Η συγγραφέας Marta Buchaca, με σπουδές στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, γράφει το 2009 το έργο Girls Shouldn’t Play Soccer, το οποίο παρουσιάζεται το 2010, στο festival Grec και Versus Teatre, ταξιδεύει σε Κροατία, Μεξικό, Κύπρο και Ελλάδα και το 2014 γίνεται ταινία. Σήμερα ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς, ανεβάζει την παράσταση Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο (σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και Δημήτρη Ψαρρά), στο Θέατρο 104, με πρωταγωνιστές, τους Αντώνη Γιαννακό, Νίνα Λαμπριανίδη και Βάγια Ματαφτσή, με τους οποίους είχαμε τη χαρά να συζητήσουμε γύρω από αυτήν την υπέροχη παράσταση.
∞
Η Άννα, ένα 12χρονο κορίτσι, ο Ζουζέπ ένας 56χρονος συνταξιούχος και η Λύδια, μια 29χρονη καθηγήτρια, νοσηλεύονται στην εντατική, ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα, που συνέβη όταν ταξίδευαν, με το ίδιο αυτοκίνητο, έχοντας άγνωστο προορισμό. Στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου, έξω από την ΜΕΘ, συναντιόνται, η μητέρα της 12χρονης, η κόρη του 56χρονου και ο σύντροφος της 29χρονης. Είναι τρεις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με την ύπαρξη της όποιας σχέσης, των τριών συνεπιβατών. Τα ερωτήματα είναι πολλά. Πολλές και οι ερωτήσεις του ενός προς τον άλλον, αλλά οι απαντήσεις δεν είναι ικανοποιητικές και δεν ρίχνουν φως στο μυστήριο… Εικασίες, υπαινιγμοί, ακόμη και αλληλοκατηγορίες…
Όμως, η κύρια και αναπάντητη ερώτηση παραμένει: τι ήθελαν μαζί, μέσα σε ένα αυτοκίνητο, τρεις τόσο αταίριαστοι άνθρωποι…
Οι τρεις άγνωστοι άνθρωποι στην αίθουσα αναμονής, η Τζούλια, η Σάρα και ο Τόνυ, ξετυλίγουν το κουβάρι που τους οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια… Μετά από αυτή τους τη συνάντηση δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι.
∞
Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο είναι μια παράσταση η οποία μας καθήλωσε, εξαιτίας της μη αναμενόμενης εξέλιξής της. Μια παράσταση η οποία δείχνει, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, το πόσο άγνωστος μπορεί να είναι, ακόμη και ο πιο δικός μας άνθρωπος. Μια παράσταση, που εξελίσσεται αργά και βασανιστικά και η συνολική εικόνα της ιστορίας, η οποία δίνει άφθονη τροφή για σκέψη, συμπληρώνεται στο τελευταίο λεπτό. Μια παράσταση όπου αντιλαμβανόμαστε ότι η καλή πρόθεση δεν αρκεί και ότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
∞
Ο Αντώνης Γιαννακός ενσαρκώνει τον Τόνυ, τον σύντροφο της καθηγήτριας που βρίσκεται σε κώμα.
Αντώνη, τι ακριβώς πραγματεύεται η παράσταση αυτή;
Ο πυρήνας του έργου έχει να κάνει με τα είδη της σημερινής κακοποίησης, που κάνουμε όλοι μας, στους γύρω μας. Στο έργο μας, παρακολουθούμε τρεις τύπους κακοποιητικών ανθρώπων, που κακοποιούν χωρίς να το θέλουν… αλλά στο τέλος της μέρας καταλαβαίνουμε ότι τελικά η πρόθεση δεν έχει και πολύ σημασία, αλλά σημασία έχει το τι κάνουμε… Πρέπει λοιπόν να αναλύουμε τους εαυτούς μας και τις πράξεις μας και να μην πορευόμαστε μόνο με την «καλή μας πρόθεση».
Αναφέρεσαι κυρίως στον ρόλο της μητέρας;
Κυρίως, ναι. Έχει σαφέστατα καλή πρόθεση… όμως δεν καταλαβαίνει ότι ενώ δίνει όλα τα υλικά αγαθά στο κοριτσάκι της, στην ουσία το αφήνει μόνο του.
