Η Γωγώ Ατζολετάκη, ηθοποιός και συγγραφέας, φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Όταν η Φόνισσα συνάντησε την Μήδεια» του Γιώργου Χριστοδούλου, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Πλατάκη, και με πρωτότυπη μουσική του Τάκη Μπινιάρη.
Η Γωγώ Ατζολετάκη, με το σπινθηροβόλο βλέμμα και τον εμπεριστατωμένο και γεμάτο συναίσθημα και χρώμα λόγο της, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και επάνω στη σκηνή και εκτός αυτής. Ένα κορίτσι (δεν είναι τυχαία η έκφρασή μου) με χαμόγελο και περισσή ευγένεια, που στη σκηνή μεταμορφώνεται και γίνεται ακόμη και Μήδεια.
Συναντηθήκαμε μετά το πέρας της, ομολογουμένως, εξαιρετικής παράστασης, στο Θέατρο Μικρό Broadway και προσπαθήσαμε να φωτίσουμε τους αρχέτυπους χαρακτήρες της Μήδειας και της Φόνισσας-Φραγκογιαννού, που για πρώτη φορά συναντώνται σε ένα έργο. Απολαύστε την.
Στ’ αλήθεια, Γωγώ, θα μπορούσα να μιλάω για την παράσταση που μόλις, είδα για ώρες…
Αλήθεια; Χαίρομαι πολύ… και συγκινούμαι…
Μα, η παράσταση ήταν πέραν των προσδοκιών μου και εξ ου κι ο ενθουσιασμός μου. Αρχικά, μου άρεσε πολύ το κείμενο. Το πάντρεμα των δύο αυτών αρχέτυπων γυναικών. Πώς δημιουργήθηκε αυτή η ιστορία;
Το έργο ήταν μια ιδέα του σκηνοθέτη μας, Βασίλη Πλατάκη, ο οποίος υπογράφει και τους φωτισμούς της παράστασης.
Στ’ αλήθεια οι φωτισμοί αναδεικνύουν όλες τις σκηνές…
Μαγικοί φωτισμοί. Όπως και το σκηνικό του Χάρη Σεπεντζή. Λιτό και ξεκάθαρο. Από τη μία πλευρά, το αρχοντικό της Μήδειας, το οποίο σηματοδοτείται από τον θρόνο και μια αρχαϊκή μάσκα και από την άλλη πλευρά μια ψάθινη καρέκλα και το Σκιαθίτικο μπλε παράθυρο στο χρώμα του Αιγαίου. Και όλα αυτά μεταφερμένα στη σύγχρονη εποχή, όπου ανακατεύεται ο αρχαίος κόσμος, ο μύθος, η μυθοπλασία με τον σύγχρονο κόσμο, μέσω των μηνυμάτων που δίδονται στον θεατή. Για να επιστρέψω όμως στην αρχική σου ερώτηση, Έλενα, ο Πλατάκης έψαχνε έναν τρόπο να παντρέψει αυτές τις δύο κυρίαρχες, από λογοτεχνικής πλευράς, παιδοκτόνες, οι οποίες αποτελούν πλέον και τα αρχετυπικά σύμβολα της παιδοκτονίας. Η Μήδεια του Ευριπίδη και η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Την ιδέα του αυτή την είπε στον συγγραφέα, Γιώργο Χριστοδούλου, ο οποίος την υλοποίησε μετά από πολύ κόπο. Βλέπεις, δεν είναι κάτι εύκολο να τοποθετήσεις αυτές τις δυο γυναίκες μαζί επί σκηνής, εντάσσοντάς τες σε έναν μύθο, σε μια ιστορία… Κι όμως, ο Χριστοδούλου καταφέρνει και δημιουργεί μια ιστορία, όπου η Φραγκογιαννού το ‘χει σκάσει από την Σκιάθο, έχει ξεφύγει από τους χωροφύλακες που την καταδίωκαν (που είναι και το τέλος της Φόνισσας) και πηγαίνει ικέτιδα στο σπίτι της Μήδειας, η οποία ζει στην Κόρινθο, μαζί με τον Ιάσονα.
