Μάνος Ζαχαράκος: κάτι σαν το ποιοτικό κρασί που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και καλύτερο. Ηθοποιός με εσωτερικότητα και υποκριτική δεινότητα υψηλού επιπέδου, σε κερδίζει από τα πρώτα λεπτά της παράστασης. Ένας γλυκός και ευγενικός άνθρωπος, που η διάθεσή του για χιούμορ είναι εμφανής, όπως και η σοβαρότητα που αντιμετωπίζει τους απαιτητικούς ρόλους του στο θέατρο.

Με τον Μάνο συναντηθήκαμε μετά από την παράσταση «Οι 12 Ένορκοι» του Reginald Rose, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, όπου υποδύεται τον Ένορκο Νο 8. «Οι 12 Ένορκοι» είναι ο ελληνικός τίτλος της αμερικανικής ταινίας του 1957 «12 Angry Men». Δικαστικό δράμα, το οποίο επικεντρώνεται στη διαδικασία της λήψης της τελικής και ομόφωνης αθωωτικής ή καταδικαστικής απόφασης, του σώματος των Ενόρκων, στη δίκη ενός δεκαεπτάχρονου για φόνο εκ προμελέτης, όπου, σε περίπτωση ενοχής του, καταδικάζεται με την ποινή του θανάτου. Κι ενώ όλοι οι Ένορκοι έχουν πεισθεί, από την τριήμερη δικαστική διαδικασία, και είναι αποφασισμένοι για την ετυμηγορία τους, ο Ένορκος Νο 8 σπέρνει αμφιβολίες. Τελικά πάντα θα υπάρχει αυτός ο ένας….

Μάνο, καλωσόρισες στο Sin Radio. Πες μου σε παρακαλώ, «Πάντα υπάρχει αυτός ο ένας…»

Ναι… Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει αυτός που θα κάνει την αρχή και θα πάρει μαζί του κι άλλους. Η ιστορία της ανθρωπότητας το δείχνει, εξάλλου. Οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από έναν, που έπειτα έγιναν δύο και στη συνέχεια χιλιάδες και εκατομμύρια, ακολουθώντας μια γεωμετρική πρόοδο. Είναι κάποια φωτεινά μυαλά που έχουν και αυτοπεποίθηση, αλλά και τσαμπουκά… μιας και θέλει πολύ τσαμπουκά για να είσαι αυτός ο ένας… Διότι για να εναντιωθείς στον όγκο του πλήθους θέλει δύναμη, θέλει ψυχικά αποθέματα. Έτσι και στην παράστασή μας. Ο Ένορκος Νο 8 έχει ψυχικά αποθέματα. Και τι λέει; Λέει κάτι πάρα πολύ απλό, που ουσιαστικά θα ‘πρεπε να το πούνε όλοι… Προτρέπει λοιπόν τους άλλους να μη δούνε μόνο το περιτύλιγμα της ιστορίας, αλλά να κοιτάξουν τα πράγματα σε βάθος.

Να δούνε την «αιτιολογημένη αμφιβολία», όπως αναφέρεται και στην παράσταση;

Ακριβώς. Και από την στιγμή που υπάρχει αυτή η αιτιολογημένη αμφιβολία και διακυβεύεται η ζωή ενός ανθρώπου, πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Εδώ βλέπουμε 12 διαφορετικές προσωπικότητες που συγκρούονται. Και αυτό είναι το ενδιαφέρον, μιας και ο θεατής θα κάτσει από κάτω, θα δει την προσωπικότητα που τον ενδιαφέρει και θα ταυτιστεί μ’ αυτήν, γιατί ουσιαστικά θα δει τον εαυτό του… Μπορεί αυτή η προσωπικότητα να είναι σκληρή ή ανατρεπτική ή οτιδήποτε άλλο… Μπορεί όμως και να κρύψει ότι ταυτίστηκε μ’ αυτήν, αλλά το μήνυμα θα το πάρει. Και αυτό είναι το σημαντικό στο θέατρο. Να στέλνει μηνύματα. Εδώ λοιπόν είναι ένα ψυχογράφημα 12 ανθρώπων, που ουσιαστικά δίνουν ένα μάθημα (στον θεατή) χωρίς όμως να κουνάνε το δάκτυλο. Αυτοί οι 12 άνθρωποι αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη κοινωνία. Ο Ένορκος Νο 8 που αντιστέκεται και σηκώνει το χέρι του και λέει ότι αυτός ο έφηβος μπορεί και να είναι αθώος, στην κοινωνία της Αμερικής του 1957, που υπήρχε ακόμη η θανατική ποινή, κάνει μια ιδιαίτερα σημαντική κίνηση. Είναι η καλύτερη κίνηση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, για να σώσει μια ανθρώπινη ζωή. Γιατί, όπως παρακολουθούμε και στην παράσταση, η αξία της ανθρώπινης ζωής, για κάποιους είναι ένα τίποτα…

