Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου.
Το κορίτσι από την Λευκωσία, με το ζεστό χαμόγελο και την έμφυτη ευγένεια. Ταλαντούχα και ξεχωριστή. Χαμογελαστή, προσηνής και άμεση. Ένα κορίτσι ευαίσθητο που το εκφράζει μέσα από τα τραγούδια της. Η μουσική τρυπώνει στη ζωή της από πολύ μικρή ηλικία, εξαιτίας του πατέρα της που έπαιζε φυσαρμόνικα και έως σήμερα αποτελεί τη μεγάλη της αγάπη και το μεράκι της.
Με την Κωνσταντίνα συναντηθήκαμε στη συναυλία της με τίτλο «Μια Ελλάδα Φως», στο Κηποθέατρο Παπάγου, στις αρχές του καλοκαιριού και συνεννοηθήκαμε να κουβεντιάσουμε λίγο πριν την ολοκλήρωση της φετινής της περιοδείας, που θα γίνει στο Ελληνικό, στις 26 Σεπτεμβρίου.
Κωνσταντίνα μου, καλωσήρθες στο Sin Radio. Λοιπόν, λέω να μιλήσουμε για το σήμερα, για το αύριο, για τα όνειρά σου και για το Φως…
Για το Φως! Αυτό κι αν έχει μεγάλη σημασία…
Τι είναι για σένα το Φως;
Το Φως είναι ελπίδα… Είναι αισιοδοξία… Και… ξέρεις, οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί η εποχή είναι πολύ σκληρή… Οπότε κι εμείς πρέπει κάτι να κάνουμε…
Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε;
Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε; Χμ… Βλέπεις όλοι μας έχουμε μπερδευτεί… Και τελικά, το μόνο που μας μένει είναι να ελπίζουμε στο Φως…
Επέλεξες να ονομάσεις τις φετινές σου συναυλίες με τον τίτλο ενός παλαιότερου δίσκου σου, «Μια Ελλάδα Φως»…
Ναι… και τελικά ήταν ο πιο κατάλληλος τίτλος που θα μπορούσε να δοθεί φέτος στις συναυλίες μου.
Και τότε είχαμε ανάγκη από Φως;
Νομίζω ότι η έμπνευση που είχε η Τασούλα Θωμαΐδου, γράφοντας στίχο στη μουσική του διεθνούς φήμης Γιάννη Χρυσομάλλη (Yanni), είχε σκοπό να υμνήσει την Ελλάδα και την Κύπρο, που είναι Φως. Αυτό το τραγούδι είναι ύμνος (https://www.youtube.com/watch?v=84ZW26Julqo). Ύμνος στο Φως της Ελλάδας και της Κύπρου. Επίσης, είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη, μιας και αυτό το τραγούδι έχει περάσει και στα σχολεία.
Στα σχολεία;
Ναι! Εδώ και χρόνια. Από τότε που η κόρη μου ήταν στο νηπιαγωγείο… Θυμάμαι με καλούσαν σε διάφορες σχολικές εκδηλώσεις γιατί θα παρουσίαζαν το τραγούδι αυτό. Το τραγουδούσαν τα παιδάκια. Ε, και είμαι ευγνώμων πολύ.
