Είναι και κάποιες παραστάσεις από τις οποίες φεύγεις γεμάτος. Σου έχουν αρέσει όλα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Το κείμενο, οι ερμηνείες, τα κοστούμια, η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη, τα σκηνικά, η μουσική υπόκρουση. Όλα. Μια τέτοια ιδιαίτερη παράσταση είναι και η παράσταση «Ορλάντο», βασισμένη στο μυθιστόρημα της Virginia Woolf, σε πρωτότυπη μεταφορά – διασκευή για τη θεατρική σκηνή από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή, στο Θέατρο Τόπος Αλλού. Μια παράσταση που αναφέρεται σε ένα ποιητικό πλάσμα, που διαπερνά με φόρα τους αιώνες, που ζει για να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ορλάντο, ένα πλάσμα του ονείρου.

∞

Μετά το τέλος της παράστασης είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Αγγελική Παρδαλίδου, η οποία ερμήνευσε τον ρόλο του/της Ορλάντο. Η πολυτάλαντη Αγγελική (https://www.pardalidou.com/), βραβευμένη με στον Κρατικό Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Κειμένου, για το έργο της «Amfivallw» (2019), αλλά και για το μονόπρακτό της «Κάθε μέρα Κυριακή», από το Ίδρυμα Κακογιάννη, όπως και για το φεμινιστικό της έργο «Οι Φίρμες», μας απάντησε σε όσα είχαμε σημειώσει και μας έκαναν εντύπωση, από την παράσταση, ενώ η συζήτησή μας δεν περιορίστηκε μόνο στα του Ορλάντο, αλλά και για όλα τα σημαντικά που ετοιμάζει αυτήν την περίοδο.

Αγγελική, καλωσόρισες στο Sin Radio. Είσαι απόφοιτη της Πολυτεχνικής Σχολής, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κι έχεις πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και Μηχανικού Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Πώς συνδυάζεται αυτό το πτυχίο με το πτυχίο της Δραματικής Σχολής;

(γελάει) Μα τέχνη η μια, τέχνη και η άλλη, μου απαντάει με έναν αφοπλιστικό τρόπο. Και η κουβέντα μας ξεκινάει…

Αγγελική, παρακολουθήσαμε μια, στο σύνολό της, εξαιρετική παράσταση…

Είναι ομαδικό το άθλημα. Γενικά η τέχνη σχετίζεται με την ομάδα. Και στον κινηματογράφο και στο θέατρο και στα γυρίσματα…

Είναι ένα έργο που έχει να κάνει, ουσιαστικά, με τη συλλογική μνήμη;

Η Virginia Woolf, όταν το έγραψε, είπε ότι ένιωσε πιο ελεύθερη από ποτέ, γιατί άφησε τον εαυτό της να βγει έξω από κάποια όρια που έχουμε στο μυαλό μας, όπως είναι το φύλο άνδρας – γυναίκα, όπως είναι το χρονικό πλαίσιο και το πόσο ζει ένας άνθρωπος. Βλέπεις ο/η Ορλάντο ζει 4-5 αιώνες… Η Woolf ασχολήθηκε ουσιαστικά με όλα τα θέματα που μας απασχολούν, σαν ανθρώπους και όχι σαν φύλα. Ασχολήθηκε με παναθρώπινα θέματα, με αρχέτυπα, όπως ο έρωτας, η προδοσία και όλα όσα μπορούν να συμβούν σε ένα πλάσμα και ειδικά σε έναν άνθρωπο.