Ακόμη και σήμερα;

Μα αυτό συμβαίνει και τώρα. Δες, για παράδειγμα, τι αξία έχει η ανθρώπινη ζωή για τους Ταλιμπάν… Δες τι δυναμική έχει… Πόσο σέβονται το γυναικείο φύλο…

Για εμάς τους δυτικούς είναι λίγο μακριά αυτή η νοοτροπία…

Ναι, ίσως είναι λίγο τραβηγμένο το παράδειγμα και συμβαίνει σε εκείνες τις κοινωνίες… Αλλά ας το δούμε αλλιώς, μιας και αυτή η νοοτροπία, διαφοροποιημένη, υπάρχει και στην Ελλάδα… Και φυσικά δεν είμαστε στο ίδιο επίπεδο, αλλά δεν είμαστε ρατσιστές; Δεν βλέπουμε έναν Πακιστανό στον δρόμο και λέμε «έλα μωρέ τώρα, αυτός είναι Πακιστανός»; Γιατί; Ο Πακιστανός δεν είναι άνθρωπος; Γιατί να φερθείς έτσι; Γιατί να τον κλωτσήσεις;

Τι εννοείς;

Έχω να σου διηγηθώ περιστατικό από τότε που ήμουν στον στρατό, στα 18 μου χρόνια… Από την Τουρκία περνούσαν οι Ιρακινοί στη Σάμο καραβάνια ολόκληρα με έγκυες γυναίκες… και κάποιοι στρατιώτες κλώτσησαν στην κοιλιά αυτές τις γυναίκες… Και πήγα κι έκανα αναφορά και βεβαίως εισακούστηκα και αυτοί οι στρατιώτες τιμωρήθηκαν.

Είσαι και στην προσωπική σου ζωή ο Νο 8;

Όχι, αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό… Πώς μπορείς να χτυπήσεις μια έγκυο γυναίκα, επειδή έχεις ένα όπλο στα χέρια σου; Μια ταλαιπωρημένη μετανάστρια;

Δεν είναι φυσικά σύνηθες…

Όχι και ευτυχώς. Ήταν εξαίρεση. Ήταν μια μοναδική περίπτωση. Αλλά εγώ το έζησα, το είδα με τα μάτια μου, το βίωσα… Ήταν μια συνταρακτική στιγμή…

Αντιλαμβάνομαι το πόσο σε σημάδεψε αυτό από τον τρόπο που το περιγράφεις… Ευτυχώς μιλάμε για εξαιρέσεις… Ας επιστρέψουμε στα της παράστασης. Έβδομος χρόνος φέτος που παίζεται η παράσταση «Οι 12 Ένορκοι»…

Έβδομος χρόνος κι εγώ είμαι εδώ τέσσερα χρόνια…

Ερμηνεύοντας πάντοτε τον Ένορκο Νο 8, σωστά;

Ναι, πάντα ο Νο 8… Δεν το αλλάζω με τίποτα…

Ποιο είναι το συστατικό μιας παράστασης, η οποία ανεβαίνει τόσα χρόνια και είναι σταθερά sold out;

Δεν υπάρχει συστατικό, Έλενα… Υπάρχουν πολλά συστατικά και δεν υπάρχει τυχαιότητα. Φυσικά κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, γιατί όταν κάνουμε μια παράσταση είμαστε σίγουροι ότι έχουμε κάνει ό,τι καλύτερο γίνεται και ότι θα σκίσει κ.λπ… Μια παράσταση, όμως, είναι ένα μίγμα συστατικών… Όπως φτιάχνουμε ένα γλυκό, όπως φτιάχνουμε ένα ωραίο φαγητό. Βλέπεις, το θέατρο έχει σχέση με το φαγητό… Πρέπει να βάλεις συγκεκριμένη ποσότητα συστατικών… Εδώ έχουμε, λοιπόν, συγκεκριμένες ποσότητες. Έχουμε ένα εξαιρετικό έργο, έχουμε μια εξαιρετική σκηνοθέτη και έχουμε έναν θίασο, ο οποίος πραγματικά κάθε βράδυ δίνει την ψυχή του. Δίνει την αλήθεια του. Νομίζω πως για αυτό έχει επιτυχία. Και είμαστε και μια ομάδα πια, που αγαπάει ο ένας τον άλλον. Είμαστε φίλοι πια.

Σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν και αλλαγές στα πρόσωπα…

Ναι, γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν και κάτι άλλο και αποχωρούν. Όμως αυτή την κατάσταση που σου περιγράφω δεν μπορείς να τη βιώσεις για επτά χρόνια, αν δεν υπάρχει ωραίο κλίμα και φιλική σχέση. Τώρα πια δεν υπάρχει αμιγώς επαγγελματική σχέση. Στα καμαρίνια μιλάμε μεταξύ μας, μοιραζόμαστε, λέμε τα προσωπικά μας… Και στη σκηνή υπάρχει σοβαρότητα και μετά πάλι θα κάνουμε πλάκα μεταξύ μας… Δεν βγαίνει διαφορετικά η δουλειά. Δεν μπορείς να είσαι στεγνός από συναισθήματα στο καμαρίνι… Ή να είσαι τσακωμένος με τον συνάδελφό σου…

Αυτό μάλλον συμβαίνει πιο συχνά…

Συμβαίνει. Και το έχω βιώσει και αυτό…

Σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν, τι γίνεται;

Είναι πολύ δύσκολο. Κάνω όμως τη δουλειά μου. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους. Συμβαίνει όμως στο θέατρο και λογικά συμβαίνει. Έχεις να κάνεις με διαφορετικές προσωπικότητες, όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ο καθένας έχει τα θέλω του και μπορεί να μη συμβαδίζουν με τα θέλω του άλλου… Αυτό είναι κάτι το οποίο δυστυχώς δεν μπορείς να το αποφύγεις. Στη δική μας περίπτωση, όμως, έχουμε μια πολύ ικανή αρχηγό, την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και θεωρώ ότι παίζει σημαντικό ρόλο, μιας και έχει καταφέρει να μας ενώσει όλους. Δεν ξέρω να σου πω πώς τα έχει καταφέρει, αλλά τα έχει καταφέρει.

Εσύ έχεις βιώσει άσχημες συμπεριφορές στο θέατρο;

Ναι. Έχω βιώσει κι εγώ άσχημες συμπεριφορές, αλλά επειδή εγώ έχω ζήσει λίγο μόνος μου, μιας και έχασα τον πατέρα μου στα 13 μου και τη μητέρα μου στα 25 μου, έχω μάθει να αντιμετωπίζω διαφορετικά τα πράγματα. Δηλαδή, εάν κάτι μ’ ενοχλήσει, το λέω εκείνη τη στιγμή που μ’ ενοχλεί και συμπεριφέρομαι και απότομα. Δεν είμαι μόνο καλός άνθρωπος, είμαι και απότομος άνθρωπος. Έχω πολλά συστατικά ως άνθρωπος. Είμαι και κακός άνθρωπος, αν χρειαστεί… (γελάει) Για τον άλλον κακός, για μένα είμαι καλός στη δύσκολη στιγμή… Έχω ψηθεί λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, κι έχω αντιμετωπίσει καταστάσεις, με τον δικό μου ωραίο τρόπο… Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν σε όλες τις δουλειές… Αν ρωτήσεις, για παράδειγμα, έναν υπάλληλο τράπεζας κι εκείνος θα σου πει ότι έχει βιώσει κακή συμπεριφορά από τον διευθυντή του… Όπως συμβαίνει στο θέατρο, έτσι συμβαίνει και σε όλους τους χώρους… Τώρα σχετικά με αυτό που έχει συμβεί με το #metoo, καλώς έχει γίνει. Πιστεύω στην Ελληνική Δικαιοσύνη και στις αποφάσεις της. Δεν είναι ούτε δική μου απόφαση, ούτε κανενός.

