Είναι 10 το πρωί και βρίσκομαι στον Ελληνικό Κόσμο για να παρακολουθήσω την παράσταση Όλιβερ Τουίστ, σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Εμπειρία -θετική ευτυχώς- το να παρακολουθείς παράσταση, το πρωί, μαζί με 9 Δημοτικά σχολεία και 1 Γυμνάσιο… Ό,τι και να πω είναι λίγο! Μια παράσταση υπέροχη που αξίζει να τη δει, όποιος αγαπάει το θέατρο και την ποιότητα.

Η παράσταση ολοκληρώνεται, μέσα σε χειροκροτήματα και επευφημίες των παιδιών, κι εγώ έχω ραντεβού στο προαύλιο με τη σκηνοθέτιδά της, την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Μια νέα γυναίκα με ήδη σπουδαίο έργο. Ένας σίφουνας που σε παίρνει μαζί του, σε γυροφέρνει στις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις, σε ταξιδεύει στην Ουγκάντα και σε επιστρέφει με φόρα στην Αθήνα, στο βόλεϊ και στην ποίηση.

∞

Κωνσταντίνα, καλωσόρισες στο Sin Radio. Αλήθεια, τι είναι για σένα τέχνη;

Τέχνη είναι ό,τι μας εξελίσσει ως ανθρώπινα όντα. Οτιδήποτε μας κάνει να αγγίξουμε τον ανώτερο εαυτό μας. Κι έτσι αυτόματα ο πήχης μπαίνει ψηλά.

Πώς επιλέγεις κάθε φορά το έργο που θα ανεβάσεις και τους ηθοποιούς με τους οποίους θα συνεργαστείς;

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, υπάρχουν περιπτώσεις που γίνεται ακρόαση. Οπότε είναι μία καθαρή ανοιχτή ακρόαση, όπως έγινε και στον Όλιβερ Τουίστ, όπου ζητούσαμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από τα παιδιά, για να φτιαχτεί η συμμορία. Όλοι τους πέρασαν από τρεις φάσεις ακρόασης και τελικά επιλέχτηκαν αυτοί που εμείς θεωρούσαμε ότι ταιριάζουν καλύτερα στους συγκεκριμένους ρόλους. Όσον αφορά το έργο… Σίγουρα, για μένα, το έργο είναι πάνω από όλα. Σίγουρα μία καλή σκηνοθεσία μπορεί να σώσει ένα κακό έργο και μία κακή συνήθεια να χαλάσει ένα καλό έργο. Αλλά το έργο είναι πάνω από όλα. Πρέπει να έχει πολύ ψωμί να δώσει στον θεατή και σε συνειδητό επίπεδο και υποσυνείδητα.

Και πώς καταλήγεις στο έργο; Πώς λες ότι φέτος θέλω να ανεβάσω στη σκηνή αυτό το έργο;

Προσωπικά, διαβάζω πολλά έργα. Θεατρικά έργα, αν και τα περισσότερα που διαβάζω είναι μυθιστορήματα και νουβέλες. Οπότε, διαβάζοντας κάποιο κείμενο, αν δω ότι έχει πράγματα, τα οποία με ενδιαφέρει να επικοινωνήσω στον θεατή, ανοίγεται μπροστά μου μία εικόνα, μία παράσταση σαν να παίζεται μπροστά μου εκείνη την ώρα που το διαβάζω… και έτσι του κάνω θεατρική διασκευή. Και μου αρέσει και πάρα πολύ αυτό.