Γι’ αυτό και το πλάσμα Ορλάντο, δεν συνδέεται άμεσα με το φύλο;

Ναι, το πλάσμα αυτό ζει μέσα στους αιώνες, όπου κινείται και όπου βιώνει τα πάντα και όλα τα φέρει και στους επόμενους αιώνες… Σχετίζεται φυσικά και με το συλλογικό ασυνείδητο…

Και σε όλους αυτούς τους αιώνες διατηρεί και τη νεότητά του…

Ναι. Μεγαλώνει μεν, απλά μεγαλώνει με άλλον ρυθμό. Ξεκινάει η ιστορία του από 16 χρονών, σιγά – σιγά περνάνε τα γεγονότα και στα 30 πια αλλάζει και γίνεται από άνδρας γυναίκα. Το μυθιστόρημά της η Virginia Woolf το σταματάει στα 36 χρόνια, σαν γυναίκα Ορλάντο. Όμως, αφήνει μια αίσθηση ότι αυτό το πλάσμα θα συνεχίσει να υπάρχει, ότι δεν θα πεθάνει κι ότι θα τα ζήσει όλα. Γι’ αυτό κι εμείς μπορέσαμε και φέραμε την ιστορία έως και σήμερα στο 2021.

Δηλαδή, από την απαρχή του κόσμου μας απασχολούν τα ίδια πράγματα;

Πάνω κάτω είναι συγκεκριμένα τα πράγματα, είναι η γέννηση, είναι ο φόβος του θανάτου, το άγχος της δημιουργίας, ο έρωτας, η προδοσία, η αναζήτηση του τι θα κάνω στην ζωή μου, ποιος είμαι, ποιος είμαι εγώ σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον, πώς με ορίζει η κοινωνία… Αυτά είναι θέματα με τα οποία ασχολούμαστε από την αρχαία Ελλάδα έως και τώρα….

Καμιά διαφορά από τότε λοιπόν;

Μπορεί να υπάρχει διαφορά στις φόρμες ή στον τρόπο που εκφραζόμαστε, αλλά μέσα μας βαθιά νιώθω ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Δηλαδή μπορεί να ερωτευόμαστε λίγο διαφορετικά, αλλά ερωτευόμαστε…

Δηλαδή την ίδια «φασαρία» που έκανε ο 20ος αιώνας, την έκανε κι ο 1ος ή ο 16ος;

Ο καθένας έκανε άλλου είδους φασαρία. Ή υπήρχε έλλειψη φασαρίας. Κάθε εποχή έχει τον ρυθμό της, έχει τον τρόπο έκφρασής της, για αυτό, όπως παρατήρησες στην αρχή του έργου, είναι πιο ρομαντικός ο λόγος, πιο «μεγάλα» τα λόγια, γιατί ήταν η εποχή τέτοια. Δηλαδή ο Shakespeare έρωτα εκφράζει, αλλά τον εκφράζει με πολύ πλούσιο λόγο… Και σήμερα θα ερωτευτούμε, αλλά είναι πλέον διαφορετικός ο τρόπος και η αισθητική.

Όπως έντονες ήταν και οι κινήσεις των ηθοποιών… ή όπως λέτε και στην παράσταση, ότι «το πράσινο της φύσης και το πράσινο της λογοτεχνίας είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα».

Ναι, έτσι ακριβώς. Και στο βιβλίο αυτό την απασχολεί και την Woolf, γιατί είναι δημιουργός… έχει αυτήν την αγωνία του συγγραφέα… Πώς όλα αυτά που βλέπω και που εμένα με εμπνέουν και με μαγεύουν, πώς θα καταφέρω να τα αποτυπώσω και να αφορούν κι έναν άλλον άνθρωπο που θα το διαβάσει; Αυτό είναι μια μεγάλη αγωνία των δημιουργών, εν γένει. Κι επειδή είμαι και συγγραφέας είναι πολύ δύσκολο… Και η Woolf, να πούμε επίσης, είναι πολύ φεμινίστρια για την εποχή της. Αν διαβάσουμε το «Ένα δικό σου δωμάτιο», είναι σαφέστατοι οι υπαινιγμοί της.