Μάνο, τι κάνει έναν ηθοποιό να θέλει να παίξει για τόσα χρόνια τον ίδιο ρόλο;

Χμ… αυτήν την ερώτηση μου την έκανε προχθές κι ένας φίλος μου… Με ρώτησε πώς αντέχω τόσα χρόνια… Λέω λοιπόν ότι οι ρόλοι δεν είναι κάτι μονοδιάστατο. Δεν είναι κάτι το οποίο δεν εξελίσσεται. Καθημερινά, στην παράσταση προσπαθώ να εξελίξω αυτό που κάνω. Αρχικά αυτό με κάνει να μην πλήττω. Από την στιγμή λοιπόν που βλέπω ότι έχω περιθώρια να εξελίξω τον ρόλο μου, θα είμαι εδώ όσα χρόνια εξελίσσω τον ρόλο μου. Αν δω ότι δεν μπορώ να εξελίξω τον ρόλο μου, είτε γιατί κουράστηκα είτε για άλλους λόγους, τότε θα αποχωρήσω. Και με πολλή αγάπη κιόλας. Άλλα όσο βλέπω ότι ο ρόλος μου και ειδικά τέτοιοι σημαντικοί ρόλοι, που έχουνε βάθος κι έχουν περιθώρια εξέλιξης, θα προσπαθώ κάθε βράδυ να κάνω και κάτι διαφορετικό. Να προσθέσω ακόμη ένα λιθαράκι. Αυτή η διαδικασία λοιπόν, προσωπικά με ευχαριστεί και με εξελίσσει ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα και ως ηθοποιό. Έτσι εξελίσσομαι σε όλες τις πτυχές μου.

Παρόλο που δεν είναι μια διαδραστική παράσταση…

Κάποια στιγμή σπάει η σύμβαση θεατή-ηθοποιού κι έχω έναν μονόλογο που απευθύνομαι στους θεατές, λέγοντας με πολύ κάθετο τρόπο την άποψή μου. Πιο κάθετα απ’ ότι τη λέμε, όταν αφηγούμαστε το έργο. Αυτή η καθετότητα είναι που σπάει τη σύμβαση.

Και το κοινό;

Το κοινό αντιδρά συνήθως με τον ίδιο τρόπο… Αλλά ας δούμε ποιο είναι το κοινό. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου, που ο άλλος από το σπίτι του κλείνει ένα εισιτήριο, έρχεται στην αίθουσα και κάθεται κι έρχεται ουσιαστικά να δει ένα «ψέμα»… Αυτό από μόνο του, αν το καλοσκεφτείς, είναι συγκλονιστικό. Ο θεατής πληρώνει για να έρθει να δει ένα «ψέμα». Έρχεται να δει έναν άνθρωπο να κλαίει, να γελάει, να συμπεριφέρεται με χίλιους τρόπους, στα «ψέματα»… Αυτό λοιπόν είναι το κοινό. Και το κοινό πάντα παίζει σημαντικό ρόλο. Και είναι ο ηθοποιός που κρατάει το κοινό. Αν δούμε ότι το κοινό «φεύγει», τότε πρέπει με κάποιον τρόπο να το κρατήσουμε. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο. Συμβαίνει σε κουρασμένες παραστάσεις το κοινό να μην «κρατιέται» και να βαριέται. Μέχρι στιγμής σε αυτήν την παράσταση δεν έχει συμβεί.

Τι εννοείς κουρασμένες παραστάσεις;

Οι παραστάσεις που παίζονται χρόνια και δεν έχουν πια τίποτα άλλο να δώσουν. Αλλά μια παράσταση μπορεί να είναι κουρασμένη και στον μήνα επάνω. Γιατί οι ηθοποιοί δεν έχουν βρει τα πατήματά τους. Ή δεν έχουν ψάξει ενδελεχώς και σε βάθος τους ρόλους και δεν έχει γίνει σωστά η σύνθεση. Αυτό είναι κάτι που οι ηθοποιοί το καταλαβαίνουν… Ο κάθε ηθοποιός αποτελεί μια μονάδα και όλοι μαζί αποτελούν ένα σύστημα, μια αλυσίδα. Αν το σύστημα αρχίσει και διαλύεται, αν σπάσει η αλυσίδα, τότε έχουμε μια κουρασμένη παράσταση. Και αυτό το κοινό το καταλαβαίνει.

