Ο Γιαννης Δωρας στο «Και για πες…» με την Ελενα Χατζοπουλου

Γιάννης Δώρας, τραγουδιστής και εραστής του καλού ελληνικού τραγουδιού. Έχει υπέροχη φωνή, μπορεί να ερμηνεύσει μια ευρεία γκάμα τραγουδιών και ο κόσμος της νυχτερινής Θεσσαλονίκης τον ακολουθεί χρόνια τώρα, όπου κι αν εμφανίζεται.

Με τον Γιάννη βρεθήκαμε στην παραλία, μπροστά από το σπίτι μας, στην Αγία Τριάδα Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί μια βραδιά στο Premier LIVE STAGE, στο οποίο τραγουδάει τα τελευταία 2 χρόνια μαζί με τη Γεωργία Βακάλη και επρόκειτο να γίνει ακόμη μια βραδιά, λίγες μέρες μετά, αυτή τη φορά στην αυλή του συγκροτήματός μας. Δίπλα στη θάλασσα λοιπόν αποφασίσαμε να γράψουμε μια συνέντευξη, λίγα λόγια για την πορεία του στο τραγούδι, για τις ευκαιρίες που κερδήθηκαν και για τις ευκαιρίες που χάθηκαν…

Γιάννη, κατ’ αρχάς καλωσόρισες στο Sin Radio. Υπέροχη βραδιά η χθεσινή και έπονται τα καλύτερα, έστω κι αν αυτή τη φορά, αφορούν μόνο λίγους…

Καλώς σας βρίσκω, Έλενα. Μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς πρέπει να βρίσκουμε ευκαιρίες για να ξεδώσει λιγάκι η ψυχή…

Έτσι είναι και είσαι τυχερός που η δική σου ψυχή, μέσα από το τραγούδι, ξεδίνει καθημερινά… Λοιπόν, ας πάρουμε το νήμα από την αρχή. Πότε ξεκινά ο έρωτάς σου με το τραγούδι;

(χαμογελάει και χάνεται στις θύμησες…) Από μικρός. Πολύ μικρός. Από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου… Έψελνα στην εκκλησία ως πιτσιρίκι… Έτσι αρχίζει η ιστορία… Αν και στη συνέχεια η στροφή ήταν 180ο…

Δηλαδή; Που βρίσκεσαι μετά την εκκλησία;

Ε, μετά έγινα ροκάς! Ντράμερ ερασιτέχνης, σε συγκρότημα της εποχής εκείνης (λέει όλος περηφάνια)…

Το όνομα του συγκροτήματος;

«Lovers» λεγόμασταν… τι άλλο; (γέλια) Και μάλιστα παίζαμε συχνά σε διάφορα events της εποχής, όπου εμφανιζόμασταν πριν από τους «μεγάλους», δηλαδή πριν τους Olympians, τους Strangers… Μέχρι που κάποια στιγμή το συγκρότημα διαλύθηκε, αφού τα υπόλοιπα μέλη έφυγαν φαντάροι, για σπουδές κλπ. Έτσι έμεινα μόνος… Και από τη ροκ και την ποπ μουσική άρχισα, επαγγελματικά πια, να ασχολούμαι με το ελληνικό ελαφρολαϊκό και λαϊκό τραγούδι. Και σιγά-σιγά και δειλά-δειλά, συνέχισα και συνέχισα και μέχρι σήμερα συνεχίζω να υπηρετώ αυτή τη μουσική.

Αυτοδίδακτος;

Μπορείς να το πεις κι έτσι, αν και με βοήθησαν πολύ τα μαθήματα βυζαντινής μουσικής, τα οποία, ειδικά για το λαϊκό τραγούδι, είναι σημαντικό σχολείο.