Σου αρέσει λοιπόν να παίρνεις ένα έργο και να το μετατρέπεις; Όπως για παράδειγμα το Sunset Limited ή τον Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς;

Ναι, ακριβώς, μου αρέσει η μετατροπή. Το Sunset Limited, βέβαια, είναι θεατρικό έργο, απλά άλλαξε η συνθήκη του χώρου, τοποθετήθηκε δηλαδή η παράσταση μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, στο Ρουφ. Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς, όμως, είναι νουβέλα και έγινε κανονικά θεατρική διασκευή. Μια θεατρική διασκευή μπορεί να γίνει με άπειρους τρόπους, γι’ αυτό και μου αρέσει πάρα πολύ η συγκεκριμένη διαδικασία. Ας πούμε, το να παίρνω ένα θεατρικό έργο, που έχει συγκεκριμένες σκηνές και συγκεκριμένους ρόλους, περιορίζει λίγο, αν και αυτό είναι κάτι που θα συμβαίνει συνέχεια στο μέλλον. Όμως, μου αρέσει περισσότερο η διαδικασία του να διαβάζω ένα κείμενο, που δεν είναι θεατρικό και να το δημιουργώ στο μυαλό μου… πώς μπορεί να γίνει σαν παράσταση, πώς θα ήθελα εγώ να γίνει…

Γνωρίζεις από την αρχή, Κωνσταντίνα, ότι μια παράστασή σου μπορεί να έχει τη δυναμική ώστε να παίζεται για χρόνια;

Δεν ξέρω ποια παράσταση θα πάει για καιρό και γενικά, όταν ανεβάζω κάποιες παραστάσεις, στο μυαλό μου δεν έχω αν θα πάει ή όχι. Για κάποιο λόγο πάντα ανησυχώ ότι οι παραστάσεις δεν θα πάνε καλά (γελάει). Οπότε, από άποψη προσέλευσης κόσμου, δεν το γνωρίζω. Δεν έχω κάποια αίσθηση, δηλαδή, ή δεν θέλω να έχω. Γιατί πολλές φορές πέφτουμε εκτός… και όταν περιμένεις πολλά πράγματα, τα οποία δεν έρχονται, απογοητεύεσαι… Αλλά αυτό, όμως, που μπορώ να καταλάβω για τις παραστάσεις μου, που μέχρι στιγμής ταυτίζεται λίγο και με τη μάτια του θεατή, είναι ότι, αφού έχει τελειώσει η παράσταση, κάθομαι και τη βλέπω σαν θεατής… παύω να είμαι σκηνοθέτης σε μία, δυο, τρεις γενικές πρόβες. Οπότε, εάν σαν θεατής είμαι ικανοποιημένη με αυτό που βλέπω, νιώθω ότι έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, σύμφωνα με αυτό που είχα στο μυαλό μου… Εάν βγαίνει αυτό που ήθελα ή όχι… Εάν όχι τότε κάνουμε διορθώσεις. Νομίζω ότι όλοι οι σκηνοθέτες το κάνουν αυτό.

Κάπου διάβασα πως «φροντίζεις» όλες τις παραστάσεις σου.

Ναι. Γενικά είμαι κοντά σε όλες τις παραστάσεις μου. Και στους 12 Ενόρκους, που παίζονται τώρα έξι χρόνια, και στον Ιβάν Ίλιτς, που παίζεται για δεύτερη χρονιά… Ναι, είμαι κοντά στις παραστάσεις… είμαι κοντά με τους θιάσους, κάνουμε παρέα, έχουμε φιλικές σχέσεις, πηγαίνω συχνά βλέπω τις παραστάσεις… είμαι κοντά, είμαι εκεί …δεν τη δημιουργώ και την αφήνω και πάει τελείωσε… για μένα δεν τελειώνει ποτέ. Και τώρα, όπως είδες, παρόλο που έχουμε άλλους δύο μήνες παραστάσεων, για φέτος τουλάχιστον, διορθώνουμε ακόμα πράγματα…

Κωνσταντίνα, εντυπωσιάζει η ηλικία σου, σε σχέση με το έργο σου και φυσικά με τις επιτυχίες που έχεις σημειώσει.