Και τότε η παράσταση κατεβαίνει;

Ή κατεβαίνει λόγω έλλειψης εισιτηρίων ή υπάρχει κάποιος «αρχηγός» που μπορεί να αναθεωρήσει τα πράγματα… Έχω συναντήσει θιασάρχες που έχουν την ικανότητα να δώσουν πατήματα στους ηθοποιούς, έτσι ώστε η παράσταση να προχωρήσει και να μην είναι στάσιμη ή να μην κάνει πίσω… Δεν υπάρχει μόνο η στασιμότητα, υπάρχει και το πίσω. Ξέρεις, είναι ευτυχία να υπάρχουν αρχηγοί σε μια παράσταση. Και που μπορεί να μην είναι ο θιασάρχης, αλλά να είναι ένας ηθοποιός που θα τραβήξει το κάρο. Σημαντικό ρόλο παίζει και η συζήτηση μετά την παράσταση… Η Κωνσταντίνα, για παράδειγμα, ακόμη και τώρα μας στέλνει διορθώσεις. Πάντα μια παράσταση επιδέχεται διορθώσεων. Πάντα εξελίσσεται. Σήμερα όλοι μας κάναμε κάποιες διορθώσεις κι αύριο θα γίνουν κι άλλες… Και δεν ευλογώ τα γένια μας, μιας και η ιστορία δείχνει τα πράγματα. Μια ιστορία επτά σαιζόν, κάτι δείχνει νομίζω…

Ας υποθέσουμε ότι συμμετείχες σε μια παράσταση που παιζόταν για χρόνια και είχε επιτυχία… Κι εσύ δεν περνούσες καλά…

Σου δίνω τον λόγο της ανδρικής μου τιμής ότι δεν θα έκανα δεύτερη σαιζόν εκεί, ποτέ. Πρακτικά δεν γίνεται. Απλά δεν γίνεται. Όταν πρόκειται να πάω σε μια δουλειά πάντοτε ρωτάω σχετικά με το κλίμα που επικρατεί και γενικά για την άποψη που έχουν οι συνάδελφοι για τη συνεργασία. Στους «12 Ενόρκους» λοιπόν, δεν υπήρξε ούτε ένας να υπαινιχθεί έστω κάποιο πρόβλημα…

Είναι και η χαρισματική Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που συντελεί σε αυτό…

Ακριβώς. Και παρόλο που είναι πολύ μικρή σε ηλικία… Ξεκίνησε από τα 25 της κι όμως έχει καταφέρει τόσα πολλά και σημαντικά… Και αναρωτιέσαι, πώς είναι δυνατόν ένας τόσο νέος άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να δέσει τόσους πολλούς ανθρώπους και πάνω στη σκηνή και πίσω από αυτήν… Είναι η πρώτη μου φορά που σε θίασο κάθε δυο-τρεις εβδομάδες θα κόψουμε και μια τούρτα, για να ευχηθούμε σε κάποιον συνάδελφο, συνεργάτη ή συντελεστή. Άρα, είναι προφανής ο λόγος που συνεχίζω τόσα χρόνια να συνεργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους… Εδώ είμαι πλήρης. Περνάω καλά όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά με κάθε ειλικρίνεια σου λέω την αλήθεια μου.

Μάνο σε ευχαριστώ πολύ για όσα μοιράστηκες μαζί μας και εύχομαι όλες σου οι συνεργασίες να είναι αυτού του επιπέδου και καλή επιτυχία στο επόμενο τηλεοπτικό σου βήμα. Αναμένουμε.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ

Κάθε ψηφοφορία των ενόρκων είναι και μία μάχη, αλλά μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με όπλο την αλήθεια!

Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους;

Και με τι «κόστος» για τον καθέναν από αυτούς;

ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ, η παράσταση που έχει κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου, επέστρεψε για μια δυναμική 7η χρονιά,  στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ μετατρέποντάς το σε δικαστικό μέγαρο και φέρνοντας ξανά ενόρκους και θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σε παραγωγή της A PRIORI www.a-priori.gr

Υπόθεση

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για φόνο. Η τύχη του είναι στα χέρια 12 ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι 12 άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται κι άλλοτε συγκρούονται. Πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου αντιμετωπίζοντας, ο καθένας από αυτούς, τη συνείδησή του, αλλά και τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Οι 12 ένορκοι αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.