Τι είναι αυτό που συνδέει τις δύο αυτές γυναίκες, εκτός από το προφανές που είναι η παιδοκτονία;
Έχουμε δύο γυναίκες που η μία σκοτώνει από ερωτικό πάθος. Αυτή είναι η Μήδεια του Ευριπίδη… μια γυναίκα που προδόθηκε βαθιά και εκπροσωπεί, πέρα από την παιδοκτονία, τη μοίρα της προδομένης γυναίκας. Της βαθιά προδομένης γυναίκας. Εγκατέλειψε τη χώρα της, δόθηκε στον Ιάσονα, τον έσωσε, σκότωσε τον αδελφό της για χάρη του Ιάσονα, για να τον γλυτώσει και να μπορέσουν να δραπετεύσουν από τη χώρα της. Κι έρχονται στην Ελλάδα, κάνουν δυο παιδιά και τελικά αυτός ερωτεύεται μιαν άλλη… Τον εκδικείται λοιπόν, όχι μόνο από ζήλια… αλλά από ένα βαθύ αίσθημα απόλυτης προδοσίας… Αλλά και ο τρόπος που τον εκδικείται και σκοτώνει τα παιδιά δεν είναι τυχαίος… Της πρόδωσε τον έρωτα και τον εκδικείται με τον καρπό του έρωτα, που είναι τα παιδιά… Είναι συγκλονιστικό και ακραία τραγικό όλο αυτό…
Και η Φόνισσα;
Η Φόνισσα (στην παράσταση ερμηνεύεται από την εξίσου συναρπαστική Μαρία Δημητριάδου), από την άλλη μεριά, είναι η γυναίκα, όπως μας την έδωσε ο Παπαδιαμάντης, η οποία δεν σκοτώνει γενικώς μικρά κοριτσάκια… Σκοτώνει τα φτωχά, μικρά κοριτσάκια, για να τα γλυτώσει από την κακή τους μοίρα… Γιατί η μοίρα ενός φτωχού κοριτσιού είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι δεδομένη. Θα βασανιστεί. Ουσιαστικά, η Φόνισσα, όταν ψηλώνει ο νους της, όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, θεωρεί ότι κάνει θεόσταλτο έργο. Γλυτώνει τις γυναίκες από την κακή τους μοίρα. Από τον παιδεμό τους. Ξεκινάνε λοιπόν αυτές οι δύο γυναίκες από διαφορετική αφετηρία και τελικά καταλήγουν στο ίδιο σημείο, που είναι η παιδοκτονία. Το ευφυές στο έργο μας είναι ότι η συνάντηση της Φόνισσας με την Μήδεια γίνεται όταν η Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη έχει ήδη διαπράξει τους φόνους, ενώ η Μήδεια δεν έχει σκοτώσει ακόμη. Η δε Φραγκογιαννού ξέρει ότι η Μήδεια θα σκοτώσει… γι’ αυτό και η Μήδεια της λέει στο τέλος «βοήθησε με σε παρακαλώ»… βοήθησε με εσύ που έχεις κάνει τους φόνους… Όμως δεν μπορεί να τη βοηθήσει, γιατί αυτό που είναι να συμβεί, θα συμβεί…
Δικαιώνονται ποτέ, έστω σε κάποιο επίπεδο, αυτές οι γυναίκες;
Δεν μπορώ να πω αν δικαιώνονται αυτές οι γυναίκες ή όχι… Πιστεύω ότι είναι στην προσωπική εκτίμηση του καθενός αν θα τις δικαιώσει ή όχι… Το να σκοτώσεις το παιδί σου είναι τεράστια απάνθρωπο, είναι πέρα από κάθε λογική… Πιστεύω ότι η δικαίωση αυτών των γυναικών είναι πως το προσεγγίζει κάποιος το θέμα… Αλλά σίγουρα μιλάμε για τεράστιες μορφές… στο ακραίο τους. Ξέρεις… οι τεράστιες μορφές είναι πάντοτε στο ακραίο τους.
Τιμωρούνται όμως από την Ανθρώπινη ή τη Θεία Δίκη…
Κοίτα… όταν διαπράξεις μια κακή και ακραία πράξη, ακολουθεί η Νέμεσις και η Τείσις… Κάπου θα τιμωρηθείς, δεν υπάρχει περίπτωση. Από το Σύμπαν, από τη Νομοτέλεια των πραγμάτων, κάπου θα τιμωρηθείς… Δεν ξέρω, μπορεί να μην τιμωρηθείς σε αυτήν την γήινη διάσταση, μπορεί να τιμωρηθείς σε μια άλλη διάσταση, πάντως σίγουρα, κάποια στιγμή, θα λάβεις το αντίτιμο της πράξης σου…
Πάντα…
Πάντα. Δεν γλυτώνεις. Το τίμημα θα πληρωθεί.