(Γελάει) Ε, δεν είμαι πια και τόσο μικρή. Κοίταξε, Έλενα, ουσιαστικά ξεκίνησα με ένα πολύ δυνατό έργο, το The Man From Earth, το οποίο πήγε για μία χρονιά μόνο, αλλά πήγε sold out, στο θέατρο Αλκμήνη, και μετά κατευθείαν ήρθαν οι 12 Ένορκοι, σε μια ηλικία 27, 28 χρονών και έκαναν κατευθείαν επιτυχία, η οποία κρατάει ακόμα, για έξι χρόνια. Οπότε, οι Ένορκοι βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτό, σαφέστατα. Νομίζω ότι δουλειά με τη δουλειά και συνεργασία με τη συνεργασία, έρχεται και η εμπειρία, οπότε θεωρώ ότι κάθε μου δουλειά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη και θα βελτιωνόμαστε συνέχεια. Αυτό ευελπιστούμε τουλάχιστον όλοι…

Η ευτυχία συνδέεται με την επιτυχία; Ή αν θες η επιτυχία με την ευτυχία;

Για μένα η επιτυχία είναι ευτυχία, αλλά με την αντίθετή της έννοια. Δηλαδή ότι η ευτυχία είναι επιτυχία. Για μένα δεν υπάρχει επιτυχία, εάν δημιουργήσω κάτι και δεν είμαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτό. Και δεν έχω κανένα λόγο ούτε να το δημιουργώ, ούτε να το συντηρώ μετά. Οπότε, φροντίζω να είμαι ευτυχισμένη σε συνεργασίες μου. Γι’ αυτό και επιλέγω ηθοποιούς και συντελεστές με τους οποίους έχουμε δουλέψει και που ταιριάξουμε… Δεν έχει νόημα δηλαδή να κάνω μία συνεργασία για την οποία θα έχω κάποια δείγματα ότι δεν θα κάτσει καλά, σε ανθρώπινο επίπεδο. Γιατί δεν θα περάσω καλά και άμα δεν περάσω καλά δεν θα κάνω καλά τη δουλειά μου. Γιατί δεν θα μου έρθει η έμπνευση, η οποία στη δική μου περίπτωση δεν είναι κατά παραγγελία. Πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, ώστε να μπορέσει να βγει φυσικά όλο αυτό το πράγμα. Και ευτυχώς όλες οι παραστάσεις έχουν βγει έτσι. Ευτυχώς! Δηλαδή όλες οι παραστάσεις έχουν βγει σε πολύ όμορφο φιλικό, ανθρώπινο, εγκάρδιο περιβάλλον.

Πόση γοητεία κρύβει το επάγγελμα του σκηνοθέτη;

Ααα, πολλή! Πολλή! Και καλό είναι να το αντιλαμβανόμαστε την ώρα που δημιουργούμε, όχι μόνο στην πρεμιέρα, αλλά και κατά την ιδιαίτερα κουραστική περίοδο των προβών. Πρέπει οι σκηνοθέτες να μεταλαμπαδεύουμε ουσιαστικά στους ηθοποιούς μας, ένα ήθος, μια ποιότητα. Νομίζω ότι αυτό σε κάποιες συνεργασίες λείπει… Δηλαδή ο τρόπος συμπεριφοράς, ο σεβασμός, η ευγένεια, πρώτα θα την έχει ο σκηνοθέτης απέναντι στους ηθοποιούς του και μετά αυτομάτως, θα το κάνει και ο ένας ηθοποιός απέναντι στον άλλον. Όταν βλέπουμε σκηνοθέτες να φέρονται όπως φέρονται και να μειώνουν τους συνεργάτες τους και τους συντελεστές, είτε αυτοί είναι ηθοποιοί, είτε αυτοί είναι οι υπόλοιποι συντελεστές, ε, τότε δεν έχει γοητεία το επάγγελμα. Καθόλου μάλιστα. Είναι όμως και στον άνθρωπο…

Σπουδές στα ναυτιλιακά, όμως …

Ναι, είχα μπει στη σχολή στα 18 μου, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στα 22 μου και στη συνέχεια μπήκα στη σχολή του Γιώργου Αρμένη, για υποκριτική.