Πόσο εστιάζει το έργο στην ομοφυλοφιλία;

Άμεσα καθόλου. Γιατί αναφέρεται σε ένα ποιητικό πλάσμα, το οποίο έχει την ελευθερία να ξεκινάει άνδρας και να γίνεται γυναίκα. Ωστόσο έχω να πω ότι το Ορλάντο, ως έργο, δημιουργήθηκε από τη βαθύτατη ανάγκη της Woolf να κάνει ένα ερωτικό δώρο στη γυναίκα που αγαπούσε, την Vita Sackville-West. Είναι ένας έρωτας που έχει γίνει και ταινία, σε μια εποχή πολύ διαφορετική. Σκέψου εάν τώρα υπάρχει ένα θέμα, τι γινόταν το 1920… Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι μπορεί να μην είναι άμεση η νύξη στην ομοφυλοφιλία, αλλά τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται, είναι ένας αδιέξοδος, μεγάλος έρωτας μιας γυναίκας, προς μια άλλη γυναίκα.

Ας μιλήσουμε για τα αρχέτυπα που θίγονται το έργο… Τι είναι ο έρωτας; Τι είναι η ζωή;

Ο έρωτας είναι ζωή, για μένα. Θεωρώ ότι ο έρωτας είναι η πιο όμορφη ενέργεια που μπορείς να έχεις… Όταν είσαι ερωτευμένος, είσαι ενθουσιασμένος, νιώθεις ικανός για όλα, έχεις μέσα σου έναν Θεό… Η δε ζωή, νιώθω, ότι είναι ένα παιχνίδι… και σε ένα παιχνίδι, σε μια παρτίδα θα χάσεις, σε μια άλλη θα κερδίσεις, σε μια θα πας πολύ καλά, σε μια άλλη θα καταποντιστείς… Αλλά είναι ένα παιχνίδι, που έχει κανόνες, σκληρούς καμιά φορά, υπέροχους άλλες… Είναι ένα παιχνίδι, γι’ αυτό ας παίξουμε όμορφα μέχρι να τελειώσει…

Οπότε και η προδοσία είναι μέσα σε αυτό το παιχνίδι…

Έτσι είναι η ζωή… Δεν μπορείς να τ’ αποφύγεις κι όποιος λέει ότι τάχει αποφύγει όλα…δεν ξέρω, αν πραγματικά ζει σε αυτήν τη ζωή…

«Θέλει ο έρωτας στολίδια»;

Ήταν άλλες εποχές που τα στολίδια ήταν οι λέξεις… Σε άλλες εποχές τα «στολίδια» ήταν δώρα, άλλες εποχές ήταν με αγκαλιές και σωματική επαφή… Είναι μια μεγάλη ενέργεια ο έρωτας που κάπου πρέπει να εκτονωθεί. Αν αφεθείς θα έχεις και στολίδια… και θα βάλεις το στολίδι σου, για να εκφράσεις όλο αυτό που σου συμβαίνει… Κάπως πρέπει να εκφραστεί το πάθος και ο έρωτας…

«Στη Ρωσία», λέει η Σάσα «δεν βάζουμε τελείες στις προτάσεις… τις αφήνουμε ατελείωτες». «Και πώς ζείτε, με ατελείωτες προτάσεις», ρωτάει ο Ορλάντο, για να πάρει την απάντηση «Με αμφιβολία»…

(γελάει) Ναι, κι ο Ορλάντο λέει, «Τελεία και παύλα…». Ουσιαστικά με αυτό δείχνουμε ότι ήταν δύο κόσμοι που δεν μπόρεσαν να συνυπάρξουν… Το φυσικό και αυτονόητο για τον έναν, ήταν συγκλονιστικό και πρωτόγνωρο για τον άλλο…

«Ελεγεία της μνήμης και λήθη»…

Πάνω, κάτω από εμάς αντλούμε οι συγγραφείς όσα γράφουμε… από αυτά που ζούμε και διαβάζουμε… μαζεύουμε υλικό, πλάσματα, πρόσωπα, αγαπητά, μισητά και όλες οι ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ, αποτελούν την ελεγεία της μνήμης μας. Η προσωπική και η συλλογική μνήμη, ανά τους αιώνες. Εγώ τώρα ζω το 2021 και υπάρχει μια γνώση τεράστια πίσω μου που, θέλοντας και μη, τη φέρω. Την ξέρω. Και δεν ήταν έτσι οι άνθρωποι στην αρχαιότητα….δεν είχαν τόσο μεγάλη συλλογική μνήμη… Είναι απίστευτο το πόσα συσσωρεύονται και από αυτές τις μνήμες αντλείς και δημιουργείς.