Δεν ακούει καν τις ανάγκες του ή τα θέλω του…
Ακριβώς… κι έτσι αυτό το παιδί, λίγο πριν την εφηβεία του, καταλήγει, στην πιο δύσκολη στιγμή του, να μην θέλει να μιλήσει στην ίδια του τη μητέρα… Κύριος πυλώνας του έργου μας, είναι επίσης και ότι πρέπει να δώσουμε αγάπη στον διπλανό μας ή σε όσους τέλος πάντων θέλουμε, με τον τρόπο όμως που αυτοί την θέλουν και την καταλαβαίνουν… και όχι με τον τρόπο που θέλουμε εμείς να τη δώσουμε.
Αντώνη, έχω την αίσθηση επίσης ότι οι πρωταγωνιστές μας δεν αγαπούν καθόλου τον εαυτό τους….
Από εκεί ξεκινάνε όλα… για να δώσεις αγάπη πρέπει να κάνεις πρώτα ένα βήμα πίσω και να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, να μην τον επικρίνεις διαρκώς και τέλος να τον αγαπήσεις από την αρχή… Το έργο είναι πολύ σύγχρονο. Αναφέρεται στην κοινωνία μας, η οποία είναι ιδιαίτερα εχθρική με το άτομο, υποστηρίζοντας όμως ακριβώς το αντίθετο… Νομίζω ότι ζούμε στην πιο επικριτική εποχή που έχει δει το ανθρώπινο είδος…
Και με βοηθό τα social…
Ναι… δυστυχώς… Και βλέπεις ότι ένα κάποιο στιγμιότυπο της ζωής σου μπορεί να σε καθορίσει για πάντα… σαν να μην υπάρχει η μεταμέλεια ή η συγχώρεση και δεν αναφέρομαι φυσικά σε κάτι εγκληματικό, αλλά αναφέρομαι στα απλά καθημερινά μας… Βλέπεις ανθρώπους, που όταν ήταν έφηβοι έγραψαν κάτι και σήμερα μπορεί να αντιμετωπίζουν τη γενική κατακραυγή κι ας είναι πλέον π.χ. 40 χρονών… Σήμερα, επίσης, βγάζουμε πολύ εύκολα συμπεράσματα, ενώ δεν γνωρίζουμε καν τη συνολική εικόνα. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με τα κλισέ… Ζούμε στην εποχή που βλέπουμε ανθρώπους με τις καλύτερες «ταμπέλες» ή τις περισσότερες δάφνες, για όσα κατάφεραν στη ζωή τους και τελικά, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί αυτοί να είναι οι κύριοι καταπατητές και κακοποιητές των διπλανών τους…
Στο ρόλο σου ως Τόνυ, είσαι κακοποιητής;
Απόλυτα. Βλέπουμε όμως ότι και αυτουνού η πρόθεση είναι καλή… και μέσα του δικαιολογεί τον εαυτό του. Δεν τον αναλύει, απλά τον δικαιολογεί, όπως κάνουν ακόμη και οι μεγαλύτεροι εγκληματίες…
Και η μητέρα;
Η μητέρα είναι ο πιο καλός άνθρωπος…
Ναι, αλλά είναι και ο πιο σκοτεινός χαρακτήρας…
Είναι όμως η καλύτερη από τους τρεις…
Ναι, γιατί είναι μάνα…
Είναι μάνα… ακριβώς…
Αν ρωτούσαμε όμως την κόρη της;
Είδες; Είναι η οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα…
∞
Η Βάγια Ματαφτσή, μητέρα ενός κοριτσιού 2,5 ετών στην πραγματική της ζωή και η μητέρα του 12χρονου κοριτσιού στην παράσταση.
Βάγια, μίλησε μας για τον ρόλο αυτής της μητέρας…
Είναι μια μητέρα που δεν έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για να υπάρξει ένα λειτουργικό περιβάλλον μέσα στην οικογένειά της. Είναι όλα δυσλειτουργικά και δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία ή συνεργασία και καμιά κατανόηση.
Έχει όμως καλή πρόθεση…
Καλή πρόθεση μπορεί να έχει, έχει όμως κι έναν απόλυτο χαρακτήρα… και δυσάρεστα υπερπροστατευτικό. Έχει παγιωμένες θέσεις και στερεότυπα και όλα αυτά μαζί, υποστηρίζονται από έναν δικό της κώδικα αξιών. Είναι και αρκετά ευαίσθητη, αλλά δεν αντιλαμβάνεται το πώς συμπεριφέρεται…
Αυτό μπορεί να αλλάξει;
Ναι. Αν γίνει κάτι που την ταρακουνήσει συθέμελα… όπως στο έργο μας. Κατά κάποιον τρόπο έρχεται η συνειδητοποίηση… Για πόσο όμως;
Αρχίζει δηλαδή να έχει επίγνωση της συμπεριφοράς της;
Νομίζω, ότι αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν κάνει σωστά… αλλά δεν το παραδέχεται, ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.