Πήγες στα ναυτιλιακά για τους γονείς; Για να έχεις έχει πτυχίο και μετά να κάνεις ότι θέλεις, παιδί μου;

(Γέλια) Ναι, ναι… Ξεκάθαρα ναι. Αυτό ακριβώς που λες…

Ασχολήθηκες καθόλου με την υποκριτική;

Νομίζω είχα παίξει σε μία, δύο μικρές παραστάσεις, μόλις βγήκα από τη σχολή. Αλλά ήδη μέσα από τη σχολή σκηνοθετούσα, οπότε όλο αυτό βγήκε πολύ ομαλά.

Ο στόχος σου δηλαδή ήταν η σκηνοθεσία;

Δεν το είχα κάνει ακριβώς στόχο, αλλά συνέβαινε. Εγώ για ηθοποιός πήγαινα, αλλά είδα μέσα στη σχολή από τον 2ο και 3ο χρόνο, ότι έμπαινα στο σκηνοθετικό κομμάτι. Γινόταν αυτόματα αυτό και όταν βγήκα από τη σχολή, ε, αυτό πλέον μου ήταν σαφές και αυτό ακολούθησα.

Έχεις ασχοληθεί πολύ και με το παιδικό θέατρο.

Αρκετά, όχι πολύ.

Εμένα πολύ μου φαίνεται… όχι;

Έχω κάνει 6 παραστάσεις. Και δεν είναι πολύ…

Να ρωτήσω τι από τα δύο προτιμάς;

Κοίταξε, Έλενα… Επί της ουσίας δεν κάνω παιδικό θέατρο, με την έννοια του παιδικού θεάτρου. Είδες και τον Όλιβερ Τουίστ. Για μένα η παράσταση είναι παράσταση. Δεν αφορά δηλαδή ένα παιδί ή έναν ενήλικα.

Δηλαδή μια παράστασή σου μπορούν να τη δουν παιδιά και ενήλικες;

Ναι, βέβαια. Για παράδειγμα, στους 12 Ενόρκους, έχουν έρθει και παιδιά δημοτικού και την έχουν παρακολουθήσει άνετα. Όπως και στον Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς, έχουν έρθει πάλι παιδιά δημοτικού και την έχουν παρακολουθήσει άνετα. Τώρα, εάν κάποια παράσταση στο μέλλον είναι μόνο για ενήλικο κοινό, ε, θα το σημειώσουμε ότι δεν κάνει για παιδιά… Σε γενικές γραμμές, όμως, όλες οι παραστάσεις είναι και για μικρούς και για μεγάλους. Στον Όλιβερ Τουίστ, μας έρχεται μεγάλο ποσοστό ενήλικου κοινού, μόνοι τους χωρίς να συνοδεύουν παιδιά.

Επόμενο βήμα στο θέατρο;

Μιλάμε για κάποια πράγματα για του χρόνου. Ακόμη είναι όλα ρευστά. Είναι περίοδος μελέτης και συζητήσεων. Εάν κάνουμε κάτι, μιας και δεν είναι απαραίτητο κάθε χρόνο να κάνουμε και κάτι (γέλια).

Το Βόλεϊ το συνεχίζεις;

Ναι, είχα σταματήσει για μια χρονιά, αλλά από φέτος το συνεχίζω λιγάκι…

Και ποίηση μαζί με όλα αυτά…

Ε, ναι! Φέτος θα εκδοθεί και η 2η ποιητική μου συλλογή.