Και η λήθη;

Υπάρχει λήθη; Δεν ξέρω… Ίσως θα θέλαμε να υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει… Υπάρχει η συλλογική μνήμη, που θα ήθελε ίσως σε κάποια σημεία να γίνει λήθη, αλλά… Ξεχνάς άραγε; Δεν ξέρω… Και δεν ξέρω αν πρέπει να ξεχάσεις… Ίσως να μην φωτίζεις κάποια πράγματα, αλλά να ξεχάσεις δεν ξέρω αν είναι και σοφό… Καλύτερα να αξιοποιείς τη γνώση, να μαθαίνεις και να προχωράς… το να ξεχνάς είναι λίγο περίεργο, γιατί θα ξανακάνεις ακριβώς τα ίδια και φτου κι απ’ την αρχή…

Αγγελική, γιατί να έρθουμε να δούμε την παράσταση;

Για να κάνετε ένα υπέροχο ταξίδι μέσα στους αιώνες, μέσα στον έρωτα, μέσα στην απίστευτη ελευθερία που έχει ένα ποιητικό πλάσμα. Πόσοι εξάλλου έχουμε τη χαρά και την ευλογία να ξεκινάμε αγόρι και να γινόμαστε κορίτσι και να διατρέχουμε τους αιώνες και να ζούμε όλα αυτά τα πράγματα και να μην γερνάμε; Είναι ένα απίστευτα όμορφο παραμύθι, με πολύ χιούμορ. Εξάλλου το χιούμορ είναι αυτό που κάνει τα πράγματα ζωή… μιας και η ζωή ποτέ δεν είναι αμιγώς τραγική ή μόνο κωμική… Η ζωή μας είναι ή πολύ δύσκολες στιγμές με χιούμορ ή χιουμοριστικές στιγμές με κάποια σκοτεινά σημεία. Είναι ένας ποιητικός λόγος που στη συνέχεια γίνεται ρεαλιστικός. Ο θεατής θα συναντήσει όλα τα ύφη και τις αισθητικές, ανά τους αιώνες, να περνούν από μπροστά του, μέσα σε δύο ώρες. Κι αυτό είναι μαγικό. Κι όπως λέει και στο τέλος η Woolf, και ειδικά στις μέρες που ζούμε, η μαγεία είναι απαραίτητη.

Συνηγορώ κι εγώ σε αυτό. Μια άρτια παράσταση, όπου ο θεατής μπορεί και να μαγευτεί… Αγγελική, μίλησέ μας για την πρώτη σου ταινία σου, το «Flik Flok»…

Νιώθω μια απίστευτη χαρά. Τη νιώθω πολύ σαν παιδί μου, γιατί έχω γράψει το κείμενο, έχω κάνει τη σκηνοθεσία και την παραγωγή, παίζω και γενικά ήμουνα παρούσα σε όλα τα κομμάτια της… Έμαθα πάρα πολλά πράγματα για το σινεμά, που είναι ένας άλλος πλανήτης και σε κάθε βήμα ήμουνα σαν τα μωρά που μαθαίνουν καινούργια πράγματα… Ήμουνα πολύ τυχερή, είχαμε μια υπέροχη ομάδα και κάθε συνεργάτης ήταν για μένα ένα εντατικό σεμινάριο. Η ταινία ταξιδεύει ακόμη στο εξωτερικό, πάει πολύ καλά κι έχει βραβευτεί, ενώ επιλέχτηκε για να συμμετάσχει και στο Φεστιβάλ Δράμας. Στον συμπρωταγωνιστή μου, Γιώργο Καραμίχο, αλήθεια δεν ξέρω πόσα ευχαριστώ πρέπει να του πω… Ευχαριστώ, που ήταν εκεί με τέτοια αγάπη και αφοσίωση και εμπιστοσύνη σε μένα, γιατί ήταν και η πρώτη μου ταινία. Κι όμως ο Γιώργος ήταν εκεί, με στήριξε, με βοήθησε, με συμβούλευσε, αλλά κυρίως με εμπιστεύτηκε και δεν με ακύρωσε ποτέ. Με μια κουβέντα, ήταν μια απίστευτη συνεργασία.