Και εκτός από την προδοσία, στο έργο σας αναδεικνύεται και το παιχνίδι εξουσίας…
Ναι, βέβαια. Το έργο έχει πολλές αναγνώσεις και πολλά επίπεδα, πέρα από τον μύθο. Από μια άποψη λοιπόν το έργο είναι και πολιτικό. Είναι η εξουσία η οποία αποφασίζει. Γιατί η κακή μοίρα της Μήδειας ξεκινάει από τη στιγμή που ο Κρέων αποφασίζει να την εξορίσει από την χώρα… και μένει άπατρις. Μένει ξένη, σε ξένη χώρα. Δεν έχει πια να πάει πουθενά. Δεν μπορεί πλέον να μείνει στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στην πατρίδα της και μένει εξόριστη με δυο παιδιά… Εδώ λοιπόν ξεκινάει και η άσκηση της στυγνής δικτατορικής εξουσίας. Κι αρχίζει το αδιέξοδο της Μήδειας. Και παράλληλα, ενώ είναι βασίλισσα η Μήδεια, την ίδια στιγμή είναι και μια απόλυτη βασανισμένη γυναίκα… Είναι μια γυναίκα που καταρρακώνεται, όταν μαθαίνει από τον άντρα της ότι την εγκαταλείπει για μιαν άλλη… Διαχρονικό θέμα… Έχουμε λοιπόν την πολιτική διάσταση στην ιστορία της Μήδειας και παράλληλα έχουμε την άσκηση εξουσίας και μέσα από την ιστορία της Φραγκογιαννούς. Γιατί, η φτώχεια είναι αποτέλεσμα της κακής εξουσίας… Αν οι άρχοντες αυτού του τόπου ήταν πιο δίκαιοι, δεν θα υπήρχαν τόσο πολλοί φτωχοί γύρω μας… Αλλά οι άρχοντες κρατούν τον πλούτο για λογαριασμό τους και όσο οι πλούσιοι πλουταίνουν περισσότερο, τόσο οι φτωχοί φτωχαίνουν περισσότερο… Γι’ αυτό και η Φραγκογιαννού κάποια στιγμή εξανίσταται και λέει «σκοτώστε μας… όλους εμάς τους ασήμαντους, τους φτωχούς, τους ανύπαρκτους»… Η εξουσία ευθύνεται…
Αυτή είναι η πολιτική εξουσία…. Αλλά η Φραγκογιαννού βιώνει και μιαν άλλη εξουσία… αυτή μέσα στο ίδιο της το σπίτι…
Η καταπίεση της γυναίκας. Η Φραγκογιαννού, μέσα από τον Παπαδιαμάντη, εκπροσωπεί τη μοίρα της κακομοίρας γυναίκας, η οποία δεν έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί, δεν έχει τη δυνατότητα να επαναστατήσει… Κι έτσι είναι δούλα του πατέρα, δούλα της μάνας, δούλα των αδελφών, δούλα του άνδρα της μετά, δούλα των παιδιών της, δούλα στα εγγόνια της… Δεν έχει σταματήσει ποτέ στη ζωή της να είναι δούλα…
Κι αυτή η καταπίεση της γυναίκας συνεχίζεται έως και στις ημέρες μας;
Μα, Έλενα…. Είναι κάποια διαχρονικά πράγματα αυτά… Μην κοιτάμε μόνο την ελλαδική πραγματικότητα και σε ένα κάποιο επίπεδο αυτής… Ας το δούμε λίγο πιο πλατιά το θέμα της γυναικείας υποταγής. Της προδοσίας. Η γυναίκα πάντοτε είναι σε υποδεέστερη θέση σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι γίνεται στην Ινδία ή στην Κίνα ή στο Αφγανιστάν; Πάντοτε η γυναίκα είναι υποχείριο. Είτε της εξουσίας, είτε του ανδρός, είτε του εργοδότου…
Δεν έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα;
Πιστεύουμε πολλές φορές ότι έχουμε εκπολιτιστεί, αλλά όταν βλέπεις στην σύγχρονη εποχή, εδώ στη χώρα μας, να σημειώνονται τόσες γυναικοκτονίες, αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς, εσύ κι εγώ δηλαδή, ζούμε σε άλλον γαλαξία.