Η 1η σου ποιητική συλλογή κινήθηκε πάνω στους κύριους άξονες: Θεό, Έρωτα και Θάνατο…

Στη 2η είμαστε στο Θάνατο, κατά βάση (πολλά γέλια)…

Οι άξονες πάνω στους οποίους δουλεύεις είναι σταθεροί;

Νομίζω ότι στην ποίηση είναι σταθεροί, γιατί ο Θεός, ο Έρωτας και ο Θάνατος κατά κάποιο τρόπο συνδέονται… έτσι τουλάχιστον θεωρώ…

Όπου Θεός ίσον γέννηση;

Θεός ίσον το παν. Ίσον γέννηση, ίσον θάνατος, δημιουργία, πίστη, πατέρας, είναι πολλά πράγματα. Οπότε, μέσα από την ποίηση, εκφράζω την εσωτερική μου πίστη, που έχει ανάγκη να εκφραστεί και δωρίζεται μέσα από τις ποιητικές συλλογές στον αναγνώστη που θέλει να μπει μέσα σε αυτό τον κόσμο.

Υπάρχουν κάποιοι σταθεροί άξονες αρχών και αξιών και στην ζωή σου;

Ο Θεός είναι ένας άξονας για μένα. Και όχι απλά ένας. Είναι Ο Άξονας. Τώρα με ποια έννοια… γιατί αυτή είναι μια μεγάλη φιλοσοφική συζήτηση… Για μένα ο Θεός είναι αγάπη. Το τι είναι αγάπη τώρα και κατά πόσο την εφαρμόζουμε στη ζωή μας… εκεί είναι και το δύσκολο κομμάτι. Θεωρώ ότι αν ο καθένας προσπαθήσει να φτιάξει το μικρόκοσμοό του, θα φτιαχτεί και το όλον. Αυτό, νομίζω, πρέπει να έχουμε ως στόχο στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία το μέγεθος, έχει σημασία η ποιότητα. Δηλαδή, με ένα άτομο συνεργάζεσαι; Με ένα άτομο έχεις σχέση ερωτική, φιλική, οικογένεια, με πατέρα, μητέρα, με αδέρφια; Κάποιον… Ε, με αυτά τα άτομα να μπορέσεις να βγάλεις την υψηλότερη ποιότητα. Που η υψηλότερη ποιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την αγάπη. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Και από την Αγάπη προκύπτει και η Theatre A-Priori;

Ναι, από εκεί προέκυψε και η A-Priori και για το φιλανθρωπικό της έργο και για τις παραστάσεις (www.a-priori.gr). Αυτή είναι η ανάγκη δηλαδή… Αν με ρωτήσεις, ας πούμε, για ποιο λόγο κάνω θέατρο ή σκηνοθετώ δεν θα σου πω απλά για να σκηνοθετήσω. Οκ, σκηνοθετώ. Μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου, αλλά θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο. Μου αρέσουν, όμως, πάρα πολύ οι συνεργασίες που είναι αγαπησιάρικες… Πάρα πολύ… Δηλαδή, μπροστά στον άνθρωπο, εννοώ τον συνάνθρωπο, τον συνάδελφο, αν αναπτυχθεί αυτή η σχέση αγάπης και έρωτα, καταλαβαίνεις πως το λέω, σύνθεσης δηλαδή, τότε για μένα αυτό είναι το ύψιστο αγαθό. Αυτό αποζητώ.

Αυτό είναι η Ουγκάντα, λοιπόν.

Ε, ναι η Ουγκάντα είναι αυτό ακριβώς. Είναι μια προσφορά σε παιδιά που έχουν ανάγκη και ένα καθρέφτισμα κιόλας του ποιοι είμαστε εμείς μέσα από αυτό. Γιατί, όταν υπάρχει η Αφρική γενικότερα, όχι μόνο η Ουγκάντα, όταν υπάρχει λοιπόν η Αφρική και εμείς όλοι οι υπόλοιποι ζούμε, όπως ζούμε, μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα.