Ο Καραμίχος έχει αναπτύξει και μια δική μεθοδολογία στον τρόπο διδασκαλίας, σωστά;

Ναι, βέβαια και μάλιστα στο Los Angeles που πήγε ως υπότροφος μαθητής στην σχολή υποκριτικής Stella Adler, τον κρατήσανε σαν δάσκαλο. Αυτό είναι μια μαγική ιστορία. Ο Γιώργος έχει μια μεθοδολογία για να προσεγγίζεις το ρόλο και τον σωματότυπο του ρόλου, μέσα από ένα ζώο που θα διαλέξεις κι αυτό είναι πολύ βοηθητικό για τους ηθοποιούς, γιατί έχεις κατευθείαν κάτι πρακτικό. Δεν είναι μίμηση. Είναι άντληση στοιχείων, από το ζώο, που εμπλουτίζουν την ερμηνεία σου. Κάθε φορά είναι ένα διαφορετικό ζώο… ζώο αγέλης, ζώο που δρα μόνο του, ή ζώο της νύχτας ή της ημέρας… Κάνεις ολόκληρη μελέτη ρόλου και επιλέγεις ποιο ζώο ομοιάζει με τον χαρακτήρα που θα υποδυθείς.

Και τι πραγματεύεται το «Flik Flok»;

Είναι μια μαύρη κωμωδία. Είναι ένα ζευγάρι που ετοιμάζεται να περάσει μια υπέροχη βραδιά, αλλά τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντα όπως τά’χουνε οργανώσει…

Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει…

Ε, στο «Flik Flok» έχει τρελαθεί στα γέλια…

Και αναμένουμε το νέο επόμενό σου βήμα…

Από τον Φεβρουάριο του 2022, βγαίνει το καινούργιο project, σε σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη στο θεατρικό κομμάτι και του Θάνου  Λυμπερόπουλου και δικη μου στο κινηματογραφικό κομμάτι. Έχει επιχορηγηθεί από τον Ψηφιακό Κόσμο και συμπεριλαμβάνονται θέατρο, κινηματογράφος, special effects, ποίηση και πρωτότυπη μουσική. Είναι ένα νέο υβριδικό είδος, το οποίο αρχικά θα το δούμε ψηφιακά, σε κάποια πλατφόρμα και ελπίζουμε να ανέβει και σε σινεμά. Είναι ένα μοντέρνο έργο, με σημερινή ψηφιακή αισθητική και όλοι το περιμένουμε με αγωνία γιατί δεν υπάρχει κάτι προηγούμενο.

Πως ονομάζεται;

Ονομάζεται «Angel Pardalos» (γελάει). Έτσι με φώναζε ο Χάρρυ Κλυνν… Είναι ένας χιουμοριστικός, αυτοβιογραφικός μονόλογος, με πολύ χρώμα, χαρά και συγκίνηση, έχει και τα σκοτεινά του σημεία, αλλά κατά βάση είναι χαρούμενο και φωτεινό έργο.

Όπως χαρούμενη και φωτεινή είσαι κι εσύ, Αγγελική. Εύχομαι κάθε επιτυχία και στο «Angel Pardalos».