Είναι ένα διαχρονικό τραγούδι, στ’ αλήθεια. Ακόμη και χορωδίες το περιλαμβάνουν συχνά στο πρόγραμμά τους…
Γι’ αυτό λέμε ότι είναι ένα τραγούδι ύμνος για την Ελλάδα και την Κύπρο… Οπότε φέτος, που έχουμε και πιο μεγάλη ανάγκη από Φως, νομίζω ότι ήταν ο καλύτερος τίτλος για την περιοδεία μας… Και αυτό που ελπίζουμε είναι να βγει κάτι καλό απ’ αυτήν τη δύσκολη περίοδο… Ελπίζουμε στο καλύτερο αύριο…
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Έτσι…
Κωνσταντίνα, πολλά από τα τραγούδια σου διηγούνται μια ιστορία. Όχι μόνο μια ερωτική ιστορία…
Νομίζω, ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της σχέσης που έχω με τους στιχουργούς. Προσέχω ιδιαίτερα τον στίχο που τραγουδώ. Πρώτα προσέχω τον στίχο… αν ο στίχος μου λέει κάτι… Φυσικά δεν λέω ότι η μουσική πάει πίσω, αλλά είναι πολύ σημαντικό το τι λες. Όταν λοιπόν τραγουδάς μια μελωδία, τι είναι αυτό που λες στον κόσμο; Λες κάτι που σε αγγίζει. Λες κάτι, ίσως απ’ τη ζωή σου. Και επειδή πάντα είχα στενή σχέση με τους στιχουργούς μου, υπήρχε και η ανάλογη έμπνευση. Όπως, για παράδειγμα, στον δίσκο μου «Χαμογελώ», σε μουσική του Παναγιώτη Μαθιέλη και στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου. Ο Μαθιέλης είναι παραγωγός μου και υπήρξε και ο σύζυγός μου, οπότε γνωρίζει καλά τι μου ταιριάζει μουσικά. Και ο εξαίρετος ποιητής Δασκαλόπουλος, που δυστυχώς τον χάσαμε πολύ νωρίς, ήταν για χρόνια φίλος μου, οπότε μπορούσε να γράψει ακόμη και πράγματα για τη ζωή μου. Έτσι το τραγούδι «Χαμογελώ» ουσιαστικά είναι μια σκιαγράφηση της ζωής μου.
Ένα υπέροχο τραγούδι…
Και θα ‘θελα να σου πω ότι ήταν και προφητικό αυτό το τραγούδι. Γιατί όταν το είπα το 1994, μετά από κάποιους μήνες έμεινα έγκυος. Και το τραγούδι αυτό μιλάει για τη μάνα που έχει στο στήθος το πρώτο παιδί (https://www.youtube.com/watch?v=QSbzLIK0XLw)…
«Χαμογελώ σαν το κορίτσι που πήρε επιτέλους το πρώτο φιλί σαν την γυναίκα που ξέρει πως έχει αγαπήσει πολύ και σαν την μάνα που έχει στο στήθος το πρώτο παιδί»… Στ’ αλήθεια υπέροχος στίχος!
Και μετά το «Σημάδι» και οι «Θάλασσες», που έχουν να κάνουν επίσης με τη ζωή μου… Γιατί και με τον Σαράντη Αλιβιζάτο είμαστε πολύ καλοί φίλοι κι έχει ζήσει τη ζωή μου από κοντά… Τις «Θάλασσες» τις παίζαμε επί ένα χρόνο στις συναυλίες με τον Μάριο Τόκα, για να δούμε πώς το αποδέχεται ο κόσμος και μετά δημιουργήσαμε τον δίσκο. Είναι ένα τραγούδι που μιλάει για τα μάτια μου, που βγάζουν μια μελαγχολία… αλλά όμως και μια αισιοδοξία… κι έτσι έγινε το «μέσα στα μάτια σου θάλασσες»… Και μάλιστα, αυτό θέλαμε να το αποτυπώσουμε και στο εξώφυλλο του δίσκου. Όμως, επειδή δεν τα καταφέραμε με τη φωτογράφιση, επιλέξαμε μια φωτογραφία που με είχαν τραβήξει τυχαία και όπου τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα…
Άλλες εποχές;
Ναι, σίγουρα. Έχω ζήσει τις ρομαντικές εποχές… Τότε που ήμασταν όλοι μαζί. Ο συνθέτης, ο στιχουργός και ο τραγουδιστής που θα δώσει την πινελιά και το χρώμα. Αλλά μαζί ήταν και η δισκογραφική εταιρεία. Η Λύρα, στην προκειμένη. Όμως, τότε οι εταιρείες είχαν όραμα και συμμετείχαν σε όλη τη φάση της δημιουργίας ενός δίσκου.