Η Ουγκάντα προέκυψε για εσένα μέσα από τη γνωριμία σου με τον Θοδωρή;

Ναι, με τον Θοδωρή, ο οποίος έχει σπουδάσει, με υποτροφία, Θεολογία στην Ελλάδα. Και όταν επέστρεψε έφτιαξε, με πολύ κόπο, επειδή εκεί η εκπαίδευση είναι ιδιωτική, ένα σχολείο, σε ένα χωριό δύο ώρες μακριά από την πρωτεύουσα Καμπάλα, στο χωριό Λούκα. Και ουσιαστικά προσπαθούσε να βρει ανάδοχους γονείς, ώστε με κάποια χρήματα να μπορέσει να στηρίξει το έργο του εκεί. Είναι παιδιά ορφανά και χρειάζεται κάποιος να πληρώσει για τη σίτισή τους, τα φαρμακευτική τους περίθαλψη και τη μόρφωσή τους. Από το 2011 τον βοηθώ κι εγώ πάνω σ’ αυτό, όπως και αρκετοί Έλληνες. Δεν είμαστε μεγάλη εταιρεία ή κάποιος μεγάλος οργανισμός, οπότε η κίνηση γίνεται σε πιο κλειστό κύκλο. Το διαχειρίζομαι εγώ, αν και απαιτείται αρκετός χρόνος, αλλά είναι ωραίο που πάει λίγο από στόμα σε στόμα… Δηλαδή, είναι φίλοι που το έχουμε πει σε φίλους, είναι σαν μία οικογένεια που εξαπλώνεται σιγά-σιγά και, παρόλο που δεν είναι γνωστός οργανισμός, όπως άλλοι που είναι και κάπως πιο απρόσωποι, είναι κάτι που γίνεται πολύ πιο ανθρώπινα και με συγκεκριμένους στόχους.

Γίνονται επισκέψεις στην Ουγκάντα;

Προσωπικά, έχω πάει δύο φορές. Είχα πάει την πρώτη φορά το 2012, με φίλους, ο ένας φωτογράφος ο οποίος τράβηξε με την κάμερα κι έχουμε πολύ υλικό και μετά πέρασαν πέντε χρόνια για να ξαναπάω, γιατί εκεί είχανε κάποιες αναταραχές, λιμούς… ήταν δύσκολες συνθήκες και δεν μπορούσα να πάω… Πήγα ξανά πέρσι με τον σύζυγό μου και με το καλό θα ξαναπάω και φέτος. Είναι υπέροχο ταξίδι. Ένα ταξίδι που πρέπει να κάνει κάποιος γενικά. Πας εκεί και κάνεις μια επανατοποθέτηση, σχετικά με το τι είναι σημαντικό στη ζωή μας και το πόσο πρέπει να ζούμε τη στιγμή. Αυτό που λέμε δηλαδή φευγαλέα να ζούμε την κάθε στιγμή, είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το πάρουμε από τα στενά όρια της θεωρίας και να το κάνουμε πράξη. Να ζεις τη στιγμή σημαίνει δεν ξέρω αν αύριο θα ζω. Αυτό πραγματεύεται και ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς. Ξέρεις αν αύριο θα ζεις; Όχι. Άρα πως θα ζούσες το σήμερα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι εκεί δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν φαγητό να φάνε… Και τους βλέπεις πόσο παρόντες είναι στο γέλιο, στο δάκρυ, στη στιγμή, στην κάθε ημέρα. Ο Θοδωρής είναι πλέον μόνιμος συνεργάτης μου και μένει εκεί, ενώ πολλοί ανάδοχοι συστήνουν για ενημέρωση και τη σελίδα μας https://a-priori.gr/saint-agnes-primary-school/. Εν τω μεταξύ και κάποιοι ανάδοχοι έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον να ταξιδέψουμε όλοι μαζί. Είναι ανοικτή η πρόσκληση σε όλους. Και για να δείτε πού πηγαίνουν τα χρήματά σας, να γνωρίσετε το σχολείο, τα παιδιά και τους δασκάλους, αλλά κυρίως για να ζήστε την εμπειρία… να δείτε τις συνθήκες διαβίωσης. Θα είναι μεγάλη χαρά μου να με συνοδεύσετε όλοι.