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΟRLANDO
ή αυτός που έγινε αυτή
και αγάπησε εκείνον και εκείνη
Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ σε πρωτότυπη μεταφορά –διασκευή για τη θεατρική σκηνή από το συγγραφέα και σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή

Ο Ορλάντο είναι ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, που ζει και μεγαλώνει στα χρόνια του Σαίξπηρ, έχει πολλές απαιτήσεις και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Κινείται σε ένα άλλο συμπάν και θέλει να το κατακτήσει. Έτσι στην παράσταση συμβαίνουν τα εξής:

Γράφει μια τραγωδία. Συναντάει τον Σαίξπηρ. Τον ερωτεύεται η βασίλισσα Ελισάβετ, αυτός όμως ερωτεύεται τη Ρωσίδα πριγκίπισσα Σάσα. Προδίδεται, εξευτελίζεται από τον κυνικό και πικρόχολο ποιητή Νίκολας Γκρην. Γίνεται πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη. Κοιμάται επτά μέρες συνέχεια και ξυπνά…γυναίκα.

Έχει γίνει η Ορλάντο.

Ένα πλάσμα που καταπίνει τους αιώνες.
Ένα πλάσμα που μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι της ποίησης και στον μυθιστορηματικό κήπο της Βιρτζίνια Γούλφ. Που γίνεται ηρωίδα και καταφέρνει να αγαπήσει απελπισμένα και τη γυναίκα και τον άνδρα.
Μέγα κατόρθωμα.
Ποιος μπορεί να το καταφέρει; Κανείς. Μόνο οι ποιητές.
Μα εκεί ακριβώς είμαστε. Στην αχανή έρημο της ποίησης.
Από την εποχή της Ελισάβετ της A μέχρι σήμερα, από τον παγωμένο Τάμεση στην άσφαλτο της μεγαλούπολης, από τον έρωτα της εκρηκτικής ρωσίδας Σάσα στην αγκαλιά του τυχοδιώκτη Σελμεντρίν, ο ποιητής, λόρδος και πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη ΟΡΛΑΝΤΟ, παντρεύεται την εξώλης και προώλης Ροζίνα Πεπίτα, το μετανιώνει και επιστρέφει στην Αγγλία.

Στο μεταξύ όμως, μετά από ένα χορταστικό ύπνο 7 ημερών, έχει μεταμορφωθεί σε γυναίκα.

Όλα αυτά τα φοβερά μπορούν να συμβούν όταν κρατάει τα νήματα η Βιρτζίνια Γούλφ. Με λεπτές κινήσεις φέρνει τον ΟΡΛΑΝΤΟ στην πόρτα ενός θεάτρου στην οδό Κεφαλληνίας. Γονυκλινής παρακαλάει τον σκηνοθέτη να ανεβάσει το έργο που έγραψε. Εκατόν δώδεκα πρόσωπα. Ναι καλά διαβάζετε. Όλη η ανθρωπότητα επάνω στη σκηνή.

Όπως και η Βιρτζίνια Γούλφ που αφορά όλη την ανθρωπότητα, μόνο που εκείνη, η ανθρωπότητα, δεν το ξέρει.