Τώρα;
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ… Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει πια το όραμα… Και θα έλεγα ότι έχουν αλλάξει οι αξίες…
Κωνσταντίνα, πότε μια ζωή είναι γεμάτη;
Για μένα μια ζωή γεμάτη σημαίνει να έχεις την υγεία σου και να μπορείς να δημιουργείς και να είσαι μέσα απ’ αυτό ευτυχισμένος. Δεν νομίζω όμως ότι στις εποχές που ζούμε έχουμε μια ζωή γεμάτη… Τουλάχιστον εγώ δεν το νιώθω αυτό, αν και έχω την υγεία μου… Βλέπεις, υπάρχει τριγύρω μας μια ανασφάλεια, ένας φόβος… και τελικά νομίζουμε ότι είμαστε άρρωστοι…
Πώς το εννοείς αυτό;
Το ότι δεν δουλεύουμε… είναι λίγα τα πράγματα που κάνουμε σε σχέση μ’ αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε… Λόγω της πανδημίας, η αδράνεια ή το ότι δουλεύουμε ελάχιστα, δεν μας δίνει ψυχική υγεία. Και η ψυχική υγεία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη σωματική υγεία… Και όλο φοβόμαστε και όλο νομίζουμε ότι κάτι έχουμε…
Αυτό όμως είναι το τώρα μας… Και θέλω να ελπίζω ότι είναι πρόσκαιρο…
Το ευχόμαστε! Βλέπεις τώρα τελευταία που αρχίσαμε πάλι να δουλεύουμε, τις μέρες που ετοιμάζαμε τη συναυλία μας ήταν όλα αλλιώς.. Δημιουργούσαμε… Δεν είχαμε περιττές σκέψεις ή φόβο… Γιατί, όταν κάνεις κάτι δημιουργικό, είσαι αφοσιωμένος στη δουλειά σου… Οπότε, καταλήγω και λέω ότι έχουν δίκιο που λένε ότι η εργασία είναι υγεία. Στοχεύω λοιπόν στη δουλειά και κατ’ επέκταση στην ψυχική υγεία. Ελπίζω να ξεπεράσουμε γρήγορα τον κορωνοϊό, ελπίζω να μας επιτρέψουν να κάνουμε τη δουλειά μας… Να είναι ένα επάγγελμα… Έχει καταντήσει να μην είναι επάγγελμα πια…
Είναι πια περιστασιακό…
Ακριβώς… Και εύχομαι στο μέλλον να αλλάξει αυτή η κατάσταση… Προσωπικά και μετά από τόσα χρόνια, ε δεν θέλω να ασχοληθώ και με κάτι άλλο… Έχω ταχθεί να υπηρετώ την τέχνη. Και αγαπάω πάρα πολύ αυτό που κάνω. Άσε που θεωρώ ότι σαν επάγγελμα, είναι το πιο πλούσιο… Με την έννοια ότι σου δίνει τόσο μεγάλη ικανοποίηση, μιας και εισπράττεις από τον κόσμο τόσο μεγάλη χαρά και αγάπη… Και νιώθεις ότι δημιουργείς. Όταν κάνεις ας πούμε ένα νέο τραγούδι…
Και αν μιλάμε για το καινούργιο σου τραγούδι, ε είναι όντως καταπληκτικό! «Μη φέγγεις, ζηλεύω»…
Ναι, ναι, αυτό το υπέροχο ταγκό, που έγραψε η Τασούλα Θωμαΐδου. Ξέρεις πόσο όμορφα ένιωθα όταν δημιουργούσαμε αυτό το τραγούδι; (https://www.youtube.com/watch?v=09S9cXIfO8Y). Όταν μπήκαμε στο στούντιο… Μακάρι να μας «ανοίξουν» και να ζήσουμε πάλι χωρίς περιορισμούς…
Προσωπικά δηλώνω αισιόδοξη… όλο αυτό σε λίγο θα τελειώσει…
Ξέρεις Έλενα… η τέχνη είναι κάτι το σπουδαίο, το μεγαλειώδες… Όμως, τον πολιτισμό δεν τον έχουν φροντίσει… Παρόλο που μέσω του πολιτισμού καταγράφεται η κάθε εποχή. Και στη ζωγραφική και στη μουσική και στην ποίηση… Η τέχνη καταγράφει τις εποχές κι εμείς τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα διαβάζουμε μετά από χρόνια και αντιλαμβανόμαστε το τι και πώς ζούσαν τότε… Η εποχή αποτυπώνεται στην τέχνη… Όμως, η τέχνη και ο πολιτισμός, εξαιτίας όσων ζούμε, έχουν υποστεί πολλά. Αλλά πρέπει να βρεθεί ο τρόπος για να μην υποστούν κι άλλα…
Κωνσταντίνα, αισθάνεσαι ευλογημένη;
Αισθάνομαι και ευλογημένη και τυχερή. Παρόλες τις αντιξοότητες και όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου… Από 15 χρονών που ήρθα στην Ελλάδα… Είμαι αυτοδημιούργητη… κατέβαλα πολλές προσπάθειες, αφοσιώθηκα στο τραγούδι, δούλεψα… Αλλά και η τύχη με βοήθησε, γιατί το ξεκίνημά μου ήταν πάρα πολύ δυνατό.
Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός…
Ακριβώς. Την κατεύθυνσή μου, λοιπόν, την πήρα δουλεύοντας στην αρχή με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νταλάρα. Και στη συνέχεια με τη Μαρινέλα, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Μάριο Τόκα και δεκάδες άλλους σημαντικούς δημιουργούς και καλλιτέχνες… Και τώρα που περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω τη μεγάλη αξία όσων έζησα. Όλοι οι μεγάλοι ήταν για μένα Σχολή. Ενώ σήμερα τα νέα τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να το ζήσουν όλο αυτό… Γιατί πολύ απλά δεν δουλεύουν όπως δουλεύαμε παλιά… Το να δουλεύεις οκτώ μήνες, σε καθημερινή βάση, με ανθρώπους πολύ έμπειρους και σημαντικούς, ε, είναι σημαντική εμπειρία…
Και οι φίλοι; Τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;
Είναι σημαντικό κομμάτι. Είναι όμορφο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που τους αγαπάς και σ’ αγαπάνε…
Οι συνεργάτες μπορεί να είναι και φίλοι;
Ναι, βέβαια. Και συνεργάτες και φίλοι. Δεν είναι πολλοί… Το δικό μου το θέλω είναι να δημιουργείται καλό κλίμα. Αυτό που νιώθω το εκπέμπω. Και νιώθω αγάπη. Και είμαι ενωτικό άτομο. Δεν μου αρέσουν οι καυγάδες, με αποσυντονίζουν. Κι όταν δω ότι με κάποιον δεν ταιριάζω, προτιμώ να αποχωρώ… Επιθυμώ να υπάρχει καλό κλίμα και στη δουλειά, ώστε να μπορώ να λειτουργήσω, αλλά και στη ζωή μου. Άσε που είμαι από τα άτομα που στην περίπτωση που γίνει κάτι με κάποιον…μετά από λίγο καιρό ξεχνώ και τον λόγο της προστριβής μας… οπότε δεν υπάρχει περίπτωση και για εκδίκηση (γελάει).
Ποια είναι τα όνειρά σου για το αύριο;
Να είμαστε αισιόδοξοι. Και παρόλο που η κατάσταση είναι έτσι όπως είναι, κάνουμε σχέδια για χειμερινές εμφανίσεις…
Μπορείς να μας πεις περισσότερα;
Ετοιμάζουμε κάτι για τον Οκτώβριο, αλλά δεν θα είναι για Αθήνα… Σκεφτόμαστε να επισκεφθούμε διάφορες πόλεις, ξεκινώντας από τη βόρειο Ελλάδα… Και συνεχίζουμε με τα παιδιά, την Αλεξοπούλου και Γιώργο Χουβαρδά και τον Γιώργο Παγιάτη και συζητάμε και για μια ακόμη συνεργασία.