Οι Θεσσαλονικείς σε γνωρίζουμε καλά. Αν και δεν έχεις δουλέψει μόνο σε αυτήν την πόλη… Έχεις επίσης συνεργαστεί με τους περισσότερους καταξιωμένους καλλιτέχνες…

Ναι, εργάστηκα και μεγάλα διαστήματα και στην Αθήνα… Στο ξεκίνημά μου τραγούδησα με τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Γιάννη Βογιατζή, τον Χρηστάκη… Αργότερα συνεργάστηκα με τον Βασίλη Καρρά, την Άννα Βίσση, την Δέσποινα Βανδή, την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Καίτη Γαρμπή, Λεωνίδα Βελή, τον Πασχάλη Τερζή, τον Λευτέρη Πανταζή, τον Σταυράκη Φωτιάδη, τη Λίτσα Διαμάντη, την Κατερίνα Στασίνη και τόσους άλλους… τι να πρωτοθυμηθώ;

Φίλος στενός και συνεργάτης παλιός με τον Βασίλη Καρρά. Τι ιδιαίτερο έχεις να θυμηθείς από αυτή τη σχέση;

Πολλά! Πολλά, αλλά κυρίως «Τον Γύρο της Γης» το 1994… Ήταν η πρώτη επαφή του Καρρά με το εξωτερικό και παρέα του ήμασταν η Δέσποινα Βανδή, η Κατερίνα Θωμαϊδου και η αφεντιά μου, μαζί με ένα μεγάλο επιτελείο. Δώσαμε αρκετές συναυλίες, για 45 μέρες, στην Αμερική, στον Καναδά και στην Αυστραλία…

Χρυσές εποχές για το ελληνικό τραγούδι, ε;

Ναι, βέβαια. Οι δεκαετίες ’80 και ’90 ήταν οι χρυσές εποχές του ελληνικού τραγουδιού. Σήμερα όλοι οι νέοι καλλιτέχνες έχουν δικά τους τραγούδια, τα οποία όμως έχουν διάρκεια χρόνου 5-6 μήνες… Ουσιαστικά αυτό που τους κρατάει είναι το παλιό, καλό ελληνικό τραγούδι. Ακόμη και η νεολαία ακούει αυτό το παλιό, καλό ελληνικό τραγούδι.

Και τα ξέρει και καλύτερα από εμάς…

Φυσικά και τα ξέρουν καλύτερα από εμάς. Αυτά τα τραγούδια είναι ο αφρός, είναι μαργαριτάρια. Για ποιους συνθέτες θέλεις να μιλήσουμε; Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Πλέσσα, Σπανό; Μεγαθήρια. Με αυτά τα τραγούδια έχουν να μεγαλώσουν πολλές γενιές ακόμη…

Όμως τα πράγματα αλλάζουν…

Δυστυχώς… Όπως όλοι γνωρίζουμε, η μουσική και το τραγούδι, εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια, περνούν μια άσχημη φάση… Μέχρι πριν 15 χρόνια δουλεύαμε κυρίως σε μεγάλες πίστες, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Αθήνα, όπως με τον Καρρά στο Ποσειδώνιο ή δυό χρονιές με τον Τερζή… Έχω δουλέψει στα Δειλινά, στον Διογένη (https://www.youtube.com/watch?v=nRyiTCU2Hn4), στο Στορκ… Αβαντάζ, Μοσχού, Τέντα, Ποσειδώνιο, Καλύβα, Ρομέο, Πολιτεία (https://www.youtube.com/watch?v=IF4_6QNDa8E) και σε τόσα άλλα (https://www.youtube.com/watch?v=7puTkQ7Ram8)… Μα πόσες αναμνήσεις! Κάποια εποχή πολλοί καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη, είχαμε δημιουργήσει το μουσικό σχήμα «Μουσική Θεσσαλονίκη» και εμφανιζόμασταν στο μαγαζί του Διονυσίου, το «Στράτος» στη Φιλελλήνων… Ήταν αυτό που λέγαμε «μπουζούκια». Ήταν κάθε μέρα τα μαγαζιά ανοικτά και εκεί ο κόσμος διασκέδαζε 6-7 φορές τη εβδομάδα…

Σήμερα αυτές οι μεγάλες πίστες δεν υπάρχουν πια…

Σήμερα αυτά τα μαγαζιά, τα μεγάλα, δουλεύουν έως δύο φορές την εβδομάδα… αλλά είναι πια κάτι σαν βιοτεχνία διασκέδασης… Νομίζω ότι δεν διασκεδάζει πραγματικά ο κόσμος… Είναι στριμωγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο…

Κι έτσι έρχονται στη ζωή σου τα piano bar;

Όταν οι μεγάλες πίστες άρχισαν να περνούν κρίση, τότε ήταν που άρχισα να τραγουδάω σε piano bar. Το piano bar το αγαπάω ιδιαίτερα, μιας και εκεί τραγουδάς μια μουσική πιο ιδιαίτερη. Νομίζω ότι αυτό είναι το στοιχείο μου και μ’ αντιπροσωπεύει καλύτερα. Είναι η μεγάλη μου αγάπη τελικά έως και σήμερα. Αυτοί δε οι μικρότεροι χώροι αρέσουν πολύ και σε εκείνους τους παλιούς γλετζέδες και για αυτό τους υποστηρίζουν και τους ευχαριστούμε πολύ.