Η Βιρτζίνια Γούλφ (Virginia Woolf) δεν χρειάζεται συστάσεις. Εύθραυστη, τολμηρή, τελειοθήρας και ρηξικέλευθη δημιούργησε καινούργιες, νεωτερικές φόρμες. Έρωτας, ποίηση, απιστία, προδοσία, μοναξιά είναι τα θέματα που κατακλύζουν το έργο της. Χτίζει δικές της αξίες, ερωτεύεται την Βίτα Σακβιλ υποσκάπτει τις συμβάσεις της εποχής της με το υποδόριο, φλεγματικό και βιτριολικό ύφος της και γράφει τον ΟΡΛΑΝΤΟ.
Η παράσταση του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ «εκμεταλλεύεται» και φιλοδοξεί να αξιοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί, αυτόν τον πλούτο. Αφήνεται σ΄ αυτή την περιπέτεια και διατρέχει αυτούς τους πέντε αιώνες (από τον 16ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας). Είναι ένα ταξίδι του ανθρώπου, του ανθρώπινου πολιτισμού και των ανθρωπίνων σχέσεων.
Οι σταθμοί πολλοί, τα στοιχήματα και τα διλήμματα πολλά:
Τέχνη και πραγματική ζωή, ρεαλισμός και ρομαντισμός, έρωτας και προδοσία, κωμωδία και δράμα. Πάνω στη σκηνή στήνεται ένα θέαμα, όπου όλα μπερδεύονται. Τα ερωτηματικά και τις αμφιβολίες -υπέρτατες υπαρξιακές αξίες- διαλύει στο τέλος η ίδια η Βιρτζίνια Γούλφ, τη «συμμετοχή» της οποίας «εξασφαλίσαμε» μετά από πολλούς κόπους.

Το «ΟΡΛΑΝΤΟ» είναι ένας ύμνος τόσο στην γυναίκα, όσο και στον άνδρα. Είναι ένας ύμνος στην δημιουργία, στην ποίηση, στον έρωτα και στην τέχνη. Στην τέχνη του έρωτα, στην τέχνη της ζωής.

Το απόλυτο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γούλφ είναι η ενσάρκωση του ανδρόγυνου που διασχίζει τους αιώνες από τον 16ο αιώνα έως σήμερα.
Ο Ορλάντο νεαρός άντρας ήταν πανέμορφος, είχε μάτια σαν υγρούς μενεξέδες και μέτωπο που έμοιαζε με καμπυλωτό μαρμάρινο θόλο, είχε λεπτή επιδερμίδα και ομορφιά, «έγινε ο αγαπημένος των γυναικών και των ανδρών». Έγραψε ποιήματα και μια τραγωδία σε πέντε πράξεις. Ο Ορλάντο παρ΄ όλα τα ταξίδια και το πέταγμα από την φαντασία στην πραγματικότητα είναι μοναχικό άτομο. Από την πρώτη στιγμή που ξιφουλκεί με τα κομμένα κεφάλια των Αφρικανών μέχρι το τέλος του έργου, όπου ως γυναίκα πορεύεται συνεπής στην ίδια τροχιά για «να συναντήσει μόνη της το θάνατο».

Πρωτότυπη μεταφορά-διασκευή του μυθιστορήματος της Virginia Wolf στη θεατρική σκηνή: NIKOΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Σκηνοθεσία ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Σκηνικό ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Κοστούμια ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ
Μουσική ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ
Κίνηση-Χορογραφίες ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΦΤΑΡΙΔΗΣ
Φωτισμοί ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ
Video-Video Editing ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΕΛΑΣ
Μάσκες ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΛΟΓΓΟΣ
Bοηθός Σκηνοθέτη ΣΟΦΙΑ ΓΟΥΡΓΟΥΛΙΑΝΗ
Βοηθός Σκηνογράφου ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ
Επικοινωνία και προβολή της παράστασης; Νταίζη Λεμπέση
Παίζουν (Με αλφαβητική σειρά)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ, ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΘΑΝΟΥ, ΕΛΕΝΑ ΚΑΣΤΑΝΑ, ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΜΕΡΜΙΓΚΑΚΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΡΔΑΛΙΔΟΥ, ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
και ο σκηνοθέτης ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ στο ρόλο του …σκηνοθέτη.
Ευχαριστούμε την Πέγκυ Σταθακοπούλου, Βασιλική Κούλη, Εβιτα Λύκου που συμμετέχουν στην παράσταση με τις φωνές τους.

Παραστάσεις κάθε ΠΕΜΠΤΗ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΣΑΒΒΑΤΟ στις 8.00μ.μ. – ΚΥΡΙΑΚΗ 7.00 μ.μ.