Θα πάτε και Θεσσαλονίκη;
Πιθανότατα. Ακόμη είμαστε στη φάση συζητήσεων. Ελπίζω να μη μας «κλείσουνε» πάλι και να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας. Εσύ από Θεσσαλονίκη είσαι, σωστά;
Ε, ναι! Για αυτό και έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον…
Λοιπόν, να ξέρεις ότι εμένα η Θεσσαλονίκη μ’ ανέδειξε. Είχα πολύ μεγάλη στήριξη από τους Θεσσαλονικείς. Θα σου πω μια ιστορία… Δύο χρόνια πριν κάνω δισκογραφία, είχαμε κάνει ένα σχήμα με πέντε γυναίκες. Ήταν η Μαρινέλα, η Μοσχολιού, η Βίσση, η Στέρη κι εγώ. Και αμέσως μετά απ’ αυτή τη συνεργασία δέχτηκα πρόταση, σαν πρώτο όνομα, από την Θεσσαλονίκη… Έτσι, για κάποιες σαιζόν, δούλευα τον χειμώνα στην Αθήνα και μετά το Πάσχα, σαν πρώτο όνομα, στη Θεσσαλονίκη, χωρίς καν να έχω δισκογραφία… Ήμασταν θυμάμαι και με τη Τζούλη Μασίνο… Αλλά και αργότερα, όταν πια είχα κάνει δισκογραφία, πάντα το ξεκίνημα του σχήματός μας γινόταν στη Θεσσαλονίκη…Και θυμάμαι ότι λέγαμε, εάν περάσουμε από το δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης, τότε θα επιτύχουμε και στην Αθήνα…
Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά που λεγότανε τότε… Είναι τελικά αλήθεια ή έτσι θέλαμε να πιστεύουμε οι Θεσσαλονικείς;
Ναι, ίσχυε… Επειδή θεωρούσαμε ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης ήταν δύσκολο…Κι αν το σχήμα πήγαινε καλά στη Θεσσαλονίκη, ήταν σίγουρο ότι θα πήγαινε καλά και στην Αθήνα…
Νιώθω μια περηφάνεια τώρα που τ’ ακούω αυτό! (γελάει) Και αποχαιρετάς το φετινό καλοκαίρι στις 26 Σεπτεμβρίου, στο Ελληνικό…
Ήταν ένα αλλιώτικο καλοκαίρι… Στη φετινή περιοδεία είμαστε μαζί με τους πολύ ταλαντούχους Τίνα Αλεξοπούλου και Γιώργο Χουβαρδά και τον Γιώργο Παγιάτη στη διεύθυνση της ορχήστρας, αλλά και την εταιρία LIFEWORKS PRODUCTIONS, η οποία σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές είναι δίπλα μας και μας οργανώνει. Και όλοι μαζί ελπίζουμε στο Φως. Και φυσικά περιμένουμε τον κόσμο να έρθει, για να τραγουδήσουμε μαζί. Εξάλλου, ο καιρός είναι θαυμάσιος ακόμη…
Θα είμαστε εκεί! Κωνσταντίνα, ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, θέλεις να μας πεις εάν έχεις κάτι ή κάποια σκέψη απ’ όπου κρατιέσαι και πορεύεσαι στη ζωή σου;
Μα βέβαια! Την κόρη μου! Εννοείται πως η πηγή ζωής είναι η κόρη μου! Και όσο και να μην έχω δυνάμεις από τις απογοητεύσεις της ζωής, η κόρη μου είναι η νότα αισιοδοξίας μου!
Σε ευχαριστώ πολύ για όσα μοιράστηκες μαζί μας και εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά!
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Στην πλατεία Σουρμένων θα δώσει μία συναυλία η Κωνσταντίνα στις 26 Σεπτεμβρίου.
Η γνωστή τραγουδίστρια θα μας κρατήσει μία μουσική συντροφιά μαζί με την Τίνα Αλεξοπούλου και τον Γιώργο Χουβαρδά, την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου στις 21:00.
Η είσοδος είναι ελεύθερη, όμως οι θέσεις θα είναι περιορισμένες και θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας.
Πηγή: alimosonline.gr