Πώς βλέπεις τη νύχτα από εδώ και πέρα;

Δύσκολη…

Χθες που ήμασταν στο Premier LIVE STAGE, ήταν η πρώτη βραδιά όπου εφαρμόστηκαν τα μέτρα για τον covid19 και έπρεπε να κλείσετε στις 12 ακριβώς… 11:45 λοιπόν λες ότι είναι η πρώτη φορά που θα αποχαιρετήσεις τον κόσμο με ένα «καληνύχτα» αντί για το «καλημέρα» που έλεγες τόσα χρόνια…

Μα για πρώτη φορά ζω κάτι τέτοιο… Αστείο μου φάνηκε… Ξεκινήσαμε το πρόγραμμα απογευματάκι, περνούσαν παιδάκια απ’ έξω, μας κοιτούσαν και αστειευόμενος τους έλεγα να έρθουν γιατί όπου να ‘ναι λέμε και παιδικά τραγουδάκια… Και ξαφνικά 11:45 σταματήσαμε… Όπως είδες ο κόσμος δεν με πίστευε, όταν τους είπα ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σταματήσουμε, αλλιώς θα μας βάλουν πρόστιμο… Στ’ αλήθεια είναι κάτι το πρωτόγνωρο και δεν ξέρω πού θα πάει όλο αυτό… μιας και υπάρχουν πολλά προβλήματα ένθεν κι ένθεν…

Και πώς εσύ με αυτή τη φωνή και με αυτές τις συνεργασίες δεν έκανες δισκογραφία;

Δισκογραφία… Είναι αυτό που λένε, ότι αν δεν ανέβεις στο τρένο την κατάλληλη ώρα, το χάνεις… Συγκυρίες, δικά μου λάθη, «θυσίες» που δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω… Όλα αυτά μαζί είχαν ως αποτέλεσμα να μην έχω προσωπική δισκογραφία.

Και εκτός από το τραγούδι, τι είναι αυτό που σε ξεκουράζει και σε ευχαριστεί;

(γελάει) Ζούμε σε ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στη θάλασσα, Έλενα, και είμαστε από τους τυχερούς. Εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν, κυρίως για γυμναστική, βουτάω στη θάλασσα, εκεί στην άκρη μακριά στα βράχια, με το ψαροντούφεκό μου και «χάνομαι»… Ευλογία το λες…

Γιάννη, τι θα ήθελες να ξέρει ο κόσμος για σένα;

Ο κόσμος που με στηρίζει τόσα χρόνια πιστεύω ότι ξέρει αυτά που πρέπει… Ξέρει ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω μηχανικά ή παπαγαλία… Ξέρει ότι τραγουδάω με πάθος… Και το πάθος και η αγάπη για το τραγούδι είναι αυτό που με κρατάει ακόμη μετά από τόσα χρόνια…

Κι όταν τα χρόνια περάσουν κι άλλο;

Χμμμ… Οι φίλοι μου λένε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω… Θέλω όμως, όταν σταματήσω, να μαζευόμαστε και να λέμε για όλα όσα έχουμε περάσει… και να καθόμαστε σε μια αυλή με ένα πιανάκι και να τραγουδάμε, όλοι μαζί… Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα. Το λέω και κάθε φορά συγκινούμαι βαθιά… Μακάρι να μπορούσα κάθε μέρα να τραγουδάω για τους φίλους μου. Χωρίς χρήματα, έτσι μέσα από την καρδιά μου για να περνάμε όλοι μαζί καλά.

Έλα, σήκω πάμε να ετοιμάσουμε την αυλή μας για την αυριανή σου «ιδιωτική» συναυλία. Και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! Πολύ σε ευχαριστώ Γιάννη και εύχομαι να έχεις πάντα φίλους που να τους τραγουδάς και να τραγουδάνε μαζί σου.

Έλενα Χατζοπούλου, Αύγουστος 2020

Φωτογραφία: Πόπη Καγξίδου