Κείμενο: Reginald Rose
Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Φωτογραφίες/Γραφιστική επιμέλεια/Τρέιλερ: GRID FOX
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά)

Νίκος Βατικιώτης, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Καζανάς, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Μιχάλης Μαρκάτης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Παντελής Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας, Βασίλης Φακανάς

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Τετάρτη & Σάββατο: 19.15
Παρασκευή: 21.30
Κυριακή: 18.30
ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΟΙ ΥΠΕΡΤΙΤΛΟΙ
EVERY WEDNESDAY GREEK AND ENGLISH SURTITLES
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΜΕ SMS ΓΙΑ ΚΩΦΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΚΟΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ: 6947125427
Σε συνεργασία με την Liminal www.liminal.eu

Τιμές εισιτηρίων

Πλατεία Α: 18€
Πλατεία Β: 15€
Εξώστης: 12€ (Προσφορά 10€ για όλο τον Οκτώβριο)
ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ.
Προπώληση εισιτηρίων

ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ (καθημερινά 17.00-22.00)
https://www.ticketmaster.gr/showEventInfo.html?idEvent=2005417
Τηλεφωνικό Κέντρο TICKETMASTER, τηλ. 2108938111

Πληροφορίες

Θέατρο Άνεσις, τηλ. 2107718943
Λεωφόρος Κηφισίας 14, Αθήνα, 11526
Χάρτης
www.theatroanesis.gr
https://www.facebook.com/anesistheatre
Πρόσβαση στο θέατρο Άνεσις
Μετρό: Στάση Αμπελόκηποι
Λεωφορείο: 550, Α7, Β5, Ε14
μάξι: Parking (Κομοτηνής 2, Μενεμένη 11526) Χάρτης – 4’ περπάτημα από το θέατρο
Χρέωση 5€ με την επίδειξη του εισιτηρίου της παράστασης
Διάρκεια παράστασης: 100’ (χωρίς διάλειμμα)
Facebook Page
https://www.facebook.com/12enorkoi/
https://www.facebook.com/theatreapriori/

ΠΡΟΣΟΧΗ

Το θέατρο Άνεσις έχει οριστεί από την διεύθυνσή του, ως χώρος covid-free και δέχεται μόνο θεατές που έχουν πιστοποιητικό νόσησης ή πιστοποιητικό εμβολιασμού κατά του COVID-19. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους γίνεται έλεγχος των πιστοποιητικών αυτών, καθώς και του πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Η είσοδος των ανήλικων θεατών, προϋποθέτει την επίδειξη υπεύθυνης δήλωσης των γονέων για τη διενέργεια self-test.

Για αποφυγή συνωστισμού και καθυστέρησης της έναρξης της παράστασης, παρακαλούνται οι θεατές να βρίσκονται εγκαίρως στον χώρο του θέατρου.

Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Η εταιρία παραγωγής A PRIORI και η παράστασή της ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ (η οποία φιλοξενείται την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο στο θέατρο Άνεσις) αναγκάζεται να ακολουθήσει τον κανονισμό λειτουργίας του θεάτρου, κρίνει, όμως, αναγκαίο να επικοινωνήσει ότι τάσσεται κατά της περιθωριοποίησης των ανεμβολίαστων θεατών.

Σημείωμα Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

Φτάσαμε τελικά στο 2021 και στα 7 έτη «ζωής» αυτής της αγαπημένης μου παράστασης και σας ευχαριστούμε, όλοι οι συντελεστές, για την μακροχρόνια στήριξή σας. Το έργο του Reginald Rose στέκεται, δυστυχώς, σήμερα πιο επίκαιρο και πιο αναγκαίο από ποτέ, μαχόμενο υπέρ της ελευθερίας. Υπέρ της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας της σκέψης, της ελευθερίας της ίδιας μας της ύπαρξης που πασχίζει να κρατηθεί ζωντανή μέσα σ’ αυτή τη δυστοπική πραγματικότητα που βιώνουμε. Μάχεται, επίσης, υπέρ της ευγένειας, της αποδοχής της διαφορετικότητας, του σεβασμού και της συγχώρεσης, αξίες οι οποίες παρά του ότι μας αποκάλυψαν απότομα κατά τον τελευταίο χρόνο την ευθραυστότητά τους, κατέχουν αδιαμφισβήτητα την ικανότητα να δυναμώνουν περισσότερο μέσα από κάθε πληγή τους. Αυτά είναι ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ για μένα τη δεδομένη στιγμή. Όσα μου ψιθυρίζουν και μου κραυγάζουν σε κάθε πρόβα και όσα επιθυμώ να ψιθυρίσουν και να κραυγάσουν σ’ εσάς σε κάθε παράσταση.