…Και δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα;
Καμιά επαφή με την πραγματικότητα… Γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή. Και να επισημάνουμε ότι στην σημερινή εποχή όλα αυτά τα μαθαίνουμε εξαιτίας της ταχύτητας με την οποία ταξιδεύουν οι ειδήσεις και της κοινωνικής δικτύωσης. Αυτά συμβαίνανε και ίσως και σε πιο άγριο βαθμό, από πάντα, απλά οι άνθρωποι δεν τα μαθαίνανε ή τα κρύβανε ή τα κουκουλώνανε… Τώρα τα στηλιτεύουμε, αλλά δεν φτάνει αυτό… Εν κατακλείδι, δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει εκπολιτιστεί τόσο πολύ, όσο νομίζει…
Πλούτος και φτώχεια…
Είναι ξεκάθαρο το τι ρόλο παίζει ο πλούτος και η φτώχεια στην παράσταση….
Και το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τους ανθρώπους του…
Και πόσο υπεροπτικά αντιμετωπίζει πάντα ο πλούσιος τον φτωχό. Μην το ωραιοποιούμε το θέμα. Ο πλούσιος πάντα θα αντιμετωπίζει υπεροπτικά και με αλαζονεία τον φτωχό. Προεκλογικά θα του δώσει το χέρι… και μετά θα τον ξεχάσει. Για τον πολιτικό λέω…
Πολλοί δεν είναι πολιτικοί, αλλά δρούνε ως πολιτικοί, με παρόμοιο τρόπο εννοώ….
Δυστυχώς, ο πλούτος, λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι αλήθεια, αλλοιώνει τον άνθρωπο…
Ο Κρέων λέει κάποια στιγμή «κτήσης σημαίνει πόλεμος»…
Έτσι είναι. Όταν θέλεις να κρατήσεις κάτι ή όταν θέλεις να διεκδικήσεις κάτι βρίσκεσαι σε εμπόλεμη διάθεση. Αμυντική ή επιθετική. Εφόσον θέλεις να κρατήσεις το κεκτημένο σου. Ή αν θέλεις να κατακτήσεις κι άλλο…
Και κάποια στιγμή ακούγεται «τις πονεμένες τις καρδιές να τις φοβάσαι»…
Ναι. Βεβαίως τις πονεμένες τις καρδιές να τις φοβάσαι…
Γιατί;
Όταν η καρδιά λαβωθεί πολύ, πονέσει πολύ, δεν ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση… Δεν ξέρεις ποιον μηχανισμό εκδίκησης θέτει σε λειτουργία…
Ή μηχανισμό άμυνας απ’ την άλλη πλευρά…
Ναι ή άμυνας… ή κάποιας φθοροποιού πράξης… Γιατί ο πόνος ο μεγάλος δημιουργεί έντονες αντιδράσεις. Θα πρέπει να είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος και να στέκεσαι πάνω από τα γήινα, για να το ξεχάσεις, να το διαγράψεις και να προσχωρήσεις παρακάτω. Εάν είσαι όμως ελαστικών αναστολών, τότε δημιουργείται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, είτε γυναίκας είτε άνδρα, δημιουργούνται έντονες αντιδράσεις, με κύριο συναίσθημα την εκδίκηση. Θα τον εκδικηθώ, γιατί με πόνεσε…. Κι εγώ με την σειρά μου θα τον πονέσω… Στις γυναίκες συναντάς συχνότερα μια μανία εκδίκησης…
Και πώς αποφεύγουμε τα πράγματα να φτάσουν ως εκεί;
Θέλει ψυχική καλλιέργεια, θέλει ενδοσκόπηση…
Δεν είναι όμως απαραίτητο να καταλήξουμε σε εκδήλωση μιας εκδικητικής συμπεριφοράς…
Αυτό είναι το απευκταίο, αλλά δεν συμβαίνει. Επαναλαμβάνω ότι πρέπει να υπάρχει ένα ψυχικό έρμα, να έχεις περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, να έχεις λίγο αποκολληθεί από το έδαφος, για να μπορείς να δεις τα πράγματα με πιο νηφάλιο βλέμμα. Διαφορετικά, αν είσαι σε πιο χαμηλό επίπεδο, θα αντιδράσεις με το ένστικτο του ζώου.
«Οι καταραμένοι αλλάζουν τον κόσμο»… λέει η Φραγκογιαννού.