Αυτές τις συμπεριφορές, εννοώ που δεν αντιλαμβάνονται οι γονείς τη συμπεριφορά τους, τις συναντάμε γύρω μας;
Κατά κόρον. Είναι πολύ σύνηθες να βλέπουμε οικογένειες που επειδή παρέχουν πολλά στο παιδί τους, όπως καλό σχολείο, σπορ, ρούχα κ.λπ., να θεωρούν ότι αυτό μεταφράζεται σε αγάπη… Ακριβώς όπως και στην παράστασή μας… ειπώνεται ξεκάθαρα…
Μοναξιά και πολλά ψέματα…
Ψέματα και στον ίδιο μας τον εαυτό… από εκεί ξεκινάει…
Και μια αγωνιώδης προσπάθεια για να βρούνε την αγάπη…
Πρέπει πρώτα όμως να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας… Όμως, η Τζούλια δεν είναι ένας άνθρωπος που έχει πάρει αγάπη… Αυτό φαίνεται κι από το κείμενο, όπου πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε κάποιο άλλο συγγενικό της ή κοντινό της πρόσωπο… Είναι λοιπόν ένας άνθρωπος που δεν εισέπραξε αγάπη και δεν ξέρει να τη δώσει… μια κατάσταση η οποία συνεχίζεται… Η μητέρα βέβαια, ως μητέρα, έχει αρκετές δικαιολογίες, έως ένα σημείο…
∞
Η Νίνα Λαμπριανίδη, στον ρόλο της Σάρας, της κόρης του 56χρονου, ο οποίος βρίσκεται στην εντατική.
Νίνα, τι έργο είναι Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο;
Ξεκάθαρα, ένα έργο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις…
Η Σάρα, που υποδύεσαι, γιατί είναι τόσο μόνη;
Χμ… η δικαιολογία της λοιπόν είναι ότι επειδή την εγκατέλειψε – απέρριψε η μητέρα της, δεν δίνει περιθώρια στον πατέρα της, αλλά και στους γύρω της να την πλησιάσουν…
Κι όμως αγωνιά κι αυτή για να βρει την αγάπη…
Δυστυχώς, Έλενα, είμαστε πολύ μόνοι… Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις… Πιστεύω ότι εμείς πρωτίστως πρέπει να δώσουμε στον άλλο τον «χώρο» να μας πλησιάσει… Το μάθημα που έχω πάρει από αυτό το έργο είναι ότι πρέπει να μάθω, πραγματικά, ποιον τελικά έχω δίπλα μου. Επίσης, ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους… αν δεις κάτι «περίεργο», ρώτα να δεις τι συμβαίνει, μην το αφήσεις έτσι… Για να προλάβουμε, για να μην φτάνουμε σε τετελεσμένα γεγονότα…
Νίνα, γιατί να έρθουμε να δούμε την παράσταση αυτή;
Να έρθετε να δείτε την παράσταση, γιατί και οι νέοι ηθοποιοί έχουνε να «πούνε» κάτι… Δεν είναι μόνο τα μεγάλα θέατρα και τα μεγάλα ονόματα… Κι εμείς παλεύουμε με όλες τις σημερινές δυσκολίες. Και δεν κάνουμε κάτι για την πλάκα μας, αλλά γιατί έχουμε να «πούμε» κάτι. Όταν διάβασα αυτό το κείμενο, είπα ότι αξίζει τον κόπο να το κάνουμε, σωστά, όμορφα κι ωραία. Έτσι λοιπόν, προκαλώ και φυσικά προσκαλώ, τον κόσμο να έρθει να δει την παράστασή μας και να γνωρίσει και εμάς τους νέους ανθρώπους – καλλιτέχνες.
Εγώ λέω να έρθουμε να δούμε την παράσταση γιατί απλά είναι μια εξαιρετικά αξιόλογη παράσταση. Σας ευχαριστώ όλους σας!
∞
Κρυφές ζωές, στρεβλώσεις, ψέματα, μοναξιά και η αναζήτηση της αγάπης σε πρώτο πλάνο, σε μια κοινωνία που, σε αρκετές περιπτώσεις, θεωρεί ότι Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
της Μάρτα Μπουτσάκα
Τι είναι αυτό που μπορεί να σε συνδέει με τον άγνωστο διπλανό σου σε μια αίθουσα αναμονής;
Το έργο της Marta Buchaca γράφτηκε το 2009 και μεταφέρθηκε στο κινηματογράφο το 2014 με μεγάλη επιτυχία, τώρα σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ-Δημήτρη Ψαρρά και σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά , ανεβαίνει στο Θέατρο 104 από 31 Ιανουαρίου, με τους: Αντώνη Γιαννακό, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή.