Πες μου ποιο είναι το όνειρό σου, το μεγαλύτερο όνειρό σου.

Νομίζω αυτό που συμβαίνει τώρα. Είμαι πολύ καλά όπως είμαι. Γενικά πάντα σε όλη τη ζωή μου νιώθω ότι είμαι πολύ καλά στη φάση που βρίσκομαι… με τα καλά και τα κακά της μέσα. Οπότε, το όνειρό μου είναι αυτό που συμβαίνει τώρα! Κάνω όμορφες συνεργασίες, αγαπιόμαστε με τους φίλους και συναδέλφους και αγαπάμε αυτό που κάνουμε και παρουσιάζουμε στο κοινό. Και ευτυχώς το κοινό ανταποκρίνεται πολύ θετικά. Οπότε, δεν έχω άλλο όνειρο. Δεν κάνω μεγαλεπήβολα σχέδια και όνειρα καθόλου.

Κωνσταντίνα μου πάρα πολύ σε ευχαριστώ.

Κι εγώ Έλενα.

Cover photo: Απόστολος Δελάλης 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΙΣΤ’

Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού παρουσιάζει

Κάρολος Ντίκενς
ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΙΣΤ

Μετάφραση: Φωτεινή Μεγαλούδη
Απόδοση – Διασκευή: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

στο «ΘΕΑΤΡΟΝ»
του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»

Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού ανεβάζει από τη νέα θεατρική σεζόν 2019-2020 την υπερπαραγωγή: «ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΙΣΤ» του Καρόλου Ντίκενς σε απόδοση, θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη και έναν 20μελή θίασο εξαιρετικών ηθοποιών, στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».

Το κλασσικό και διαχρονικό έργο του Ντίκενς με τον νεαρό Όλιβερ που έχει εμπνεύσει άπειρες κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές, ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι σε μία υπερπαραγωγή για όλη την οικογένεια με την οξυδερκή και φρέσκια σκηνοθετική ματιά της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, πλούσια κοστούμια και σκηνικά από τη Μαρία Φιλίππου, πρωτότυπη μουσική, στίχους και live τραγούδια του Γιάννη Οικονόμου και χορογραφίες από τη Χριστίνα Φωτεινάκη.

Ο Όλιβερ Τουίστ είναι ο ήρωας-σύμβολο που καταφέρνει να διατηρήσει την καλοσύνη και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του μέσα σε ένα ζοφερό και άδικο κόσμο. Ο Ντίκενς, μέσα από αυτό το έργο, στηλιτεύει τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή του στην Αγγλία, όπου η ανθρώπινη ζωή έχει μικρή αξία και οι πολλοί ζουν σε απόλυτη φτώχεια, σε μία κοινωνία μεγάλων αντιθέσεων. Το έργο είναι επίκαιρο και στις μέρες μας, όπου παιδιά ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και στερούνται βασικών αναγκών. Ο Ντίκενς καταλήγει με μία νότα ελπίδας και αισιοδοξίας, υποστηρίζοντας πως το καλό μπορεί να θριαμβεύσει και πως η αθωότητα, η αλήθεια και η αγνότητα, αρετές που ανάγονται στην ουσία της παιδικότητας, μπορούν να διασωθούν ακόμα και μέσα σε ένα περιβάλλον ανέχειας και κοινωνικών ανισοτήτων.

Λίγα λόγια για το έργο

-Τι είπες! Έκανε μην μπορώντας να πιστέψει στα αυτιά του.
-Σας παρακαλώ κύριε, επανέλαβε ο Όλιβερ, θέλω λίγο ακόμα φαγητό. Πεινάω!