Αυτή είναι μια φράση η οποία παραπέμπει περισσότερο στους «καταραμένους» καλλιτέχνες… γιατί ο καλλιτέχνης έχει αυτήν τη ροπή. Και ποιοι είναι οι «καταραμένοι»; Είναι κυρίως οι ζωγράφοι και οι συγγραφείς που δημιουργήσανε, ενώ ήταν βαθιά φθαρμένοι οι ίδιοι τους. Δηλαδή, αλκοολικοί, άστεγοι, ναρκομανείς ή καλλιτέχνες που ζήσαν στο περιθώριο, χωρίς οικονομική επιφάνεια…. Και μέσα από αυτό το κλίμα δημιουργήσανε και ίσως δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, αν ήταν διαφορετικοί…
Γωγώ μου, υπάρχουν διαφορές της παλιάς εποχής με την τωρινή στον χώρο του θέατρου;
Και σήμερα γίνονται πολύ ωραίες παραστάσεις, τα πράγματα έχουν προχωρήσει και στο θέατρο και στον κινηματογράφο… έχουν μπει νέοι άνθρωποι, με νέα και φρέσκια ματιά, παρακολουθούν περισσότερο τα τεκταινόμενα στο εξωτερικό, δανείζονται από την Αμερική, το Λονδίνο, το Παρίσι… Το μείον που παρατηρώ, σε σχέση με την παλιά εποχή, είναι η πληθώρα των παραστάσεων. Είναι πάρα πολλές πια οι παραστάσεις….
1300 και κάτι παραστάσεις, στη σαιζόν, πριν την πανδημία…
Μα, ναι… Έτσι δεν προλαβαίνει ο θεατής, όσο θεατρόφιλος και να είναι, δεν προλαβαίνει να πάρει μυρωδιά ούτε καν να ενημερωθεί για το τι παίζεται και πού… παλαιότερα είχαμε πολύ συγκεκριμένα θέατρα και πολύ συγκεκριμένες παραστάσεις. Τώρα η πληθώρα των θεατρικών παραστάσεων συντείνει στο να χάνεται ο θεατής… Έτσι εμείς χάνουμε τον θεατή κι ο θεατής εμάς. Δηλαδή ένας άτεγκτος ανταγωνισμός, διότι κι εμείς κάνουμε αγώνα για να επικοινωνήσουμε το έργο μας. Όλοι εμείς που κάνουμε παραστάσεις, επιδιδόμαστε σε αυτόν τον αγώνα της επικοινωνίας κι από την άλλη μεριά οι θεατές που προσπαθούν να αποφασίσουν… Τελικά αυτός ο πλουραλισμός στο θέατρο, πιστεύω, ότι είναι εις βάρος του θεάτρου… Τις δύο περιόδους του lockdown, που τα θέατρα δεν λειτουργούσανε, πιστέψαμε ότι θα μπει ένα φρένο σ’ αυτόν τον πλουραλισμό. Τελικά όμως δεν… δηλαδή με το που μπορέσαμε να ξαναλειτουργήσουμε ξαναγυρίσαμε στα ίδια…. Αυτό λοιπόν, προσωπικά πιστεύω, είναι ένα στοιχείο εις βάρος του θεάτρου… Αλλά ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας αποφασίζει να δείξει τη δουλειά του για 10-15 παραστάσεις, για ένα ή δύο μήνες… Δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανέναν να εκφραστεί και να θέλει να δείξει το έργο του.
Δεν σε βλέπουμε στην τηλεόραση…
Όχι, καθόλου…
Γιατί;
Γιατί από την τηλεόραση δεν έχω καθόλου προτάσεις…
Αν είχες;
Ω, μα και βέβαια. Τη λατρεύω την τηλεόραση. Βλέπεις, όσο είμαι παιδί του θεάτρου, άλλο τόσο είμαι και παιδί της τηλεόρασης. Ιδίως τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, δούλεψα πολύ στη τηλεόραση. Όμως εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω καμιά πρόταση…
Γωγώ, εύχομαι να δεχτείς κάποια πρόταση και σύντομα. Εσύ αλήθεια τι θα ευχηθείς;
Χμ… βασικά δεν πιστεύω στις ευχές… γιατί εάν πιάνανε οι ευχές όλοι θα ήμασταν καλά, όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι κι όλοι πλούσιοι και όλα θα πηγαίναν μια χαρά… Αυτό όμως που θα μπορούσα να πω, εν είδει ευχής, είναι να αποκτήσει ο κόσμος μια νηφαλιότητα. Βλέπω να υπάρχει πολύς εκνευρισμός, πολύς θυμός… βλέπω ανθρώπους σαν να είναι έξω από το πετσί τους… Ξέρεις, τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, όσο νομίζουμε… Ας αφήσουμε λοιπόν τα μικρά πράγματα να πέσουν κάτω κι ας επικεντρωθούμε στα μεγάλα. Και τα μεγάλα είναι η υγεία, είναι η καλή μας πόρευση στη ζωή, οι σχέσεις μας οι προσωπικές και οι οικογενειακές. Αυτά είναι τα σημαίνοντα. Δυστυχώς πιστεύω ότι όσο προχωράει η εποχή μας οι άνθρωποι αναλίσκονται στα ασήμαντα. Και είναι τόσο μικρή η ζωή.
Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Γιατί ο άνθρωπος, στην πορεία του χρόνου, έγινε πολύ εγωπαθής, πολύ συγκεντρωτικός… έγινε ένα αρπακτικό… και δεν ικανοποιείται με τίποτα… Έτσι μόλις αποκτήσει αυτό που επιθυμεί, βάζει στόχο για το επόμενο και ούτω καθεξής. Έχει την μικρή κατσαρόλα, μετά θέλει την μεγαλύτερη και μετά την χύτρα και πάει λέγοντας… Δεν ικανοποιείται ποτέ και με τίποτα.
Στόχος για κατανάλωση είναι όλο αυτό…
Ναι, ακριβώς. Μα η καταναλωτική μανία είναι που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ηρεμήσει. Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος.
Κι έτσι νομίζει ότι αυτός είναι ο στόχος της ζωής του; Που επί της ουσίας δεν είναι…
Κι έτσι όσο κινούμαστε στα πλαίσια του υλισμού δεν θα βρούμε ποτέ την ψυχική μας ηρεμία.
Έχεις κάποια πρόταση για αυτό;
Να απαλλαγούμε από τα βαρίδια. Και τα βαρίδια δεν είναι μόνο τα πράγματα και οι άνθρωποι βαρίδια, αλλά και οι εσωτερικές μας επιθυμίες. Να απαλλαγούμε από κάθε τι που δεν είναι ουσιώδες. Για παράδειγμα έχω δέκα δακτυλίδια. Τι θα συμβεί στη ζωή μου ή πόσο θα αλλάξει η ζωή μου αν αποκτήσω κι ένα ενδέκατο;
Ενώ θα αλλάξει η ζωή μου, εάν επιλέξω κάτι άλλο;
Θα αλλάξει η ζωή μου εάν αποκτήσω ενδιαφέροντα κατ’ αρχάς, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ενδιαφέροντα. Θα αλλάξει ο ψυχισμός μου, εάν δω μια καλή θεατρική παράσταση ή εάν διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή αν επικοινωνώ σωστά με τους φίλους μου. Ψυχική ανάταση χρειαζόμαστε.
Ας το ευχηθούμε λοιπόν. Να το ευχηθούμε και να γίνει. Γωγώ Ατζολετάκη, σε ευχαριστώ πολύ για την συζήτηση μας. Κι εύχομαι η παράσταση «Όταν η Φόνισσα συνάντησε την Μήδεια» να ταξιδέψει και στην Επίδαυρο, μιας και πολύ θα της ταίριαζε.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«ΟΤΑΝ Η ΦΟΝΙΣΣΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΜΗΔΕΙΑ»
του Γιώργου Α. Χριστοδούλου
Οι τραγικές ηρωίδες του Ευριπίδη και του Παπαδιαμάντη, ανταμώνουν στο θέατρο «Μικρό Broadway» σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη.
Μια παράσταση που σίγουρα θα αφήσει το αποτύπωμά της σ’ αυτόν τον θεατρικό χειμώνα, ετοιμάζεται να ανέβει στο θέατρο «Μικρό Broadway» (Αίθουσα «Μάνος Κατράκης») της Αγίου Μελετίου.
Και δεν είναι μόνον το γεγονός ότι η Γωγώ Ατζολετάκη θα υποδυθεί την Μήδεια, αλλά πως αυτή η τραγική Μήδεια θα ανταμωθεί με τη… Χαδούλα Φραγκογιαννού-τη θρυλική «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη.
