα στις 11 Οκτωβρίου και εύχομαι τα όνειρα, οι μακροπρόθεσμοι και βραχυπρόθεσμοι στόχοι και τα επόμενά σας βήματα να στεφθούν κι αυτά με επιτυχία!