Μεταφερόμαστε στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Ο Όλιβερ Τουίστ γεννιέται σε ένα φτωχοκομείο της αγγλικής επαρχίας, ενώ η μητέρα του πεθαίνει στη γέννα. Το βρέφος καταλήγει σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί, ο παιδονόμος αναλαμβάνει να του δώσει ένα όνομα, που το διαλέγει για κάθε ορφανό με αλφαβητική σειρά. Ο Όλιβερ είναι ένα παιδί χλωμό και αδύνατο, πάντα δειλό και τρομαγμένο. Μια μέρα διαπράττει το «τρομερό αμάρτημα» να ζητήσει λίγο παραπάνω φαγητό. Ο διευθυντής του ιδρύματος κ. Μπαμπλ εξαγριώνεται με το θρασύ αίτημά του, τον τιμωρεί με απομόνωση και έπειτα με διωγμό από το ορφανοτροφείο. Ο Όλιβερ, χωρίς πλέον στέγη και μόνος, πιάνει δουλειά στον κύριο που τον «πούλησε» ο κ. Μπαμπλ. Η αμοιβή του είναι ένα πολύ μικρό πιάτο φαγητό και ένας ύπνος σε μια γωνιά, στη βρώμικη σοφίτα του σπιτιού. Μην αντέχοντας άλλο να ζει κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες, αποφασίζει να δραπετεύσει, περπατώντας μέχρι το Λονδίνο. Εκεί, η ευκαιρία για ένα νέο σπιτικό θα δοθεί στον μικρό Όλιβερ από μια συμμορία πορτοφολάδων που θα τον πλησιάσει και θα του ζητήσει να τους ακολουθήσει και να μείνει μαζί τους. Στο νέο του σπίτι, θα γνωρίσει τον αρχηγό της συμμορίας (Φάγκιν), αλλά και τον κακοποιό Μπίλ Σάικς. Το αγόρι εκπαιδεύεται και γίνεται διαρρήκτης, συμμετέχοντας σε όλες τις ληστείες της συμμορίας. Χωρίς την κατάλληλη εμπειρία σε μια από αυτές, θα κάνει ένα λάθος, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά.

Ευτυχώς, ένας καλοσυνάτος άνθρωπος θα βοηθήσει τον Όλιβερ αρχικά να αναρρώσει από τον τραυματισμό του, αλλά και να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, ξαναβρίσκοντας έτσι την οικογένειά του, την αγάπη και τη φροντίδα που στερήθηκε.

Η θεατρική διασκευή του έργου «Όλιβερ Τουίστ» βασίστηκε στη μετάφραση της Φωτεινής Μεγαλούδη και πραγματοποιήθηκε κατόπιν της ευγενικής παραχώρησης των Εκδόσεων Πατάκη, από τις οποίες κυκλοφορεί το βιβλίο.

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά- Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου
Χορογραφίες-Κινησιολογία: Χριστίνα Φωτεινάκη

Πρωταγωνιστούν:
Ρένος Χαραλαμπίδης, Τάσος Κωστής, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαρία Αντουλινάκη
Όλιβερ Τουίστ ο Διονύσης Πιφέας
Μαζί τους οι: Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Τζανής Ρίνος, Τατιάνα Μελίδου

Επίσης, παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Αντώνης Βαρθαλίτης, Ρεβέκκα Γιαννάκη, Παναγιώτης Δελαβίνιας, Βαγγέλης Ζάππας, Γιώργος Ιωσηφίδης, Θανάσης Καφενταράκης, Μάριος Μακρόπουλος, Λίνος Μάνεσης, Θανάσης Μυλωνόπουλος, Χρήστος Σωνάκης, Κωνσταντίνος Τσουμπάρης, Μαρία Μελίτα Ψυχογυιοπούλου

Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
«ΘΕΑΤΡΟΝ»
Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
Πειραιώς 254, Ταύρος
Τ. 212 254 0300
www.theatron254.gr
www.facebook.com/Theatron254
Διατίθεται δωρεάν χώρος στάθμευσης