Μια ιστορία όπου πίσω από κάθε δράση, κάθε απορία και κάθε λέξη , ξετρυπώνει η κρίση των συναισθημάτων στις ανθρώπινες σχέσεις , πάσης φύσεως, στη σύγχρονη εποχή…
Η Άννα, ένα 12χρονο κορίτσι, ο Ζουζέπ ένας 56χρονος συνταξιούχος και η Λύδια , μια 29χρονη καθηγήτρια νοσηλεύονται στην εντατική, ύστερα από τροχαίο ατύχημα που είχαν καθώς ταξίδευαν με το ίδιο αυτοκίνητο, με άγνωστο προορισμό.
Καμιά φορά ο πιο κοντινός σου άνθρωπος μπορεί να είναι ένας άγνωστος…
Οι συγγενείς τους ειδοποιούνται για το ατύχημα, δε γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά δε γνωρίζουν ούτε την ύπαρξη των άλλων επιβατών.
Μυστήριο, αγωνία και πολλά ερωτήματα ξεχειλίζουν έξω από την εντατική μεταξύ της Τζούλια, του Τόνι και της Σάρα. Οι τρεις αυτοί άγνωστοι καλούνται να ξετυλίξουν ένα κουβάρι από απορίες καθώς οι συγγενείς τους κρέμονται από μια κλωστή ζωής και θανάτου. Άραγε, θα μάθουν τι σχέση είχαν μεταξύ τους ; Tι μπορεί να συμβεί έξω από μια ΜΕΘ; Kαι τί σχέσεις θα δημιουργήσουν εκείνοι όσο περιμένουν; Μέχρι το συγκλονιστικό τέλος, όλα είναι πιθανά. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα δε μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Εσύ, μπορείς να πιστέψεις τον διπλανό σου;
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας: Μάρτα Μπουτσάκα
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ- Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Καράπτη
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αντώνης Γιαννακός, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή
Σκηνογράφος: Ελεονώρα Καραβάνη
Σχεδιασμός Φώτων: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας
Πληροφορίες παράστασης
Τοποθεσία: ΘΕΑΤΡΟ 104 – σκηνή BLACKBOX – ( Ευμολπιδών 41, Αθήνα, πλησίον ΜΕΤΡΟ Κεραμεικού)
Πρεμιέρα: 31 Ιανουαρίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Προπώληση εισιτηρίων: http://www.viva.gr
• Η Marta Buchaca γεννήθηκε το 1979 στη Βαρκελώνη. Σπούδασε Σκηνοθεσία και Δραματουργία στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης. Από το πρώτο έργο της (L’olor sota la pell 2005) βραβεύτηκε την ίδια χρονιά και οι υποψηφιότητες όπως και οι διακρίσεις συνεχίζουν έως σήμερα σε κάθε βήμα της. Όπως για παράδειγμα στα έργα: Συγγνώμη (Plastilina) 2006-(Βραβείο Ciudad de Alcoi 2007, υποψήφια για το σημαντικότερο βραβείο νέων δραματουργών, ΜΑΧ2010. «Η χρονιά που θα έρθει θα είναι καλύτερη», που έγραψε μαζί με άλλες συγγραφείς, τιμήθηκε με το Βραβείο ΜΑΧ 2013 και το πιο πρόσφατο έργο της είναι η μαύρη κωμωδία Ρίτα (2019).
• Ο Θοδωρής Βουρνάς από το τέλος της δεκαετίας των 00 σκηνοθετεί κινηματογράφο και θέατρο. Στον κινηματογράφο έχει σκηνοθετήσει 9 ταινίες μικρού μήκους (Χωρίς Γάλα, Ο συλλέκτης) και μια μεγάλου το Dissolved. Όπως και το ντοκιμαντέρ Role of the game. Στο θέατρο μετράει 24 θεατρικές παραστάσεις με μια αγάπη στα σύγχρονα θεατρικά έργα και στις μικρές θεατρικές σκηνές (Οργισμένα Νιάτα, Η ζωή μου στην Τέχνη, After Play, Bones, η Αρχή του Αρχιμήδη και πολλά άλλα).