Χωρίς αμφιβολία, αναμένεται να είναι μία συναρπαστική, συνταρακτική και – γιατί όχι; – ανατρεπτική θεατρική συνάντηση, που υπογράφουν:
ο Γιώργος Α. Χριστοδούλου με το κείμενό του,
ο Βασίλης Πλατάκης με τη σκηνοθεσία και τους φωτισμούς του,
ο Τάκης Μπινιάρης με την ροκ μουσική του και
ο Αναστάσης Δεληγιάννης με τις χορογραφίες του.
Εκτός από τη Γωγώ Ατζολετάκη, τους ρόλους του έργου ερμηνεύουν:
η Μαρία Δημητριάδου (Χαδούλα Φραγκογιαννού – η Φόνισσα)
ο Χρίστος Γεωργίου
η Μαρία Δρακοπούλου
η Σάρα Τερζή
η Άννα – Μαρία Βιδάλη
ο Νίκος Τριανταφύλλου
και ο Κωνσταντίνος Μενούνος
Σκηνικό: Χάρης Σεπεντζής
Κοστούμια: Vania Alexandrova
Βοηθός σκηνοθέτη: Κυριακή Γάσπαρη
Μάσκες: Αντρέας Λιάλιος
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Ο πιο απαιτητικός θεατής, θα έρθει λοιπόν, αντιμέτωπος με τις πιο τραγικές γυναικείες φιγούρες της θεατρικής λογοτεχνίας, που όταν έρχεται η ώρα να σμίξουν, τότε συμβαίνουν όλα!
Πώς μπορεί να συμπεριφερθεί και τι να πει η μία στην άλλη, όταν η μία, ήδη έχει κάνει τους φόνους και η άλλη ετοιμάζεται να τους πραγματοποιήσει; Γνωρίζονται, συνυπάρχουν, αποφασίζουν, ανατρέπουν τα κάθε λογής υπαρκτά δεδομένα, σπαράζουν, συγκινούν και στο τέλος… τι;
Μια μαγική κοινή επαφή πόνου δύο προσώπων, που προσδιορίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, ενώνονται με μια εκκωφαντική απελπισία, σε μια άλλη διάσταση πέρα από τον χρόνο! Ο χρόνος σηματοδοτεί μόνο το «τώρα!». Και το «τώρα», είμαστε εμείς!
Μια εκπληκτική παράσταση που σίγουρα θα γράψει στον χώρο την δική της θεατρική ιστορία σε μια άλλη διάσταση πέρα από τον χρόνο.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00
Κάθε Κυριακή στις 18.00
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Μειωμένο (ανέργων – φοιτητών – θεατών άνω των 65 ετών – ΑΜΕΑ): 12 ευρώ
Προπώληση (μέσω viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου): 10 ευρώ
Για προπώληση μέσω viva.gr:
https://www.viva.gr/tickets/theater/festivalotan-i-fonissa-synantise-ti-mideia/
Σημείωση:
Το θέατρο «Μικρό Broadway» θα λειτουργεί ως μεικτός κλειστός χώρος. Η είσοδος των θεατών στον χώρο του θεάτρου θα πραγματοποιείται με:
-Πιστοποιητικό εμβολιασμού σε ισχύ (ενεργοποιείται 14 ημέρες μετά τη β’ δόση εμβολίου ή 14 ημέρες μετά το μονοδοσικό εμβόλιο)
-Πιστοποιητικό νόσησης σε ισχύ (εκδίδεται 30 ημέρες μετά το θετικό test και ισχύει για 180 ημέρες)
-Αρνητικό PCR test (72 ωρών) ή rapid test (48 ωρών) πριν την έναρξη της παράστασης
Οι θεατές κάτω των 18 ετών μπορούν να εισέρχονται με self-test (24 ωρών), με υπογεγραμμένη από γονέα και πρωτοκολλημένη δήλωση μέσω του self-testing.gov.gr.
Η χρήση μη ιατρικής μάσκας, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης αλλά και της παραμονής των θεατών στον χώρο του θεάτρου, είναι υποχρεωτική.
Θέατρο «Μικρό Broadway»
Αγίου Μελετίου 61Α, Αθήνα, τηλ.: 211 0159859 & 210 8654787
www.microbroadway.gr
Email: platvas@hotmail.com
Στάση λεωφορείων/τρόλλεϋ: «Κεφαλληνίας» – Πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ «Βικτώρια»